Ηρακλής Θεσσαλονίκης: Η ομάδα των ηρώων

Η σχέση μου με τον Ηρακλή ξεκινάει από τα παιδικά μου χρόνια. Πηγαίναμε οικογενειακά στα αδέρφια του πατέρα μου στο Καλαμάκι, για να φάμε όλοι μαζί, πάντα Κυριακές. Η αδερφή του πατέρα μου ήταν παντρεμένη με έναν πολύ ωραίο τύπο, λαϊκό άνθρωπο, χωρατατζή, πάντα γελαστό και φανατικό Παναθηναϊκό. Βαμμένοι πράσινοι και οι γιοί του καθόμασταν όλοι μαζί μετά το φαγητό, να ακούσουμε την αναμετάδοση των αγώνων στο τρανζιστοράκι διασταυρώνοντας τα 1-2-Χ στα δελτία ΠΡΟ-ΠΟ που είχαμε παίξει. Για να με πειράξει ο θείος ο Βαγγέλης, όταν δεν νικούσε ο Παναθηναϊκός μου έλεγε, “ ε μα πια με τους κουρέλες στον Παναθηναϊκό, θα αλλάξουμε ομάδα, θα γίνουμε Ηρακλής που είναι ομαδάρα”. Μόνο που δεν έβαζα τα κλάματα προσπαθώντας να τον πείσω να μείνουμε Παναθηναϊκοί κι αυτόν κι όλο το σόι που συμμετείχε στην φάρσα και στεναχωρημένοι δήθεν εξετάζαν σοβαρά το ενδεχόμενο να αλλάξουμε ομάδα. Με τα πολλά μού έδινε ο θείος διορία μιας εβδομάδας, μήπως την άλλη αγωνιστική κέρδιζε ο Παναθηναϊκός και σώζαμε την “πράσινη” τιμή μας. Την ώρα που φεύγαμε με το αμάξι, με χαιρετούσε και μου έδινε την χαριστική βολή. “Αν χάσουμε την Τετάρτη στην Ευρώπη, την άλλη Κυριακή θα έχω βάλει μια μεγάλη σημαία του Ηρακλή στην ταράτσα!” Με έτρωγε το άγχος μέχρι να φτάσουμε στο Καλαμάκι την επόμενη Κυριακή κι ευτυχώς πέρασε η παιδική μου ηλικία, χωρίς να αντικρύσω τα κυανόλευκα στην ταράτσα του θείου μου.

Ζω πολλά χρόνια πια στην Θεσσαλονίκη κι έχω βρεθεί πολλές φορές σε αγώνες των ομάδων της πόλης. Δεν το λέω δημοσιοσχετίστικα, αλλά αγαπώ όλες τις ομάδες της Θεσαλονίκης, κάνω απίστευτο χαβαλέ με το δέσιμο των φίλων μου μαζί τους, έχω υποστηρίξει λόγω αγάπης για το μπάσκετ τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη, τον Απόλλωνα για την προφυγική του ρίζα και για τη σχέση μου με την περιοχή της Καλαμαριάς, έχω πανηγυρίσει το γκολ του Βρύζα στο Χάιμπουρι, αλλά τον Ηρακλή εξαιτίας εκείνης της αφελούς παιδικής φάρσας τον αγάπησα.

Όταν πρωτοοδήγησα στην Αγίου Δημητρίου και πέρασα έξω από το Κατσάνειο και το Ιβανόφειο, πρώτα απόρησα, μετά ρώτησα, έμαθα και μετά σεβάστηκα. Σεβάστηκα την ομάδα, που φρόντισε με τον πιο εμφαντικό τρόπο να τιμήσει δυο Εθνικούς Ήρωες, δίνοντας τα ονόματά τους στα κλειστά γήπεδα του Συλλόγου.

Ο αξιωματικός των Καταδρομέων Κατσάνης, αθλητής στίβου του Ηρακλή πήγε εθελοντικά στην Κύπρο να υπερασπιστεί το νησί στον “Αττίλα”, πολέμησε με γενναιότητα κι έχασε τη ζωή του απέναντι σε υπεράριθμο εχθρό, όπως συνήθως κάνουν οι ήρωες. Το Κατσάνειο είναι λίγο μπροστά στις πράξεις του, αλλά φαντάζομαι τεράστια τιμή και συγκίνηση για την οικογένειά του.

Ο Ιβάνοφ κολυμβητής, ιστιοπλόος και πολίστας διάλεξε την Ελλάδα σαν δεύτερη πατρίδα, όχι μόνο γιατί η μητέρα του δευτεροπαντρεύτηκε Έλληνα, αλλά γιατί βούτηξε στα ελληνικά νερά πέρα από το για να κολυμπήσει ως αθλητής του Ηρακλή, για να καταφέρει πρωτοφανή και απίστευτα χτυπήματα κατά του Γερμανού κατακτητή. Είναι εκπληκτικό αν διαβάσεις την ιστορία του, πως ένας άνθρωπος άλλαξε τη μοίρα του Β Παγκοσμίου Πολέμου στην Αφρική με ένα σαμποτάζ του. Το άγαλμά του, η ταμπέλα με το όνομά του είναι πολύ λίγα μπροστά στα ανδραγαθήματά του και μπροστά στις αθλητικές του επιδόσεις με τα κυανόλευκα, αλλά και σε Πολωνία και σε Βέλγιο. Η σύλληψή του και η εκτέλεσή του από τους Γερμανούς ήταν προϊόν προδοσίας φυσικά. Τα τριάκοντα αργύρια τον οδήγησαν στο απόσπασμα και σχηματικά μιλώντας τα τριάκοντα αργύρια οδήγησαν τον Ηρακλή στον αφανισμό.

Κυανόλευκοι παράγοντες εκμεταλλευόμενοι το φορολογικό καθεστώς του Γ.Σ έταζαν υπερτιμολογημένα παραστατικά, έβαζαν μιζούλα-μετρητά στην τσέπη και μια μέρα μπήκε μέσα η εφορία για έλεγχο και τινάχτηκε κόσμος και κοσμάκης στον αέρα. Προδότες πάτησαν πάνω στο διαχρονικά σαθρό έδαφος του επαγγελματικού αθλητισμού στην Ελλάδα, όπου το κράτος και οι επαγγελματικοί συνεταιρισμοί ( ΕΠΑΕ, Superleague) δεν ρωτάνε ποτέ τους Προέδρους-σωτήρες ποιοι είναι, που τα βρήκαν και δε τους αναγκάζουν να εμφανίσουν το χρήμα πάνω στο τραπέζι, ώστε να μην μπορούν να τραβήξουν μια μέρα την πρίζα. Κυανόλευκοι παράγοντες “εμπιστεύτηκαν” κάθε είδους αρπακτικό από Ελλάδα, Καναδά, Ιταλία και δεν ξέρω κι εγώ από που αλλού κι έδωσαν τα κλειδιά της πιο πλούσιας ομάδας του Βορρά.

Ναι το εννοώ το πιο πλούσια ομάδα, γιατί ο Ηρακλής εκτός από το δέσιμό του με την πόλη της Θεσσαλονίκης και τον αμιγώς αστικό του χαρακτήρα, συμβαίνει να έχει και ακίνητη περιουσία αξίας μεγαλύτερης άλλων συλλόγων της χώρας. Η αξία της γης στην Μίκρα και τους Χορτατζήδες ήταν διαχρονικά το “δαχτυλίδι” που ορέγονταν τα αρπακτικά, που πλησίασαν τον Ηρακλή όλα αυτά τα χρόνια. Αυτός που θα απλώσει το χέρι του πάνω σε αυτήν την περιουσία, μπορεί άνετα να “καδραριστεί” ως ο μεγαλύτερος δάκτυλος πίσω από τα δεινά του Ηρακλή. Όπου υπάρχει καπνός, συνήθως υπάρχει και φωτιά.

Αναρωτιέμαι πόσες φορές θα τιμωρηθεί εξωαγωνιστικά ο Ηρακλής, πόσες φορές θα σωθεί στο γήπεδο, για να πέσει στις επιτροπές, πως γίνεται αυτό να συμβαίνει μόνο στον Ηρακλή και πότε θα καταλάβουν κάποιοι ότι με όσες ροπαλιές κι αν τον στείλουν στην Γ εθνική, το πιθανότερο είναι να τον ξαναβρούν μπροστά τους. Αρκεί βέβαια η συνήθως σιωπηλή πλειοψηφία των οπαδών του να εμφανιστεί και να συμμετάσχει ενεργά και φιλαθλητικά, όχι οπαδικά. Να πάρουν δηλαδή οι Ηρακλειδείς τα παιδιά τους και να πάνε γήπεδο κι όχι τα fullface και τα καπνογόνα. Γνώμη μου έτσι;

Ο κόσμος του Ηρακλή δεν είναι εντελώς αθώος του αίματος. Δεν διαφύλαξε όταν έπρεπε, δεν απέβαλλε έγκαιρα τους “προδότες”, χειροκρότησε λάθος ανθρώπους, κυνήγησε και καθύβρισε άδικα άλλους. Τώρα το 2017, ποιος είναι ο μόνος από όλους που εξακολουθεί να πληρώνει αμαρτίες του παρελθόντος, ενώ άλλοι παντελόνιασαν ανελέητα; Από την άλλη βέβαια αυτό το κράτος-τιμωρός που ήταν, όταν τυχάρπαστοι βρίσκονταν με τις μετοχές της ΠΑΕ στα χέρια τους, πότε έγινε ένας σοβαρός έλεγχος πριν κι όχι μετά την ανέλιξη μπαμπουίνων σε προεδρικούς θώκους και στον Ηρακλή αλλά και αλλού; Ποιοί είναι αυτοί οι “κύριοι”, που κλείνουν και μανταλώνουν αθλητικούς οργανισμούς με πάνω από έναν αιώνα ιστορίας;

Αυτόν τον μήνα θα γιορτάσει η Θεσσαλονίκη επετείους και εθνικές γιορτές. Σας έχω ξαναγράψει πόσο αναχρονιστικές θεωρώ τις παρελάσεις, άλλοι συμφωνείτε, άλλοι διαφωνείτε. Σκέφτομαι ότι η μεγαλύτερη απόδοση τιμής στον Κατσάνη και στον Ιβάνοφ, στην ομάδα τους, στην πόλη τους, θα ήταν μια θεσμική χείρα βοηθείας, μια προστασία στον Ηρακλή. Όχι στις ανώνυμες εταιρίες, στον Γυμναστικό Σύλλογο Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Για να συνεχίσει να είναι κυψέλη μικρών παιδιών, μεγάλων αθλητών και που ξέρεις; Ίσως στις εποχές που ζούμε, χρειαστεί να ξεπηδήσει από εκεί και κάποιος νέος ήρωας.