Ήταν η εποχή που μάθαμε τον Πέταρ Ναουμόσκι. Η μορφή του υπήρχε σε όλες τις εφημερίδες του μακρινού 1993. Ήταν... διαβόητος. Ηγέτης της Εφές Πίλσεν. Αντιπάλου του Άρη, στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Στη μετά Γκάλη εποχή. Στη χρονιά του Ρόι Τάρπλεϊ. Και του Παναγιώτη Γιαννάκη που ακόμη φορούσε τα κίτρινα του Άρη και επέμενε να κυνηγά αυτό που είχε απωλέσει όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Άρης είχε απογαλακτιστεί για τα καλά από το ένδοξο παρελθόν του. Στον πάγκο δεν υπήρχε πλέον ο Γιάννης Ιωαννίδης. Αλλά ένας Ισραηλινός, ο Σβι Σερφ, που έμελλε να αποτελέσει σημαντική περσόνα στην ιστορία της ομάδας.

Ο τελικός διέθετε μία απίθανη προοικονομία. Ελλάδα. Τουρκία. Μπάσκετ. Και ένα Κύπελλο στη μέση. Ορδές φιλάθλων έφτασαν στην ιταλική πόλη. Και τελικά όσα έγιναν μετά το ματς, έχουν μείνει στη μνήμη των περισσότερων. Το ματς ολοκληρώθηκε με 50-48! Ο... διάβολος Ναουμόσκι έβαλε 7 πόντους σε 39 λεπτά! Ενώ για τον Άρη, ο συγχωρεμένος Τάρπλεϊ μέτρησε 19 (με 8/18 σουτ και 18 ριμπάουντ!) και ο Τζέι Τζέι Άντερσον είχε 15 πόντους και 9 ριμπάουντ.

«Μπορώ να τον ξεχάσω; Όπως πάντα λέω, εγώ και ο Ρόι, θα έχουμε για πάντα αυτόν τον τελικό. Και την κούπα. Ήταν εκπληκτικό, σε κάθε φάση, 2-3 παίκτες ήταν πάνω του. Ναι. Δεν ξέρω ποιος έριξε την πρώτη μπουνιά, αλλά ευτυχώς εμείς πήγαμε στα αποδυτήρια. Δεν μας απασχολούσε τι συνέβαινε έξω, παρά μόνο ότι κατακτήσαμε το κύπελλο», είχε πει ο Άντερσον σε συνέντευξη που παραχώρησε στο gazzetta.gr για τον τελικό στο Τορίνο.

Αυτό που ακολούθησε της λήξης, ήταν βγαλμένο από κάποιο πολεμικό μέτωπο. Εισβολή στο παρκέ, ιπτάμενες καρέκλες και μπόλικο ξύλο στο παρκέ!