Χωρίς τη δουλειά το ταλέντο είναι πυροτέχνημα, που για μια στιγμή… τυφλώνει και μετά δεν μένει τίποτα. Ό,τι δηλαδή συνέβη με τον Ντάρκο Μίλιτσιτς, ο οποίος υπήρξε η μεγάλη ελπίδα των Σέρβων για ένα καλύτερο μπασκετικό αύριο κι εν συνεχεία κατέληξε να περιγράφει την άλλη πλευρά του «American way of life» στο ΝΒΑ, αυτήν που οδηγεί από το αμερικανικό όνειρο στον αμερικανικό εφιάλτη.

Δεν υπάρχει μεγάλο ταλέντο δίχως μεγάλη δύναμη θέλησης και ο τύπος που έγινε pick στο Νο.2 του Draft 2003, αφήνοντας πίσω του τον Ντουέιν Ουέιντ, τον Καρμέλο Άντονι και τον Κρις Μπος, έκοψε το μπάσκετ στα 27, ασχολήθηκε με το kickboxing, εν συνεχεία έκανε στροφή στην… αγροκαλλιέργεια, πάτησε ξανά παρκέ έπειτα από επτά χρόνια στην 4η κατηγορία της Σερβίας και πλέον μιλάει δίχως δισταγμό για τις τάσεις αυτοκαταστροφής του.

Ο Μίλιτσιτς συμμετείχε στο Forum που διεξήχθη στην Μόκρα Γκόρα όπου ανέφερε μεταξύ άλλων: «Τάιζα τον εγωισμό μου. Είχα 100 αυτοκίνητα.. 100! Αγόρασα το πρώτο και δεν ήμουν ικανοποιημένος... Ήθελα κι άλλο. Μετά ακόμη ένα... Και δεν μπήκα σε κανένα από αυτά. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Έψαχνα παρηγοριά στην εντελώς λάθος πλευρά... Δεν ήξερα τι στο καλό γινόταν στο κεφάλι μου. Θέλω να παίξω μπάσκετ; Δεν θέλω; Δεν είχα ιδέα τι γινόταν. Τότε δέχθηκα την πρόσκληση από τη Μονή Χιλανδαρίου. Τότε αναρωτήθηκα μέσα μου... "Τι θα πάω να κάνω εκεί; Θα ζω σαν Ινδιάνος"; Άλλαξε ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα. Ήταν πολύ δύσκολο επειδή είμαι κοινωνικός άνθρωπος, μου αρέσει να βγαίνω και να γνωρίζω κόσμο. Όταν πήγα στο Άγιο Όρος, ήμουν μόνος για μερικές μέρες. Από τότε, ανακάλυψα το νόημα της ζωής. Ότι όλα είναι τόσο απλά κι εμείς τα κάνουμε περίπλοκα. Όλα ήταν στο κεφάλι μου».

Παραδόξως, ο 37χρονος Σέρβος έχει έναν τίτλο στο ΝΒΑ ως μέλος των Πίστονς το 2004 ωστόσο το υπόλοιπο βιογραφικό του διαφέρει σε ό,τι αφορά τα επιτεύγματά του.