Η ιστορία του Ζίβκοβιτς δείχνει την νοοτροπία του Λουτσέσκου

Σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει την καλύτερη ενδεκάδα στα Βαλκάνια για την σεζόν 2021-’22 μέχρι το σημείο αυτής της διακοπής, το Comparisonator, μια πλατφόρμα που συγκρίνει στοιχεία απόδοσης των ποδοσφαιριστών και διαμορφώνει πίνακες που προκύπτουν μέσα από μια παραμετροποίηση μεγάλου βάθους, ανέδειξε τον Αντρίγια Ζίβκοβιτς στην κορυφαία ενδεκάδα των βαλκανικών πρωταθλημάτων.

Ένας παίκτης που βρίσκεται ψηλά στις αντικειμενικές λίστες συνεισφοράς (3ος στην “ασίστ ανά 90’ λεπτά”, 7ος στην “γκολ + ασίστ ανά 90’ λεπτά”) της Superleague, και στο index αξιολόγησης των ακραίων επιθετικών του Wyscout (7ος) και έχει συνεισφέρει στο 25% των γκολ του ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα και στο 50% των γκολ του στο Europa Conference League, είναι κάποιος που έχει κάνει αισθητή την παρουσία του στη φετινή σεζόν.

Σήμερα, που ο Σέρβος μεσοεπιθετικός έχει ήδη υπογράψει την επέκταση του συμβολαίου του μέχρι το 2024 και αναδεικνύεται σε έναν εκ των πρωταγωνιστών της νίκης επί του Παναθηναϊκού στην Λεωφόρο, όλα τα παραπάνω δείχνουν φυσιολογικά. Δεν ήταν όμως τα αναμενόμενα το περασμένο καλοκαίρι, δηλαδή τον καιρό που ο 25χρονος εξτρέμ πήγαινε για προετοιμασία δίχως να ξέρει αν θα δεθεί ή όχι με μεγαλύτερο συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ. Ο Ζίβκοβιτς έπεισε τον ΠΑΟΚ με την νοοτροπία και την απόδοσή του στην διάρκεια του τελευταίου 2μήνου. Δηλαδή έπεισε σε έναν καιρό που είχε να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και κυρίως τον εκνευρισμό που του δημιουργούσε η ανασφάλεια σχετικά με το μέλλον του.

Πώς την μετέτρεψε την αμφιβολία σε παράγοντα παρακίνησης ο Ζίβκοβιτς; Πώς κατάφερνε να βγάζει πάθος και ομαδικότητα σε μια περίοδο που αμφέβαλε σχετικά με το αν ο ΠΑΟΚ θα ικανοποιήσει τις οικονομικές απαιτήσεις του και θα τον κρατήσει στην Θεσσαλονίκη μετά το ερχόμενο καλοκαίρι, που έληγε το συμβόλαιό του;

Προφανώς ένα μέρος της εξήγησης κρύβεται στην επαγγελματική νοοτροπία του ίδιου. Όπως είχαμε καταλάβει από τον πρώτο καιρό που βρέθηκε στην Τούμπα, ο Ζίβκοβιτς είναι ένας “τίμιος” ποδοσφαιριστής, δηλαδή κάποιος του οποίου ο εγωισμός έχει μόνο ή κυρίως θετικά στοιχεία. Το δεύτερο μέρος της εξήγησης όμως κρύβεται στην στάση που κράτησε απέναντί του ο Ραζβάν Λουτσέσκου.

Δεν είναι η πρώτη τέτοια ιστορία που δημιουργεί στον καιρό του στον ΠΑΟΚ ο Ρουμάνος προπονητής. Έγραψε πολλές τέτοιες κατά το διάστημα της πρώτης του θητείας στον ΠΑΟΚ, με ποδοσφαιριστές που έπαιζαν για την ομάδα μολονότι δεν είχαν κλείσει συμβόλαιο ή αισθάνονταν ότι το πιθανότερο είναι να αποχωρήσουν στην λήξη της σεζόν. Δεν είναι λοιπόν νέο ότι ο Λουτσέσκου ξέρει τον τρόπο· το νέο είναι ότι εξακολουθεί να έχει τον τρόπο, δηλαδή ότι εξακολουθεί να δίνει μεγάλη σημασία, και γι’ αυτό να επενδύει πολύ από τον χρόνο του και πολλή από την ενέργειά του στην διαχείριση των προσωπικοτήτων.

Με τους προπονητές, όπως και με όλους τους επαγγελματίες, συμβαίνει να κουράζονται κατά την εξέλιξη του χρόνου και να μη λειτουργούν με τον ίδιο ζήλο. Κάπως έτσι οι προπονητές μένουν στάσιμοι και σιγά σιγά αρχίζουν να φθείρονται και να γίνονται παρωχημένοι. Τους συμβαίνει όχι μόνο επειδή δεν ανανεώνονται και δεν εκσυγχρονίζονται αλλά και επειδή παύουν να καλλιεργούν τις βασικές δεξιότητές τους.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, και αφού προηγουμένως είχε αποτύχει να εκπληρώσει το όραμα μιας ευκαιρίας να εργαστεί στο ιταλικό πρωτάθλημα, ο Λουτσέσκου δημιούργησε σε ένα μέρος της κοινωνίας των ποδοσφαιρόφιλων την εντύπωση ότι είναι κάποιος που συμβιβάστηκε, στα 52 του, με την ελληνική του μοίρα και έβαλε ταβάνι στον εαυτό του. Ένας τέτοιος, δηλαδή ένας προπονητής με αυτή την νοοτροπία δεν θα έδινε τόσο από τον “προσωπικό” του χρόνο για να δεθεί με τους ποδοσφαιριστές του και να βρει τον τρόπο να παρακινεί κάθε έναν από αυτούς για να ξεπερνούν τον εαυτό τους και να βοηθούν την ομάδα. Η ιστορία με την νοοτροπία του Ζίβκοβιτς στο διάστημα της αβεβαιότητας για το μέλλον του είναι μια πρώτη απόδειξη ότι ο Λουτσέσκου παραμένει ανήσυχος και επέστρεψε στην Ελλάδα για να κάνει επιτυχίες που θα πείσουν την ευρωπαϊκή αγορά να του δώσει μια καλή ευκαιρία να εργαστεί σε ένα πρωτάθλημα υψηλότερου επιπέδου. Όσα δείχνει μέχρι εδώ ο Ρουμάνος σε αφήνουν να καταλαβαίνεις ότι νιώθει πως δεν έχει πιάσει ακόμη το ταβάνι του.