Εχασε την αίγλη του ο Μουρίνιο…

Δεν είναι ότι η Τότεναμ βρίσκεται στην έκτη θέση της βαθμολογίας κι’ αν η Εβερτον που έχει ένα ματς λιγότερο, νικήσει θα βρεθεί έβδομη. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες αυτό, την φετινή σεζόν της πανδημίας.

Είναι κυρίως η εικόνα της Τότεναμ, μάλλον η εικόνα των παικτών της Τότεναμ, που σε κάνουν να καταλαβαίνεις ότι ο Μουρίνιο χάνει σιγά σιγά και το τελευταίο μεγάλο προσόν που είχε, το να εμπνέει τους ποδοσφαιριστές του. Διότι ο Μουρίνιο, σχεδόν σε κάθε δουλειά του είχε προβλήματα με έναν, δύο ποδοσφαιριστές, αλλά την πλειοψηφία την ενέπνεε. Τώρα πλέον αρχίζει και γίνεται όλο και πιο φανερό ότι και αυτό το χάνει.

Και το συμπέρασμα δεν βγαίνει μόνο από την στάση του Οριέ στο ματς με την Λίβερπουλ, όπου λίγο έλειψε να δείρει τον προπονητή του σε δημόσια θέα, άλλωστε ο Οριέ είναι, έχει ξαναδημιουργήσει προβλήματα, είναι η όλη στάση των παικτών της Τότεναμ απέναντι στον Μουρίνιο.

Το πλάνο δεν λειτουργεί, το σχέδιο δεν εμπνέει και οι ποδοσφαιριστές, το καταλαβαίνεις, δεν αισθάνονται καλά με αυτό που παίζει η ομάδα, μάλλον με αυτό που επιλέγει να παίξει ο προπονητής της ομάδας. Η φετινή σεζόν, έμοιαζε στο ξεκίνημα και κυλάει και στην διάρκειά της, ως ιδανική για την Τότεναμ. Μία μεγάλη ευκαιρία για αυτήν και τον Μουρίνιο να πετύχουν την υπέρβαση. Τα μεγάλα φαβορί έχουν μεγάλες μεταπτώσεις στην απόδοσή τους, και το πρωτάθλημα είναι μία εντελώς ανοιχτή κούρσα.

Με αυτό το ρόστερ που έχει η Τότεναμ και με την εμπειρία που έχει ο Ζοσέ στο να κάνει πρωταθλητισμό στην Αγγλία, νομίζω ήταν πολύ λογικό να έχουν δημιουργηθεί προσδοκίες κατάκτησης του πρωταθλήματος. Αν σε αυτά προσθέσεις και την εκπληκτική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι Κέιν και Σον, οι οποίοι κάνουν την καλύτερη χρονιά της καριέρας τους, τότε θα μπορούσες να μιλήσεις και για το μεγάλο αουτσάιντερ που μετατρέπεται σε φαβορί σιγά σιγά.

Παρά ταύτα, μέχρι τώρα η Τότεναμ και ενώ είμαστε πλέον στου δρόμου τα μισά, δεν μπορεί καν να μπει στη διεκδίκηση του. Η απόσταση πλέον από την κορυφή και την Σίτι έφτασε στους 8 βαθμούς και σιγά σιγά δημιουργείται απόσταση και από την τετράδα, με τον Μουρίνιο να βλέπει ακόμη και τον Μόγιες με την Γουέστ Χαμ να είναι πάνω από αυτόν…

Προφανώς και δεν χάθηκε τίποτα. Προφανώς και η Τότεναμ προλαβαίνει και την τετράδα και την διεκδίκηση του τίτλου. Το ερώτημα όμως είναι, με ποιόν τρόπο; Ο ίδιος ο Μουρίνιο μοιάζει να μην το πιστεύει και δεν παρακινεί τους ποδοσφαιριστές του, τουλάχιστον ποτέ δημόσια, ώστε να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα. Δεν το φωνάζει, δεν τους εμπνέει πάμε να το πάρουμε, παρά μιλά για τον ημιτελικό του Λιγκ Καπ με την Μπρέντφορντ, αποκαλώντας τον, «το μεγαλύτερο παιχνίδι της καριέρας μου με την Τότεναμ». Αν δεν πιστεύει ο ίδιος, ότι ο Κέιν, ο Σον, ο Γιορίς, μπορούν αν όχι να πάρουν, τουλάχιστον να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα, τότε δεν θα το πάρουν ποτέ. Αν αρκεστεί σε ένα τρόπαιο του Λιγκ Καπ ή σε ένα Κύπελλο και μία θέση στην πρώτη τετράδα, κινδυνεύει να μην πάρει τίποτα στο τέλος.

Η λογική του, «αυτή η ομάδα δεν έχει πάρει 20 χρόνια τίποτα, πως θα κάνει πρωταθλητισμό, ας πάρει πρώτα ένα Λιγκ Καπ, ένα Κύπελλο και μετά βλέπουμε…», είναι μία λογική που δεν θα οδηγήσει πουθενά την Τότεναμ. Αν για μία ακόμη φορά ο Μουρίνιο λειτουργήσει για την… δική του επικοινωνία και υστεροφημία και δεν στοχεύσει ψηλά, θα έχει χάσει και το τελευταίο μεγάλο χαρτί της καριέρας.

Αν ο ίδιος επιθυμεί να πει όταν θα φύγει από την Τότεναμ, «ο Ποτσετίνο τόσα χρόνια δεν πήρε τίποτα και τον αποθεώνατε, εγώ την πρώτη χρονιά σήκωσα τρόπαιο…» και αυτό να είναι το Λιγκ Καπ, τότε απλά σημαίνει πως και ο ίδιος θα έχει παραδεχτεί για τον εαυτό του, ότι έπαψε να είναι top class προπονητής και απλά προσπαθεί να παραμένει στο υψηλό επίπεδο, με… ενέσεις τύπου Λιγκ Καπ.

Ο Μουρίνιο στην Τότεναμ, παίζει το τελευταίο μεγάλο χαρτί της καριέρας του και μέχρι τώρα το παίζει με κακό φύλο και λάθος τρόπο. Αν δεν τα καταφέρει κι’ εδώ η συνέχεια για τον ίδιο θα έχει εθνικές ομάδες…