Η ομοσπονδία μπάσκετ της Τουρκίας επέβαλε ποινή αποκλεισμού πέντε αγωνιστικών και πρόστιμο στους Σέιν Λάρκιν και Σκότι Γουίλμπεκιν, επειδή απείχαν από τις υποχρεώσεις της Εθνικής στο Προ-προολυμπιακό τουρνουά.

Η ομάδα του Εργκίν Αταμάν ηττήθηκε στον τελικό από την Κροατία, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να συμμετάσχει στο Προολυμπιακό Τουρνουά και κατ' επέκταση, να διεκδικήσει την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024 στο Παρίσι.

Από την πλευρά του ο Λάρκιν, που αγωνίζεται σαν νατουραλιζέ στην εθνική Τουρκίας, πέρασε στην αντεπίθεση μετά την τιμωρία που του επιβλήθηκε. Με μήνυμά του στα social media, ο γκαρντ της Αναντολού Εφές εξήγησε πώς έχουν τα πράγματα σχετικά με το πρόβλημα στα γόνατα.

«Αποφάσισα να μείνω σιωπηλός για την κατάσταση που επικρατεί στην εθνική Τουρκίας από σεβασμό στους παίκτες που δούλεψαν σκληρά και ετοιμάζονταν να αγωνιστούν στα προκριματικά, αλλά νιώθω ότι τώρα πρέπει να μιλήσω. Είναι αποκαρδιωτικός ο τρόπος που αντιμετωπίζονται όλα αυτά και είναι ασέβεια προς τον χαρακτήρα μου ως άτομο που βασίζεται στην ΑΛΗΘΕΙΑ.

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι η εξής: η τουρκική ομοσπονδία μού ζήτησε να συμμετάσχω στην προετοιμασία παρ' όλο που ήταν ήδη γνωστό ότι το κορμί μου ήταν σε άσχημη κατάσταση και θα ήταν επικίνδυνο να παίξω στα προκριματικά. Ήμουν στις ΗΠΑ, δούλευα το σώμα μου και προσπαθούσα να επανέλθω μετά από μια σεζόν γεμάτη τραυματισμούς και να προπονηθώ για την επόμενη χρονιά. Η εθνική ομάδα μου ζήτησε ακόμα να έρθω να κάνω μαγνητική τομογραφία στα γόνατά μου, για να κάνω σωστή διάγνωση.

Πέταξα από το Μαϊάμι στην Κωνσταντινούπολη και ο γιατρός της εθνικής ομάδας μου είπε ότι ήμουν σε κακή κατάσταση και ότι αν πιέσω τον εαυτό μου, θα κινδύνευα να υποστώ σοβαρή ζημιά στο γόνατό μου βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Λέξη προς λέξη, μου είπε ότι: "Αν πιέσεις τον εαυτό σου και δεν του δώσεις χρόνο για την αποθεραπεία, θα χρειαστείς πιθανώς χειρουργική επέμβαση που θα σε κρατήσει έξω για μήνες". Με ενημέρωσαν, λοιπόν, να μην κάνω καμία άσκηση που θα επιβάρυνε τα γόνατά μου.

Στη συνέχεια ξεκίνησα θεραπεία και μου ζητήθηκε να επιστρέψω μια εβδομάδα αργότερα για άλλη μαγνητική τομογραφία. Έκανα ακριβώς ό,τι μου ζητήθηκε και όταν επέστρεψα για τη δεύτερη μαγνητική τομογραφία, η κατάσταση είχε κάπως βελτιωθεί αλλά και πάλι, δεν ήμουν σε θέση να παίξω σε αγώνες. Οι τραυματισμοί είναι μέρος του μπάσκετ και κάποιοι είναι αναπόφευκτοι. Είναι ατυχές αλλά πάντα υπάρχει ο κίνδυνος. Ένας από τους συμπαίκτες μου, ο Ντόγκους Οζμεντίρογλου υπέστη ρήχη αχίλλειου και μόλις σήμερα, ένας άλλος παίκτης που υπέγραψε πρόσφατα στην Τουρκία, ο Ραούλ Νέτο, υπέστη ρήξη τένοντα στο δεξί γόνατο.

Δεν είμαι σίγουρος ποια ήταν η κατάσταση της υγείας τους, ωστόσο, και οι δύο αυτοί τύποι θα χάσουν πλέον μεγάλο μέρος της σεζόν. Εύχομαι και στους δύο καλή τύχη στο δρόμο τους προς την ανάρρωση και ελπίζω να τους δω σύντομα σε ένα γήπεδο. Το λέω αυτό επειδή το γόνατό μου είναι στο 70% αυτή τη στιγμή και θα με έθετε σε πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο από εκείνους αν συμμετείχα σε αγώνα!

Πέρυσι, παίζοντας για την εθνική ομάδα, υπέστην δυο ρήξεις συνδέσμων στο χέρι μου και μου είπαν ότι μπορώ να συνεχίσω να παίζω. Έπαιξα άλλα τρία παιχνίδια με αυτόν τον τραυματισμό και μέχρι το τέλος του τελευταίου αγώνα, δεν μπορούσα να κουνήσω δυο δάχτυλα στο δεξί μου χέρι -το χέρι που σουτάρω- και δεν μπορούσα να νιώσω τη μπάλα καθώς το χέρι μου ήταν μουδιασμένο!

Ωστόσο, έκανα ό,τι μπορούσα - ενέσεις, χάπια, θεραπεία - για να είμαι εκεί έξω για την ομάδα. Δεν είχα τίποτα άλλο να δώσω, το ότι ήμουν στο 50% χωρίς το... δεξί χέρι, θα έβλαπτε περισσότερο την ομάδα, οπότε αποφάσισα να πάω και να χειρουργηθώ. Έχασα τότε τέσσερις μήνες με την Εφές και καταλήξαμε να κάνουμε μια τραγική σεζόν, όπως όλοι είδαμε.

Λυπάμαι πραγματικά όλους τους φιλάθλους που ήθελαν να με δουν να παίζω για την εθνική ομάδα αυτό το καλοκαίρι και με πλήγωσε που δεν μπόρεσα να είμαι εκεί για να βοηθήσω την ομάδα. Πάντα ήμουν ευγνώμων για την ευκαιρία να είμαι κομμάτι της Εθνικής ομάδας. Είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό να βλέπω πώς μου συμπεριφέρονται έτσι όταν έκανα ό,τι μου ζητήθηκε εκτός από το να πάω και να θέσω σε κίνδυνο την υγεία μου παίζοντας με το γόνατο στο 70%.

Νιώθω ότι η Τουρκία είναι ένα δεύτερο σπίτι για μένα και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς είμαστε ακόμη σε αυτήν την κατάσταση, αλλά υποθέτω ότι έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Αγαπώ την Τουρκία και θα αγαπώ πάντα την Τουρκία. Και ανεξάρτητα από το πώς θα γίνει κάτι από όλα αυτά, θα συνεχίσω να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να ανταποδώσω τη χώρα. Σε αυτό το σημείο, η αγάπη μου για την Τουρκία ξεπερνά το μπάσκετ. Κανένα πρόστιμο ή τιμωρία δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Η καρδιά μου είναι εδώ και με τον κόσμο και ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ότι θα το δείτε».