Άλεξ Αντετοκούνμπο: «Πάντα ήξερα ότι το επώνυμό μου δεν αρκεί» (gTV)
Ο Άλεξ Αντετοκούνμπο εμπέδωσε από νωρίς πως το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στα όνειρά τους, έχοντας αποφασίσει να φτάσει την ιδέα μέχρι τέλους δίχως να χρειαστεί να περιμένει μια ζωή για να κάνει κάτι ξεχωριστό. Όταν ονειροπολεί, το κάνει έντονα και η Μούρθια στον ισπανικό νότο είναι η αφετηρία μιας διαδρομής που ο μικρότερος αδελφός της φαμίλιας Αντετοκούνμπο αισιοδοξεί να έχει ως τερματικό το ΝΒΑ και την Εθνική ομάδα. Την ώρα, λοιπόν που ο back-to-back MVP δηλώνει πως ο 19χρονος Άλεξ έχει όλα τα φόντα για να γίνει καλύτερος από τα τέσσερα αδέλφια, ο ίδιος εξηγεί στο gazzetta.gr πως θέλει ο κόσμος να τον θυμάται απλώς σαν ένα παιδί που έκανε τα πάντα για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του.
Από την πρώτη στιγμή που ξεμύτισες, ζεις με έναν προβολέα διαρκώς πάνω σου ως ένας Αντετοκούνμπο. Ένιωσες ποτέ να σε γονατίζει αυτή η διαδικασία;
«Καθόλου! Ποτέ δεν είχα απεγνωσμένη ανάγκη για προσοχή. Είναι κάτι που έχω συνηθίσει. Να ζω, δηλαδή γνωρίζοντας πως κάποιος ρίχνει ματιές πάνω από τους ώμους μου, πως με παρακολουθεί, με αξιολογεί και κάνει συγκρίσεις. Εξάλλου, ο καθένας πρέπει να προσέχει τι λέει και τι κάνει. Ειδικά, μάλιστα αυτός που για κάποιους αποτελεί πρότυπο. Έτσι το βλέπω εγώ…».
Ο Γιάννης πόσο έχει πιέσει τον Άλεξ;
«Καθόλου! Πίεση καθόλου, στήριξη πάντα»!
Σε ρωτάω επειδή θυμάμαι μια παλαιότερη δήλωσή του, ότι «πιέζω τον αδελφό μου Άλεξ γιατί σε αυτόν βλέπω τον εαυτό μου, είναι ό,τι πιο κοντινό σε εμένα».
«Με πίεζε περισσότερο όταν ήμουν πιο μικρός. Τότε ναι, υπήρχε περισσότερη πίεση. Ξέρεις… Πρέπει να κάνεις αυτό, πρέπει να κάνεις εκείνο. Είναι στιγμές που έμειναν μέσα μου, που τις κουβαλώ μαζί μου και καταλαβαίνω την αξία τους τώρα που αρχίζω να μεγαλώνω. Δεν νιώθω τόσο πολύ πίεση από τον Γιάννη. Είναι περισσότερο στήριξη επειδή ξέρει ότι έχω κάποιες βασικές αρχές μέσα μου».
Κάνεις όνειρα;
«Ναι…»
Ποιο είναι, λοιπόν το πιο κοντινό και το πιο μακρινό σου όνειρο;
«Μου αρέσει να βάζω στόχους. Κάποιους μακρινούς, κάποιους πιο κοντινούς όμως ό,τι όνειρο κάνω, είναι πολύ… ρεαλιστικό. Προφανώς θέλω να παίξω στο ΝΒΑ! Θέλω να παίξω στην Εθνική ομάδα μαζί με τα αδέλφια μου. Θέλω να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες μαζί με τα αδέλφια μου. Αυτό θα ήταν το πιο τρελό σενάριο. Ο πιο τρελός μου στόχος»!
Από ποια κατάσταση πήρες το μεγαλύτερο μάθημα;
«Ένα πράγμα που κουβαλάω μέσα μου και θα κουβαλάω για πάντα είναι ότι δεν θα υπάρξει ποτέ κάτι πιο σημαντικό από την οικογένεια. Η οικογένειά μου είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου, είναι πάνω απ’ όλα! Είναι εύκολο να το λες αλλά πρέπει να το πιστεύεις και να το κάνεις πράξη καθημερινά».
Παρεμπιπτόντως, ζεις μόνος στη Μούρθια; Η μητέρα σας ταξιδεύει συχνά στην Ισπανία;
«Αυτή τη στιγμή είμαι μόνος μου. Η μητέρα μου έρχεται εδώ όποτε μπορεί».
Τι σε φοβίζει περισσότερο;
«Δεν έχω κάποιον φόβο. Δεν υπάρχει κάτι να με σταματήσει! Εκτός από τον εαυτό μου. Το μεγαλύτερο εμπόδιο, ο μεγαλύτερος φόβος είναι ο εαυτός μου, τίποτα άλλο. Το να σταματήσω δηλαδή να πιστεύω. Όταν σταματάς να πιστεύεις σε εσένα, στις ικανότητές σου και στο τι μπορείς να κάνεις, τότε έχεις χάσει το παιχνίδι».
Από τον πιτσιρικά που περνούσε από την «Κιβωτό» μπροστά από το ανοιχτό στα Σεπόλια και έπαιρνε ένα μπουκάλι νερό από τον κύριο Γιάννη, τι έχει μείνει στον Αντετοκούνμπο της Μούρθια;
«Είμαι ο ίδιος. Ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος. Απλώς είμαι πιο ώριμος. Εκείνα τα χρόνια δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά πράγματα. Τώρα όμως έχω μεγαλώσει, είμαι πιο ώριμος και αρχίζω να συνειδητοποιώ τι περάσαμε και πόσο μας βοήθησαν κάποιοι άνθρωποι που ήταν δίπλα μας. Τώρα που το καταλαβαίνω, έχω έναν τεράστιο σεβασμό για αυτούς που ενδεχομένως δεν είχα τότε. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έκαναν για εμάς».
Ποιος είναι ο πιο αυστηρός κριτής σου;
«Ήταν ο Γιάννης. Τώρα είναι ο εαυτός μου. Πάντα θα προσπαθώ να κάνω κάτι καλύτερα από ό,τι πιστεύουν οι άλλοι για εμένα ότι μπορώ να κάνω».
Σε 20 χρόνια που θα κοιτάς το παρελθόν, τι θα ήθελες να δεις;
«Θα σου πω… Αν μου έκανες αυτή την ερώτηση πριν από 7-8 μήνες, θα έλεγα πως θα ήθελα να παίξω τόσα χρόνια στο ΝΒΑ, να πετύχω πράγματα, να έχω παίξει στην Εθνική, να έχω κάνει πράγματα στο μπάσκετ. Τώρα η απάντησή μου έχει αλλάξει. Δεν σημαίνει ότι έχει αλλάξει ο στόχος μου να παίξω στο ΝΒΑ. Θέλω να αφήσω πίσω μου ένα legacy! Να προσπαθήσω να βοηθήσω όσα άτομα μπορώ που ήταν σε παρόμοια κατάσταση που ήμασταν και εμείς αλλά και όσους έχουν ανάγκη. Να το κάνω με οποιονδήποτε τρόπο. Και αυτό να μείνει πίσω μου. Να αφήσω, δηλαδή αυτή την εικόνα. Πως αυτό το παιδί έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει».
Πως είναι να λέει για σένα ο back-to-back MVP στο ΝΒΑ πως έχεις όλα τα προσόντα για να γίνεις ο καλύτερος από τα τέσσερα αδέλφια;
«Τέτοια λόγια δεν γίνεται να μην μπουν στο κεφάλι σου! Πρέπει να το δεις σαν κίνητρο. Αν κάποιος σαν τον Γιάννη που έχει πετύχει τόσα πράγματα σε τόσο νεαρή ηλικία λέει τέτοια πράγματα για μένα, σημαίνει πως πρέπει να συνεχίσω να δουλεύω και να προσπαθώ να ανταποκριθώ».
Πότε κατάλαβες ότι το επώνυμό σου δεν αρκεί για να κάνεις καριέρα;
«Αυτό είναι κάτι που το ήξερα πάντα. Ο πατέρας μας πάντα μου έλεγε ότι ποτέ κανείς δεν θα σου χαρίσει τίποτα. Ποτέ κανένας δεν θα σε δει σαν καλύτερό του! Πάντα θα είσαι από κάτω. Πρέπει να δουλεύεις παραπάνω από τους άλλους ακόμα και αν είσαι καλύτερος! Αν μάλιστα ήξερε ότι το επώνυμο Αντετοκούνμπο θα είχε πάρει τέτοιο boost, θα μου έλεγε να δουλεύω δυο φορές πιο δυνατά».
Φαντάζομαι πως σε αυτές τις περιπτώσεις, οι συγκρίσεις δεν βοηθούν πολύ.
«Η σύγκριση είναι μόνο ένα κομπλιμέντο και τίποτα παραπάνω».
Γιατί, λοιπόν αποφάσισες να παίξεις για πρώτη φορά ως επαγγελματίας στη Μούρθια;
«Ήταν μια απόφαση που σε κάποιους μπορεί να ήλθε ως έκπληξη όμως από την αρχή πίστεψα πως ήταν η σωστή επιλογή για μένα. Η πόλη, η ομάδα, τα πάντα! Η πόλη της Μούρθια είναι πολύ ήσυχη, το μόνο που σκεφτόμαστε εδώ είναι το μπάσκετ. Είναι μια κατάσταση που γνώριζα πως θα ένιωθα άνετα και θα μπορούσα να γίνω καλύτερος. Όπου θα είχα το μυαλό μου μόνο στο μπάσκετ και πουθενά αλλού».
Ποιο είναι το πλάνο αυτής της τριετίας;
«Να είμαι και στις δυο ομάδες. Θα παίζω με τη δεύτερη ομάδα της Μούρθια όμως θα προπονούμαι και με τις δυο. Από κει και πέρα, θα αξιολογούν την εξέλιξή μου».
Τι θέση σου αρέσει να παίζεις;
«Οπουδήποτε! Απλώς μου αρέσει να παίζω και να απολαμβάνω το μπάσκετ. Αν χρειάζεται να παίξω άμυνα το πλέιμεϊκερ, θα παίξω άμυνα το πλέιμεϊκερ. Αν χρειαστεί να μαρκάρω το σέντερ, θα το κάνω… Προτιμάω ένα παιχνίδι που μπαίνω μέσα, δίνω 10 ασίστ, κλέβω μπάλες και παίρνω ριμπάουντ παρά ένα παιχνίδι που βάζω 25 πόντους. Το σκοράρισμα δεν είναι κάτι που με απασχολεί ιδιαίτερα. Ποτέ δεν με απασχολούσε».
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχεις αντιμετωπίσει μέχρι στιγμής;
«Το ίδιο το παιχνίδι. Ο τρόπος που παίζουν μπάσκετ στην Ισπανία. Είναι τελείως διαφορετικό από την Αμερική, ειδικά από ό,τι είχα συνηθίσει στο high-school. Εδώ υπάρχουν περισσότερα plays, πειθαρχία και συγκέντρωση. Πρέπει να είσαι σφουγγάρι και να απορροφάς όσα περισσότερα πράγματα μπορείς. Το διάστημα που είμαι στη Μούρθια έχω μάθει πιο πολύ μπάσκετ από ό,τι έμαθα στο high-school»!
Τι πρέπει να βελτιώσεις στο παιχνίδι σου;
«Τα πάντα! Τα πάντα θέλουν βελτίωση! Το σουτ, η άμυνα, η ντρίμπλα, η ένταση, το να πηγαίνω πιο δυνατά στις φάσεις…. Να γίνω καλύτερος leader. Ξέρω ότι πρέπει να βελτιώσω τα πάντα»!
Ποια ήταν η τελευταία συμβουλή που σου έδωσε ο Γιάννης όταν έπεσαν οι υπογραφές με τη Μούρθια;
«Να είσαι πάντα ο εαυτός σου. Να ξέρεις ότι θα υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Δεν θα είσαι πάντα ο πρώτος σκόρερ, δεν θα κερδίζεις συνέχεια. Πρέπει να το ξέρεις αυτό! Θα υπάρχουν πολλές όμορφες και άσχημες στιγμές. Ποτέ δεν πρέπει να είσαι χαρούμενος όταν πας καλά, ποτέ δεν πρέπει να είσαι λυπημένος όταν δεν παίζεις καλά. Να έχεις ισορροπία γιατί ξέρεις τι μπορείς να κάνεις».
Cover photo: Άννα-Μαρία Καλογεράκη
