Ιταλία και Ολλανδία μας έδειξαν το βάθος τους

Πρώτα η Ιταλία του Ρομπέρτο Μαντσίνι μας έδειξε το βάθος της, στο ματς με την Ουαλία και μας έδωσε ακόμη έναν λόγο για να την υπολογίζουμε πολύ στις συζητήσεις σχετικά με τις δυνατότητες που έχει για να φτάσει μακριά στο Euro 2020. Στο rotation ο Ιταλός προπονητής κράτησε έξω από το τερέν δύο μεγάλους πρωταγωνιστές των δύο πρώτων αγώνων, τον Λοκατέλι και τον Μπαρέλα, και έφερε στο γήπεδο τον Μάρκο Βεράτι και τον Ματέο Πεσίνα. Και αυτοί έπαιξαν σαν να ήταν και “προχθές” στο τερέν. Ήταν στον ρυθμό, ήταν εξοικειωμένοι με τις αρχές του αγωνιστικού σχεδίου της ομάδας τους και τον ρόλο που είχε ο καθένας μέσα σε αυτό, και έβγαλαν συνεργασίες που πρόδιδαν καλή ενδοεπικοιωνία.

Από μια τέτοια ήρθε και το γκολ της Ιταλίας, σε μια κομπίνα που εκτελέστηκε με διαφορετικό εκφραστή, ο οποίος άλλαξε λίγο πριν από την εκτέλεση, όταν ο Τολόι, με τον οποίο ήταν “δουλεμένη” η κομπίνα είπε στον Πεσίνα να κινηθεί αυτός στο ύψος του πρώτου δοκαριού για να πάρει την ασίστ του Βεράτι.

Ίδια είναι η κουβέντα και σχετικά με τον Φεντερίκο Κιέζα, ο οποίος στην πρώτη του παρουσία στο βασικό σχήμα αναδείχθηκε MVP του αγώνα.

Πήρε φόρα η Ιταλία και όλο αυτό που είδαμε, απέναντι στην Ουαλία, το δημιούργησε η αύρα των προηγούμενων αγώνων, θα εκτιμήσει κανείς. Για να πάρουμε αυτή την απάντηση θα πρέπει να περιμένουμε την πρώτη μεγάλη δοκιμασία της Ιταλίας στην επόμενη φάση, όταν πράγματι αυτή η ομάδα θα κληθεί να διαχειριστεί την πίεση των προσδοκιών που έχει δημιουργήσει και της συνείδησης ότι θα κρίνεται σε ένα μόνο παιχνίδι η συνέχειά της στην διοργάνωση. Το γεγονός των πρώτων τριών αγώνων όμως είναι ότι η Ιταλία του Μαντσίνι είναι μια ομάδα με πολύ καθαρή αγωνιστική ταυτότητα, η οποία δεν διαφοροποιείται όταν υπάρχουν αλλαγές στα πρόσωπα. Κι αυτό είναι παραπάνω από σημαντικό στοιχείο στο μυαλό κάποιου που επιχειρεί να προεκτιμήσει την συνέχεια της πορείας της στο τουρνουά.

Μια ομάδα που βασίζει πολλά στις φυσικές δυνάμεις, το τρέξιμο και την ένταση, είναι μια ομάδα που θα χρειαστεί βοήθειες από τον πάγκο. Γι’ αυτό και ήταν πολύ ενθαρρυντική η αγωνιστική συμπεριφορά της Ιταλίας στο ματς με την Ουαλία. Ο “πάγκος” φώναξε ότι έχει την ίδια αγωνιστική νοοτροπία και την ετοιμότητα για να δώσει στον Μαντσίνι τις επιλογές που θα χρειαστεί κατά την εξέλιξη του Euro προκειμένου να κρατήσει φρέσκια την ομάδα του. Το συμπέρασμα των πρώτων τριών αγώνων της Ιταλίας είναι ότι προφανώς κανείς πρέπει να την λογαριάζει πολύ στην συζήτηση σχετικά με τα ονόματα των ομάδων που θα φτάσουν μέχρι την 4αδα για να διεκδικήσουν το τρόπαιο.

Η δεύτερη που έδειξε το βάθος της ήταν η Ολλανδία. Ειδικά στην επίθεση, η εικόνα της Ολλανδίας με τον Μάλεν αντί του Βέκχορστ είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον και δημιούργησε την αίσθηση ότι με τον Μάλεν στο γήπεδο οι Ολλανδοί είναι πιο λειτουργικοί και πιο επικίνδυνοι για τον αντίπαλο. Δεν είναι μόνο η καλή απόδοση του 22χρονου επιθετικού της Αϊντχόφεν· είναι και το ότι μαζί του ο Ντεπάι βρήκε πιο λειτουργικό στήριγμα για συνεργασίες, και είναι επίσης το γεγονός ότι οι κινήσεις αυτών των δύο δημιούργησαν ακόμη περισσότερους χώρους και προοπτικές συμμετοχής του Βαϊνάλντουμ στο τελικό στάδιο της ανάπτυξης των επιθέσεων.

Πολύ λειτουργικός ήταν και ο Γκράβενμπερχ, που έπαιξε αντί του Ντε Ρουν και πρόσθεσε στοιχεία στην ανάπτυξη των επιθέσεων των Ολλανδών, ενώ θετικές ήταν και οι εντυπώσεις των υπολοίπων που πήραν χρόνο συμμετοχής από τον Φρανκ Ντε Μπουρ. Απέναντι στη Βόρεια Μακεδονία η Ολλανδία δημιούργησε την αίσθηση ότι έχει “μπαταρίες” προκειμένου να αντέξει στην περίπτωση που πάει μακριά, με μόνες απορίες τις σχετικές με το κέντρο της άμυνάς της και την επάρκεια ποιότητας των κεντρικών επιθετικών της για αυτό το επίπεδο.

Οι δύο πρώτες “μεγάλες” ομάδες που πέρασαν στην φάση των 16 μας έδειξαν ότι είναι “γεμάτες”, και άρα ικανές να αντέξουν χωρίς να υποστούν μεγάλες αλλοιώσεις σε ποιότητα κατά την εξέλιξη του τουρνουά. Δημιουργούνται ήδη οι προδιαγραφές για να παρακολουθήσουμε ένα ανταγωνιστικό, και γι’ αυτό συγκλονιστικό τουρνουά τώρα που ετοιμαζόμαστε για την πρώτη φάση των νοκ άουτ.