Η εξαφάνιση του απρόβλεπτου...

Εκμεταλλευόμενος το βήμα που παρέχει το gazzetta.gr στους αναγνώστες του να εκθέσουν τις απόψεις τους πάνω σε κάθε λογής αθλητικό ζήτημα που τους απασχολεί, αποφάσισα με τη σειρά μου να αφιερώσω λίγο χρόνο και να καταπιαστώ με ένα θέμα που αφορά τη φύση αυτή καθεαυτή του σύγχρονου ομαδικού επαγγελματικού αθλητισμού και είμαι βέβαιος πως απασχολεί, αν όχι προβληματίζει, αρκετούς ακόμη από αυτούς που παλαιοτέρα συνήθιζαν να αποκαλούνται ως «φιλοθεάμον κοινό».

Δίχως να μακρηγορώ, περνάω αμέσως στην ουσία του θέματος που δεν είναι άλλη από τη σταδιακή εξάλειψη του απρόβλεπτου σε ατομικό επίπεδο από τη διεθνή σκηνή των ομαδικών σπορ και δη των πλέον εμπορικών, όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.

Θαρρεί κανείς παρακολουθώντας πια αγώνες κορυφαίου επιπέδου είτε στο ένα άθλημα είτε στο άλλο πως οι παίκτες αποτελούν προϊόντα μηχανής παραγωγής, τα οποία ακολουθώντας τυφλά τις «εργοστασιακές» τους ρυθμίσεις, εκτελούν συγκεκριμένες εντολές εντός των τεσσάρων γραμμών, χωρίς την παραμικρή διάθεση να προσθέσουν τη δική τους πινελιά στον καμβά ενός αθλητικού γεγονότος. Η αυτοματοποίηση του ομαδικού αθλητισμού, στερεί από το κοινό το αλατοπίπερο του αθλητισμού, που δεν είναι άλλο από αυτό το κάτι διαφορετικό, το απρόβλεπτο που περιμένει ο κόσμος να τον σηκώσει από τη θέση του παρακολουθώντας έναν αγώνα.

Δεν είναι τυχαίο πως οι μεγάλοι αρτίστες των γηπέδων τελούν υπό εξαφάνιση και όταν η συζήτηση πάει σε αυτούς το μυαλό μας οδηγείται αβίαστα σε προσωπικότητες περασμένων δεκαετιών. Και δυστυχώς όχι, η διαπίστωση αυτή δεν έχει καθόλου να κάνει με δήθεν τάσεις ρομαντισμού, που κάποιοι υπερασπιστές της ρομποτοποίσης των αθλητών εύκολα επικαλούνται, όταν η συζήτηση φτάνει σε αυτό το σημείο.

Η κουβέντα για τη ρίζα του προβλήματος μπορεί να διαρκέσει ώρες αν όχι ημέρες, όμως αναμφίβολα η εμμονή της συντριπτικής πλειοψηφίας των προπονητών τμημάτων υποδομής, τόσο εγχώρια όσο και διεθνώς, να τιθασεύσουν ένα «καθαρόαιμο άλογο» και να το βάλουν σε καλούπια με απώτερο σκοπό τον απόλυτο έλεγχο του παιχνιδιού και την εξάλειψη κάθε πιθανού ρίσκου στο βωμό του αποτελέσματος, διαιωνίζει καταλυτικά το πρόβλημα.

Η σύγκριση μεγάλων διοργανώσεων του πρόσφατου παρελθόντος, όπου κυριαρχούσαν μοναδικές αθλητικές περσόνες, με τις πλέον πρόσφατες καταδεικνύουν ακόμη πιο απτά το ζήτημα. Πώς άραγε μπορεί να μπει επί παραδείγματι στο ζύγι το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, με την αύρα του Ζιντάν, του Ντελ Πιέρο, του Ρονάλντο και τόσων ακόμα με τα σύγχρονα κακέκτυπα;

Η ανυδρία που παρατηρείται λοιπόν σε ατόφιο, αυθεντικό, ακατέργαστο ταλέντο είναι μάλιστα τέτοια, ώστε παίκτες απρόβλεπτοι, αν και με πασιφανή μειονεκτήματα σε θεμελιώδη στοιχεία του παιχνιδιού τους, να μαγνητίζουν αμέσως τα βλέμματα. Χαρακτηριστική η εγχώρια
(μέχρι πριν λίγους μήνες) περίπτωση του χαρισματικού κατά τα άλλα Ντάνιελ Ποντένσε του ενός γκολ ανά δέκα περίπου τελικές προσπάθειες.

Αν και το κείμενο αυτό εκπέμπει μάλλον μία απαισιοδοξία για το μέλλον του ομαδικού αθλητισμού, πάντοτε θα υπάρχει μία χαραμάδα αισιοδοξίας, όσο για κάθε 100 Μπουσκέτς βγαίνει από τα πλάχνα της κάθε Μασία και 1 Μέσι...