Η Γιουνάιτεντ κινδυνεύει να ξαναβγεί από τον δρόμο του σερ Αλεξ

Στο ματς απέναντι στην Βιγιαρεάλ κοιτούσες τον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η εικόνα σου δημιουργούσε την αίσθηση ότι θρηνούν για κάποιον που έφυγε από την ζωή. Ήταν τέτοια η οδύνη που διάβαζες στα πρόσωπα του Μάικλ Κάρικ και όλων των μελών του τεχνικού επιτελείου, όπως και στα πρόσωπα της πλειονότητας των ποδοσφαιριστών. Έμοιαζε σαν να πενθούν, και στην πραγματικότητα αυτό είναι που συμβαίνει στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τις τελευταίες ημέρες - την πλακώνει βαρύ πένθος για τον θάνατο της εποχής του Ολε Γκούναρ Σόλσγκιερ στον πάγκο της. Το ίδιο πένθος που έχει καταβάλει τον ίδιο, όπως καλά καταλάβαμε και νιώσαμε κατά την αποχαιρετιστήρια συνέντευξη που εκείνος επέλεξε να δώσει στο κανάλι του συλλόγου, έχει πλακώσει τους πάντες: την πλειονότητα των οπαδών και ειδικότερα τους ντόπιους και τους παραδοσιακούς, το σύνολο αυτών που διοικούν το κλαμπ, και φυσικά πολλά από τα μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματός της. Αυτό το πένθος, για έναν οργανισμό που δεν ήθελε να προετοιμαστεί για την αντικατάσταση του Σόλσγκιερ και γι’ αυτό πιάνεται σήμερα απροετοίμαστος, είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχει σήμερα η Γιουνάιτεντ: στον καιρό του Σόλσγκιερ μεγάλωσε, με όρους αγωνιστικούς, συγκριτικά με την κατάσταση στην οποία βρισκόταν προηγουμένως, και κατά την εξέλιξη αυτής της περίπου τριετίας ξαναμπήκε στην μόδα, χάρη σε νίκες αλλά και σε μεταγραφές. Συγχρόνως ο Σόλσγκιερ επανέφερε στη Γιουνάιτεντ τις “εργοστασιακές ρυθμίσεις”, που είχαν χαθεί στον προηγούμενο καιρό. Σήμερα, ακριβώς επειδή η Γιουνάιτεντ βιώνει ένα τέλος που δεν ήθελε να της συμβεί κινδυνεύει να χάσει έδαφος, να οπισθοχωρήσει και να επιστρέψει στην κατάσταση που βρισκόταν πριν από τον Σόλσγκιερ.

Στο μυαλό μου ο Νορβηγός “ξανάφτιαξε” την Γιουνάιτεντ επειδή έβαλε όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του. Έφτιαξε την νοοτροπία, επειδή είναι ένα παιδί του συλλόγου που λειτούργησε ως ηγέτης με το παράδειγμα και επανέφερε τις αρχές της παράδοσης της Γιουνάιτεντ. Μετέδωσε την αυτοπεποίθηση ενός συμβόλου του “Φέργκι τάιμ” και ξανάκανε την ομάδα του να πιστέψει ότι είναι ικανή να αποδεικνύεται ανθεκτική και να “γυρίζει” παιχνίδια ή να επιστρέφει σε παιχνίδια στα τελευταία λεπτά. Υπενθύμισε το βάρος της φανέλας και βοήθησε ορισμένους από τους νεαρούς ποδοσφαιριστές να μεγαλώσουν και να τη σηκώσουν στην πλάτη τους, φορώντας την με τιμή.

Γιατί δεν πέτυχε; Και αυτή η εξήγηση είναι σχετική με τα στοιχεία του χαρακτήρα του. Η Γιουνάιτεντ που παρουσίαζε στην φετινή σεζόν ήταν μια ομάδα με προβληματική αγωνιστική νοοτροπία. Με ποδοσφαιριστές που δεν βρίσκονταν σε εγρήγορση και δεν έπαιζαν με ένταση - με παίκτες που είχαν την νοοτροπία ότι συγχωρείται το λάθος. Ο Σόλσγκιερ δεν ήταν σκληρός, και δεν μπορούσε, από χαρακτήρα, να γίνει σκληρός. Και στο επιτελείο του δεν βρέθηκε κάποιος για να λειτουργήσει αποτελεσματικά και να καλύψει αυτό το φυσικό έλλειμα του Νορβηγού. Σε μια σειρά από σπουδές που είχε κάνει για την προετοιμασία του, στο μονοπάτι της προπονητικής, ο Σόλσγκιερ πέρασε από ένα κύκλο μαθημάτων της LMA, της Ενωσης των προπονητών της Αγγλίας, σχετικό με την ηγεσία. Κατά την εξέλιξη αυτού του κύκλου μαθημάτων, εκείνος μιλούσε για το δημοκρατικό μάνατζμεντ που ήθελε να εφαρμόσει, και υποστήριζε με θέρμη την ιδέα ότι δεν υπάρχει μόνο ο δρόμος του σερ Αλεξ, που δεν δίσταζε να πετάξει παπούτσι για να προκαλέσει τους ποδοσφαιριστές του, να τους τσιτώσει, ή να τους βάλει στο μυαλό ότι δεν συγχωρούνται τα λάθη που οφείλονται σε έλλειψη συγκέντρωσης ή σε χαλαρότητα.

Ο Σόλσγκιερ ήθελε πολύ να γίνει σερ Αλεξ. Και ο σερ Αλεξ ήθελε πολύ να “βγει” νέος σερ Αλεξ ο Σόλσγκιερ, όπως φυσικά και ο σύλλογος. Μόνο που ο Νορβηγός δεν μπορούσε να γίνει σκληρός όπως ο σερ Αλεξ. Και η Γιουνάιτεντ δεν βρήκε να του βάλει δίπλα κάποιον που θα μπορούσε να καλύψει αυτό το έλλειμα.

Βλέποντας τον στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη, κατάλαβα ότι ο Σόλσγκιερ είναι κάποιος που θα αποδεχόταν με χαρά στο μέλλον μια θέση αθλητικού διευθυντή στην Γιουνάιτεντ με αποστολή να δημιουργεί το πνεύμα της Γιουνάιτεντ στο εσωτερικό της ομάδας. Στο μυαλό μου θα ήταν ιδανικός σε αυτόν τον ρόλο, με έναν μάνατζερ που θα είχαν κοινές αντιλήψεις και θα μπορούσαν να συνεργαστούν, αλλά έναν μάνατζερ που θα μπορούσε να γίνει σκληρός προκειμένου να είναι πιο απαιτητικός από τους ποδοσφαιριστές. Για να φτάσει όμως εκεί η Γιουνάιτεντ και να προβληματιστεί πάνω στο ζήτημα της αξιοποίησης του Σόλσγκιερ πρέπει προηγουμένως να βρει τον διάδοχό του. Και δεν είναι καθόλου απλή αυτή η διαδικασία. Δεν λέω ότι είναι όσο απαιτητική ήταν η διαδικασία της διαδοχής του σερ Αλεξ, αλλά στη δεδομένη στιγμή η απόφαση μοιάζει το ίδιο κρίσιμη - εκτός και αν ο σύλλογος δεν προβληματίζεται καθόλου στην ιδέα μιας πλήρους επανεκκίνησης με διαφορετική νοοτροπία, η οποία θα είναι μακριά από τις αρχές της παράδοσης της Γιουνάιτεντ.