Το αγουροξυπνημένο λιοντάρι

Στο ξεκίνημα της σεζόν του ΝΒΑ, τότε που μαζευόμαστε για να κάνουμε τα βαρύγδουπα προγνωστικά ντε, έκανα τρεις μαντεψιές που ακόμα και σε μένα τον καθ’ έξιν αιρετικό ακούγονταν παράτολμες.

Ο Στεφ Κάρι θα αναδειχθεί MVP της περιόδου.

Οι Λος Άντζελες Λέικερς δεν θα μπουν ούτε στα πλέι-οφ.

Και οι Μιλγουόκι Μπακς θα κατακτήσουν τον τίτλο.

Λέτε να με περιμένει μία νέα καριέρα στον στοιχηματικό Τύπο; Υποθέτω ότι πρώτα πρέπει να μάθω τι χρώμα έχει το κουπόνι και να μάθω να το ξεχωρίζω από τη λίστα με τα ψώνια.

Για τον Στεφ, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω κάτι παραπάνω πέρα από την χειμαρρώδη ερωτική επιστολή που του αφιέρωσα ανήμερα της γιορτής του.

Ο άνθρωπος κουβαλάει στις φαινομενικά εύθραυστες πλάτες του όχι μόνο την καλύτερη ομάδα του ΝΒΑ, αλλά και ολόκληρο το «κίνημα» του μπάσκετ όπως εξελίχθηκε από την εμφάνιση των υπερηχητικών Ουόριορς και μετά.

Μια στο τόσο θα του τρώει τα σηκώτια κάποιος Ουές Μάθιους, όπως προχθές, αλλά αυτό δεν σημαίνει το παραμικρό.

Στην εποχή των unicorn, πραγματικών και γιαλαντζί, o απόλυτος «μονόκερως» του μπάσκετ είναι ο Στεφ Κάρι. Και ας πήγε o απαίσιος το μπάσκετ κάπου όπου τα μάτια πονάνε και τα μυαλά καίγονται.

Για τους Λέικερς, που εμφανίζονται πιο αξιοθρήνητοι και από όσο περίμενα, το σκεπτικό μου ήταν και παραπάνει το προφανές.

Ακόμα και αν υποτεθεί ότι η λογική των super teams μπορεί να φέρει (πρόσκαιρα) αποτελέσματα, δεν γίνεται να οικοδομηθεί γύρω από παίκτες στα τριαντα-φεύγα τους, με αμφίβολο ομαδικό πνεύμα και ασύμβατους με οποιοδήποτε διαγώνισμα χημείας.

Ο Ράσελ Ουέστμπρουκ μπορεί να καταρρίψει όλα τα ρεκόρ των τριπλ-νταμπλ, αλλά δεν έχει κουμπώσει ποτέ με κανέναν, καλά καλά ούτε με τον ίδιο τον Ράσελ Ουέστμπρουκ.

Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς τους κάνει όλους γύρω του να φαίνονται καλύτεροι, αλλά ο Ουέστμπρουκ στα 33 του τους κάνει όλους να φαίνονται χειρότεροι, ακόμα και όταν μοιράζει ντουζίνες ασίστ.

Ο σπουδαίος Άντονι Ντέιβις είναι εύθραυστος σαν πευκοβελόνα, ο Ρόντο που έφερνε κάποιου είδους ισορροπία δεν μένει πια εδώ, ο Κούζμα και ο Χάρελ το ίδιο, ο Καρμέλο είναι στη λάθος πλευρά του λόφου, ο Ντουάιτ Χάουαρντ και ο ΝτεΆντρε Τζόρνταν φέρνουν μαζί τους άφθονη μούχλα, το εγχείρημα μύριζε εξαρχής φορμόλη.

Μελετώντας το ρόστερ των Λέικερς, διαβάζω δύο φορές τον αριθμό 1984, δύο το 1985, μία το 1987, δύο το 1988, όλο και κάποιος παππούλης θα μου ξέφυγε.

Όταν σε μία ομάδα «πρωταθλητισμού» διακρίνονται ο Τέιλεν Χόρτον-Τάκερ και ο Όστιν Ριβς, κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Πώς να αντέξει αυτή η ξεθυμασμένη παρέα, με τη μηδενική δίψα, εφτά αγώνες απέναντι στο Ντένβερ ή στη Γιούτα ή στη Γκόλντεν Στέιτ;

Και πώς να μείνουν υγιείς σε βάθος χρόνου 7-8 μεσήλικες; Yποψιάζομαι ότι οι Μπακς θα τους καταπιούν ζωντανούς, αν τους βρουν μπροστά τους. Που δεν προβλέπεται.

Aυτή τη στιγμή, οι Λέικερς βρίσκονται στην 7η θέση της Δύσης με ρεκόρ 21-21, μισή ανάσα πάνω από τους 8ους Κλίπερς των μυριάδων προβλημάτων (21-22) και από τους 9ους Τίμπεργουλβς, που τουλάχιστον παίζουν μπάσκετ (20-22).

Το παρήγορο είναι ότι οι υπόλοιποι ανταγωνιστές απέχουν πολύ (18-27 οι 10οι Κινγκς). Αλλά δεν θα εκπλαγώ αν δικαιωθεί το προγνωστικό μου.

Όχι ότι έχει σημασία, αλλά για ένα κούτελο ζούμε. Αν ήμουν εύστοχος στις μαντεψιές, θα ζούσα τώρα ζάπλουτος στη Γουαδελούπη.

ΜVP o Ουέστμπρουκ, ΜVP o Κάρι, MVP και ο Γιάννης. Και όμως, είναι σαν να παίζουν τρία διαφορετικά σπορ.

Τους (θέλω να τ' ακούω) πρωταθλητές Μπακς ελπίζω ότι τους είδατε προχθές απέναντι στο Γκόλντεν Στέιτ και να τρομάξατε όσο εγώ.

Στην πραγματικότητα, τον τρόμο δεν τον προκαλούν εμφανίσεις όπως η προχθεσινή, όσο η συνέπεια με την οποία τα «Ελάφια» σουβλίζουν με τα κέρατά τους τους άλλους μνηστήρες του τίτλου.

Μπορεί να χάνουν πότε πότε από κανένα Ντιτρόιτ, αλλά κάνουν παρέλαση στο Μπρούκλιν, συντρίβουν τους Ουόριορς και τους Χιτ, ξεπαστρεύουν τους Νάγκετς και καλή ώρα τους Λέικερς, κοντολογίς ανάβουν τις μηχανές όταν οσμίζονται πρόβα πλέι-οφ και δείχνουν αξιόπιστο πρόσωπο όποτε παίζουν πλήρεις.

Με αστερίσκο το τελευταίο, αφού ο Μπρουκ Λόπεζ παραμένει στα πιτς και αμφιβάλλω αν θα επιστρέψει μέσα στη χρονιά.

Αλλά και ο Χόλιντεϊ έχει χάσει 11 αγώνες, ο Μίντλετον 12, ο Γιάννης 9, ο Πόρτις 9, ο Χιλ 10, ο Άλεν 7, ο Ντι Βιντσέντσο μόλις επέστρεψε από πολύμηνη απουσία.

Οι Μπακς έμαθαν από το πάθημα προηγούμενων ετών και κάνουν έξι μήνες συντήρηση για να μπουν στα πλέι-οφ με γεμάτες μπαταρίες και χωρίς απώλειες.

Στα χαρτιά φαινόταν σχεδόν αδύνατο να βγει μισή χρονιά με μοναδικούς ψηλούς τους Γιάννη και Πόρτις, να όμως που η δουλειά γίνεται, με επιδέξιες ντρίμπλες από την ελεύθερη αγορά έστω για μερικές εβδομάδες (Κάζινς), με άφθονο small-ball όπου «πεντάρι» παίζει ακόμα και ο αθλητικός γκαρντ Κόνατον και με σκόρπιες βοήθειες από τα βάθη του πάγκου («Μάμου», Θανάσαρος).

Μ’ αυτά και με τ’άλλα, ο Γιάννης έχει μέση συμμετοχή μόλις 32,4 λεπτά και ο Μπόμπι Πόρτις 28,3. Ουδεμία επιβάρυνση, συνεπώς. Και ας βγει κάποιος άλλος MVP, δεν χάλασε ο κόσμος.

Το έτερο στοίχημα για τους πρωταθλητές ήταν και παραμένει η αντικατάσταση του Πι Τζέι Τάκερ, που έπαιξε κομβικό ρόλο στην κατάκτηση του τίτλου.

Το ποντάρισμα στον Σέμι Όζελε (ή όπως αλλιώς προφέρεται) άγγιζε τα όρια της φάρσας, αλλά οι Μπακς της εποχής Αντετοκούνμπο έχουν ένα τεράστιο, ανήκουστο για τα χρονικά τους, πλεονέκτημα: είναι ελκυστικοί για τους βετεράνους free agents που περιμένουν να βρουν δουλειά σε ομάδες πλέι-οφ είτε το καλοκαίρι είτε το καταχείμωνο.

Ακόμα και έναντι πινακίου φακής! Όλοι θέλουν να παίξουν δίπλα στον Γιάννη και όλοι ονειρεύονται να προσθέσουν στο βιογραφικό τους δαχτυλιδάκια.

Είδαμε κάμποσους τέτοιους να φορούν τα πράσινα τα προηγούμενα 2-3 χρόνια (Μάρβιν Ουίλιαμς, Κάιλ Κόρβερ, Πι Τζέι Τάκερ, Νίκολα Μίροτιτς κ.α.), βλέπουμε να συνεχίζεται ο χορός και φέτος, με ΝτεΜάρκους Κάζινς, Ουές Μάθιους και ποιος ξέρει ποιον άλλον.

Στις προ Γιάννη δεκαετίες, όλοι οι παροαναφερθέντες θα άκουγαν «Μιλγουόκι» και θα έφτυναν στον κόρφο τους.

Ο Μάθιους είναι μία πολύτιμη προσθήκη στον γνώριμο «3 and D» ρόλο του αμυντικού καμικάζι που θα βάλει και 1-2 τριποντάκια, αλλά για τον Κέβιν Ντουράντ μάλλον θα χρειαστεί κάτι διαφορετικό.

Το αναμφισβήτητο είναι ότι το εγχείρημα της πλαισίωσης του Γιάννη με σουτέρ «σουίνγκμεν» που καταλαβαίνουν από μπάσκετ και μπορούν να κάνουν πολλές δουλειές στο γήπεδο ευοδώθηκε: Ντι Βιντσέντζο, Άλεν, Κόνατον, Μάθιους, Χουντ, Νουόρα αλλά και Χιλ και Πόρτις, όλοι μπορούν να βάλουν τρίποντο χωρίς να είναι μονοδιάστατοι.

Οι «big three» των Μπακς είναι πιο ξένοιαστοι παρά ποτέ και δεν χρειάζεται να τραβήξουν πολύ κουπί στην κανονική περίοδο. Απομένει να μάθουμε αν θα επιστρέψει έγκαιρα ο τέταρτος και σε τι κατάσταση θα βρίσκεται.

Διάβασα, πάντως, ότι οι Μπακς (27-17) είχαν ευκολότερο πρόγραμμα από κάθε άλλο μνηστήρα στο πρώτο μισό της σεζόν, αφού η πλειοψηφία των αντιπάλων ήταν πληβείοι.

Οι τρεις αγώνες με την εξαίρετη Σάρλοτ υπενθυμίζουν ότι τα πλέι-οφ θα είναι ανηφόρα, είτε βρεθούν καλοπροπονημένες έμπειρες ομάδες απέναντι στους Μπακς είτε νεανικές με υψηλό δείκτη ποιότητας είτε μαύρα άλογα, σωστότερα μαύροι ταύροι, όπως οι Μπουλς.

Αλλά όποιος θέλει να γίνει βασιλιάς στη ζούγκλα πρέπει πρώτα να σκοτώσει το λιοντάρι. Και το λιοντάρι βρυχάται απειλητικά ακόμα και αγουροξυπνημένο.