ΑΕΚ: Από τον δικό μας Ντέμη (επιτέλους), στον... nuestro Araujo!

• Αραούχο ότι πιο κοντινό στον Ντέμη...
• Η επιθυμία να παίξουν: «no matter what»!

Στη ζωή υπάρχουν στιγμές, γεγονότα, πρόσωπα και πολλά άλλα, μεταξύ των οποίων αριθμοί, που σε σημαδεύουν, είτε με την ευχάριστη έννοια είτε με τη δύσκολη, την αρνητική. Κι αν κάτι τέτοιο ισχύει στη ζωή, προφανώς και με μεγαλύτερη ευκολία, συνήθως συμβαίνει και στα δευτερευούσης σημασίας και αξίας πράγματα, όπως είναι το ποδόσφαιρο και όσα το αφορούν... Κάπως έτσι τουλάχιστον λειτουργεί και σε μένα η κατάσταση και όταν βλέπω το «11» στην ενδεκάδα της ΑΕΚ το 'χω συνδέσει με πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις!

Όπως έχετε διαπιστώσει από την υπέροχη φωτογραφία που δημιούργησαν οι απόλυτα ικανοί και δημιουργικά στο κορυφαίο site τούτης της χώρας, αυτό με το οποίο θα ασχοληθούμε παρακάτω, είναι το «11»! Το οποίο είχαμε καταλάβει όσοι ασχολούμαστε με την ΑΕΚ, ότι με την παρουσία του Σέρχιο Αραούχο, από το προηγούμενο πέρασμά του, βρήκε την πλάτη που του αρμόζει έπειτα από εκείνη του Ντέμη Νικολαΐδη...

Όπως είχε συμβεί στη μετά Θ(ε)ωμά Μαύρου εποχή με το συγκεκριμένο νούμερο, έτσι και τώρα, χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να μπορούμε να το γράψουμε και κύρια να το επιβεβαιώσουμε σαν γεγονός. Διότι είναι η πραγματικότητα: το «11» στην ΑΕΚ δεν είναι απλά ένας αριθμός στην φανέλα ενός ποδοσφαιριστή. Η σημασία και η αξία του είναι τεράστια και αυτός που το φοράει πρέπει να 'χει πολλά περισσότερα από ένα σημαντικό ποδοσφαιρικό ταλέντο και επαφή με τα δίχτυα.

Το συγκεκριμένο κείμενο δεν αποτελεί σύγκριση ικανοτήτων και ποδοσφαιρικών αρετών ποδοσφαιριστών. Δεν είναι ο επόμενος Ντέμης κοινώς ο Αραούχο, όπως δεν ήταν ο επόμενος Μαύρος ο δικός μας «κοντός» (που μόνο τέτοιος δεν ήταν), το ξεκαθαρίζω για να μη μπει κανείς στη συγκεκριμένη άστοχη διαδικασία. Ο κάθε ένας από αυτούς έχουν γράψει (και ο Τσίνο εξακολουθεί) τη δική τους ιστορία και έχει κερδίσει τη θέση του στους μυθικούς άσους της μοναχοκόρης της προσφυγιάς...

Αραούχο ότι πιο κοντινό στον Ντέμη...

Από την άλλη αποτελεί πραγματικότητα ότι το αγαπημένο «11» όλων των Ενωσιτών βρήκε τον ποδοσφαιριστή εκείνον που δύναται να ταυτιστεί ο φίλαθλος – οπαδός. Τον ικανό φορ που έχει το τρόπο να σημαδεύει με τα τέρματά του τα μεγάλα – σημαντικά ματς, εκείνον που ακόμη κι όταν η ομάδα δεν είναι στην κατάσταση που πρέπει, κουβαλάει στη πλάτη του με σημαντική ανταπόκριση να δημιουργεί ΑΕΚτζήδες. Να κάνει παιδιά και μεγάλους περήφανους που φοράει την φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας.

Σε αυτό Ντέμης και Αραούχο μοιάζουν πολύ η αλήθεια είναι. Αγωνιστικά εγώ δεν έχω να βάλω κανέναν δίπλα στον Νικολαΐδη... Δεν έβλεπε κανέναν αντικειμενικά. Ο κορυφαίος όλων Έλληνας φορ στην γενιά του και έως σήμερα. Σε όλα τα επίπεδα: επαφή με την μπάλα, ικανότητα στο ένας εναντίον ενός, δημιουργία, υποδοχή, τεχνική, σχέση με τα αντίπαλα δίχτυα, τελειώματα και με τα δυο πόδια, το κεφάλι, είτε σαν φορ, είτε σαν δεύτερος επιθετικός, είτε όταν τον έβαζαν (τότε στις αρχές) ως εξτρέμ (αριστερό αν θυμάμαι καλά). Κύρια όμως: ποδοσφαιριστής με αρχές, που σεβόταν τον οπαδό και την αγάπη του (και τον αντίπαλο), με ήθος, με στοιχεία έξω από το χορτάρι που επικοινωνούσαν τη διαφορετικότητα της ΑΕΚ στην κοινωνία!

Αντίστοιχη συμπεριφορά επιδεικνύει όλα αυτά τα χρόνια ο Σέρχιο Αραούχο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα στοιχεία, συν τα ποδοσφαιρικά πάντα στα οποία δεν εστιάζω διότι δεν είναι αυτή η ουσία του κειμένου για να επιβεβαιώσουμε το αυτονόητο, ποιο είναι αυτό; Ότι ο Αργεντινός φορ είναι ότι πιο κοντινό σε Ντέμη στη νεότερη εποχή της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ. Ο ποδοσφαιριστής που επιλέγει μια (και δυο ίσως σύντομα) γενιά φίλων – οπαδών να έχει μπροστά και να υπερηφανεύεται για την... ερωτική σχέση (απόλυτης αγάπης) που 'χει μαζί του.

Η μεγαλύτερη επιβεβαίωση – απόδειξη ότι (κι ας άργησε) ήρθε ένας να διαδεχθεί τον Νικολαΐδη και να φορέσει άξια το «11» στην πλάτη του ήταν τα δικά του λόγια στον πρώην άσο της ομάδας (που τυγχάνει να τον έχει μεγάλη αδυναμία, μαζί με τον Μάνταλο, για όσα προσφέρει στο χορτάρι και το χαρακτήρα του έξω από αυτό). Όσα εκμυστηρεύτηκε ο Αργεντινός φορ στον Ντέμη στη συζήτηση που είχαν μέρες πριν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό αποτελούν και την επιβεβαίωση των παραπάνω.

Η επιθυμία να παίξουν: «no matter what»!

«Θέλω να παίξω με τον Ολυμπιακό για να βάλω γκολ και ας μείνω μετά έξω 15 μέρες», θα αποκαλύψει στον Νικολαΐδη, ο ίδιος ο Σέρχιο Αραούχο και θα το κάνει πράξη παρά το σοβαρό του μυϊκού προβλήματός του. Ένας Αργεντινός που δεν μεγάλωσε (όπως ο Ντέμης το 'χε κάνει με τον Μαύρο) με αφίσα του συνομιλητή του στο δωμάτιό του, αντιλαμβάνεται την επιθυμία του κόσμου και απογειώνει τη δική του για το ίδιο γεγονός... Κι αν δεν υπήρχε η απόφαση σκάνδαλο με το πέναλτι που δεν δόθηκε στην ΑΕΚ, πού ξέρει κανείς, μπορεί να 'χαν δώσει νίκη τα τέρματά του.

Σκόραρε δις και μάλιστα γκολάρες με υψηλό βαθμό δυσκολίας. Δυο μπάλες που δύσκολα άλλο φορ θα τις έστελνε στο πλεκτό, μια με το κεφάλι και μία με το... κακό του ντε, το αριστερό. Τα κατάφερε και το έκανε μάλιστα να μοιάζει τόσο εύκολο σε βαθμό... εκνευριστικό για όσους παίζουν την ίδια θέση (και τους αντίπαλους οπαδούς). Πέρα από τα γκολ όμως, κατά γενική ομολογία, ήταν (μαζί με τον Αγκιμπού Καμαρά και τον Ελ Αραμπί) ο κορυφαίος στον αγωνιστικό χώρο και ανάγκασε τον Παπασταθόπουλο να περάσει ένα εφιαλτικό βράδυ σε προσωπικό επίπεδο...

Αυτή του η επιθυμία να παίξει «no matter what» που λένε και οι φίλοι μας οι Εγγλεζάδες. Αντίστοιχη με εκείνη του Νικολαΐδη στο μοναδικό ματς που έχασα γιατί ήμουν φαντάρος όταν έκανε ένα... κοκτέιλ ένεσης για να παίξει στο ματς που κερδίσαμε με το γύρισμα του Δώνη και το γκολ του Μαρσέλο (στο 66ο λεπτό όπως θυμάμαι από το ΚΨΜ της Κορίνθου που το έβλεπα πρώτη μέρα φαντάρος), τη σεζόν 1997-98. Δεν τα κατάφερε... Ενώ στο ζέσταμα ο Ντέμης δεν ένιωθε τίποτα, πριν την είσοδο των δυο ομάδων στον αγωνιστικό χώρο, από τα αποδυτήρια κιόλας, κλείδωσε ολόκληρος. Το πρόβλημα στη μέση κανονικά του ΑΠΑΓΟΡΕΥΕ να παίξει αλλά εκείνος δεν θα το 'χανε με τίποτα.

Μπορεί εκείνο το ματς να μη... κέρασε χαρά τους Ενωσίτες (και φαρμάκι τους αντιπάλους), όμως πιστέψτε με, το γνωρίζω καλά και μόνο που τον είδαμε στην 11άδα (και οι... φιλοξενούμενοι), είχαμε δεδομένα κλειδώσει τη νίκη. Για τον Ντέμη ήταν σοβαρό το θέμα αφού την επομένη έκανε επέμβαση στη μέση του, δύσκολη πολύ, αλλά ευτυχώς για τον Αραούχο η αντίστοιχη κατάσταση δεν είχε σα συνέχεια – συνέπεια της συμμετοχής του κάτι κακό για την ΑΕΚ και τον ίδιο.

Ο Τσίνο είναι ένας από εμάς πλέον και μόνιμα δικός μας, ο... nuestro Araujo! Θα μπει στο νέο γήπεδο, θα εξακολουθεί να δημιουργεί Ενωσίτες και εμείς θα συνεχίσουμε να γουστάρουμε που το «11» το φοράει (ξανά) ένας από μας... Μη ψάχνετε υστερόγραφα, σε κομμάτια που αφορούν την αγάπη, δεν χωράνε μικρότητες και μικροί άνθρωποι να το χαλάσουν... Ξέρω ότι καταλάβατε ποιον εννοώ...