«Την αυγή θα νικήσω, θα νικήσω!»

Την Βίκυ την αγαπώ και το ξέρει. Παρ' ότι, όμως, υπάρχουν κομμάτια κλασικής μουσικής και τραγούδια από όπερες που με συγκλονίζουν, παραδέχομαι ότι δεν έχω την κατάλληλη (μουσική) παιδεία για να παρακολουθήσω, με την αφοσίωση που της αξίζει, μια ολόκληρη συναυλία του Αντρέα Μποτσέλι, όπως αυτή στην οποία βρέθηκα στο Καλλιμάρμαρο πριν από λίγα χρόνια, παρέα με την αγαπημένη μου φίλη.

Σε ηλικία δώδεκα ετών και παίζοντας τερματοφύλακας με τους φίλους του, ο μικρός Αντρέα δέχθηκε την μπάλα στο μάτι, υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία και, παρά τις προσπάθειες των γιατρών, έχασε εντελώς την όρασή του, η οποία ήταν ούτως ή άλλως προβληματική από την στιγμή που γεννήθηκε.

Ο Θεός του στέρησε την όραση, αλλά του χάρισε μια θεϊκή φωνή (εσκεμμένος ο λεξικός πλεονασμός), με την οποία ο χαρισματικός Ιταλός τενόρος έστειλε το δικό του μήνυμα ελπίδας σε όλο τον κόσμο, στην πρεμιέρα του πιο ιδιαίτερου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος όλων των εποχών.

«All'alba vincerò! Vincerò! Vincerò!» ήτοι «την αυγή θα νικήσω! Θα νικήσω! Θα νικήσω!» στο αποθεωτικό φινάλε της άριας «Nessun Dorma» της όπερας «Τουραντό» του Τζιάκομο Πουτσίνι. Γιατί αυτό θέλει να κάνει η ανθρωπότητα στον άνισο πόλεμο με τον κορονοϊό: Να νικήσει, να νικήσει, να νικήσει.

Δεν θα είναι εύκολο, το ξέρει, το βιώνει με τα εκατομμύρια των απωλειών, αλλά δεν θα τα παρατήσει και το Euro είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να δώσει μια βροντερή «απάντηση», με τον κόσμο να επιστρέφει στις κερκίδες, να δίνει χρώμα και να μας θυμίζει γιατί σε τέτοιες διοργανώσεις «κάθε μέρα μοιάζει σαν να είναι Κυριακή», όπως διάβασα σε έναν πολύ εύστοχο τίτλο πορτογαλικής ιστοσελίδας.

Και αν ο Αντρέα Μποτσέλι έστειλε το δικό του μήνυμα ελπίδας στην ανθρωπότητα, ο Ρομπέρτο Μαντσίνι και τα παιδιά του έστειλαν το πρώτο μήνυμα – επιβεβαίωσης στον ποδοσφαιρικό πλανήτη ότι είναι ξανά εδώ και δεν έχουν καμία διάθεση να... φύγουν σύντομα.

Η νεανική Τουρκία, με τον χαμηλότερο μέσο όρο στο τουρνουά, έκλεισε τους διαδρόμους, αμύνθηκε μαζικά και επιτυχημένα για 45 λεπτά, αλλά μετά το αυτογκόλ του «Ιταλού» (λόγω Γιουβέντους) Μερίχ Ντεμιράλ, κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Η Σκουάντρα Ατζούρα που θέλει (και μπορεί) να παίξει ποδόσφαιρο, που θέλει την μπάλα και ξέρει πως να την κυκλοφορεί γρήγορα και σωστά, με χαφ – μηχανάκια με ποιότητα (Μπαρέλα, Ζορζίνιο, Λοκατέλι), εν τη απουσία μάλιστα του Μάρκο Βεράτι, ο οποίος όμως θα είναι έτοιμος για τα επόμενα παιχνίδια.

Είχαμε συνηθίσει την Ιταλία του... μισού μηδέν, του «κατενάτσιο», αλλά και των χαρισματικών δεκαριών τύπου Ρομπέρτο Μπάτζιο, Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ή Φραντσέσκο Τότι. Η σύγχρονη Ιταλία δεν παίζει επίθεση μέσω... άμυνας αλλά κανονική επίθεση, δεν έχει δεκάρι – μαέστρο – μπαλαδόρο, αλλά ένα σύνολο που «δαγκώνει» και, με το εμφατικό 3-0 της πρεμιέρας, επιβεβαιώνει όσους βλέπουν να πηγαίνει ψηλά.

Όσο για την Τουρκία; Στον βωμό του αποτελέσματος θυσίασε τις δεδομένες επιθετικές της αρετές, ο Μπουράκ Γιλμάζ ήταν απελπιστικά μόνος του, ο Χακάν Τσαλχάνογλου περιορίστηκε στο να δίνει αμυντικές βοήθειες και μόνο ο Τσενγκίς Ιντέρ, ο οποίος μπήκε ως αλλαγή μετά την ανάπαυλα, έδειξε διάθεση (και ικανότητα) να πλησιάσει την εστία του Τζιανλουίτζι Ντοναρούμα.

Το αυτογκόλ του Ντεμιράλ την «σκότωσε», αλλά ενδεχομένως να την κάνει πιο δυνατή για την συνέχεια της διοργάνωσης. Ελβετία και Ουαλία, άλλωστε, δεν είναι δα και τα μεγαθήρια που δεδομένα θα της κόψουν το δρόμο για την φάση των «16». Η διοργάνωση μόλις ξεκίνησε. Για όλους μας. Απολαύστε την πρώτη φουλ ημέρα με τρεις αγώνες το Σάββατο (12/06), γιατί ακολουθούν πολλές ακόμα.

Υ. Γ.: Όταν πιτσιρικάς στις διακοπές μας στο Λουτράκι έβλεπα σε ασπρόμαυρη τηλεόραση τον Αυστραλό Πατ Κας να δίνει την μάχη του στο Γουίμπλεντον (τι θυμήθηκα τώρα...), δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα έβλεπα Έλληνα σε τελικό και Ελληνίδα σε ημιτελικό (προς το παρόν) Γκραν Σλαμ. Στέφανε και Μαρία, σας ευχαριστώ ειλικρινά που ξεπεράσατε ακόμα και την φαντασία μου!