Πόσο «επίσημη αγαπημένη» είναι τελικά η Εθνική μπάσκετ;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διανύουμε ένα δύσκολο τριήμερο για την «γαλανόλευκη» και την μεγάλη προσπάθεια που γίνεται – μετ’ εμποδίων – να διατηρηθεί στο επίπεδο που της αξίζει στο διεθνές στερέωμα.

Στο πρόσφατο Eurobasket δεν καταφέραμε να σπάσουμε την «κατάρα» του νοκ-άουτ προημιτελικού, που μας «βαράει αλύπητα» από το 2009 και μετά (0/4), σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις και πλέον έχουμε μπροστά μας, ένα παιχνίδι που ισοδυναμεί με «διαβατήριο» για την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023.

Μία συμμετοχή που θα ανανεώσει τα «κύτταρα» της «γαλανόλευκης» για ένα ακόμη καλοκαίρι, θα «επιτρέψει» στον Γιάννη Αντετοκούνμπο να ξαναφορέσει το εθνόσημο στο στήθος, θα προσφέρει έμπνευση και θα μας δώσει το δικαίωμα να ονειρευτούμε την «επίσημη αγαπημένη» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού (2024). Για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια...

Ομολογώ ότι η δήλωση του Ιταλού ομοσπονδιακού τεχνικού, Τζιανμάρκο Ποτζέκο, που μετά την ήττα (60-80) της Ελλάδας από την πρωτοπόρο του ομίλου μας, Λετονία, έσπευσε να «υπογραμμίσει» την αυξημένη πιθανότητα απουσίας του “Greek Freak” από το Μουντομπάσκετ, για να κερδίσει (για μία ακόμη φορά) τις εντυπώσεις, από την μία πλευρά με ξένισε και από την άλλη με ταρακούνησε.

Με ξένισε γιατί σε πρώτη ανάγνωση, είχαμε ένα αρνητικό αποτέλεσμα το οποίο ήταν άκρως αναμενόμενο. Κατ’ αρχάς, γιατί παραταχθήκαμε με δύο σοβαρές απουσίες (ο Αγραβάνης και ο Κασελάκης ήταν οι δύο πιο υπολογίσιμοι διεθνείς που δεν αγωνίζονται σε ομάδες της Euroleague). Επιπροσθέτως «κατεβάσαμε» ένα ρόστερ που δεν είχε την παραμικρή ομοιογένεια και αποτελούνταν από τέσσερις παίκτες που δεν είχαν ξαναπαίξει στα προκριματικά του World Cup (Τσαλμπούρης, Χαραλαμπόπουλος, Τσαϊρέλης και Νετζήπογλου).

Οι τρεις εκ των υπολοίπων οκτώ (Γιαννόπουλος, Ρογκαβόπουλος και Κακλαμανάκης) είχαν να ξαναπαίξουν από το περυσινό πρώτο «παράθυρο» και το ματς της πρεμιέρας με την Μεγάλη Βρετανία (και οι τρεις μαζί είχαν σύνολο 39 λεπτά συμμετοχής), ενώ οι υπόλοιποι πέντε (Μωραϊτης, Γοντικας, Γκίκας, Μουράτος, Λούντζης) μετρούσαν από 2 έως και 4 συμμετοχές αντίστοιχα μέχρι το ματς της Παρασκευής (11/11)!

Με μία σημαντική υποσημείωση: Ο τελευταίος (Λούντζης), που μετρούσε τα περισσότερα ματς (4), είχε μ.ο. 6,7 λεπτά συμμετοχής στα «παράθυρα», ενώ ο δεύτερος (Γόντικας) που είχε παίξει σε τρία, ενσωματώθηκε στην Εθνική με σχεδόν μηδενικό αγωνιστικό ρυθμό στο πρωτάθλημα, καθώς μετά τον τραυματισμό του στο τουρνουά Ακρόπολις, είχε παίξει 24,5 λεπτά σε δύο αγώνες πρωταθλήματος με την Καρδίτσα.

Κοινώς, λόγω συνθηκών και της γνωστής κατάστασης με τα ματς της Euroleague που διεξάγονται την ίδια ή την προηγούμενη μέρα, αναγκαστήκαμε να παίξουμε χωρίς τους διαθέσιμους βασικούς μας παίκτες (συνολικά έλλειψαν οι 15 της 16άδας πριν το Eurobasket) και να στηριχθούμε σε μία σύνθεση έκτακτης ανάγκης.

Την ίδια ώρα που αριθμητικά αλλά και ποιοτικά, οι αντίπαλοί μας είχαν λιγότερες σημαντικές απουσίες (Πορζίνγκις, Νταβις Μπέρτανς, Σμιτς, Κούρουκς και Πατσέτσνικς), πολύ καλύτερη ομοιογένεια (οι εννέα από τους 12 παίκτες τους, είχαν μίνιμουμ συμμετοχή σε 5 ματς), τρεις παίκτες με μεγάλη εμπειρία από το υψηλό επίπεδο (Τίμα, Ντάιρις Μπέρτανς και Στρέλνιεκς είχαν βασικό ρόλο στην Euroleague για 3 έως 8 χρόνια αντίστοιχα) και έναν έμπειρο και καταξιωμένο προπονητή (Λούκα Μπάνκι), ο οποίος έχει την πολυτέλεια να εργάζεται μόνο στην Εθνική Λετονίας.

Με βάση όλα τα παραπάνω, λοιπόν, το αποτέλεσμα του Ηρακλείου δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανέναν. Ακόμη και στο στρατόπεδο της Εθνικής – όσο μπορεί κάποιος να υποστηρίξει κάτι τέτοιο – το συγκεκριμένο ματς θεωρούνταν λίγο-πολύ «χαμένο». Γι’ αυτό και από νωρίτερα, οι προσπάθειες της ομοσπονδίας είχαν επικεντρωθεί στο να παραταχθεί η ελληνική ομάδα όσο πιο πιο πλήρης γινόταν στο αποψινό (21.30) ματς με το Βέλγιο.

Αν η δήλωση του Ποτζέκο με ταρακούνησε, όμως, αυτό συνέβη για παραπάνω από έναν λόγους:

Κατά πρώτον, με τον Σλούκα να έχει αιτηθεί από μόνος του εδώ και καιρό να μην υπολογίζεται για το «παράθυρο» του Νοεμβρίου (λόγω της ταλαιπωρίας και της πίεσης που έβαλε ο ίδιος στον εαυτό του για να είναι παρών στο Eurobasket) και γι’ αυτό δεν κλήθηκε καν, η τελική καταμέτρηση πριν μπούμε στο αεροπλάνο, μας έβγαλε με μείον δύο αρχικώς αναμενόμενες παρουσίες.

Ο λόγος για τον Ιωάννη Παπαπέτρου, για τον οποίο ο Ομπράντοβιτς αποφάσισε ότι έπρεπε να μείνει στο Βελιγράδι (αν μας το έλεγε κιόλας στο ΣΕΦ και δεν έκανε τον ανήξερο, θα ήταν «παντελονάτος») και τον Γιώργο Παπαγιάννη, ο οποίος δεν ανταποκρίθηκε στο εθνικό προσκλητήριο. Όχι επειδή δεν ήθελε (το παλικάρι έκανε τα πάντα για να παίξει τον Σεπτέμβριο με την Εθνική και συμπεριελήφθη στην αποστολή χωρίς να είναι απολύτως υγιής), αλλά επειδή έτσι αποφάσισε ο σύλλογός του.

Σύμφωνα με δηλώσεις του διευθυντή επικοινωνίας της «πράσινης» ΚΑΕ, ο Παναθηναϊκός ενημέρωσε την ομοσπονδία ότι το ιατρικό τιμ της ομάδας, του συνέστησε να μείνει στην Αθήνα για να μην επιβαρυνθεί και να συνεχίσει το πρόγραμμα αποκατάστασης που ακολουθεί.

Κατά δεύτερον και με απόλυτα αγωνιστικά κριτήρια, η αποστολή του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος δεν κρίνεται ούτε καν βατή. Κι αυτό γιατί μπορεί στην διάθεση του Δημήτρη Ιτούδη να έχουν προστεθεί συνολικά πέντε παίκτες που αγωνίζονται στην Euroleague (Καλάθης, Παπανικολάου, Λαρεντζάκης, Π.Καλαϊτζάκης και Μποχωρίδης), οι Βέλγοι, ωστόσο, αναμένεται να παραταχθούν με τα 10/12 της ομάδας που έπαιξε στο Eurobasket (έφτασε στους “16” δυσκολεύοντας την Σλοβενία) και πέραν του ότι έχουν μεγάλο πλεονέκτημα «χημείας» και ομοιογένειας, θα παίξουν μπροστά στο κοινό τους και φυσικά θα έχουν κίνητρο.

Με νίκη επί της Ελλάδας και ήττα της Τουρκίας στην πάλαι ποτέ «Χάλα Πιονίρ», ξαναμπαίνουν στο κόλπο της πρόκρισης και θέλουν ήττας της Σερβίας (την έχουν νικήσει δύο φορές και κυνηγούν την ισοβαθμία με τους «ορλόβι») από την δική μας Εθνική τον ερχόμενο Φεβρουάριο.

Με άλλα λόγια, ίσως να χρειαστούμε μία μεγάλη υπέρβαση για να ξενοιάσουμε από σήμερα κιόλας με την πρόκριση στα γήπεδα της Ασίας (θέλουμε νίκη και ήττα της Τουρκίας στο Βελιγράδι). Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό που χρειαζόμασταν σε αυτή την κρίσιμη ώρα, ήταν η «πανστρατιά» που δυστυχώς δεν καταφέραμε να εξασφαλίσουμε...

Γι’ αυτό και το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να μας απασχολήσει από αύριο κιόλας – ειδικότερα αν η αποστολή έχει εκτελεστεί επιτυχώς – είναι κατά πόσο πραγματικά όλοι οι φορείς του ελληνικού μπάσκετ, επιθυμούν το καλό του αθλήματος... Και πως το αποδεικνύουν... Ένα flash back για το πως, πόσο και από πότε έχει «δηλητηριαστεί» η ατμόσφαιρα στα ελληνικά μπασκετικά δρώμενα, θα βοηθήσει στην όποια ανάλυση των διαδοχικών αποτυχιών μπορεί να γίνει.

Και μία απλή ερώτηση στους πολλούς βετεράνους διεθνείς που έχουν «υπηρετήσει» και «υπηρετούν» το εθνόσημο απ' όλα τα πόστα. Εκείνοι ξέρουν καλύτερα απ' όλους...

Υγ.: Respect στον Δημήτρη Ιτούδη (και φυσικά σε όλους τους παρόντες), που είχε πολλούς λόγους να μην κάτσει στον πάγκο και να «χρεωθεί» την ήττα από την Λετονία (η πιο εύκολη δικαιολογία θα ήταν η απουσία του απ’ όλες τις προπονήσεις και η έλλειψη επαφής με την πλειοψηφία των παικτών που έπαιξαν, αλλά και το γεγονός ότι βάσει συμφωνίας, δεν υποχρεώνεται να κοουτσάρει τα παιχνίδια μεσούσης της σεζόν).