Το φιλί στο στόμα με τον τότε μάνατζερ της «επίσημης αγαπημένης», Νίκο Φιλίππου, η αρχική έκδοση του "refuse to lose" που ενέπνευσε στους διεθνείς ο Παναγιώτης Γιαννάκης, τα «ιπτάμενα δημοσιογραφικά έδρανα», ο Φρανκ Σινάτρα, Σέρβος πρωθυπουργός Κοστούνιτσα, το μπλόκο των Σέρβων φιλάθλων στην αποστολή της Εθνικής τους ομάδας, η βραδιά «for the ages» στο club Acapulco κι άλλα πολλά γνωστά κι άγνωστα ευτράπελα περιστατικά που συνέβησαν εκείνες τις αλησμόνητες 12 μέρες στην σερβική πρωτεύουσα...

11 χρόνια σαν σήμερα, από την κατάκτηση του 2ου χρυσού μεταλλίου στην ιστορία της Εθνικής ανδρών και το gazzetta.gr τιμά την σπουδαία αυτή επέτειο του ελληνικού μπάσκετ θέτοντας ερωτήματα, των οποίων οι απαντήσεις περιγράφουν με έντονα γράμματα αλλά και χρώματα το υπέροχο εκείνο ταξίδι. Απαντούν ο Βασίλης Σκουντής (απεσταλμένος της εφημερίδας Sportime και της ΕΡΤ), ο Νίκος Παπαδογιάννης (Sport-FM και Ελευθεροτυπία), o Γιάννης Ντεντόπουλος (Ελευθεροτυπία και ΕΡΑ Σπορ), ο Γιώργος Βαλαβάνης (Καθημερινή), ο Μενέλαος Σεβαστιάδης (Sportime & Sportime Radio), ο Βαγγέλης Ιωάννου (ΕΡΤ και Φως των Σπορ), ο Κώστας Σωτηρίου (ΕΡΑ Σπορ και Το Βήμα), ο Θανάσης Ασπρούλιας (ΕΡΤ και Φίλαθλος), ο Αντώνης Καλκαβούρας (MEGA, Sportime και Sportime Radio) και ο Βασίλης Παπανδρέου (Επενδυτής).

1) Ποια στιγμή θα σας μείνει αξέχαστη από τα όσα διαδραματίστηκαν στη «Beogradska Arena», κατά τη διάρκεια και μετά τον ημιτελικό-θρίλερ με τη Γαλλία;

Βασίλης Σκουντής (OTE TV, Goal & gazzetta.gr): Η αγωνία για την κατάληξη (όχι πλέον της προτελευταίας, αλλά) της τελευταίας φάσης του ημιτελικού, αμέσως μετά το τρίποντο του Διαμαντίδη. Όταν πήρε την μπάλα ο Ριγκοντό, ενστικτωδώς από το μικρόφωνο της ΕΡΤ, αντί να πω το όνομα του, επίτηδες φώναξα «Γιοβάισα όπως τότε». Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε ακαριαία στο μυαλό, η αντίστοιχη τελευταία φάση του τελικού του Eurobasket του 1987, όταν μετά τις δυο εύστοχες βολές του Αργύρη Καμπούρη πήρε την μπάλα ο Λιθουανός φόργουορντ και φώναξα το δικό του όνομα για να ...γκαντεμιάσω τον Γάλλο point guard, όπερ και εγένετο! Βεβαίως, για να είμαι ειλικρινής περισσότερο από τη δική μου επίκληση, έπαιξε ρόλο η άμυνα που πρόλαβαν να παίξουν πάνω στον Ριγκοντό, ο Βασίλης Σπανούλης και ο Νίκος Ζήσης, οι οποίοι χάρη στα γρήγορα βήματα τους δεν του άφησαν το περιθώριο, μέσα στον ελάχιστο χρόνο που απέμενε, να εκτελέσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Νίκος Παπαδογιάννης (gazzetta.gr): Επιτρέψτε μου να γυρίσω λίγο πιο πίσω και να σταθώ στον προημιτελικό. Η νίκη επί της Ρωσίας -με θεαματική ανατροπή μετά το φρικτό ξεκίνημα- σήμανε για μένα το τέλος της εποχής των αποτυχιών. Όταν τελείωσε ο αγώνας, εκτόξευσα μακριά την καρέκλα μου, κάθισα στο σκαλοπάτι και (δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω) έβαλα τα κλάματα. Όταν σήκωσα το βλέμμα, είδα να με κοιτάζει απορημένος από απόσταση 10 μέτρων ο Τζέρι Ουέστ...

Βαγγέλης Ιωάννου (ΕΡΤ): Δίχως δεύτερη σκέψη η συνεργασία του Νίκου Ζήση, που έδωσε την ασίστ της ζωής του στον Δημήτρη Διαμαντίδη, για το μεγαλύτερο τρίποντο στην ιστορία της εθνικής ομάδας. Ένα τρίποντο που προκάλεσε ντελίριο ενθουσιασμού στις κερκίδες και σκηνές… αλλοφροσύνης ακόμη και στους Έλληνες δημοσιογράφους!

Μένιος Σεβαστιάδης (basketblog.gr): Κατά την διάρκεια, δεν θα πρωτοτυπούσα λέγοντας το τρίποντο του Διαμαντίδη, όμως, η αλήθεια είναι ότι υπάρχει κάτι πιο… ανύποπτο που μου έμεινε χαραγμένο. Ηταν η άστοχη βολή του Ριγκοντό στα 14” και το αψυχολόγητο φάουλ, αμέσως μετά, του Ντιό. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που πίστεψα ότι υπήρχε… φως. Μετά το ματς, πάλι δεν θα πρωτοτυπούσα αν έλεγα τους πανηγυρισμούς. Όμως το πιο αξέχαστο για μένα ήταν τα συνεχόμενα τηλεφωνήματα του διευθυντή του Sportime Radio, Στέλιου Μαρκάκη, ο οποίος αφού κατάλαβε ότι… έφραξε η φωνή μου και είχα να μεταδώσω και τον τελικό, με τροφοδοτούσε συνέχεια με νέα γιατροσόφια. Σωστά όπως αποδείχθηκε, αφού ανοίξαμε… βόλιουμ και για τον τελικό.

Γιώργος Βαλαβάνης (Καθημερινή & basketnews.gr): Πρέπει να είχα αλλάξει και πέντε θέσεις στα δημοσιογραφικά, μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι, αν και δεν είμαι προληπτικός, αλλά για το «ξεκάρφωμα», πέρασα από τις θέσεις του γραπτού Τύπου σ’ αυτές του ηλεκτρονικού και τουμπάλιν. Η αξέχαστη στιγμή όμως, ήταν μετά το «ντού» αρκετών συναδέλφων στον πάγκο και στον αγωνιστικό χώρο, αιφνιδιάζοντας τους άνδρες ασφαλείας, το φιλί στο στόμα με τον Νίκο Φιλίππου! Έγινε μέσα στο γενικό ντελίριο, αυθόρμητα και ασυναίσθητα για να μην πάει και η σκέψη σας στο...πονηρό.

Κώστας Σωτηρίου (ΕΡΤ, Τα Νέα & sdna.gr): Είναι ένα μωσαϊκό υπέροχων στιγμών, όχι μόνο μία! Είναι η αγωνία, το άγχος, η αυταπάρνηση, η επική ανατροπή, το… «Βάλ’το αγόρι μου»! Το χειρόφρενο του Νίκου Ζήση και το τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη ήταν η κορύφωση των συναισθημάτων. Θυμάμαι ότι μεταδίδουμε τον ημιτελικό με τον Γιάννη Ντεντόπουλο στην ΕΡΑ Σπορ και έχει έλθει να καθίσει δίπλα μας ο συχωρεμένος ο Φίλιππος Συρίγος. «Θα κερδίσουμε ρε μαλάκες;», ρωτούσε διαρκώς έχοντας πνιγεί από την αγωνία του. Και μόλις η μπάλα στρογγυλοκάθεται στο διχτάκι και συνειδητοποιούμε ότι έχουμε προκριθεί στον τελικό, το απόλυτο ντελίριο! Οι ξένοι δημοσιογράφοι έκαναν λόγο για… ιπτάμενα έδρανα!

Αντώνης Καλκαβούρας (MEGA & gazzetta.gr): Το ότι δεν είδα live τρίποντο του Διαμαντίδη! Λόγω της διακοπής προγράμματος που θα γινόταν στο MEGA, σε περίπτωση πρόκρισης στον τελικό, έπρεπε να είμαι καλωδιωμένος κι έτσι άκουσα ραδιοφωνικά τα δύο τελευταία λεπτά, δίπλα στο δορυφορικό van, σε απόσταση 300 μέτρων από το γήπεδο! Το φοβερό ήταν ότι από τη φασαρία που έκαναν οι 20.000 θεατές αλλά και τον χαμηλό ήχο που είχα στο ακουστικό, δεν άκουσα ποιος έβαλε το νικητήριο καλάθι και για τουλάχιστον ένα λεπτό στην ζωντανή σύνδεση που ακολούθησε, μιλούσα για μία συγκλονιστική ανατροπή που δεν είχα δει, μέχρι να μου «σφυρίξουν» από την Μεσογείων στο αυτί, ότι ο Μήτσος είχε κάνει το θαύμα του. Πέντε λεπτά μετά το ματς, δεν ξεχάσω τη συγκλονιστική συνέντευξη που μου έδωσε ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος, τον οποίο τράβηξε κυριολεκτικά μέσα από τους πανηγυρισμούς και συνόδευσε μέχρι το σημείο που βρισκόμουν, ο "rookie" σε αποστολές, τότε, Βασίλης Παπανδρέου, που κυριολεκτικά δεν πίστευε τι είχε κάνει!

Γιάννης Ντεντόπουλος (ΕΡΤ, Εφημερίδα των Συντακτών & gazzetta.gr): Αφού είχαμε στείλει τις ανταποκρίσεις μας και οι σφυγμοί πήγαιναν να επανέλθουν στο φυσιολογικό, τυχαία έριξα μια κλεφτή ματιά στην σάλα, όπου οι διοργανωτές έκαναν πρόβα το τελετουργικό (της απονομής) της επόμενης μέρας. Δοκιμάζοντας το μηχανισμό στην έπαρση των τριών σημαιών, κατά σύμπτωση, είχαν βάλει την ελληνική εκεί που μπήκε και μετά τον τελικό: Στη θέση της πρωταθλήτριας Ευρώπης!

Θανάσης Ασπρούλιας (OTE TV & sdna.gr): Επειδή για τον τελικό δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για την εξέλιξή του, θεωρώντας δεδομένη τη νίκη και με χαρακτηριστική άνεση, έζησα και απόλαυσα κάθε στιγμή χωρίς το άγχος ενός μεγάλου αγώνα. Πριν φτάσουμε στη δεδομένα συγκινητική στιγμή της απονομής, θα ξεχωρίσω τις χιλιάδες Ελλήνων που έσπευδαν από νωρίς στο γήπεδο, αφήνοντάς μας έκπληκτους -όσους είχαμε δει μέχρι και στον ημιτελικό ούτε το 1/10 αυτών στις κερκίδες- να αναρωτιόμαστε πότε και… πώς πρόλαβαν να έρθουν. Ήταν μεγάλη η υπερηφάνεια να βλέπεις ένα γήπεδο να γεμίζει Έλληνες για να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Βασίλης Παπανδρέου (gazzetta.gr): Θυμάμαι τον Ζήση να «κατεβαίνει» (ήμασταν πίσω από το καλάθι που σούταρε ο Διαμαντίδης), θυμάμαι να πασάρει και μετά... ένα φως! Νομίζω όταν άνοιξα πια τα μάτια μου, είχα πάρει αγκαλιά έναν συμπαθέστατο Σέρβο εθελοντή, ενώ είδα δίπλα μου τον Παπαθεοδώρου να ανεβαίνει πάνω στο τραπέζι και τον Βετάκη να εκσφενδονίζει - κατά λάθος προφανώς... - το μόνιτορ του.

Μπορεί και ανάποδα! Μπορεί και να τα έκανα εγώ όλα αυτά. Αυτό που θυμάμαι κυρίως, είναι αυτό το φως την ώρα που η μπάλα ήταν στον αέρα μετά το σουτ του Διαμαντίδη. Και επειδή θεός δεν υπάρχει, ίσως ήταν ο Γκάλης...

2) Με το χέρι στην καρδιά, τι πιθανότητες δίνατε στην Εθνική ομάδα για ανατροπή, όταν 47 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος, ο Μπόρις Ντιό έγραψε το 55-62;

Βασίλης Σκουντής: Δεν θυμάμαι τι πίστευα εκείνη τη στιγμή, έχω υποστεί κενό μνήμης, αλλά σε κάθε περίπτωση, οι πιθανότητες ήταν λίγες, αυτό που λέμε «μαθηματικές». Και η διαφορά των επτά πόντων και ο χρόνος που απέμενε, λειτουργούσαν σαφώς εις βάρος της Εθνικής και σαν να μην έφταναν αυτά, αποβλήθηκε κιόλας με πέμπτο φάουλ ο Παπαλουκάς. Μας βοήθησε όμως ο Θεός, αλλά έβαλε το χεράκι του και ο Ντιό με το αχρείαστο φάουλ στο οποίο υπέπεσε και τον στοίχειωνε για πολλά χρόνια. Ήταν το φάουλ που (όπως αποκάλυψε ο ίδιος εκ των υστέρων) δεν είχε κάνει δυο χρόνια νωρίτερα, ως παίκτης της Πο Ορτέζ, σε έναν αγώνα του γαλλικού πρωταθλήματος, με προπονητή πάλι τον Κλοντ Μπερζό και τότε η ομάδα του το πλήρωσε ακριβά. Στο Βελιγράδι που ο Μπερζό δεν ζήτησε το φάουλ, ο Ντιό το έκανε και η ομάδα του πάλι το πλήρωσε ακριβά!

Νίκος Παπαδογιάννης: Μηδενικές. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η Εθνική ομάδα δεν είχε γίνει ακόμη το άτρωτο θωρηκτό που θαυμάσαμε στις αμέσως επόμενες αποστολές της. Έφερνε μαζί της από το παρελθόν πολλές οδυνηρές ήττες, αλλά και αυτοχειρίες. «Μία από τα ίδια, λοιπόν«, ήταν η φράση που είχα στα χείλη μου. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να την ξεστομίσω.

Βαγγέλης Ιωάννου: Δεν μπορώ να απαντήσω με έναν αριθμό. Δεν σκέφτεσαι με πιθανότητες την ώρα που εξελίσσεται μπροστά σου ένα τόσο κρίσιμο και συγκλονιστικό παιχνίδι, ωστόσο -κι ας μην θεωρηθεί ότι λέω κάτι εκ του ασφαλούς τώρα- πίστευα στην ανατροπή. Όσοι είχαμε ζήσει καθημερινά το χτίσιμο εκείνης της εθνικής από την πρώτη μέρα που ανέλαβε ο Παναγιώτης Γιαννάκης, πιστεύαμε πάντα στη νίκη ανεξαρτήτως αντιπάλου. Το μότο ήταν: «Δεν φοβόμαστε να χάσουμε. Για να γίνουμε πρώτοι, πρέπει να νικήσουμε τους πρώτους...»

Μένιος Σεβαστιάδης: Στα όρια του θαύματος! Θυμάμαι ότι είχα σκεφτεί και πει, ότι αν άρχιζε η αντεπίθεση ένα λεπτό νωρίτερα ίσως προλαβαίναμε. Έπρεπε να συνωμοτήσει το μπασκετικό σύμπαν, αλλά καμιά φορά συμβαίνει κι αυτό, προς μεγάλη μας χαρά τη συγκεκριμένη. Πίστευα ότι δεν θα το παρατούσαν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, δεν πίστευα ότι έφτανε ο χρόνος.

Γιώργος Βαλαβάνης: Λιγότερες από 20 τοις εκατό, γιατί δεν μπορούσα να προβλέψω ότι οι Γάλλοι θα ήταν «δωροθέτες» τέτοιας ιστορικής νίκης. Πιστεύω ότι μόνο ο Γιαννάκης με την νοοτροπία του «δεν χάνω, πριν χάσω» που είχε και σαν παίκτης, πίστευε ότι η Εθνική θα εξαντλούσε και το μισό τοις εκατό πιθανοτήτων για την ανατροπή των 7 πόντων!

Γιάννης Ντεντόπουλος: Μόνο και μόνο επειδή καθόμασταν (ως κρατικό ραδιόφωνο) πίσω από τον ελληνικό πάγκο και ακούγαμε διαλόγους, που απέπνεαν πίστη, διατηρούσαμε μια κρυφή ελπίδα, η οποία ανανεωνόταν, κάθε φορά που γινόταν έγκαιρα το φάουλ, σταματούσε ο χρόνος και οι Γάλλοι πήγαιναν στις βολές.

Κώστας Σωτηρίου: Τι πιθανότητες να δίνουμε; Η Εθνική δεν είχε αρχίσει ακόμη τις μεγάλες ανατροπές. Ξέρετε, για να ολοκληρωθεί το έπος του Βελιγραδίου, χρειάστηκε να συνδυαστούν δύο γεγονότα. Η παρουσία των πιο ευφυών παικτών στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και η μνημειώδης αφέλεια των Γάλλων, που δεν είχαν μάθει ακόμη να κατακτούν την κορυφή. Για να είμαι ειλικρινής, έγιναν όλα τόσο γρήγορα (μέσα σε 47’’) που δεν προλάβαμε να καταλάβουμε τι έγινε. Προφανώς ούτε οι Γάλλοι...

Αντώνης Καλκαβούρας: Όπως θα διαβάσατε παραπάνω, το άτιμο καθήκον της ζωντανής δορυφορικής σύνδεσης, με ανάγκασε να βγω έξω από το γήπεδο, ενώ το σκορ ήταν 49-55 υπέρ της Γαλλίας (2'26" πριν από τέλος). Όπως καταλαβαίνετε, το μόνο που είχε αλλάξει στο 55-62, ήταν ότι απλά απέμεναν 47 δευτερόλεπτα, οπότε μη έχοντας και εικόνα, προσπαθούσα απλά να πνίξω την τσαντίλα μου και περίμενα καρτερικά να τελειώσει το ματς, για να επιστρέψω στο ρεπορτάζ, ενόψει μικρού τελικού. Ούτε καν φανταζόμουν αυτό που έμελλε να συμβεί!

Θανάσης Ασπρούλιας: Καμία… Είναι η πρώτη φορά που έχω κατέβει στη μεικτή ζώνη, γιατί δε θέλω να δω το φινάλε με τους Γάλλους να πανηγυρίζουν... Το χάλκινο μετάλλιο που θα διεκδικούσε η Εθνική δε μου αρκούσε, ακόμα κι αν το κατακτούσε. Ήμουν δυστυχισμένος, διότι η Ελλάδα θα έχανε ακόμα μία μεγάλη ευκαιρία. Θα γνώριζε την ήττα σε ακόμα έναν ημιτελικό. Δυστυχία και νεύρα! Ήμουν στη μεικτή ζώνη μαζί με άλλους συναδέλφους και δεν έβλεπα καν στο γήπεδο… Μέχρι που έρχεται η ώρα να ανέβω και πάλι στις εξέδρες, στα δημοσιογραφικά για να δω το τρίποντο του Διαμαντίδη από εκεί, δίπλα στον «Βάλτο αγόρι μου».

Βασίλης Παπανδρέου: Την παραμικρή πιθανότητα. Και μάλιστα σκεφτόμουν ότι πάλι τυχερός ήμουν, που στην παρθενική αποστολή της καριέρας μου, θα έβλεπα την Εθνική στον μικρό τελικό. Νομίζω, εκείνη την ώρα, ο μόνος που το πίστευε ήταν ο Παπαλουκάς! Και ο Δράκος...

3) Ποια ήταν η ομορφότερη στιγμή που βιώσατε κατά τη διάρκεια του τελικού, που βρήκε την Ελλάδα να επιστρέφει στην κορυφή της Ευρώπης μετά από 18 χρόνια;

Βασίλης Σκουντής: Το συρτάκι που χόρεψαν οι παίκτες της Εθνικής, μετά τη λήξη του τελικού με τη Γερμανία και οι έξαλλοι πανηγυρισμοί με τον Παναγιώτη Γιαννάκη στα ουράνια, είναι εικόνες που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη. Είχαμε να τις ζήσουμε 18 χρόνια, έμελλε να τις ξαναζήσουμε την επόμενη χρονιά στον ημιτελικό της Σαϊτάμα και το 2009 μετά τον μικρό τελικό με τη Σλοβενία στο Κατοβίτσε και... πάπαλα!

Νίκος Παπαδογιάννης: Δεν θυμάμαι το παραμικρό από τον τελικό, εκτός ίσως από μία άμυνα του Τσαρτσαρή σε προσπάθεια του Νοβίτσκι για κάρφωμα. Φοβόμουν μόνο τα πρώτα λεπτά, αλλά γρήγορα βεβαιώθηκα για την επερχόμενη νίκη. Έπειτα, στρογγυλοκάθισα και απολάμβανα το χουνέρι που κάναμε όχι στους Γερμανούς, αλλά στους οικοδεσπότες Σέρβους.

Βαγγέλης Ιωάννου: Αναμφίβολα η στιγμή της εξόδου από τον αγώνα του Ντιρκ Νοβίτσκι. Η αποθέωση στον σούπερ σταρ του ΝΒΑ , αλλά και η… υπόκλιση του μεγάλου Γερμανού στην ανώτερη εθνική μας ομάδα!

Μένιος Σεβαστιάδης: «Επειδή για τον τελικό δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για την εξέλιξή του, θεωρώντας δεδομένη τη νίκη και με χαρακτηριστική άνεση, έζησα και απόλαυσα κάθε στιγμή χωρίς το άγχος ενός μεγάλου αγώνα. Πριν φτάσουμε στη δεδομένα συγκινητική στιγμή της απονομής, θα ξεχωρίσω τις χιλιάδες Ελλήνων που έσπευδαν από νωρίς στο γήπεδο, αφήνοντάς μας έκπληκτους – όσους είχαμε δει μέχρι και στον ημιτελικό ούτε το 1/10 αυτών στις κερκίδες – να αναρωτιόμαστε πότε και… πώς πρόλαβαν να έρθουν. Ήταν μεγάλη η υπερηφάνεια να βλέπεις ένα γήπεδο να γεμίζει Έλληνες για να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Γιώργος Βαλαβάνης: Η υπόκλιση του Ντιρκ Νοβίτσκι στην νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης, Εθνική Ελλάδας, όταν έγινε αλλαγή, παραδεχόμενος ότι σχεδόν μόνος του δεν μπορούσε να νικήσει το ελληνικό σύνολο. Επίσης, η στιγμή της απονομής του κυπέλλου από ελληνικά χέρια σε ελληνικά χέρια!

Γιάννης Ντεντόπουλος: Όταν συνειδητοποίησα ότι ο αξέχαστος Γιώργος Κολοκυθάς δεν είχε φύγει από τον πάγκο στο τελευταίο πεντάλεπτο, για να κάνει την καθιερωμένη αγχολυτική βόλτα του στις όχθες του ποταμού Σάβα. Προφανώς αισθάνθηκε ότι στον τελικό δεν χάναμε με τίποτα!

Κώστας Σωτηρίου: Έχουν περάσει ένδεκα χρόνια και εκτός από τη μαγική εμφάνιση (μια ακόμη μετά τον προημιτελικό με τη Ρωσία) του Θοδωρή Παπαλουκά, τον τελικό δεν τον θυμάμαι καλά. Η μεγαλύτερη πλάκα έγινε στο ξενοδοχείο, στην τελευταία ανταπόκριση πριν το ματς, όταν στον «αέρα» της ΕΡΑ Σπορ, είχα πει το γραφικό «δεσμεύομαι ότι θα γυρίσουμε με το χρυσό. Αυτή η Εθνική δεν μπορεί να χάσει από έναν παίκτη!» εννοώντας τον Ντιρκ Νοβίτσκι. Οι παριστάμενοι Γιάννης Ντεντόπουλος και Σωτήρης Βετάκης, έπεσαν κάτω, αλλά ήμουν τόσο σίγουρος, που ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα μου εκστόμισα κάτι τόσο ακραίο. Η ομορφότερη στιγμή ήταν όταν οι διεθνείς πετούσαν στον αέρα τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Ήταν η αναγνώριση για την προσφορά του «Δράκου» και η απόδειξη ότι τα τρόπαια τα κερδίζουν οι καλές παρέες και όχι μόνο οι καλοί παίκτες.

Αντώνης Καλκαβούρας: Ήταν τόσες πολλές κι ανατριχιαστικά διαπεραστικές! Τι να πρωτοθυμηθώ; Από την ελληνοσερβική συμμαχία στην κερκίδα και το συγκινητικό standing ovation στον εκπληκτικό αλλά απελπιστικά μόνο Νοβίτσκι, μέχρι την απονομή του τροπαίου από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο στον Μιχάλη Κακιούζη και την απερίγραπτη περηφάνια στην διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου. Αυτό που περιέργως, όμως, μου έρχεται πάντα στο μυαλό όταν ανατρέχω πίσω στον τελικό, είναι οι ενέσεις αυτοπεποίθησης που έκανε ο Παπαλουκάς (με χαμόγελα, γκριμάτσες και χειρονομίες αλά Τζόρνταν), κάθε φορά που έσταζε ένα τρίποντο ή πετύχαινε κάποιο δύσκολο καλάθι. Ο Θοδωρής είχε κάνει παιχνιδάρα (22π., 4ρ., 6ασ. & 3κλ. με 9/14 σουτ) και με τη συνολική του παρουσία, δεν είχε επιτρέψει σε κανέναν να διανοηθεί ότι μπορεί να χαθεί το χρυσό μετάλλιο!

Θανάσης Ασπρούλιας: Η εικόνα της «Μπεογκράτσκα Αρίνα», βαμμένης στα γαλανόλευκα. Δέκα, δώδεκα χιλιάδες άνθρωποι να φωνάζουν, να τραγουδούν και να υπενθυμίζουν σε ολόκληρη την Ευρώπη (κι αυτό ήταν που σκεφτόμουν όλη την ώρα του τελικού) ότι αυτή η μικρή χώρα των Βαλκανίων είχε καταφέρει κάτι εξαιρετικά σπάνιο, που είχε επαναλάβει μόνο η Σοβιετική Ενωση το ’60 και το ’61. Είχε γίνει η μοναδική χώρα στην Ευρώπη μετά τους Ρώσους, που ήταν κυρίαρχη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Α-Π-Ι-Θ-Α-Ν-Ο!!!

Βασίλης Παπανδρέου: Ως φανατικός «Ντιρκιστής», το χειροκρότημα προς τον Νοβίτσκι ήταν πραγματικά συγκλονιστικό, αλλά είναι... άδικο να έχεις πάρει χρυσό στο Eurobasket και να θυμάσαι μια μεγάλη στιγμή του ηττημένου. Νομίζω η πιο όμορφη εικόνα ήταν όταν μπήκαν ο Ντίβατς, ο Ντανίλοβιτς, ο Τζόρτζεβιτς, ο Ζάρκο και ο Σάβιτς στο παρκέ (όπως το σχεδίαζαν οι Σέρβοι, το «λογικό» ήταν να βραβεύσουν τους επιγόνους τους, που υπολόγιζαν ότι θα ανέβουν ξανά στην κορυφή) και παρέδωσαν τα βραβεία για την ανάδειξή τους στην καλύτερη 5άδα, στον Παπαλουκά και τον Διαμαντίδη. Η παλιά φουρνιά του ευρωπαϊκού μπάσκετ έδινε τη σκυτάλη στην επόμενη, που -ποιος να το ΄λεγε- την ξεπέρασε!

4) Ποιο ανέκδοτο περιστατικό θυμάστε από εκείνες τις αλησμόνητες εκείνες 15 ημέρες στο Βελιγράδι;

Βασίλης Σκουντής: Το άγχος και την πίεση του Παπαλουκά, ο οποίος (μέχρι και τον προημιτελικό με τη Ρωσία, στον οποίο ξεμπούκωσε και οργίασε), δεν μπορούσε να κλείσει μάτι τα βράδια. Ο Θοδωρής σηκωνόταν μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, ντυνόταν και έκανε βόλτες γύρω από το ξενοδοχείο μέχρι να ξημερώσει. Ύστερα στηνόταν έξω από το εστιατόριο και περίμενε με ανυπομονησία τους σερβιτόρους να ανοίξουν το εστιατόριο για να τσιμπήσει κάτι, προτού ανέβει στο δωμάτιο για να ξαναδοκιμάσει να κοιμηθεί, αλλά όπως αυτοσαρκαζόταν, περιγράφοντας το δράμα του, «γυρίζω στο κρεβάτι μου σαν το αρνί στη σούβλα»!»

Νίκος Παπαδογιάννης: Πριν από τον πρώτο νοκ-άουτ αγώνα, με το Ισραήλ για τη φάση των «16», το κονκλάβιο των σοφών, αφιέρωσε τον δεύτερο καφέ της ημέρας σε ρεσιτάλ γκρίνιας και σενάρια αποκαθήλωσης του Παναγιώτη Γιαννάκη. Η συντριβή από τη Σλοβενία είχε σκορπίσει απαισιοδοξία στο ελληνικό στρατόπεδο...

Βαγγέλης Ιωάννου: Ήταν η πιο ωραία δημοσιογραφική αποστολή. Συνδυάστηκε , μάλιστα, και με τον θρίαμβο της εθνικής, παρά το άσχημο και μουδιασμένο ξεκίνημα στη διοργάνωση. Δεν ξέρω πόσο ανέκδοτο είναι το περιστατικό, αλλά θα το κουβαλάω μέσα μου για μια ζωή, παρότι… εξωαγωνιστικό: Ένα βράδυ πέντε-δέκα συνάδελφοι ήμασταν στο ίδιο εστιατόριο με τον τότε ατζέντη , Βασίλη Ευαγγελινό, που μας έλεγε ιστορίες από τη ζωή του και τις συνεργασίες του εκτός μπάσκετ. Επειδή ο «τίγρης» (έτσι έλεγαν τον Ευαγγελινό οι φίλοι του) ήταν και ατζέντης καλλιτεχνών, μας εξιστόρησε ένα περιστατικό με τον Φρανκ Σινάτρα, τον οποίο είχε φέρει στις αρχές της δεκαετίας του '90, για μια συναυλία στην Αθήνα. Για να μην σας κουράσω με ολόκληρη την ιστορία ( του άρεσαν οι ιστορίες του Βασίλη και -πιστέψτε με- πάντοτε είχε πολλές να διηγηθεί…) το επιμύθιο ήταν μια ατάκα του Σινάτρα (ο οποίος σε στιγμή ευθυμίας) είχε… μπερδευτεί, ατενίζοντας την θάλασσα, από τον Λαιμό της Βουλιαγμένης και είχε πει (απευθυνόμενος στον φίλο του Βασίλη Ευαγγελινό):

- Sili (από το …Βασίλη), I love Mexico!

- Frankie, we are in Athens!!!

Αυτή η μικρή στιχομυθία έγινε ο… (μόνιμος) κώδικας επικοινωνίας εκείνης της δημοσιογραφικής παρέας, που έζησε απίστευτα όμορφες στιγμές για περισσότερες από δεκαπέντε μέρες . Με τρομερή διάθεση, πολλή θετική ενέργεια κι ακόμη περισσότερη πίστη στην ομάδα που ανέτειλε!!!

Μένιος Σεβαστιάδης: Μπασκετικό μου είχε μείνει αξέχαστο, ένα που δεν αφορούσε στη δική μας Εθνική. Το βράδυ που έγιναν τα πρώτα νοκ-άουτ με τα 2-3 των ομίλων, για να βγουν οι 4 που θα ακολουθούσαν τους 4 πρώτους στα προημιτελικά, αφού νικήσαμε το Ισραήλ, είχαμε πάρει ένα ταξί με δύο συναδέλφους να πάμε λίγο εκτός πόλης για να φάμε. Κάπου στην εθνική οδό, στα περίχωρα, είδαμε ένα πούλμαν περιτριγυρισμένο από πανίσχυρες αστυνομικές δυνάμεις, με συνοδεία μπρος πίσω και στο πλάι, αστυνομικών αυτοκινήτων και μηχανών και πίσω κλούβες των ειδικών δυνάμεων να κρατούν σε απόσταση αυτοκίνητα και μηχανές που ακολουθούσαν με άγριες διαθέσεις. Αρχικά, νομίσαμε ότι ήταν οι Κροάτες που έφτασαν στο Βελιγράδι για τη συνέχεια. Ήταν όμως οι Σέρβοι, που με τον Ομπράντοβιτς προπονητή περίμεναν να το πάρουν στο σπίτι τους και τελικά αποκλείστηκαν τους Γάλλους, και προκάλεσαν την οργή των φιλάθλων που επιχείρησαν να τους… τα πουν από κοντά περιμένοντάς τους κατά την επιστροφή τους από το Νόβισαντ.

Γιώργος Βαλαβάνης: Την παρουσία του «πρωτοεμφανιζόμενου», Βασίλη Παπανδρέου, εκ Θεσσαλονίκης, που λάτρευε το μπάσκετ, ήταν φόλα Αρειανός και μας μιλούσε στον πληθυντικό. Τα άλλα δυο περιστατικά ήταν ότι μαζί με άλλους δυο συναδέλφους, ακούσαμε την συμβουλή ενός Σέρβου δημοσιογράφου και πήγαμε 30 χιλιόμετρα, έξω από το Βελιγράδι για να φάμε, αλλά στην διαδρομή αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε σε καντίνα για να...κόψουμε την πείνα μας!

Γιάννης Ντεντόπουλος: Δεν νομίζω ότι είναι «ανέκδοτη» πια η διήγηση του Βασίλη Ευαγγελινού , για την περίφημη πια στιχομυθία του με τον Φρανκ Σινάτρα : "Sili, I love Mexico" μονολόγουσε ένα βράδυ, ο αείμνηστος καλλιτέχνης ατενίζοντας, τα λιμανάκια της Βουγιαγμένης, αφού φυσικά, είχε πιει μερικά ποτηράκια. "Franky, we are in Athens" τον διόρθωσε ο Ευαγγελινός .Αυτός ο διάλογος έγινε viral (όταν ακόμη δεν ξέραμε τον όρο) και επαναλαμβανόταν κάθε φορά που ένας Έλληνας δημοσιογράφος, συναντούσε κάποιον άλλον στα εστιατόρια της πόλης.

Κώστας Σωτηρίου: Με τόσες εφημερίδες, ιστοσελίδες, κανάλια και ραδιόφωνα, είναι δύσκολο να έχει μείνει κάποιο ανέκδοτο περιστατικό, ειδικά έπειτα από ένδεκα χρόνια. Θα σας περιγράψω, όμως, μια εικόνα, που δεν έχει κυκλοφορήσει πολύ. Και από παλαιότερες διοργανώσεις, είχα την… κακή συνήθεια να πηγαίνω μια βόλτα στα δωμάτια των παικτών (ειδικά των φίλων μου) για να «αφουγκράζομαι» το κλίμα. Μετά τον ημιτελικό, θυμάμαι ότι ακολουθώ τον Δήμο Ντικούδη, ο οποίος μέσα από τις κουζίνες του ξενοδοχείου και από ένα «μυστικό» ασανσέρ, με ανεβάζει με την κάρτα ασφαλείας του στον όροφο των παικτών. Ο στόχος μου ήταν μια δήλωση του Διαμαντίδη. Θρασύς εγώ, χτυπάω την πόρτα του Μήτσου και -θυμάμαι- μου ανοίγει φορώντας ένα τζιν και γυμνός από τη μέση και πάνω. «Ρε Μήτσο, έχεις συνειδητοποιήσει τι έκανες;». «Εεε ναι, δηλαδή όχι. Άσε με τώρα! Δεν μπορώ!», ήταν η αντίδρασή του. Το σκέφτηκα μετά και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι εκείνες τις ώρες βρισκόταν σε ένα παράλληλο σύμπαν και ότι του πήρε καιρό για να συνειδητοποιήσει τη συμβολή του στο έπος του Βελιγραδίου.

Αντώνης Καλκαβούρας: Να... προχωρήσω αυτό που άρχισε ο Γιώργος Βαλαβάνης λίγο πιο πάνω. Ο «δικός μας» Παπανδρέου, που λέτε, ήταν τότε το ευγενικό, χαμογελαστό και διαθέσιμο παιδί για όλες τις δουλειές. Στα συν του, ήταν και το γεγονός ότι είχε ταξιδέψει από τη Θεσσαλονίκη οδικώς με το αυτοκίνητό του και όπως υποψιάζεστε, στο Βελιγράδι, διαθέταμε το πλεονέκτημα να έχουμε και οδηγό! Στα χαρτιά, όμως, γιατί στην ουσία ίσχυε το εδώ σοφέρ, εκεί ο σοφέρ, που πήγε ο σοφέρ; Για την ακρίβεια που πήγε το αυτοκίνητο... Για να μην σας κουράζω, δεν θυμάμαι πόσες κλήσεις μέτρησε ο "Σίλι" και πόσες φορές μάζεψε το αμάξι του από τα απανταχού γκαράζ της τροχαίας Βελιγραδίου, αυτό που δεν θα ξεχάσω, είναι ότι μία από τις θρυλικές περιπέτειές του, προέκυψαν επειδή ο αθεόφοβος, πάρκαρε στην θέση που είχε προβλεφθεί από τους διοργανωτές για το αυτοκίνητο του πρωθυπουργού της Σερβίας, Βόϊσλαβ Κοστούνιτσα!

Θανάσης Ασπρούλιας: Δεκάδες μικρές λεπτομέρειες, αλλά η νύχτα της παραμονής του τελικού, με το Tako Mlada στο Ακαπούλκο, θα μας συνοδεύει μέχρι το τέλος του κόσμου!

Βασίλης Παπανδρέου: Για εμένα, στα -σκάρτα- 24 μου τότε, όλη η διοργάνωση ένα ανέκδοτο περιστατικό ήταν! Στην πρώτη «εμφάνιση» της καριέρας μου σε μεγάλη διοργάνωση, γνώρισα ανθρώπους που μέχρι τότε, τους ήξερα είτε από τα γραπτά τους, είτε από την τηλεόραση, με αρκετούς από αυτούς γίναμε φίλοι (κανονικοί φίλοι, με τη... σαλονικιώτικη έννοια του όρου), ενώ μέσα σε όλα, πήραμε και το Eurobasket. Στις 15 μέρες του τουρνουά, ένιωθα ότι ήμουν σε έναν διαρκή οργασμό και επειδή την εποχή εκείνη, ο «Επενδυτής» -καλή του ώρα- μου έβγαλε διαπίστευση, αλλά τα έξοδα της αποστολής πληρώθηκαν από τον πρεσβύτερο Παπανδρέου, πιστεύω ακράδαντα ότι η επαγγελματική ζωή μου άλλαξε χάρη σε εκείνο το Eurobasket. Όμως ήταν άλλη η ερώτηση του δροσερού Αντώνη. Λοιπόν, ήταν μια μέρα πριν τον αγώνα με τη Ρωσία και είχαμε βγει στο "Akapulco", ένα «πλωτό» club με live μουσική στις όχθες του Δούναβη. Ανάμεσα σε πολλά άλλα που κάναμε -τα περισσότερα δεν περιγράφονται- αφού καταφέραμε να μπούμε, κατά τις 3 το πρωί βλέπουμε μπροστά μας τον Γκασόλ. Ο Πάου εκείνο το καλοκαίρι είχε κάνει ένα ετήσιο "break" από την Εθνική, αλλά δεν έχασε την ευκαιρία να ακολουθήσει τους συντρόφους του στη Σερβία. Είμαστε λοιπόν μια ωραία παρέα -Ασπρούλιας, Καλκαβούρας, Σωτηρίου, Μπαφές και Ιωάννου, ανάμεσα σε άλλους- και «ανταλλάσσουμε» σφηνάκια με Ισπανούς συναδέλφους, που συνοδεύονται από τον σενιόρ Γκασόλ. Ε, στην 3η γύρα, ο Πάου αρχίζει και γελάει πολύ, στην 4η χορεύει, στην 5η παραπατάει και στην 6η... παρ΄τον κάτω! Ακόμα θυμάμαι την εικόνα! Στο κέντρο ενός μαγαζιού που γινόταν της κακομοίρας, με την ορχήστρα να παίζει μία Ρέμο και μία Tako Mlada, με χιλιάδες χαρτοπετσέτες γύρω μας αντί για γαρίφαλα και στη μέση φαρδύς πλατύς ο Πάου Γκασόλ ξαπλωμένος και χαμογελαστός ημιλιπόθυμος. Το πιο αστείο είναι ότι πίναμε Ursus...

5) Ποιο ήταν το πιο παράδοξο χαρακτηριστικό της ελληνικής ομάδας στη διοργάνωση, με δεδομένο ότι κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο;

Βασίλης Σκουντής: Η ανανεωμένη και άπειρη Εθνική που εμφανίστηκε στο Βελιγράδι, ατσαλωνόταν μέρα με τη μέρα, φορούσε μια αλεξίσφαιρη αμυντική πανοπλία, εφάρμοζε με σεμιναριακό τρόπο το pick n’ roll και παρουσίαζε υπεροπλία στη γραμμή των guards. Αυτές οι αρετές και τα στοιχεία του αγωνιστικού χαρακτήρα της έγιναν το "talk of the town: του παγκοσμίου μπάσκετ, βρήκαν πρόθυμους μιμητές (μηδέ των χαροκαμένων Γάλλων εξαιρουμένων) και δημιούργησαν σχολή!

Νίκος Παπαδογιάννης: Ότι δεν έπαιξε ποτέ καλό μπάσκετ, με εξαίρεση τον -εύκολο, εδώ που τα λέμε- τελικό. Το πηγαίο ταλέντο που έμελλε να καταπλήξει τον πλανήτη-μπάσκετ, έναν χρόνο αργότερα, έμοιαζε ακόμη «κλειδωμένο» στα κορμιά και κυρίως στα μυαλά των παικτών.

Βαγγέλης Ιωάννου: Ότι ξεκίνησε ως το απόλυτο αουτσάιντερ, στα πρώτα ματς επιβεβαίωνε αυτό τον τίτλο (πραγματοποιώντας χαμηλές πτήσεις) και μέσα στο τουρνουά, βελτίωνε την απόδοσή της, για να φτάσει μέχρι την κορυφή και να ξεκινήσει η δεύτερη χρυσή εποχή της «επίσημης αγαπημένης».

Μένιος Σεβαστιάδης: Μα φυσικά το ότι μέχρι και τον αγώνα με τη Ρωσία βρεθήκαμε δυο φορές κοντά στον αποκλεισμό! Νομίζω ότι… μόνο ο Ζήσης ήταν ήρεμος στο ματς με το Ισραήλ που είχαμε… ιδρώσει όλοι, όσο για το ματς με τη Ρωσία, στο πρώτο ημίχρονο, οι συζητήσεις στα δημοσιογραφικά ήταν το «άντε πάλι να λέμε για μεγάλη χαμένη ευκαιρία ότι δεν πήγαμε στα ημιτελικά, με σχετικά βατό αντίπαλο».

Γιώργος Βαλαβάνης: Ότι ενώ με τον Γιαννάκη, η Εθνική είχε βρει το αμυντικό δόγμα της και έλεγχε όλα τα παιχνίδια, ειδικά μετά απ’ αυτά του ομίλου, στην επίθεση έπαιξε με «χειρόφρενο», παρά το δεδομένο ταλέντο των πέντε κορυφαίων περιφερειακών. Σε μια συνέντευξη Τύπου, πριν από το προημιτελικό παιχνίδι με την Ρωσία, είχε ερωτηθεί ο Γιαννάκης, αν προέβλεπε υψηλό σκορ και είχε απαντήσει «εμείς θα βάλουμε 60-63 πόντους. Πρέπει να δεχτούμε έναν λιγότερο...»

Γιάννης Ντεντόπουλος: Όλοι έλεγαν ότι δεν είχε κλασσικό σουτέρ, αλλά είχε τόσα πλεονεκτήματα (πολλούς παίκτες που έπαιζαν τουλάχιστον σε δυο θέσεις), που στην πράξη κάλυψαν οποιαδήποτε θεωρητική αδυναμία. Έτσι αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι κάποια πνευματικά και ομαδικά χαρακτηριστικά, είναι πολύ πιο σημαντικά από κάποια τεχνικά.

Κώστας Σωτηρίου: Αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε παράδοξο, οι συγκεκριμένοι, τεράστιοι παίκτες, όχι μόνο στα guards, όπως είθισται να λέγεται, αλλά σε όλες τις θέσεις, εμφανίστηκαν στο Βελιγράδι υπερβολικά διψασμένοι. Έως το 2005, αν εξαιρέσουμε την πέμπτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και κάποια χαμένα Final 4 (πλην του Αντώνη Φώτση), δεν είχαν κατακτήσει κάτι σπουδαίο και πλέον είχε έλθει η ώρα τους να πανηγυρίσουν. Θεωρώ ότι μετά το έπος του Βελιγραδίου, η καριέρα όλων αυτών των παιδιών απέκτησε ανοδικές τάσεις, κατέκτησαν ευρωπαϊκούς τίτλους και το αργυρό μετάλλιο στη Σαϊτάμα, κέρδισαν δόξα και χρήμα. Ίσως τελικά, η δίψα να είναι το μεγαλύτερο όπλο μιας ομάδας παικτών, που δεν θα αποδέχονταν τίποτε άλλο πλην της κορυφής, εξ ου και ο χρησμός του αρχηγού Μιχάλη Κακιούζη, μετά τις απανωτές σφαλιάρες στα τρία πρώτα φιλικά.

Αντώνης Καλκαβούρας: Χωρίς αμφιβολία το ότι πήρε την πρωτιά παίζοντας επιεικώς μέτριο μπάσκετ, αλλά τρομερή άμυνα! Αν εξαιρέσουμε το σπάνιο επίτευγμα των 59,7 κατά μέσο όρο πόντων παθητικού για ένα τουρνουά 7 αγώνων, η Εθνική ομάδα τελείωσε το Ευρωμπάσκετ, έχοντας την 12η καλύτερη επίθεση (μ.ο. 66,4π.), ενώ ήταν 5η στα λάθη (μ.ο. 15,4) και τα ριμπάουντ (μ.ο. 35,1), 6η στις ασίστ (μ.ο. 12,3), 7η στα κλεψίματα (8,7), 11η στις βολές (58,5%), 12η στα τρίποντα (25,4%) και 12η στα κοψίματα (μ.ο. 0,9).

Θανάσης Ασπρούλιας: Η Ελλάδα πήρε το χρυσό μετάλλιο στη διοργάνωση, που με εξαίρεση τους αγώνες με την Ρωσία στον προημιτελικό, τη Γερμανία στον τελικό και λίγο τη Γαλλία στην πρώτη φάση, έπαιξε το χειρότερο μπάσκετ στην σύγχρονη ιστορία της… Κι όμως, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο!

Βασίλης Παπανδρέου: Πήραμε το χρυσό σουτάροντας με 25% στα τρίποντα και με 58% στις βολές, έχοντας τη χειρότερη επιθετική συγκομιδή (66 πόντοι ανά αγώνα) απ' όλες τις ομάδες της διοργάνωσης, το χειρότερο ποσοστό στα τρίποντα και το 2ο χειρότερο στις βολές, πίσω από τη Γαλλία. Και πώς τα καταφέραμε; Είχαμε την καλύτερη άμυνα (59,7 πόντοι παθητικό) και κυρίως είχαμε την καλύτερη φουρνιά στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Παίκτες που μεγάλωσαν μαζί, γέλασαν μαζί, ήπιαν μαζί και κατάλαβαν πόσο μεγάλοι μπορούν να γίνουν μαζί. Και όλα αυτά, επειδή είχαν ταλέντο, αλλά και επειδή την εποχή εκείνη, είχαν έναν προπονητή που τους έδειξε τον δρόμο, τους ενέπνευσε και τους «έπεισε» ότι... όλα τα ματς γυρίζουν.

Υγ: Να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία να ευχαριστήσω -και- δημόσια όλους τους συναδέλφους που έκαναν υπομονή μαζί μου σε εκείνη την αποστολή και κυρίως τον Σεβαστιάδη που με «έσωσε» από τις κακοτοπιές, τον Σκουντή και τον Ιωάννου που με λυπήθηκαν το πρώτο βράδυ, μετά την πρεμιέρα με τη Γαλλία και με πήραν μαζί τους στο "Frans" και κυρίως τον Ασπρούλια, τον Σωτηρίου, τον Παπαθεοδώρου, τον Βετάκη και τον Καλκαβούρα για... όλα τα υπόλοιπα!»

Ευχαριστούμε πολύ όλους τους καλούς φίλους και συναδέλφους, για τον χρόνο και τις αναμνήσεις του, τόσο τους «δικούς» μας, όσο -και κυρίως- τους «φιλοξενούμενους».