Η μητέρα, η μάνα και το παιδί της. Μετά από δέκα, είκοσι, τριάντα, πενήντα χρόνια, θα είναι ίδιοι οι ρόλοι. Η μητέρα και το παιδί της. Απλώς, οι παρατηρήσεις θα γίνονται μέσω εκείνου του ενοχλητικού μουρμουρητού που αντικαθιστά την κανονική φωνή. Η οποία συνοδεύει εκείνους τους ουρλιαχτούς τσακωμούς της εφηβείας. Ένα χάδι στα μαλλιά, μία κωδικοποιημένη φράση που γνωρίζει ότι σε ενοχλεί, οι απαιτήσεις σου, το λαμπρό διδασκαλίστικο ύφος της, τα μυστικά της κουζίνας και του πλυντηρίου, οι καυγάδες με τον μπαμπά... Σε κάθε περίπτωση, αν το παιδί θα την βλέπει όμορφη μια φορά, εκείνη θα το βλέπει όσο είναι αρκετό. Ποτέ δεν είναι.

Το να θηλάσει μια μητέρα σε δημόσιο χώρο είναι για πολλούς τόσο κανονικό όσο το να βήξει έντονα γιατί πνίγηκε ή να γελάσει δυνατά. Το γεγονός όμως ότι αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μπάσκετ Γυναικών στην Αργεντινή είχε ως αποτέλεσμα οι δονήσεις που εξέπεμψε η εικόνα του θηλασμού στον πάγκο να φτάσουν στα πέρατα του κόσμου! Η 30χρονη πόιντ γκαρντ Αντονέλα Γκονζάλεζ αγωνίζεται στην ομάδα μπάσκετ της Ροκαμόρα και την περασμένη Κυριακή (28/2) αντιμετώπισε την Βελέζ Σάρσφιλντ, σκοράροντας 8 πόντους στη νίκη της ομάδας της με 61-44. Στο ημίχρονο εκείνου του αγώνα πρόσφερε μια πολύ δυνατή στιγμή, δίχως να το επιδιώξει ή να έχει απεγνωσμένη ανάγκη για προσοχή. Ήταν εκείνη και η 11 μηνών κορούλα της, Μάντι. Ήταν η δική τους στιγμή.

«Η Μάντι είναι ο κόσμος μου, η ζωή μου, το σύμπαν μου όπου χωρούν τα πάντα! Είμαστε συνέχεια μαζί… Το πρωτάθλημα στην Αργεντινή διεξάγεται σε "φούσκες" λόγω της κατάστασης με την πανδημία, επομένως μένουμε όλοι στο ίδιο μέρος. Προσπαθώ να μην την αφήνω από την αγκαλιά μου! Την φέρνω μαζί μου στα παιχνίδια και τις προπονήσεις, θέλω να την νιώθω πάντα κοντά μου! Είναι η πιο μεγάλη οπαδός μου, χωρίς αμφιβολία! Είναι πάντα εκεί! Στις καλές και τις κακές στιγμές, όταν κερδίζουμε κι όταν χάνουμε. Υπάρχουν μέρες που με ακολουθεί στα ταξίδια με το τρένο! Στο τέλος του αγώνα, θα έχουμε πάντα μια σφιχτή αγκαλιά και θα ξεχνώ τα πάντα…».

Η Αντονέλα περιγράφει εκείνες τις στιγμές στον πάγκο. «Έκανε πραγματικά πολλή ζέστη στο γήπεδο, την άκουγα να κλαίει και κατάλαβα πως έπρεπε να την ταΐσω. Βασικά, χρειαζόμασταν και οι δυο φαγητό… Στο ημίχρονο, λοιπόν μίλησα με την αδελφή μου που είναι η προπονήτρια της ομάδας (σ.σ. η μόνη προπονήτρια στη γυναικεία λίγκα της Αργεντινής) και με ακολούθησε. Μου την έφεραν, την αγκάλιασα και την ηρέμησα. Ηρέμησα κι εγώ μαζί της. Δεν σκεφτόμουν κάτι εκείνη τη στιγμή, ότι δηλαδή υπάρχει κόσμος γύρω μου, ότι ενδεχομένως κάποιος μπορεί να ενοχληθεί. Δεν πέρασε τίποτα από το μυαλό μου. Όπως συμβαίνει κάθε φορά που την αγκαλιάζω. Ήταν κάτι αυθόρμητο, κάτι πολύ φυσιολογικό. Είναι μια στιγμή που δείχνει την αγάπη. Δεν μπορείς να περιγράψεις καλύτερα την αγάπη και τη σύνδεση ανάμεσα στη μάνα και την κόρη. Είναι κάτι μοναδικό…».

Στο ημίχρονο, λοιπόν του αγώνα με τη Βελέζ, η Αντονέλα και η μικρή Μάντι ήταν εκεί ακριβώς που θα έπρεπε να είναι, όπου δεν υπάρχουν ερωτήσεις για τη ζωή και το νόημά της. Μόνο αγάπη, τρυφερότητα και αισιοδοξία. «Στην ομάδα μου είμαστε δυο μητέρες. Η μητρότητα είναι ό,τι πιο γλυκό και όμορφο μπορεί να συμβεί σε μια γυναίκα, εφόσον το επιθυμεί. Βλέπεις τα πάντα διαφορετικά. Πολλές φορές ξεχνάμε τι έχει πραγματικά αξία στη ζωή. Ειδικά αυτή την περίοδο, με όλα τα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μας. Μια εικόνα όπως αυτή ίσως σε κάνει να χαλαρώνεις, να χαμογελάς, να γεννάς όμορφα συναισθήματα, να ελπίζεις… Για πολλούς, είναι ταμπού όμως, στα δικά μου μάτια, είναι μια πράξη αγάπης».

«Γεια σου Ελλάδα! Θα θέλαμε να σας στείλουμε έναν χαιρετισμό… Από μένα και τη Μάντι! Ένα φιλί»!

Photo Credits: Από τον επίσημο λογαριασμό του συλλόγου στο twitter, Tomas de Rocamora & και τη La Liga Femenina.