Overthinking το λένε οι Άγγλοι. Ένας όρος που ξεφυλλίστηκε και με το παραπάνω στα βρετανικά λεξικά από τη στιγμή που πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στο Νησί. Στα μέρη μας, από την άλλη, λέγεται πολύ απλά... υπερανάλυση. Μια λέξη που εκτός ποδοσφαιρικού πλαισίου μπορεί να έχει ευρεία χρήση, αλλά και κυριολεκτικά δισεκατομμύρια αποδέκτες. Αν απομονώσουμε ωστόσο τη φράση στα στενά σύνορα του κόσμου της στρογγυλής Θεάς, τότε ο «ένοχος» είναι μόνο... ένας.

Αν και η αλήθεια είναι πως κουβαλούσε για χρόνια πάνω του αυτόν τον «λεκέ», η πραγματική στιγμή απόλυτης ταύτισης ήρθε στις 30 Μαΐου του 2021. Μετά από δέκα χρόνια χωρίς συμμετοχή σε τελικό Champions League, ο Πεπ Γκουαρδιόλα οδηγούσε τη Μάντσεστερ Σίτι για πρώτη φορά στην ιστορία της στο κορυφαίο ραντεβού του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με αντίπαλο την Τσέλσι.

Στα περισσότερα άρθρα των διεθνών ΜΜΕ εκείνη την περίοδο, μα και σε κάθε ποδοσφαιρική κουβέντα, οι Citizens ξεπρόβαλλαν σαν το απόλυτο φαβορί. Μια απόφαση του Γκουαρδιόλα ωστόσο στην ενδεκάδα του τελικού έμελλε να τον στιγματίσει. Σε μια αλλαγή που εξέπληξε τους πάντες, ο Καταλανός προτίμησε να παρατάξει την ομάδα του χωρίς έναν καθαρό «κόφτη» στο γήπεδο, μια κίνηση που δεν είχε επαναλάβει στο παρελθόν.

Η ιστορία εκείνο το βράδυ τελικά έδωσε την κούπα με τα μεγάλα αυτιά στην Τσέλσι του Τόμας Τούχελ και στον Γκουαρδιόλα έναν τίτλο που δεν ζήτησε ποτέ. Ο όρος «overthinking» έγινε συνώνυμο του νεωτεριστή τεχνικού με τα ανατρεπτικά πειράματα, με τους επικριτές του να τον κατηγορούν πως σε κάθε κρίσιμη στιγμή λυγίζει και «πειράζει» με καταστροφικό τρόπο την ομαλή λειτουργία της ομάδας του.

Περίπου δυο χρόνια αργότερα ωστόσο και η περιβόητη υπερανάλυση του Πεπ έχει μετατραπεί στην «ευλογία» του. Premier League και FA Cup έχουν προστεθεί ήδη στον σάκο με τα λάφυρα, τη στιγμή που η Σίτι πάει για το απόλυτο τρεμπλ στο κορυφαίο ραντεβού του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου απέναντι στην Ίντερ του Σιμόνε Ιντζάκι. Κι όμως, αν ταξιδέψουμε μόλις ένα εξάμηνο πίσω στο χρόνο θα συναντήσουμε μια ομάδα που φαινομενικά είχε ξεμείνει από ιδέες!

Οι Citizens άλλωστε είχαν μείνει πίσω στο κυνήγι της πρωτοπόρου Άρσεναλ, δεν μπορούσαν να επαναλάβουν τα νικηφόρα σερί του παρελθόντος και παρά τη δαιμονιώδη φόρμα του Έρλινγκ Χάαλαντ έδειχναν να τους λείπει κάτι στην επίθεση. Ήταν τότε που οι πρώτες πνιχτές φωνές άρχισαν να αποκτούν περισσότερο θάρρος και να υποστηρίζουν πως η μεταγραφή του Νορβηγού στην πραγματικότητα έχει αποδομήσει το άριστο τακτικό πλάνο του Γκουαρδιόλα, προκαλώντας αλυσιδωτά προβλήματα στην άλλοτε καλοκουρδισμένη μηχανή των Citizens.

Για χρόνια εξάλλου η ομάδα του Μάντσεστερ δεν είχε μάθει να αγωνίζεται με έναν καθαρό σέντερ φορ, μα περισσότερο με επιθετικούς που συνδυάζονταν με τους χαφ και εξτρέμ έξω από το αντίπαλο «κουτί», δημιουργώντας μια πρωτοφανή τρικυμία στην αντίπαλη άμυνα. Μέχρι τον Φλεβάρη ωστόσο το σύστημα με false 9 έμοιαζε θαμμένο στο παρελθόν, οι απανωτές γκέλες στο πρωτάθλημα απαιτούσαν αλλαγές και εν μέσω κρίσης το... μαγικό «ραβδάκι» του Γκουαρδιόλα ήρθε να κάνει ξανά τη διαφορά.

Το ντόμινο βέβαια πρωτίστως ξεκίνησε με μια βροντερή αποχώρηση. Με ένα όνομα μάλιστα που στο παρελθόν αποτέλεσε καταλύτη για την άριστη αγωνιστική εικόνα της Σίτι. Ο λόγος για τον Ζοάο Κανσέλο, ο οποίος σε μια ξαφνική τροπή των εξελίξεων αποχώρησε ως δανεικός για τη Μπάγερν, με τα βρετανικά ΜΜΕ να κάνουν λόγο για ρήξη στις σχέσεις του με τον προπονητή του.

Ένα σύντομο cameo του 18χρονου και πολλά υποσχόμενου Ρίκο Λιούις στο αριστερό φτερό της άμυνας δεν άλλαξε και πολλά στη γενικότερη εικόνα των Citizens, μέχρι τελικά να πιάσει δουλειά το... overthinking του Καταλανού! Επιστροφή στον πίνακα και... εγένετο το 3-2-4-1, μια αλλαγή συστήματος που θα μπορούσε να επινοηθεί μόνο μέσα στο αποπνικτικό χάος νευρώνων που συνθέτουν τον εγκέφαλο του Γκουαρδιόλα.

Βλέποντας πως η ομάδα του χρειάζεται μεγαλύτερη σταθερότητα και αμυντική συνοχή, ο Πεπ σχημάτισε ένα τετραμελές «κλουβί» στον χώρο του άξονα, με τον Στόουνς να μετατοπίζεται δίπλα στον Ρόδρι για να σχηματίζεται ένα ασύμμετρο double pivot, τη στιγμή που οι εσωτερικοί μέσοι (συνήθως οι Ντε Μπρόινε - Γκουντογκάν) θα προωθούνταν προς το τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Οι εξτρέμ με τη σειρά τους θα παρέμεναν κλασικά ακροβολισμένοι στις δυο μεριές του αγωνιστικού χώρου, τη στιγμή που ο Χάαλαντ θα έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα, παίρνοντας θέση μάχης στην περιοχή.

Στην πραγματικότητα βέβαια ο Γκουαρδιόλα δεν ήταν ο πρώτος που σκαρφίστηκε αυτήν την τακτική μανούβρα για να ξεκλειδώσει την ομάδα του. Όπως αποκαλύπτει άλλωστε ο πρώην τεχνικός του Ολυμπιακού και άλλοτε συμπαίκτης του στη Μπαρτσελόνα, Όσκαρ Γκαρσία, η αρχική ιδέα ανήκει στον Γιόχαν Κρόιφ! «Ακόμη και αν μιλάμε για τον Πεπ Γκουαρδιόλα, όταν κοιτάζω τη Μάντσεστερ Σίτι μπορώ να αναγνωρίσω περισσότερα στοιχεία από ποτέ από την εποχή που ήμασταν οι δυο μας στη Μπαρτσελόνα του Κρόιφ. Πίσω στο 1992, όταν η Μπαρτσελόνα περίμενε ακόμα το δικό της πρώτο Champions League, ο Κρόιφ δεν έπαιζε μόνο έναν σχηματισμό.

Σκέφτηκε την ιδέα ενός ''κουτιού'' στον άξονα, που είχε έναν εξαιρετικό τεχνικό παίκτη στον Εουσέμπιο Σακριστάν ως μπακ. Ο Εουσέμπιο δεν ήταν αμυντικός, αλλά η επιρροή του βελτίωσε την ομάδα, επιτρέποντας τέτοια ρευστότητα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον Τζον Στόουνς τώρα στη Σίτι, αν και εκείνος μπορεί να αμυνθεί πολύ καλά. Το σύστημα επιτρέπει στην ομάδα του Γκουαρδιόλα να παίξει άνετα με τόσο χώρο πίσω της, ενώ ελευθερώνει και τον Έρλινγκ Χάαλαντ» τόνισε ο Ισπανός στον «Independent».

Και πράγματι η τροποποίηση της διάταξης με δυο αμυντικούς χαφ, δυο δεκάρια και τριάδα στην άμυνα απέφερε καρπούς με σερί νίκες που οδήγησαν τη Σίτι στην κορυφή του πρωταθλήματος! Μεγαλύτερη απόδειξη ωστόσο για την αγωνιστική εκτόξευση αποτέλεσε η παράσταση και το εκκωφαντικό 4-0 απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης στον δεύτερο ημιτελικό του Champions League, σε ένα πρώτο μέρος που χαρακτηρίστηκε από τον Χάαλαντ ως το κορυφαίο που έχει δει από ομάδα σε ολόκληρη τη ζωή του.

Προφανώς η ατομική ποιότητα αλλά και η εξέλιξη ποδοσφαιριστών μέσα στη σεζόν όπως για παράδειγμα του Γκρίλις απλοποίησε κατά πολύ το έργο του Γκουαρδιόλα, ο οποίος ωστόσο έστω και δυο χρόνια αργότερα μπορεί να πάρει το αίμα του πίσω για τον περιβόητο λεκέ του «overthinking». Και το μόνο που απομένει για να ολοκληρώσει με τον πλέον εμφατικό τρόπο την δική του ιστορία λύτρωσης είναι να πέσει το «οχυρό» της Ίντερ το βράδυ του Σαββάτου (10/6)...