Χωρίς γκολ από σέντερ φορ και βαριά κορμιά στα χαφ…

Ας υποθέσουμε ότι στην κλήρωση του Κυπέλλου, προκύψει ζευγάρωμα του ΠΑΟΚ με την Κηφισιά. Ας πούμε τώρα, ότι είσαι ο προπονητής της Κηφισιάς και πας να παίξεις το πρώτο ματς στην Τούμπα. Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείς, αν έχεις στο ρόστερ έναν δύο γρήγορους κεντρικούς χαφ, είναι να τους βάλεις να πιέσουν τον Κούρτιτς και τον Σβαμπ, ή τον Εσίτι, ή τον όποιον βάλει εκεί ο Ραζβάν, ο οποίος μέσα στα τόσα που έχει δοκιμάσει στον άξονα, ίσως θα έπρεπε να δει και τον Τσιγγάρα.

Όπως ίσως να ήταν προτιμότερος ο Λύρατζης από τον Κρέσπο ως δεξί μπακ. Αλλά αυτά είναι υποθέσεις μετά από ήττα, τα κλασικά αν έπαιζε αυτός ή εκείνος. Πέρα όμως από τις υποθέσεις υπάρχουν και τα δεδομένα. Και τα δεδομένα για τον ΠΑΟΚ, όποιος κι’ αν παίζει είναι πάνω κάτω ίδια.

Τα κεντρικά χαφ του ΠΑΟΚ έχουν τεράστιο έλλειμα ταχύτητας. Ο Εσίτι ήταν εύκολο να… ξεπατωθεί για την εμφάνιση στο Καραϊσκάκη, ο Κούρτιτς στην Τούμπα με την Κοπεγχάγη έκανε μάλλον χειρότερα από όσα έκανε ο Εσίτι με τον Ολυμπιακό, πώς να το κάνουμε… Να ξεπατώσουμε και αυτόν, να πούμε ότι και αυτός δεν μπορεί; Στην πραγματικότητα αυτό που έχουμε να πούμε είναι τόσο απλό.

Ο ΠΑΟΚ είναι γεμάτος από βαριά κορμιά στον άξονά του. Και όταν ο αντίπαλος έχει και τα τρεξίματα και την ένταση και τους κατάλληλους παίκτες, το πρόβλημα διογκώνεται. Ο Λουτσέσκου το ξέρει ασφαλώς. Η εντολή στον Πασχαλάκη για βολέ αμέσως μετά το λάθος του Κούρτιτς που από σύμπτωση δεν έκανε γκολ ο Μπιέλ, μαρτυρά ότι και το ξέρει και το φοβάται και δεν μπορεί να το λύσει. Γιόμα λοιπόν Αλέξανδρε…

Αυτή ακριβώς η απόφαση, ήταν που μετέτρεψε το 1-0 σε 1-2. Ο Ραζβάν απέφυγε το… ρέμα (από τα λάθη του Κούρτιτς στην πίεση), αλλά πήγε στον γκρεμό. Η αδυναμία του ΠΑΟΚ να κυκλοφορήσει την μπάλα από πίσω και η εντολή για βολέ από τον Πασχαλάκη, αφαίρεσε από τον ΠΑΟΚ την κατοχή της μπάλας σε εκείνο το διάστημα. Αντί να την έχει στα πόδια του, την είχε στον αέρα να την διεκδικεί.

Αυτή η παραδοχή αδυναμίας έριξε την ψυχολογία όλης της ομάδας και κυρίως την έβγαλε από το δημιουργικό οίστρο της. Τι να την κάνει ο Μπίσεσβαρ την μπάλα ψηλά και από τα 50 μέτρα με βολέ, τι να την κάνει επίσης ο Ζίφκοβιτς και ο Ελ Καντουρί. Θυμηθείτε το γκολ του ΠΑΟΚ και σκεφτείτε πως πήγε η μπάλα από τον Πασχαλάκη στους υπόλοιπους, πως έφτασε στον Μπίσεσβαρ, πως έγιναν όλα, χωρίς οι Δανοί να την ακουμπήσουν. Με την μπάλα κάτω, μέχρι να την σηκώσει γλυκά ο Ντιέγκο για τον Σβιντέρσκι. Με την μπάλα όμως να έρχεται μονίμως από μακριά και ψηλά, όλος ο ΠΑΟΚ αποσυντονίστηκε, οι Δανοί μύρισαν αίμα και το κακό ήρθε. Το 1-0 έγινε 1-2…

Με το σκορ στο 1-2, οι Δανοί οπισθοχώρησαν. Είχαν αυτό που ήθελαν και αποφάσισαν να το υπερασπιστούν. Λάθος τους, αλλά δεν το πλήρωσαν και δυστυχώς για τον ΠΑΟΚ και εδώ υπάρχει εξήγηση.

Η πίεση έπαψε να υπάρχει ψηλά και ο ΠΑΟΚ περνούσε τη σέντρα χωρίς να τον ενοχλεί ούτε κουνούπι. Ο Μπίσεσβαρ έπαιρνε ξανά χαμηλά τη μπάλα, έχοντας επιλογές για να παίξει με αυτήν, δεξιά του, αριστερά του, δίπλα του, μπροστά του. Ο ΠΑΟΚ με την μπάλα κάτω άρχισε ξανά να κυριαρχεί και να δημιουργεί.

Μία φάση, δύο φάσεις, τρεις, τέσσερις, οργασμός φάσεων, κανένα γκολ. Μπορείς να σταθείς μοιρολατρικά στο φαινόμενο με τη φράση «τι να κάνουμε δεν έμπαινε η μπάλα μέσα, συμβαίνει και αυτό καμιά φορά στο ποδόσφαιρο…». Στην πραγματικότητα αν το κάνεις θα πεις την μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι ο ΠΑΟΚ έχει παίξει 16 επίσημα ματς στη σεζόν φέτος. Στα 14-15 από αυτά κυριάρχησε, ήταν καλύτερος.

Και όμως ο βασικός σέντερ φορ του έχει δύο γκολ και ο δεύτερος τρία. Με 2+3 γκολ από τους σέντερ φορ του ρόστερ σε 16 επίσημα ματς, όταν ο Βέργος του Παναιτωλικού στα μισά ματς (8 πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο) έχει 5 γκολ, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Για την ακρίβεια καταλαβαίνεις, ότι ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα εμφανίζεται στην Τούμπα ένας ΠΑΣ, μία Σλόβαν, μία Κοπεγχάγη, ακόμη και ένας Βόλος. Διότι και στο 4-4 με τον Βόλο ο ΠΑΟΚ πριν δεχτεί τα τρία γκολ της ισοφάρισης είχε χάσει ένα τσουβάλι γκολ, όπως ακριβώς και με την Κοπεγχάγη…