Γύριζε σπίτι και ξεσπούσε σε κλάματα. Αυτός, ο σκληρός τύπος απ' τη χώρα των «γκαούτσος» ο στυγνός killer εντός των τεσσάρων γραμμών, ξεσπούσε σε κλάματα σα μικρό παιδί.

Ήταν πολύ ψυχοφθόρα εκείνη η διαδικασία. Δεν ήταν μόνο ότι έκλεινε ένα κεφάλαιο έξι ετών για εκείνον. Ήταν ο τρόπος που οι διοικούντες τον σύλλογο της Βαρκελώνης αποφάσισαν να τον θέσουν εκτός ομάδας. Τα διάβαζε στον Τύπο, οι δημοσιογράφοι τον ρωτούσαν σχετικά στις συνεντεύξεις, έβλεπε τους πηχυαίους τίτλους των sites.

Το είχε εκμυστηρευτεί στον καλό του φίλο κι αρχηγό της ομάδας, Λίο Μέσι. Θα έφευγε, το ήξερε. Περίμενε την επίσημη ενημέρωση. Περίμενε και την αναγνώριση, τον σεβασμό, μια στοιχειώδη προσπάθεια να βρεθεί μια λύση, μέχρις ότου τουλάχιστον να εκπνεύσει το συμβόλαιό του (απέμενε ακόμα ένας χρόνος).

Ήταν Αύγουστος του 2020, όταν λίγες ώρες μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Μπαρτσελόνα από τον Ρόναλντ Κούμαν, ο Λουίς Σουάρες είδε το τηλέφωνό του να χτυπά. Ήταν ο Ολλανδός τεχνικός. Η επικοινωνία τους διήρκησε 60 δευτερόλεπτα. Ήταν κρύα, απρόσωπη, ασεβής.

«Δεν λυπάμαι που ο Σουάρες δεν είναι μαζί μας, δεν μετανιώνω για τίποτα», δήλωνε ο έμπειρος προπονητής.

«Αυτό που έκαναν πλήγωσε πολύ κι εμένα και την οικογένειά μου. Ο τρόπος που το χειρίστηκαν δεν ήταν σωστός. Την στιγμή που μου είπαν [ότι δεν ήμουν στα σχέδιά τους] επιββαίωσα ουσιαστικά αυτό που είχα δει στον Τύπο, αυτό που μου είπαν τόσοι άλλοι ανεπίσημα πριν. Κανείς από τον σύλλογο δεν με ενημέρωσε. Ο Κούμαν με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι δεν ήμουν στα σχέδιά του, όταν ήξερα ήδη τι επρόκειτο να συμβεί 10 ημέρες πριν», δήλωνε ο Σουάρες.

«Άξιζες έναν αποχαιρετισμό που θα άρμοζε σε αυτό που είσαι: ένας από τους σημαντικότερους παίκτες στην ιστορία του συλλόγου, που πέτυχε σπουδαία πράγματα τόσο για την ομάδα όσο και σε ατομικό επίπεδο. Δεν σου άξιζε να σε πετάξουν έξω με αυτό τον τρόπο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι, σε αυτό το σημείο, τίποτα δεν με εκπλήσσει πλέον», έγραψε ο Λιονέλ Μέσι στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram στηλιτεύοντας τον τρόπο που ο σύλλογος έδειξε την πόρτα της εξόδου στον Ουρουγουανό στράικερ.

«Αν σκοράρω εναντίον της Μπαρτσελόνα δεν θα πανηγυρίσω, αλλά σίγουρα θα δείξω προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση», είχε «υποσχεθεί» ο 34χρονος και δεν το ξέχασε...

«Είναι αδύνατο να υποφέρουμε χωρίς να κάνουμε κάποιον να πληρώσει γι’ αυτό. Κάθε παράπονο εμπεριέχει ήδη εκδίκηση», είχε γράψει ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε περιγράφοντας τον πόθο της εκδίκησης που θεριεύει μέσα σε έναν πληγωμένο άνθρωπο. Κι ο Σουάρες πληγώθηκε πολύ.

Έχοντας οδηγήσει την Ατλέτικο Μαδρίτης, με 21 τέρματα, στο πρώτο πρωτάθλημα της Ιστορίας της μετά από επτά ολόκληρα χρόνια, ο Ουρουγουανός πάτησε το χορτάρι του Wanda Metropolitano το βράδυ του Σαββάτου (02/10) και είδε απέναντί του το σήμα και τα χρώματα που είχε συνδέσει για χρόνια με την επιτυχία και τώρα του θύμισαν μόνο την ταπείνωση που είχε υποστεί...

Στο 44ο λεπτό του ντέρμπι της Ατλέτικο με την Μπαρτσελόνα στο πλαίσιο της 8ης αγωνιστικής της La Liga κι ενώ η πρωταθλήτρια Ισπανίας βρισκόταν μπροστά στο σκορ με 1-0, η μπάλα ήρθε συστημένη στα πόδια του από την πάσα του Λεμάρ. Βρέθηκε έτσι μόνος απέναντι στον Τερ Στέγκεν. Κοντρόλαρε ψύχραιμα, τελείωσε άψογα, κι «έγραψε» το 2-0 για την Ατλέτι.

Σήκωσε τα χέρια του ψηλά στο ύψος των ματιών, κι αρνήθηκε να πανηγυρίσει. Σεβασμός στο έμβλημα, τα χρώματα και τους οπαδούς που υπηρέτησε για πέντε σεζόν. Ένα χρόνο και κάτι πριν, σχεδόν παρακάλεσε να παραμείνει στους Μπλαουγκράνα. Του κόστισε εκείνο το «διαζύγιο». Είχε έρθει βίαια. Άδοξα.

Στην τελευταία του επίσκεψη στο προπονητικό κέντρο, έχοντας περάσει προπονήσεις, στις οποίες δεν του επέτρεπαν να βρίσκεται με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του, δεν μίλησε στους δημοσιογράφους που περίμεναν μια του ατάκα. Αργότερα έγινε γνωστό ότι αποχαιρετώντας τους συμπαίκτες του είχε βάλει τα κλάματα, ενώ δακρυσμένο ήταν και το επίσημο αντίο του, στην αποχαιρετιστήρια σύντευξη Τύπου.

Το βράδυ του Σαββάτου, όμως, το σκηνικό το' χαν φτιάξει ποιητές. Ήταν όλα έτσι καμωμένα, ώστε να βρει εκδίκηση ο πληγωμένος του εγωϊσμός. Ο Κούμαν βρισκόταν τιμωρημένος στην κερκίδα και έδινε οδηγίες κρατώντας το τηλέφωνό του.Τον είχε δει. Τον εντόπισε από την αρχή με το βλέμμα του στα επίσημα. Δεν χρειάστηκε λοιπόν κι αυτός πάνω από 60 δευτερόλεπτα.Τόσα ώστε να σηκώσει το χέρι προς το αφτί του, να κάνει την χαρακτηριστική χειρονομία, όταν καλούμε κάποιον στο τηλέφωνο κοιτάζοντας προς τα επίσημα...

Το είχε «υποσχεθεί».