Οι λεπτές ισορροπίες και η πρόκληση της ρεβάνς

Το γκολ της Αντβέρπ δεν ήταν τυχερό. Η αποβολή επίσης δεν ήταν θέμα τύχης. Τυχερός ήταν ο Γκατσίβονιτς (όπως είπε και ο ίδιος) που δεν είχε πατήσει καλά κάτω και δεν του έδωσε το πόδι στο χέρι ο Μπατέϊγ με το δολοφονικό μαρκάρισμα. Αν υπήρξαν σίγουρα σε κάτι «τυχεροί» οι γηπεδούχοι είναι στο γεγονός πως έμειναν με δέκα παίκτες, αφού είχαν προηγηθεί. Γιατί έτσι δημιουργήθηκε μια ιδιαίτερα ευνοϊκή συνθήκη για αυτούς. Όχι τυχαία βέβαια, καθώς (προφανώς) έχει να κάνει με το αγωνιστικό προφίλ που έχει δημιουργήσει ο Φαν Μπόμελ και μοιάζει πολύ και με τα δικά του (παικτικά) χαρακτηριστικά, όπως τα είδαμε μέχρι το 2013 στην εξαιρετική του καριέρα. Τα οποία όμως, παραδόξως, έπρεπε να ζορίσουν τα πράγματα για τους Βέλγους για να φανούν περισσότερο πάνω στο χορτάρι.

Συμφωνήσαμε όλοι (και σωστά) πως όσο οι ομάδες ήταν στα «ίσα» αριθμητικά και παρότι η ΑΕΚ είχε δεχθεί το γκολ, είχε εικόνα μεγαλύτερης άνεσης μέσα στο γήπεδο, ήθελε και έκανε το παιχνίδι της, βρήκε χώρους, πάτησε περιοχή, έκανε ευκαιρίες, Αυτό το διάστημα (των πρώτων 50 λεπτών) είχε να αντιμετωπίσει μια Αντβέρπ, που είχε το μυαλό της περισσότερο στην ανάπτυξη της, δεν είχε κλείσει τους διαδρόμους προς της περιοχή της, δεν είχε οχυρώσει τα μέτρα μπροστά από την άμυνα της, πλαγιοκοπήθηκε αρκετά και δέχθηκε φάσεις. Ήταν η περίοδος όπου, παρότι η ΑΕΚ ήταν πίσω στο σκορ, η εικόνα έδειχνε… γκολ και για αυτή. Προσωπική άποψη αλλά το έδειχνε περισσότερο, απ’ ότι μετά την αποβολή. Εκεί όπου ναι μεν η Ένωση πήρε πολλά μέτρα, έκλεισε την Αντβέρπ στην περιοχή της, κινήθηκε πολύ γύρω από αυτή και από τις δύο πλευρές, αλλά η εικόνα θύμισε (τηρουμένων των αναλογιών) το… Ολυμπιακός-Πανσερραϊκός, όταν από τη στιγμή που οι γηπεδούχοι αμύνθηκαν οργανωμένα και πήραν δύναμη από το… «πάμε παλικάρια» (κάτι που συμβαίνει συχνά όταν μένεις με παίκτη λιγότερο) η ΑΕΚ άρχισε να σεντράρει πολύ, κόντρα σε παίκτες που είχαν πλεονέκτημα στον αέρα. Το παραδέχθηκε άλλωστε και ο Αλμέϊδα, ότι η ομάδα του ανέβασε τη μπάλα ψηλά, περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Το ερώτημα είναι τι δείχνει αυτό για την ρεβάνς και πόσο αλλάζει τα δεδομένα, ακόμα περισσότερο και από την ήττα της ΑΕΚ με 1-0.

Αυτή τη στιγμή οι Βέλγοι μπαίνουν με το προβάδισμα που τους δίνει το σκορ, αλλά και ένα ψυχολογικό αβαντάζ ότι άντεξαν απέναντι σε μια συνεχή επίθεση 45 λεπτών του αντιπάλου της. Και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μια ομάδα που έχει μεν εμπειρία σε κάποιες (κομβικές) θέσεις αλλά έχει πολλά νέα, άπειρα παιδιά στις τάξεις της και βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη ευκαιρία, έχοντας πάρει κεφάλι στο «πρώτο ημίχρονο» της προσπάθειας. Χωρίς λοιπόν να είμαι απαισιόδοξος συμμερίζομαι λιγότερο από την πλειοψηφία των φίλων της Ένωσης (απ’ ότι… οσμίζομαι από τα social media) ότι η ομάδα τους «την έχει» την Αντβέρπ. Εκεί όπου αρκετοί προσθέτουν και το «εύκολα». Αυτό το τελευταίο δεν το μετράω καθόλου. Εκ πείρας μάλιστα θα αναφέρω ότι κοντά 35 χρόνια τώρα, έχω δει αρκετές φορές την ίδια κατάσταση. Ήττα ελληνικής ομάδας, σε πρώτο (ευρωπαϊκό) αγώνα, στα σημεία αλλά με καλή εμφάνιση και ένα κύμα σιγουριάς για τη ρεβάνς. Και εκεί τα πράγματα να πηγαίνουν εντελώς ανάποδα. Γιατί υπάρχει κάτι που χρειάζεται μεγάλη προσοχή και (ευτυχώς) το προφίλ του Αλμέϊδα, αλλά και το (παραλίγο) κακό προηγούμενο με την Ντιναμό δείχνουν ότι η ΑΕΚ μπορεί να μην πέσει στην παγίδα.

Ακούω, βλέπω, διαβάζω για «αισιοδοξία». Ασφαλώς και πρέπει να υπάρχει. Τι να νιώθουν δηλαδή στην ΑΕΚ; Απαισιοδοξία; Αλλά –από την άλλη- και οι Βέλγοι τι να νιώθουν με τη νίκη στον πρώτο αγώνα; Να μη νιώθουν και αυτοί αισιοδοξία; Σε τελική ανάλυση δεν δέχθηκαν και γκολ. Κάτι που τόνισε, όσον αφορά και την αποτελεσματικότητα της ομάδας του και ο Αρεντινός κόουτς λέγοντας: «Στο ποδόσφαιρο πρέπει να βάζεις γκολ και ο αντίπαλος το έκανε με την πρώτη ευκαιρία». Απλά, κατανοητά και…ποδοσφαιρικά. Γιατί η Ένωση δεν το έκανε ούτε για 92’λεπτά στη ρεβάνς με την Ντιναμό, σπαταλώντας και εκεί τις ευκαιρίες της, βάζοντας τον εαυτό της με την πλάτη στον τοίχο, μέχρι να ευτυχήσει να πετύχει το έπος των τελευταίων επτά λεπτών της αναμέτρησης.

Και κάπου εδώ δεν πρέπει να προχωράει η κουβέντα για τον αν στο Βέλγιο (ή και στο Βέλγιο) αδίκησε τον εαυτό της. Όταν κάτι δείχνει σε σημαντικά ματς να επαναλαμβάνεται τότε δεν τίθεται θέμα μόνο «αδικίας» ή «τύχης». Κάτι πρέπει να γίνει καλύτερα και πρέπει να γίνει ορθολογικά από την αρχή. Όχι όταν αναγκάζεται να κάνει αλχημείες, στην πορεία του αγώνα, ο προπονητής ανακατεύοντας τα χαρτιά και την ενδεκάδα για να κυνηγήσει κάτι «εκτός σχεδίου». Οι «ειδικές καταστάσεις» δεν είναι για κάθε ημέρα, όσο και αν ο Αλμέϊδα είναι σαφές ότι χτίζει μια ομάδα με μέταλλο και χαρακτήρα. Για να κάνεις αυτό που πρέπει, σε τέτοια ματς υψηλών απαιτήσεων, πρέπει το πλάνο να δουλέψει σε όλα του τα κομμάτια. Και να βάλεις τη μπάλα στο πλεχτό.

Στα μάτια μου η ρεβάνς είναι μια πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση. Ακόμα και αν καταλήξουμε ότι η Ντιναμό ήταν καλύτερη ομάδα από την Αντβέρπ αυτό δεν λέει και τίποτα. Και να το αποδεχθούμε (δεν το υπογράφω με βεβαιότητα) δεν μιλάμε για καμιά χαώδη διαφορά, μιλάμε για ένα άλλο ζευγάρι, για μια άλλη αναμέτρηση. Απέναντι σε αντίπαλο που οι ενδείξεις λένε ότι ίσως έχει καλύτερο (ή πιο τουλάχιστον πιο…ψύχραιμο) προπονητή και έρχεται πολύ ψυλλιασμένος για το τι θα αντιμετωπίσει και αγωνιστικά και όσον αφορά την πίεση του κόσμου. Η οποία βέβαια (πίεση) έδειξε στο ματς με τους Κροάτες - σε μεγάλο διάστημα- να βαραίνει τους γηπεδούχους, μέχρι να τους σπρώξει στην πρόκριση. Οπότε –όπως ξέρουμε καλά- και το «γεμάτο γήπεδο», όπως και το «παίκτης παραπάνω» έχουν τα θέματά τους.

Άρα τι; Μαύρη, μαυρίλα πλάκωσε; Ασφαλώς και όχι! Σοβαροί να είμαστε. Η Αντβέρπ δεν είναι μεγαθήριο και το σκορ δεν είναι απαγορευτικό. Το πρώτο το ξέραμε ούτως ή άλλως, επιβεβαιώθηκε και στον πρώτο αγώνα και αυτό που απαιτείται τώρα είναι ίσως ακόμα περισσότερο από την αγωνιστική και τακτική προετοιμασία, η ψυχολογική και πνευματική. Και της ομάδας και του κόσμου της. Η ΑΕΚ βρίσκεται μπροστά στην ζόρικη κατάσταση όπου δεν μπορεί να διακινδυνεύσει τίποτα (και οι Βέλγοι έδειξαν ότι είναι καλοί και γρήγοροι στο επιθετικό transition) , αλλά παράλληλα δεν έχει την επιλογή να περιμένει. Ασφαλώς και θα κάνει το παιχνίδι της όπως το έκανε και στο Βέλγιο (πολύ περισσότερο απ’ ότι στο Ζάγκρεμπ) αλλά δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλη προοπτική πρόκρισης από το να προηγηθεί στο ματς. Η ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και η δουλειά που θα έχει πάλι η άμυνα της (με τα χαρακτηριστικά των κυρίως των στόπερ της να μην κουμπώνουν καλά με αυτά της αντίπαλης επίθεσης) θα είναι ιδιαίτερα απαιτητική.

Αυτή ακριβώς η κατάσταση δημιουργήθηκε με την αποτυχία της ΑΕΚ να σκοράρει στο Βέλγιο. Αυτή έβαλε τα δύσκολα στον εαυτό της και μέσα στην ομάδα το γνωρίζουν καλά. Το αν θα είναι «άδικο» να μην βρεθεί στους ομίλους αν (ω μη γένοιτο) θα αποκλειστεί από την Αντβέρπ είναι ανούσια κουβέντα. Η (όποια) υποτίμηση αντιπάλου που προέρχεται από καλύτερο από το δικό μας πρωτάθλημα δεν μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή κουβέντα. Το θέμα είναι ότι, με ακόμα μια πρόκριση δια πυρός και σιδήρου, η ΑΕΚ κερδίζει πολλά στην πορεία της επιστροφής της σε υψηλό επίπεδο και στην Ευρώπη. Περισσότερα και από τα πολλά χρήματα των ομίλων του Champions League. Αυτό το κίνητρο μπορεί και πρέπει να είναι το καύσιμο για τη ρεβάνς.