Οι δύο παίκτες που άλλαξαν την Αργεντινή!

Ξεκίνησε με αυτή την ήττα σοκ από την Σαουδική Αραβία. Τα σύννεφα έπεσαν βαριά πάνω από τον Λιονέλ Μέσι και την παρέα του. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη η ήττα όπως αποδεικνύεται έκανε καλό στην ομάδα και ενδεχομένως να της κάνει ακόμη περισσότερο καλό τις επόμενες ημέρες. Ο Σκαλόνι ψάχτηκε, προβληματίστηκε και τελικά προχώρησε σε μία σειρά από αλλαγές οι οποίες ενδεχομένως και να αποδειχτούν ευεργετικές.

Η πρώτη κατά την άποψη μου είχε φανεί πριν καν αρχίσει το Μουντιάλ, όποιος είχε δει μία δύο φορές προσεκτικά την Μπενφίκα το είχε καταλάβει. Αρκεί να είχες δει τη φετινή Μπενφίκα κόντρα στην Παρί για παράδειγμα για να καταλάβεις ότι ο Εντσο Φερνάντες είναι ο Αργεντινός που έρχεται, που θα κάνει θόρυβο τα επόμενα χρόνια, αυτός που ενδεχομένως να σπάσει το φράγμα των 100 εκατ. ευρώ όταν θα φύγει από την Μπενφίκα για κάπου ακόμη ψηλότερα.

Ένα σύγχρονο χαφ με ισορροπία που τα κάνει όλα μέσα στο γήπεδο και σε ανασταλτικό και σε δημιουργικό επίπεδο. Μέχρι το ματς με την Πολωνία ο Εντσο έμπαινε σαν αλλαγή. Στον αγώνα κόντρα στο Μεξικό ερχόμενος από τον πάγκο σκόραρε. Εδειξε στον Σκαλόνι ότι δεν είναι παίκτης για να έρχεται από τον πάγκο, αλλά παίκτης για να ξεκινά. Με την Πολωνία ξεκίνησε και το κοντέρ έγραψε υπέροχα πράγματα.

Οι επαφές του με την μπάλα 99, το ποσοστό των εύστοχων μεταβιβάσεων του σχεδόν 92% (αυτά είναι ποσοστά Τσάβι), οι ευκαιρίες που δημιούργησε για γκολ δύο, η ασίστ που έβγαλε μία, οι κερδισμένες μονομαχίες πέντε, οι φορές που πάτησε περιοχή με την μπάλα στα πόδια μπαίνοντας σε αυτήν, δέκα και όλα αυτά σε 79 λεπτά συμμετοχής.

Αν αυτή δεν είναι στατιστική επίδοση top ποδοσφαιριστή σε ματς που καίει τότε δεν ξέρω ποια είναι. Στα δικά μου μάτια αυτός ήταν ο σημαντικότερος λόγος της βελτίωσης της Αργεντινής στο ματς με την Πολωνία, εκεί που είδαμε μία ομάδα που δικαιούται να πιστεύει ότι είναι διεκδικήτρια του τροπαίου.

Το δεύτερο πρόσωπο που άλλαξε την εικόνα της Αργεντινής, είναι ο Χούλιαν Αλβαρες. Δεν θα πω ότι είναι καλύτερος από τον Λαουτάρο Μαρτίνες, θα υποστηρίξω όμως ότι σε αυτό που παίζει ο Σκαλόνι, ο Αλβαρες είναι πιο ταιριαστός. Η ανάγκη να βγαίνει στα άκρα της επίθεσης, εκεί που εδώ και μήνες τον εκπαιδεύει για να παίζει ο Πεπ Γκουαρντιόλα στη Σίτι, τον κάνει πιο λειτουργικό και πιο χρήσιμο από τον Λαουτάρο Μαρτίνες στην παρούσα φάση. Και δεν είναι μόνο το γκολ που πέτυχε, το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν εξαιρετικό, αφού και η κίνησή του αλλά και το τελείωμα του θύμισαν Μέσι.

Αυτοί οι δύο ποδοσφαιριστές που μπήκαν για πρώτη στην ενδεκάδα της Αργεντινής είναι και αυτοί που έκαναν την διαφορά στα δικά μου μάτια και βελτίωσαν τόσο πολύ την εικόνα της σε αυτό το ματς κόντρα στην Πολωνία.

Βεβαίως ήταν και ο αντίπαλος. Η Πολωνία σε αντίθεση με το Μεξικό και την Σαουδική Αραβία είναι μία ομάδα που κουμπώνει πιο καλά πάνω στην Αργεντινή. Δεν τρέχει πολύ, δεν στηρίζει το παιχνίδι της στα κορμιά και την ταχύτητα, αλλά στην τεχνική της και αυτές τις ομάδες αυτή η Αργεντινή της έχει.

Η Πολωνία είναι μία καλή ομάδα με την μπάλα στα πόδια, αλλά δεν έχει ούτε τις δυνάμεις, ούτε τα τρεξίματα που απαιτούνται σε αυτό το υψηλό επίπεδο. Πιθανόν οι Γάλλοι που θα την βρουν μπροστά τους στο πρώτο γύρο των νοκ άουτ να περάσουν από επάνω της, χωρίς προβλήματα. Οσο για την Αργεντινή το γεγονός ότι θα βρει στο δρόμο της την Αυστραλία και όχι την Γαλλία είναι από μόνο του ένα τεράστιο μπόνους.

Δεν έχουν περάσει άνευ αγώνος και οι Αυστραλοί θα τους τρέξουν και θα τους βγάλουν το λάδι, αλλά τέλος πάντων η Αυστραλία ότι κι’ αν είναι, σαφώς είναι ένας προτιμότερος αντίπαλος από την Γαλλία. Ο δρόμος για να πάει ένα βήμα παρακάτω ο Μέσι και η παρέα του και συνεπώς να αρχίσει να το πιστεύει, είναι ανοικτός.

Το μόνο εμπόδιο είναι το «πρέπει», το «οφείλει» να το κάνει, με το οποίο θα παίξουν οι Αργεντίνοι κόντρα στους Αυστραλούς… Αλλά να πάρεις παγκόσμιο κύπελλο χωρίς πίεση δεν γίνεται…