Αν κανείς σταθεί στο κέντρο του Ιερού της Καπέλα Σιστίνα εκεί όπου οι καρδινάλιοι συνεδριάζουν για την εκλογή του νέου πάπα, και στρέψει το βλέμμα προς την οροφή θα γίνει μάρτυρας ενός από τα πιο όμορφα έργα τέχνης της Αναγέννησης. Οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονται και έτσι οι περισσότεροι κάθονται περιμετρικά και χαζεύουν για ώρα τη «Δημιουργία του Αδάμ».

Τη βιβλική κοσμογονική αφήγηση από το Βιβλίο της Γένεσης, σύμφωνα με την οποία ο Θεός δίνει ζωή στον Αδάμ, τον πρώτο άνθρωπο. Η εικόνα του Θεού να αγγίζει με τα ακροδάχτυλα, εκείνα του Αδάμ και να του δίνει ζωή, είναι από τις πλέον εμβληματικές στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Δημιουργός της ο Μιχαήλ Άγγελος ντι Λοντοβίκο Μπουοναρότι Σιμόνι. Ή απλώς Μικελάντζελο.

Ο Ιταλός δημιουργός, ο κατά πολλούς μεγαλύτερος καλλιτέχνης της ανθρωπότητας, που απεχθανόταν να τον αποκαλούν ζωγράφο, καθώς θεωρούσε τον εαυτό του γλύπτη, χώρισε τη ζωή και το μεγαλείο του σε δύο πόλεις. Τη Φλωρεντία και τη Ρώμη. Κι αν τα πρώιμα χρόνια του ήταν στην Τοσκάνη, στην Αιώνια Πόλη χάρισε κάποια από τα έργα που επαναπροσδιόρισαν τη λέξη όμορφο, την έννοια δέος.

Όποιος έχει επισκεφθεί τη Ρώμη, ξέρει... Την πόλη που ο μύθος θέλει να ίδρυσαν τα δίδυμα αδέρφια Ρωμύλος και ο Ρώμος που πήρε υπό την προστασία της μια Λύκαινα. Την πόλη που ήταν κάποτε το κέντρο του κόσμου. Την πόλη για την οποία οι κάτοικοί της πιστεύουν ακόμα και σήμερα το ίδιο. Την πόλη που μοιάζει να την ονειρεύτηκε κάποια βραδιά με κάθε λεπτομέρεια εκείνος και να ξαγρύπνησε την επόμενη για να λαξεύσει κάθε της γωνιά. Ένα ζωντανό Μουσείο.

Το Στάδιο Ολίμπικο, το σπίτι της Ρόμα (και της Λάτσιο), κάθε άλλο παρά παράταιρο στέκει μέσα στην απόκοσμη ομορφιά της πόλης. Περιτριγυρισμένο από αγάλματα, σχεδόν απέναντι από το Μουσείο Τεχνών του 21ου αιώνα, για να το προσεγγίσεις, περπατάς παράλληλα με τον ποταμό Τίβερη. Σε δρόμους που έχουν όλη μια μουσικότητα. Ίσως χρειαστεί να διασχίσεις μία από τις γέφυρες που τον «αγκαλιάζουν» για να ενώσουν τις δύο πλευρές της πόλης. Η πιο κοντινή στο στάδιο γέφυρα, λέγεται «Γέφυρα της Μουσικής».

Όλα αυτά συνδέονται μαγικά όταν προσεγγίσεις ακόμα περισσότερο το γήπεδο. Οι οπαδοί των «τζιαλορόσι» πηγαίνουν εκεί κάθε Κυριακή για να κάνουν καντάδα. Ερωτική εξομολόγηση. Μιλάμε για πραγματικό έρωτα. Είτε περπατούν στον εξωτερικό χώρο του γηπέδου, είτε συνωστίζονται έξω από τα κιγκλιδώματα, είτε έχουν πάρει τελικά τη θέση τους στην κερκίδα του επιβλητικού σταδίου. Της τραγουδούν. Με μια μουσική συγχορδία που θα ζήλευε ο Νίνο Ρότα.

Μια χορωδία που έχασε τον δρόμο της, κι αντί για βρεθεί στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, «ξεβράστηκε» εκεί, στις όχθες του Τίβερη. Μια χορωδία που την απαρτίζουν χιλιάδες φωνές ερωτευμένες μαζί της. Τη ζωγραφίζουν κίτρινη όπως ο ήλιος, κόκκινη όπως η καρδιά τους. Είναι όμορφη. Είναι η μία ciai fatto 'nnamorà!

«Έπαιζα στη Ρόμα. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Αντιλαμβάνεστε πόσο μεγάλο είναι αυτό για ένα παιδί που μεγάλωσε στην Τσινετσιτά; Δεν είναι απλώς δουλειά, χόμπι ή καριέρα. Για μένα το να παίζω για τη Ρόμα... ήταν το παν! Όταν ήμουν πέντε ετών πήγαινα ήδη στο Ολίμπικο με τον μπαμπά μου. Είχα δει τον Τότι να παίζει. Είδα μέρος της σεζόν του Scudetto υπό τον Φάμπιο Καπέλο. Όταν φόρεσα για πρώτη φορά παπούτσια ποδοσφαίρου, ονειρευόμουν να τρέξω μπροστά στους οπαδούς στο Ολίμπικο.

Όταν ήμουν οκτώ, ο πατέρας μου μού είπε ότι η Ρόμα έχει στείλει σκάουτερ να με δουν να παίζω. Νόμιζα ότι αστειευόταν, αλλά μετά μου ζήτησαν να πάω να με δοκιμάσουν. Προπονήθηκα με την μικρότερη ομάδα για πέντε μήνες παρόλο που ήμουν ένα χρόνο μικρότερος από όλους. Όταν έφτανα στο προπονητικό, πηδούσα έξω από το αυτοκίνητο και έτρεχα κατευθείαν στο γήπεδο. Ήταν η καλύτερη είσοδος παίκτη που έχει δει ποτέ το Ολίμπικο.», περιγράφει ο Λορέντζο Πελεγκρίνι.

Η Ρόμα έστελνε γράμματα στους μικρούς μπαλαδόρους για να τους ενημερώσει ποιοί έγιναν δεκτοί και ποιοι όχι. Μια μέρα έφτασε το δικό του. Ήταν η ημέρα που η ζωή του μετατράπηκε σε ταινία. Σε μια ταινία με τον ίδιο κεντρικό χαρακτήρα. «Από τότε έμαθα ότι μόλις βάλεις τη φανέλα της Ρόμα, εκπροσωπείς κάτι που είναι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Ειδικά όταν φτάνει στην πρώτη ομάδα.», εξομολογείται.

Σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Τσεζένα, ο Ρούντι Γκαρσία, κοίταξε προς το μέρος του. Είχε κάνει κάποιες προπονήσεις με την πρώτη ομάδα του συλλόγου, αλλά δεν είχε πάρει ούτε λεπτό συμμετοχής. «Να είσαι έτοιμος, γιατί σήμερα...». Μόνο αυτό του είπε. Κι έκτοτε ο Πελεγκρίνι περίμενε το λεπτό που θα του ζητούσε να σηκωθεί από τον πάγκο. Όταν έφτασε εκείνη η στιγμή που πάτησε το ιερό χορτάρι του Ολίμπικο για πρώτη φορά ως παίκτης της πρώτης ομάδας, πήγε πάλι πίσω στις εξέδρες του Ολίμπικο με τον μπαμπά του.

Ήταν ξανά μπόμπιρας. Ήταν Σαββατοκύριακο κι έπαιζε το τρίτο παιχνίδι στη σειρά. Φορούσε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά παπούτσια και ονειρευόταν να γίνει παίκτης της Ρόμα. Κάθε μέρα έκτοτε έχει αυτόν τον φόβο. Ότι μπορεί να ξυπνήσει. Και κάθε μέρα συνειδητοποιεί ότι δεν πρόκειται για όνειρο. Αλλά για μια ονειρική πραγματικότητα. Και τότε είναι που προσπαθεί να εξηγήσει σε όλους τι σημαίνει Ρόμα. Κάθε ημέρα λέει στους συμπαίκτες του τι είναι αυτός ο σύλλογος, για τους οπαδούς, για την πόλη.

«Δεν είναι εργοστάσιο ταλέντων. Δεν είναι μια στάση στον δρόμο προς έναν μεγαλύτερο σύλλογο, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερος σύλλογος.»!