Δύσκολοι καιροί για ρομαντικούς

Δύσκολοι καιροί για ρομαντικούς

bet365

O Nίκος Παπαδογιάννης έχει χάσει τον μπούσουλα με τα πήγαινε-έλα στο ΝΒΑ και αναπολεί την ξεχασμένη εποχή των σημαιών.

Κύπελλο Εθνών Αφρικής με αξεπέραστο Live Στοίχημα και 200+ ειδικά στοιχήματα! (21+)

Οφείλω να ομολογήσω τη σύγχυσή μου και να καλύψω τα νώτα μου, πριν γράψω καμιά ασυγχώρητη κοτσάνα, του τύπου «μεταγραφάρα του Ντουράντ στους Νικς». Κάθε φορά που στρέφω το βλέμμα προς την απέναντι ακτή του Ατλαντικού, πελαγώνω στον ωκεανό και χάνω τον μπούσουλα, σαν τους νάνους από το ποίημα του Καββαδία.

Πιο πιθανό μου φαίνεται να θυμηθώ ποιος από τους εφτά είναι ο αλλοίθωρος που λύνει μάγια, παρά να πετύχω με την πρώτη πού κατέληξε ο Μάλκολμ Μπρόγκντον. Πέισερς νομίζω, αλλά στην αρχή σκέφτηκα Μάβερικς. Ή μήπως ξέμεινε στους Μπακς;

Και έχω και τέσσερις ομάδες fantasy να κοουτσάρω, πανάθεμά με. Ομάδες πρωταθλητισμού, σπεύδω να συμπληρώσω.

Μέσα από τα χωρατά και τα ποιήματα του προλόγου προσπαθώ να καταθέσω το εξής – και πείτε με αιρετικό ή γεροπαράξενο, δεν θα είστε δα οι πρώτοι. Μου φαίνεται εντελώς, μα εντελώς απωθητικό το φαινόμενο του κρεοπωλείου που κυριαρχεί (σε βαθμό μάστιγας) στο ΝΒΑ τα τελευταία χρόνια.

Από την αρχική «LeDecision» του ΛεΜπρόν Τζέιμς κοντεύει να συμπληρωθεί 10ετία και η πιάτσα εκφυλίστηκε. Έχουμε πλέον 3-4 παρόμοιες Αποφάσεις με κεφαλαίο Α κάθε καλοκαίρι, χώρια εκείνες που τρέχουν δώδεκα μήνες τον χρόνο, όπως του πολύφερνου νυμφίου Άντονι Ντέιβις.

Και μόλις ανοίγουν οι πύλες της free agency, γυρίζουν οι πυξίδες σαν δαιμονισμένες, λες και τις επηρέασε το τρίγωνο των Βερμούδων.

Εκείνος πάντως που γεννήθηκε και γαλουχήθηκε μέσα στα όρια του αινιγματικού Τριγώνου (ο Τιμ Ντάνκαν, από τις Παρθένες Νήσους) έζησε ολόκληρη τη μπασκετική ζωή του κάτω από την ίδια σημαία.

Την ίδια που κουρέλιασε, με τη συμπεριφορά του, ο MVP των φετινών τελικών, που ήδη μετακόμισε σε τρίτη πολιτεία…

Γι’ αυτό σας λέω, δεν μπορώ. Δεν ξέρω τι έχω και δεν μπορώ, αλλά …δεν μπορώ. Με τρελαίνει, που ο Καουάι Λέναρντ έχει φορέσει τρεις φανέλες σε ενάμισυ χρόνο και που πήρε πρωτάθλημα στο Τορόντο περίπου ως «δανεικός».

Τον Κάιρι Ίρβινγκ τον δοξολογώ για το σουτ που χάρισε τίτλο στους Καβς, αλλά χρειάζομαι να στίψω τη μνήμη για να χαρτογραφήσω τους έκτοτε γάμους, ιδίως αν συμπεριλάβω τα φλερτ. Ο Ντουράντ πάτησε στις τρεις πινέζες του αμερικανικού χάρτη μέσα σε μία τριετία.

Ο Τζίμι Μπάτλερ τελείωσε την περίοδο 2016-7 στους Μπουλς, αλλά στη διετία που ακολούθησε έπαιξε, περαστικός, σε άλλες δύο ομάδες πριν καταλήξει τώρα στο Μαϊάμι. Ο ΝτεΜάρκους Κάζινς τα ίδια, τέσσερις διαφορετικές φανέλες σε 25 μήνες.

Και μιλάμε μόνο για τα μεγαθήρια, τους Αll-Stars και τους franchise players που έχουν τη δύναμη να μετακινήσουν τον άξονα της γης. Όποιος κατορθώσει να απαγγείλει απνευστί το νήμα της καριέρας παικτών από εκείνους που μονίμως γίνονται έρμα στο πακέτο των ανταλλαγμάτων, θα ζαλιστεί.

Κατά πάσα πιθανότητα, ο Ις Σμιθ και ο Ντι Τζέι Ογκουστίν δεν θυμούνται ούτε οι ίδιοι σε ποια ομάδα παίζουν. Εάν τους ζητηθεί να πουν με τη σειρά τις φανέλες που πότισαν με τον τίμιο ιδρώτα τους, θα χρειαστούν γκούκλισμα.

Διαβάστε το εξαίρετο βιβλίο του –και ολίγον δικού μας- Πολ Σίρλεϊ (Can I Keep My Jersey?), για να καταλάβετε τι σημαίνει «journeyman», ταξιδευτής των παρκέ με μία αλλαξιά μισοπλυμένα ρούχα. Και να θυμάστε ότι ο Σίρλεϊ έπαιξε μπάσκετ πριν ξεσπάσει το τσουνάμι των αδιάκοπων μετακινήσεων.

Τώρα που στις παραδοσιακές δικλείδες προστέθηκαν τα two-way contracts, οι θυγατρικές στη G-League, η Κίνα και οι λοιπές δημοκρατικές ή λιγότερο δημοκρατικές δυνάμεις, η βαλίτσα του μπασκετμπολίστα είναι διαρκώς γεμάτη, αξεσουάρ τόσο πολύτιμο όσο και τα αθλητικά παπούτσια του.

Ακόμα και του κορυφαίου, η βαλίτσα, αλλά τούτος έχει λακέδες για να του κουβαλάνε τα μπαγκάζια και χιλιάδες εθελοντές για να του σκουπίζουν τον ιδρώτα. Αρκεί να πει το «yes» και έχει στρατιές πιστών στα ποδάρια του!

Η παντοδυναμία ανήκει πλέον στους αθλητές και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Συνοδεύεται, όμως, από δεκάδες αστερίσκους.

Πρώτα πρώτα, το ΝΒΑ έχει χάσει το παιχνίδι της γεωγραφικής «ισονομίας», αφού οι μεγάλες αγορές και οι πόλεις με λιακάδα μονοπωλούν τις προτιμήσεις των αστέρων: Λος Άντζελες, Νέα Υόρκη και Μπρούκλιν, Βοστώνη, Μαϊάμι, άντε και Σαν Φρανσίσκο λόγω Ουόριορς. Οι Γιούτες και τα Μιλγουόκια περιμένουν κανένα θαύμα τύπου Αντετοκούνμπο για να προσποιηθούν τους ελκυστικούς προορισμούς.

Το σάλαρι καπ κάνει κάποιου είδους δουλειά, όπως και το ντραφτ, αλλά το tanking έχει ξεπεράσει τα όρια της γελοιότητας, όπως και οι κινήσεις διοικήσεων με μοναδικό γνώμονα το άδειασμα του κουμπαρά. Οι ρομαντικοί θα μιλήσουν και για το χαμένο συναίσθημα, αλλά εδώ μιλάμε για Αμέρικα και η νοοτροπία της Ευρώπης δεν άπτεται της πραγματικότητας.

Ο φίλαθλος που θα δει τον Πολ Τζορτζ να εγκαταλείπει την Ιντιάνα σαν κυνηγημένος λεγεωνάριος μπορεί να κάψει μία φανελίτσα πάνω στα νεύρα του, αλλά θα το ξεπεράσει πριν τελειώσει το Σαββατοκύριακο.

Άλλωστε, ενδέχεται να τον καλωσορίσει ξανά στην ομάδα του μέσα σε 3-4 χρονάκια, όπως συνέβη με την αυτού μεγαλειότητα ΛεΜπρόν. Ή να αλλάξει, ο ίδιος ο οπαδός, ομάδα.

Στα μάτια του Ευρωπαίου, ωστόσο, στα δικά μου εννοώ, κερδίζουν πόντους οι αθλητές που αφιερώνουν πολλά χρόνια στην ίδια ομάδα, ενσαρκώνοντας αυτό που π.χ. στη Φιλαντέλφια του Εμπίιντ ονομάζεται process.

Για κάθε Ντουράντ, που ουσιαστικά «αγόρασε» το δικαίωμα στο δαχτυλίδι (άσχετα αν είναι υπερπαίκτης) υπάρχει ένας Στεφ Κάρι. Για κάθε Μπάτλερ ένας Ντιρκ Νοβίτσκι και για κάθε Ντ’Άντζελο Ράσελ ένας Ράσελ Ουέστμπρουκ. Για κάθε σούπερ-τημ, ένα Σαν Αντόνιο.

Εκών άκων, θα προσθέσω στην εξίσωση των «αιώνια πιστών» τον Κόμπι Μπράιαντ, αν και υποψιάζομαι ότι το φέρσιμό του θα ήταν διαφορετικό αν έπαιζε μπάσκετ το 2019 ή αν οι πλανήτες τον έφερνε εξαρχής π.χ. στην ομάδα που τον επέλεξε στο ντραφτ (Σάρλοτ).

Άλλος ο καιρός του Τζόρνταν, των Μάτζικ-Μπερντ, του Ντόκτορ Τζέι και των Στόκτον-Μαλόουν, άλλος του Ντέρικ Ρόουζ. Μην ανοίξουμε συζήτηση για Ράσελ και Τσάμπερλεν και γυρίσουμε στην εποχή του λίθου.

Την τελευταία παράγραφο του κειμένου, μπορείτε εύκολα να τη γράψετε και μόνοι σας. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έκλεισε 6 χρόνια στους Μπακς, δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι ονειρεύεται παρελάσεις τίτλου στο Μιλγουόκι και δεν φαίνεται διατεθειμένος να ρίξει το κορμάκι του στην κρεατομηχανή της free agency.

Ο μπασκετμπολίστας που βγήκε από το μέλλον είναι ένας άνδρας που μοιάζει σαν να ήρθε από το παρελθόν, μία ευπρόσδεκτη ανάσα ρομαντισμού και αφοσίωσης.

Όσο και αν αυτά τα πράγματα αλλάζουν με τους ανέμους, προσωπικά του εύχομαι να γίνει νέος Ντάνκαν ή νέος Τζινόμπιλι ή νέος Πάρκερ: πρωταθλητής ξανά και ξανά, αλλά πάντοτε με την ίδια ...αντιτουριστική φανέλα. Έστω, και με μία δεύτερη, αρκεί να είναι το χρώμα της μπλε.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Νίκος Παπαδογιάννης
Νίκος Παπαδογιάννης

Ανέμων, υδάτων και ακραίων καιρικών φαινομένων το ανάγνωσμα. Μπήκατε στο λημέρι του μπάσκετ, αλλά κινδυνεύετε να διαβάσετε ό,τι άλλο βρέξει ο ουρανός. Το πορτοκαλί ένδυμα υποχρεωτικό, το χαμόγελο προαιρετικό. Εδώ δεν χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε κρύβουμε λόγια. Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν σας αρέσουν, αφήστε τα έγχρωμα γυαλιά στην είσοδο και κοπιάστε. Αν δεν σας αρέσουν, έχουμε κι άλλες.

Μοναδικός απαράβατος κανόνας είναι ότι όλα επιτρέπονται.