Μπαρτσελόνα (1992-1996)

Ο Γιόχαν Κρόιφ μπορεί να μην την οδήγησε σε πολλούς τίτλους, ως ποδοσφαιριστής, όμως από τη θέση του προπονητή δημιούργησε μία “dream team”. Ο Ολλανδός ήταν στον πάγκο των Καταλανών για μία οκταετία, οδηγώντας τους σε τεράστιες επιτυχίες σε Ισπανία και Ευρώπη. Η Μπαρτσελόνα ήταν η τελευταία ομάδα, που κατέκτησε το κύπελλο πρωταθλητριών, το 1992. Ωστόσο, όταν η διοργάνωση μετονομάστηκε σε Champions League, ο Κρόιφ δεν κατάφερε να την οδηγήσει ξανά στην κορυφή. Αν και είχε ρόστερ που... τρόμαζε (Κούμαν, Λάουντρουπ, Ρομάριο, Στόιτσκοφ, Χάτζι, Γκουαρδιόλα και πολλούς άλλους), η Μπαρτσελόνα δε σήκωσε το τρόπαιο μέχρι να αλλάξει η φουρνιά και να έρθει ο Ροναλντίνιο. Αποκορύφωμα ήταν η βαριά ήττα από τη Μίλαν (4-0) στον τελικό της Αθήνας, το 1994.

Βαλένθια (1999-2001)

Μία από τις ομάδες που θαύμασε η ποδοσφαιρική Ευρώπη, πριν από μία 20ετία. Οι «νυχτερίδες» είχαν αγωνιστεί μόλις μία φορά στην ιστορία τους στο κύπελλο πρωταθλητριών, το μακρινό 1971-72. Η επιστροφή τους στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση έγινε με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Υπό την καθοδήγηση του Έκτορ Ραούλ Κούπερ, η Βαλένθια έφτασε δύο συνεχόμενες σεζόν στον τελικό του Champions League, το 1999-2000 και το 2000-01. Την πρώτη φορά ηττήθηκε από τη Ρεάλ Μαδρίτης με 3-0, ενώ τη δεύτερη άγγιξε το τρόπαιο, όμως της το πήρε η Μπάγερν στη διαδικασία των πέναλτι. Όσο για τους παίκτες που πέρασαν από το Μεστάγια εκείνη τη διετία; Κανιθάρες, Πελεγκρίνο, Μεντιέτα, Φαρινός, Κίλι Γκονζάλες, Κλαούντιο Λόπες, Αϊμάρ, Αγιάλα, Βιθέντε και πολλοί άλλοι.

Ρεάλ Μαδρίτης (2002-2007)

Τόσοι πολλοί αστέρες μαζεμένοι σε μία ομάδα δε βρέθηκαν ποτέ. Το έκανε ο Φλορεντίνο Πέρεθ με τους “galacticos” στη Ρεάλ Μαδρίτης. Οι Φίγκο και Ζιντάν μπορεί να έφεραν το Champions League του 2002, όμως στη συνέχεια το λαμπερό οικοδόμημα κατέρρευσε. Κάθε καλοκαίρι υπήρχε και μία μεταγραφή σούπερ σταρ στη «βασίλισσα» (2002 Ρονάλντο, 2003 Μπέκαμ και 2004 Όουεν), όμως όλοι αυτοί - μαζί με τους παλιούς Ραούλ, Κασίγιας, Ρομπέρτο Κάρλος - δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ομάδα με χημεία. Εμπορικά οι Μαδριλένοι έσπασαν κάθε ρεκόρ, όμως οι επιτυχίες τους εντός αγωνιστικού χώρου ήταν ελάχιστες. Άλλωστε, όπως παραδέχθηκε και το «φαινόμενο», ούτε η Ρεάλ της δικής του εποχής δεν κατέκτησε το Champions League. Γιατί οι πολλοί αστέρες δεν είναι σίγουρο ότι θα φέρουν... την άνοιξη.

Τσέλσι (2004-2007)

Όταν ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς έγινε ιδιοκτήτης της Τσέλσι έβαλε ως Νο1 στόχο την κατάκτηση του Champions League. Γι’ αυτό και το καλοκαίρι του 2004 έκανε κάτοικο Στάμφορντ Μπριτζ τον Ζοσέ Μουρίνιο, ο οποίος τα δύο προηγούμενα χρόνια είχε κατακτήσει το κύπελλο UEFA και το Champions League με την Πόρτο. Σε συνδυασμό με τις αποκτήσεις ποδοσφαιριστών, όπως ο Ντρογκμπά, ο Τσεχ, ο Ρόμπεν, ο Καρβάλιο και ο Πάουλο Φερέιρα (Λάμπαρντ και Τέρι προϋπήρχαν) η Τσέλσι έγινε πανίσχυρη αγωνιστικά. Εντός συνόρων σάρωσε τους τίτλους, όμως η Ευρώπη την πόνεσε. Στην πρώτη τριετία του Μουρίνιο, οι «μπλε» έφτασαν δύο φορές μέχρι τα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, όμως ισάριθμες φορές αποκλείστηκαν από τη Λίβερπουλ.

Ατλέτικο Μαδρίτης (2013-2016)

Δέκα χρόνια βρίσκεται στον πάγκο των «ροχιμπλάνκος» ο Ντιέγκο Σιμεόνε και στα χέρια του η ομάδα «μεγάλωσε» αγωνιστικά. Όχι μόνο μπήκε «σφήνα» σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, κατακτώντας εγχώριους τίτλους, αλλά έγινε μία από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Ωστόσο, το τρόπαιο του Champions League της γλίστρησε από τα χέρια δύο φορές μέσα σε τρία χρόνια. Τις σεζόν 2013-14 και 2015-16, η Ατλέτικο Μαδρίτης έφτασε στην... πηγή, όμως τελευταία στιγμή δεν ήπιε νερό. «Θύτης» και στις δύο περιπτώσεις η μισητή συμπολίτισσά της, Ρεάλ. Το 2014 ισοφαρίστηκε στο τέλος και έχασε στην παράταση, ενώ το 2016 ηττήθηκε στη διαδικασία των πέναλτι.