Τι μας δίδαξε η Εφές!

Το μπάσκετ δεν είναι σκάκι. Να σκέφτεσαι την κάθε κίνηση , να την επεξεργάζεσαι και μετά να την πραγματοποιείς με τον χρόνο να σου δίνει όλα αυτά τα περιθώρια.

Το μπάσκετ έχει αντίπαλο τον χρόνο. Για κάθε επίθεση αυτός μετρά αντίστροφα , προσπαθεί να σε στριμώξει , να σε πνίξει.

Το μπάσκετ είναι από τη φύση του άθλημα επιθετικό, γρήγορο, είναι παιχνίδι ενστίκτου. Βασίζεται στο σκοράρισμα, ο στόχος δεν είναι άλλος παρά να πετύχεις περισσότερα καλάθια από ότι ο αντίπαλος. Τρέξε γρήγορα , σκέψου το ίδιο γρήγορα, πήδα πιο ψηλά.

Το έκανες, κέρδισες. Το έκανε ο αντίπαλος, έχασες!

Στη μακρόχρονη ιστορία του, σε όλες τις μεριές του πλανήτη όπου παίζεται αυτό το συναρπαστικό σπορ, όσες ομάδες υπηρέτησαν, αυτές τις αρχές, αυτό το μοντέλο, εκτός από τις διακρίσεις και τς κατακτήσεις τροπαίων κυριάρχησαν σε τέτοιο βαθμό που μόνο οι κακοπροαίρετοι μπορούσαν να αμφισβητήσουν την αξίας τους.

Έτσι εκτός από τίτλους κέρδισαν ότι πολυτιμότερο υπάρχει, που δεν είναι άλλο από τον θαυμασμό και την βαθιά εκτίμηση των φίλων του αθλήματος. Κέρδισαν τις εντυπώσεις όχι με ένα τρόπο επιφανειακό ή συγκυριακό, αλλά με ένα τρόπο πραγματικά αξιομνημόνευτο μπαίνοντας στις καρδιές των φίλων του μπάσκετ, καταφέρνοντας όσα χρόνια και αν περάσουν να γίνουν σημείο αναφοράς στο μυαλό και στα χείλη όλων!

Αντίθετα όσες ομάδες υπηρέτησαν τις διάφορες εκδοχές ή παραλλαγές του, όσες επιχείρησαν να πάνε κόντρα στη φύση του, ακόμα και αν κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή, δεν κατάφεραν ποτέ τους να αγκαλιάσουν κανέναν άλλο πέρα από τους οπαδούς τους.

Η Εφές με την κατάκτηση της Euroleague πολλαπλασίασε τον αριθμό των θαυμαστών της γιατί απέδωσε το μπάσκετ που αρέσει να βλέπει και να απολαμβάνει η πλειοψηφία των φίλων του αθλήματος. Το μπάσκετ που αρέσει ακόμα και σε αυτούς που η πορτοκαλί μπάλα δεν έρχεται πρώτη στις προτιμήσεις τους.

Όσο και αν σας φαίνεται υπερβολικό η Εφές είναι από τις ομάδες που θα φέρουν κόσμο στο μπάσκετ, που θα πείσουν μικρά , νέα , παιδιά να ασχοληθούν με αυτό. Παιδιά που θα θελήσουν να ξεπατικώσουν τις κινήσεις του Μίσιτς, την τρέλα του Λάρκιν και όλα αυτό είναι το κέρδος που θα αποκομίσει το μπάσκετ από την επιτυχία μια ομάδας.

Η Εφές τα τελευταία χρόνια είναι μια από τις ομάδες της διοργάνωσης που αποδίδει ελκυστικό μπάσκετ, που έχει βρει τον τρόπο να σε καθηλώνει, να θέλεις να την παρακολουθήσεις σε κάθε αναμέτρηση της και αυτός ο τρόπος δεν είναι άλλος από το μπάσκετ με αρετές στην επίθεση.

Όχι ότι αγνοεί την άμυνα, ότι δεν την συμπεριλαμβάνει στην στρατηγική της. Απλά δεν της δίνει περισσότερο χώρο από αυτόν που χρειάζεται ώστε να είναι λειτουργική. Θα παίξει την άμυνα που χρειάζεται, που επιβάλλεται σε κάθε παιχνίδι, ώστε να βγει με αξιώσεις και σωστές προϋποθέσεις μπροστά.

Γιατί εκεί εστιάζει τελικά. Στο μπροστά. Στο να βρει τρόπο να ανεβάσει το σκορ στα δικά της επιθυμητά όρια σύμφωνα με τις επιθετικές δυνατότητες των παικτών της.

Η Εφές ξόδεψε και συνεχίζει να ξοδεύει ένα σκασμό λεφτά, με σωστό προσανατολισμό όσον αφορά τις επιλογές της στα πρόσωπα , για να υπηρετήσει αυτό το μοντέλο. Για να βρει τα κατάλληλα πρόσωπα, τις κατάλληλες προσωπικότητες, εδώ είναι άλλωστε οι ειδοποιός διαφορά, στις προσωπικότητες, που θα υπηρετήσουν τον επιθετικό τρόπο παιχνιδιού σε όλες μάλιστα τις γραμμές.

Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένας παίκτης της που θα σταθεί με αξιοπρέπεια στα αμυντικά του καθήκοντα αλλά επιθετικά θα χωλαίνει. Είτε μιλάμε για τον Λάρκιν, για τον Μίσιτς, που παρέδωσε σεμινάρια αμυντικής συμπεριφοράς στον τελικό, είτε για τον Μόερμαν ,καταλυτική η παρουσία του άλλαξε την εικόνα όλου του παιχνιδιού, είτε για τον Σίμον, για τον Μπαμπουά, για τον Πλάις, τον Ντάνστον, τον Σίνγκλετον, τον Άντερσον, τον Σανλί. Δεν ξέρω αν τους μετρήσατε, αλλά μιλάμε για δέκα νοματαίους. Δεν είναι λίγοι. Το αντίθετο μάλιστα.

Η Εφές κατάλαβε επίσης, αυτό που άλλες ομάδες αρνούνται να καταλάβουν ή δεν είναι σε θέση, πηγαίνοντας ουσιαστικά αντίθετες στο ίδιο το dna τους, ότι δηλαδή το παιχνίδι το κάνουν οι παίκτες κάτω από την σωστή καθοδήγηση ενός προπονητικού επιτελείου και όχι το αντίστροφο. Αυτό είναι το σύγχρονο μπάσκετ. Το μπάσκετ των ομάδων αποκλειστικά του προπονητή ανήκει πια στο παρελθόν! Ευτυχώς!

Με αυτό το σκεπτικό προσέλαβε τον Αταμάν, έναν κόουτς που σε πολλούς δεν γεμίζει το μάτι, αλλά και πάλι ευτυχώς αυτό το μάτι έχει καταρράκτη! Ένα προπονητή που είτε αρέσει είτε δεν αρέσει στους απανταχού παντογνώστες , είναι βαθύς γνώστης του αθλήματος, άνθρωπος χωρίς παρωπίδες και απωθημένα, κόουτς που γνωρίζει τον τρόπο να προσαρμόζει την τακτική του σύμφωνα με τις δυνατότητες αλλά κυρίως με την προσωπικότητα των παικτών που έχει στο ρόστερ του. Που δεν θέλει να τους ευνουχίσει, να τους περάσει γκέμια αλλά να καταλάβουν πότε και πως πρέπει να λειτουργήσουν με βάση τις δυνατότητες τους επιστρατεύοντας το ένστικτο και την δημιουργική φαντασία τους.

Το αποτέλεσμα το βλέπουμε και το απολαμβάνουμε στο παρκέ τα τελευταία χρόνια. Το είδαμε και το καμαρώσαμε στο φωτεινό πίνακα την Κυριακή το βράδυ.

Η πρωταθλήτρια Εφές σαν οργανισμός είναι το καλύτερο μάθημα για όσους έχουν θεοποιήσει πρόσωπα χωρίς να γνωρίζουν σε βάθος το ίδιο το άθλημα.

Η πρωταθλήτρια Εφές είναι το καλύτερο μάθημα για όσους ενδιαφέροντα πραγματικά να διδαχθούν πως μια ομάδα μπορεί να φτάσει στην κορυφή παραμένοντας στο παιχνίδι της ελκυστική, χωρίς αυτοσκοπούς και άλλες αλχημείες, πως ένα σύνολο προσωπικοτήτων στον πάγκο και στο παρκέ μπορούν να πάνε το άθλημα στη σύγχρονη εκδοχή του ακόμα πιο μπροστά!