Ολυμπιακός: Τρία ίδια (!) τετ α τετ ο Βατσλίκ μέσα σε μία βδομάδα!

Απαράδεκτο. Μόνο αυτή η λέξη ταιριάζει σε αυτό που είδαμε στα τρία τελευταία παιχνίδια του Ολυμπιακού, αναφορικά με τις μεγάλες φάσεις τις οποίες «έφαγε». Τρία παιχνίδια μέσα σε μία εβδομάδα, με τον Ολυμπιακό να τρώει δύο γκολ καρμπόν και να γλιτώνει «για ένα κλικ» και τρίτο γκολ σε φάση επίσης καρμπόν!

Με τον Παναιτωλικό ήταν ο Βέργος που βγήκε στην πλάτη του Μπα και νίκησε τον Βατσλίκ, με τον Παπασταθόπουλο να τον καλύπτει οριακά κι έτσι να μην τον βγάζει οφσάιντ και στη συνέχεια να τρώει την προσποίηση του σκόρερ.

Με την Άιντραχτ ήταν ο Καμαντά που βγήκε επίσης στην πλάτη του Μπα και νίκησε κι αυτός τον Βατσλίκ, πάλι με τον Παπασταθόπουλο να μην βγαίνει έγκαιρα για το οφσάιντ.

Με τον Ιωνικό ήταν ο Τουράμ που έφυγε στην πλάτη του Παπασταθόπουλου, ο οποίος αυτή τη φορά είχε βγει σωστά για το οφσάιντ, αλλά είχαν μείνει πιο πίσω και κάλυπταν τον φορ του Ιωνικού και οι δύο ακραίοι μπακ, τόσο ο Ρέαμπτσιουκ, όσο και ο Λαλά. Απλά τώρα ο Βατσλίκ νίκησε τον αντίπαλο του…

Κι εδώ έρχεται το ερώτημα: έχει νόημα αυτό το πράγμα; Μία ομάδα όπως ο Ολυμπιακός να δέχεται τρεις ακριβώς ίδιες φάσεις για γκολ μέσα σε τρία παιχνίδια στη διάρκεια μίας εβδομάδας; Να έρχεται ο γκολκίπερ του, σε τρία τετ α τετ, ακριβώς στο ίδιο σημείο της περιοχής του;…

Αναπόφευκτα, το ένα στοίχισε. Ατυχώς, αυτό το ένα τετ α τετ, ήταν στο πιο σημαντικό, το ευρωπαϊκό παιχνίδι, στο οποίο ο Ολυμπιακός έπαιζε την πρώτη θέση στον όμιλο με τους Γερμανούς-και κατά 99% την έχασε…Έχει λογική να μην παίρνει τα μέτρα της μία ομάδα όπως ο Ολυμπιακός δεχόμενη ακριβώς ίδιες φάσεις για γκολ;

Πρόκειται για το ίδιο πράγμα με τις στημένες φάσεις: με τον Ολυμπιακό να τρώει φέτος τόσα γκολ κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο-να βγάζει άμυνες σε εις βάρος του κόρνερ η, φάουλ, αλλά να παίρνει ο αντίπαλος το ριμπάουντ και στη σέντρα η, το γύρισμα να σκοράρει! Κάτι που έγινε σε πέντε (!) παιχνίδια: και στη Λούντογκορετς και με την Άντβερπ και στη Λαμία και με τον Απόλλωνα και στην Φρανκφούρτη (το 2-1).

Κοιτάξτε, κάθε ομάδα θα φάει γκολ. Καμία δεν μπορεί να κρατάει σε…μόνιμη βάση το μηδέν, όποια κι αν είναι αυτή. Μην…τρελαθούμε κιόλας. Το ενοχλητικό, έως κι εκνευριστικό (!) εδώ, είναι ότι πρόκειται για γκολ και φάσεις που είναι ίδιες, χωρίς να βλέπουμε διορθώσεις. Γιατί όταν θα την πατήσεις μία και δύο φορές, θα πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός τις επόμενες. Να διορθώσεις το λάθος σου. Κι αυτό είναι εδώ το παράδοξο, να μην διορθώνονται τα ίδια και τα ίδια λάθη…

Και βεβαίως ενίοτε είναι και θέμα ατομικό, όχι μόνο ομαδικό η, προπονητή. Για παράδειγμα, κι ο Ρέαμπτσιουκ έχει θέμα στις σέντρες η, γενικά στις μπαλιές που γίνονται στην πλάτη του. Δεν καλύπτει όπως πρέπει σωστά. Κι αυτό άλλοτε στοιχίζει (βλέπε το γκολ του Μουργκ του ΠΑΟΚ), άλλοτε όχι, εκ τύχης (βλέπε δοκάρι του Πέλκα στη Φενέρμπαχτσε με το σκορ 1-0).

Όπως κι αν έχει, είναι ανησυχητικό να τρώει ο Ολυμπιακός τις ίδιες και τις ίδιες φάσεις-αυτές που μνημονεύσαμε και τις ακόμη πιο…εξόφθαλμες, με τα εύκολα πέναλτι που κάνουν οι ποδοσφαιριστές του, συνήθως με τα χέρια: Και είναι ανησυχητικό, διότι πολύ απλά έτσι γίνεται προβλέψιμος. Οι αντίπαλοι προπονητές τα βλέπουν και προσαρμόζουν εκεί, στις συγκεκριμένες αδυναμίες του, τα «κτυπήματα» τους…

Τα γράφω δε όλα αυτά, γιατί έρχονται μεγάλα παιχνίδια, με την ΑΕΚ την άλλη Κυριακή και με τη Φενέρμπαχτσε αμέσως μετά την Πέμπτη, και τέτοια παιχνίδια συνήθως κρίνονται σε μία λεπτομέρεια. Μην επηρεαζόμαστε από το 3-0 στην Πόλη. Κι αυτό σε λεπτομέρειες κρίθηκε…

Άσχετο: Από τους αριστερούς μπακ που έχουν ακουστεί από το καλοκαίρι για τον Ολυμπιακό, ο πιο «έτοιμος» παίκτης για μία ομάδα σαν τον Ολυμπιακό, με ικανότητες και δημιουργικά, νομίζω ότι είναι αυτός ο Αργεντίνος, ο Ανχιλέρι της Ρίβερ Πλέιτ. Οι αμφιβολίες μου έχουν να κάνουν, όπως για κάθε Αργεντίνο, για τον χρόνο προσαρμογής του στην Ευρώπη (αν και θεωρητικά τουλάχιστον, συνήθως οι πιο έμπειροι εγκλιματίζονται πιο εύκολα από τα νέα παιδιά, κάτι που πάντως δεν ίσχυσε π.χ. για τον, ξεκάθαρα κατώτερης ποιότητας πάντως, Σολδάνο), αλλά κυρίως για την ευκολία με την οποία βγάζει τραυματισμούς και δη θλάσεις, κάτι που έχει γίνει και μεγάλο θέμα στον Τύπο της Αργεντινής.

Γενικά εγώ είμαι της άποψης ότι κάθε μεταγραφή πρέπει να την ξεψαχνίζεις από όλες τις παραμέτρους, έτσι ώστε να μειώνεις τις πιθανότητες αποτυχίας. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τον ενθουσιασμό κάποιων φίλων του Ολυμπιακού όταν είχε ακουστεί το όνομα ενός άλλου αριστερού μπακ, του Σέρχιο Εσκουδέρο, που είχε μείνει ελεύθερος από τη Σεβίλλη. Εγώ είχα εκφράσει τις ενστάσεις μου, μεταξύ άλλων γιατί ήταν τέλη Αυγούστου άρα μιλούσαμε για παίκτη που δεν είχε κάνει καθόλου προετοιμασία όλο το καλοκαίρι-και δη μπακ 32 ετών, με όχι πολλές συμμετοχές την προηγούμενη διετία. Εν τέλει, τον Εσκουδέρο τον πήρε η Γρανάδα και βλέπουμε ότι μέχρι τώρα στη φετινή σεζόν μετράει μόλις δύο συμμετοχές ως βασικός και έξι ως αλλαγή, σε μία ομάδα που βρίσκεται στις τρεις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας.

Αυτός που πραγματικά ήταν καλή περίπτωση αριστερού μπακ, μεταξύ άλλων με τους οποίους είχε ασχοληθεί ο Ολυμπιακός, ήταν ο Μοχίκα. Ο 29χρονος Κολομβιανός (εδώ και χρόνια στην Ευρώπη) τον οποίο τελικά αγόρασε η Έλτσε με 1,2 εκ. Ευρώ, είναι απολύτως βασικός στην ομάδα του, έχοντας παίξει και στις 13 αγωνιστικές του ισπανικού πρωταθλήματος, με ένα γκολ και δύο ασίστ ήδη στο ενεργητικό του. Και κάπως έτσι άλλωστε επέστρεψε φέτος στην Εθνική Κολομβίας και είναι βασική μονάδα της.