Μπορείς να πετύχεις και με λιγότερο ταλέντο...

Στο ποδόσφαιρο ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του, μπορεί να έχει την δική του αλήθεια, την δική του αιτιολόγηση των πραγμάτων και υπό αυτή την έννοια δέχομαι όλους αυτούς που σε αυτήν εδώ την Αγγλία βλέπουν σημεία και τέρατα, παιχταράδες, φοβερό ταλέντο, καταπληκτικό προπονητή, ο οποίος είναι μπροστά από την εποχή του και ότι άλλο θέλετε.

Προσωπικά δεν θα συμφωνήσω, δεν μπορώ δηλαδή ακόμη και να ήθελα να αναγνωρίσω, όχι ως την πιο επιτυχημένη, διότι προφανώς είναι, αλλά ως την καλύτερη, την πιο ταλαντούχα, την πιο ποιοτική και ότι άλλο θέλετε, Αγγλία των τελευταίων 20 ή 30 ετών, τούτη δω την έκδοση των τριών λιονταριών. Δεν μπορώ και δεν θα κρίνω μόνο από το αποτέλεσμα. Δεν θα ψηθώ ότι ο Λίνγκαρντ είναι καλύτερος του Μπέκαμ, ότι ο Χέντερσον θέλει δύο Τζέραρντ στην καθισιά του, ότι ο Φέρντιναντ δεν έχει να μας πει και πολλά όταν υπάρχει ο Μαγκουάιρ κ.ο.κ.

Με μοναδική εξαίρεση ότι θα άκουγα και ίσως και να συμφωνούσα, ότι αυτή η Αγγλία έχει τον καλύτερο σέντερ φορ που γνώρισε τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά θα ζητούσα από τους μεγαλύτερους να σκεφτούν τις κανονικές εκδοχές του Ρούνει και όχι αυτές, τώρα, στο φινάλε του, δεν βλέπω άλλον παίκτη που θα μπορούσα να φανταστώ ότι είναι καλύτερος από κάθε προκάτοχό του στην Εθνική. Ισάξιους ίσως και να έβρισκα στο πρόσωπο του Γουόκερ, άντε και στου Ντέλε Αλι ή του Πίκφορντ. Δεν θα ξετρελαθώ με τον Στόουνς, με τον Ντελφ, με τον Ντάιερ, με τον Στέρλινγκ, με τον Τρίπιερ, με τον όποιον άλλον τέλος πάντων θέλετε από αυτή την ομάδα...

Δεν θα πάθω ούτε ξαφνική παράκρουση με τον Γκάρεθ Σαουθγκέιτ που μας αρέσει ή όχι, οι ίδιοι οι Αγγλοι τον τρόλαραν αδιανόητα όταν στην πρώτη απόπειρα ως προπονητής, διέλυσε την Μίντλεσμπρο.

Στην περίπτωση αυτή λοιπόν έρχεται το μέγα ερώτημα. Και τότε πως έγινε όλο αυτό, έτυχε, δεν πέτυχε;

Τίποτα δεν είναι μόνο τυχαίο στο ποδόσφαιρο. Ο Σαουθγκέιτ είναι ένας προπονητής που επί της ουσίας τώρα ξεκινά. Προσπαθεί, το ψάχνει, του έκοψε να πάρει δίπλα του έναν βοηθό, τον Ματ Χόλαντ που έχει θητεία σε σπουδαίους πάγκους και δίπλα σε μεγάλους προπονητές. Αυτός ξέρει να παίζει καλά και το σύστημα με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς, μαθαίνοντας δίπλα στον μετρ Αντόνιο Κόντε.

Ο Σαουθγκέιτ επίσης εκτός από άνθρωπος που μοίρασε τους ρόλους, είναι και ένα γνήσιο τέκνο της Εθνικής Αγγλίας. Αυτό που λέμε στην Ελλάδα “ξέρει την πραγματικότητα της ομάδας”. Εχει φάει ουκ ολίγα στραπάτσα με την Αγγλία για να πάθει και να μάθει και να γνωρίζει από μέσα τις παθογένειες της Εθνικής Αγγλίας. Το ψυχολογικό πρόβλημά της, διότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα των Αγγέλων διαχρονικά. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι όταν έγινε η κλήρωση και οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν σχεδόν σχολιάζοντας αν η Αγγλία έχει περάσει ήδη επειδή έπεσε με Παναμά και Τυνησία, τους απάντησε ορθά κοφτά. “Την ίδια ερώτηση είχατε κάνει και στο περασμένο Euro για την Ισλανδία και μετά ψάχναμε να δούμε πόσους κατοίκους έχει κι' αν είναι η μικρότερη σε πληθυσμό χώρα που μας νίκησε ποτέ...”.

Εκεί, σε αυτή την απάντηση, βρίσκεται νομίζω το μυστικό της πρόκρισης της Αγγλίας στα ημιτελικά. Στο ότι για πρώτη φορά οι Αγγλοι δεν πήγαν σε ένα μεγάλο τουρνουά καβάλα στο καλάμι και με λογική ποια Τυνησία και ποιος Παναμάς και ποια Σουηδία. Βοήθησε βεβαίως και το ταμπλό για να έρθουν οι νίκες και να ανέβει η ψυχολογία. Διότι δεν υποτίμησαν κανέναν, αλλά δεν χρειάστηκε και να πετάξουν έξω κάποιο θηρίο. Τυνησία, Παναμάς, Κολομβία, Σουηδία. Αυτούς και με αυτή τη σειρά. Σοβαροί, πειθαρχημένοι, χωρίς να υποτιμήσουν αντίπαλο, χωρίς τις φανφάρες του παρελθόντος, αλλά αυτή είναι η διαδρομή τους. Την κυνήγησαν την τύχη τους, την έφτιαξαν και έφτασαν το ταξίδι ως το τέλος. Διότι θα μείνουν στη Μόσχα μέχρι το τέλος είτε παίξουν μικρό, είτε μεγάλο τελικό.

Ισως να τους αξίζει να παίξουν τελικό για ότι πρεσβεύουν στο ποδόσφαιρο γενικά, ίσως να είναι όπως και να το κάνουμε αδιανόητο το να έχει η Αγγλία να παίξει τελικό Μουντιάλ από το 1966, αλλά ακόμη κι' αν τα καταφέρει όχι μόνο να περάσει τους Κροάτες, αλλά και να σηκώσει το τρόπαιο, το αποτέλεσμα δεν θα αναιρεί την αλήθεια. Ο Λίνγκαρντ δεν είναι καλύτερος του Μπέκαμ, ο Χέντερσον δεν έχει σχέση με τον Τζέραρντ ή τον Φράνκι Λάμπαρντ, ο Μαγκουάιαρ δεν είναι και δεν το βλέπω να γίνεται κιόλας Φέρντιναντ και ο Στέρλινγκ είναι ο Θίο Γουόλκοτ αυτής της εποχής...

Δεν πιστεύω ότι η πραγματικότητα, μάλλον η δική μου πραγματικότητα τους μειώνει, έστω και στο ελάχιστο. Ισα-ίσα που κατά την άποψη μου κάνει το επίτευγμά τους ακόμη μεγαλύτερο. Η Αγγλία είχε στο παρελθόν καλύτερους ποδοσφαιριστές και σε ορισμένες περιπτώσεις καλύτερες ομάδες. Δεν τα κατάφερε. Μπορεί στο μέλλον ακόμη και τούτη εδώ η έκδοση να βελτιωθεί, να γίνει καλύτερη ή να εμφανιστεί πιο εξελιγμένη, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει να πάει πολύ μακριά. Οπως άλλωστε λέει και ο ίδιος ο Σαουθγκέιτ στους παίκτες του “αδράξτε τη στιγμή, μπορεί να μην την ξαναζήσετε ακόμη κι' αν γίνεται καλύτεροι...”. Αυτό συνέβη πράγματι στην Αγγλία. Άδραξε την στιγμή, την ευκαιρία και ζει το όνειρο...