Στεφ Κάρι: Ο βρυχηθμός της πεταλούδας

Την επόμενη τριετία ο Κάρι και ο Μόντα Έλις έγιναν ένα πρώιμο υβρίδιο «splash brothers» στο Γκόλντεν Στέιτ, ώσπου ο δεύτερος πήρε τους 21,9 πόντους του και μετακόμισε, το 2012, στους –ναι, ναι- Μιλγουόκι Μπακς, με αντάλλαγμα τους Άντριου Μπόγκουτ, Στίβεν Τζάκσον.

Οι καινούριοι Ουόριορς ήταν πλέον η ομάδα του Στεφ Κάρι, που μεμιάς εκτόξευσε τον μέσο όρο του από τους 14,7 πόντους στους 22,9.

Στο φινάλε της περιόδου 2012-13 το Γκόλντεν Στέιτ καμάρωνε με ρεκόρ 47-35 (από το 23-43 της λειψής προηγούμενης) και έφτανε στον δευτερο γύρο των πλέι-οφ, με προπονητή τον Μαρκ Τζάκσον και έτοιμη τη μαγιά των Κάρι, Κλέι Τόμπσον, Ντρέιμοντ Γκριν, Χάρισον Μπαρνς.

Η κατάκτηση του πρώτου τίτλου, και του παρθενικού MVΡ για τον ίδιο τον Στεφ, απείχε μόλις δύο χρόνια. Αυτό που υποσχέθηκε ο Λάρι Ράιλι το καλοκαίρι του 2009, για να καθησυχάσει τη φαμίλια Κάρι που άφηνε τη μισή καρδιά της στη Νέα Υόρκη, είχε γίνει πραγματικότητα.

Οι απογοητευμένοι Νικς ξέμειναν με τον Τζόρνταν Χιλ, που φόρεσε τη φανέλα τους μόλις 24 φορές, αφού δεν ήταν Τζόρνταν, ούτε καν Χιλ. Εθεάθη για τελευταία φορά στο ΝΒΑ το 2016-17. Ο Μόντα Έλις έγινε γυρολόγος και δεν κατέκτησε ποτέ πρωτάθλημα.

Πριν ο Κάρι ωριμάσει και συναντήσει τους μελλοντικούς συνοδοιπόρους των τίτλων, οι Ουόριορς είχαν ακριβώς μία συμμετοχή στα πλέι-οφ μεταξύ 1994-2012, δηλαδή από την εποχή του Κρις Ουέμπερ.

Μόνο οι παλιοσειρές στο Όκλαντ θυμούνταν τις συναρπαστικές πορείες των RUN TMC Ρίτσμοντ, Χάρνταγουεϊ, Μάλιν. Το μονάκριβο πρωτάθλημα του 1975, με ηγέτη τον ξεχασμένο Ρικ Μπάρι, χανόταν στα βάθη της χρονομηχανής.

«Αυτόν θα τον φυσάνε και θα πέφτει χάμω».

Μία και μοναδική φορά θορυβήθηκε ο Στεφ Κάρι στη διάρκεια της καριέρας του. Μία και μοναδική χρονιά ένιωσε τον ορίζοντα να συννεφιάζει.

Την περίοδο 2013-14, οι αντίπαλες άμυνες προσαρμόστηκαν καλύτερα πάνω του (χρησιμοποιώντας συχνά παίκτες πιο ψηλούς και πιο δυνατούς), με αποτέλεσμα να κατακρημνιστεί το ποσοστό του από το 45% στο 42%. Το αντίπαλο καλάθι άρχισε να κρύβεται πίσω από «κλαδιά».

Oι μονομαχίες του με τον δυναμικό μετρ της άμυνας Κρις Πολ των Κλίπερς, στα πλέι-οφ, άφησαν τον Στεφ να νιώθει σαν αδύναμο παιδάκι. Σαν κάποιος που θα σωριάζεται στο παρκέ όποτε τον τραμπουκίζουν.

Ο Κάρι κατάλαβε ότι όφειλε να δυναμώσει. Οι συμβουλές του πατέρα του, Ντελ (με 1286 τρίποντα καριέρας), αποδείχθηκαν πολύτιμες στα γυμνασιακά του χρόνια («με βοήθησε να αλλάξω το στυλ μου στο στυλ ώστε να αποφεύγω τους μπλοκέρ»), αλλά το ΝΒΑ του 21ου αιώνα δεν έχει χώρο για σούτινγκ γκαρντ 90 κιλών και 188 εκατοστών.

«Ο μπαμπάς μου είχε δίκιο, όταν επέμενε ότι το μέλλον μου είναι στη θέση του πόιντ-γκαρντ», είπε ο Στεφ. «Πρέπει να γίνω Στιβ Νας και Ρέτζι Μίλερ μαζί».

Συνδυασμός επιστήμης και τέχνης. Ταλέντου και σκληρής δουλειάς. Αλεγκρίας και σκληράδας.

«Ανθεκτικότητα», απαντά μονολεκτικά ο Στεφ Κάρι, όταν του ζητούν να αποκαλύψει τον ακρογωνιαίο λίθο της επιτυχίας του. Όπως οι πιλότοι της Φόρμουλα 1, που πίσω από τις οδηγικές ικανότητες καμουφλάρουν ένα ρομπότ εξωγήινης αντοχής.

«Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι, να επιχειρεί κάποιος 14-15 τρίποντα σε κάθε αγώνα».

To στοίχημα για τον Στεφ ήταν να βγαίνει σώος από τα απανωτά σκριν, να δέχεται τα χτυπήματα χωρίς να γογγύζει και στο τέλος του σλάλομ να έχει αρκετή ενέργεια ώστε να σηκώνεται απτόητος, με τους ώμους τετραγωνισμένους, για να εξαπολύσει το σουτ. Προτού προλάβει να βγει πάνω του κανένα θηρίο με χέρια σαν πλοκάμια.

Και να στείλει τη μπάλα στο στόχο, με χέρι αλφάδι.

«Κάθε αγώνας στο ΝΒΑ είναι σαν μαραθώνιος», εξηγεί ο Ρέτζι Μίλερ, ένας Κάρι για τη δεκαετία του ’90. «Αν η τέταρτη περίοδος σε βρίσκει κατάκοπο, δεν πας πουθενά».

«Πρέπει να έχει κάποιος υψηλό δείκτη φυσικής κατάστασης», προσθέτει ο Κάρι. «Να αντέχει τα χτυπήματα και να δυναμώνει όσο περνάει η ώρα. Να είναι φτιαγμένος για μάχη διαρκείας».

«Ο κινητήρας του Στεφ είναι απίστευτα δυνατός», υποκλίθηκε ο άνθρωπος με τον βιονικό κινητήρα, ΛεΜπρόν Τζέιμς, γεννημένος στο ίδιο μαιευτήριο με τον Κάρι, στο Έικρον του Οχάιο.

Το χρυσάφι του Στεφ Κάρι κρύβεται όχι στα μαλαματένια χέρια του, αλλά στα πόδια του. Ατσάλινα από τις αμέτρητες εργατοώρες και ταυτόχρονα ελαφριά σαν φτερά πεταλούδας.

Το footwork του Κάρι είναι ασύλληπτο, όσο και η ικανότητά του στη ντρίμπλα. Μεγάλους σουτέρ έχει γνωρίσει πολλούς το άθλημά μας, αλλά ουδείς εξ αυτών μπορούσε να ξεφύγει από δύο αντιπάλους μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο.

Και ουδείς είχε το πλήρες ρεπερτόριο του Κάρι. Σουτ μετά από ντρίμπλα. Μετά από σπριντ. Στατικό. Περπατιστό. Με το κορμί να γέρνει, δεξιά ή αριστερά. Ή και πίσω. Pull-up. Ψηλοκρεμαστό. Από τις γωνίες. Από το κέντρο. Από το σπίτι του στο Σαν Φρανσίσκο.

Ένα ανθυποκλάσμα του δευτερολέπτου είναι αρκετό. Ο αντίπαλος που θα επιτρέψει στον Στεφ να δει ορίζοντα σώζεται πια μόνο από προσευχές. «Ο άνθρωπος είναι εξωγήινος», ομολόγησε ο Τζρου Χόλιντεϊ των Μιλγουόκι Μπακς.

Η αίσθηση του καλαθιού δεν τον εγκαταλείπει, ακόμα και αν του δέσεις τα μάτια. Ο παλμός του παραμένει αναλλοίωτος και άψογος, αν και κάπως ανορθόδοξος, ακόμα και αν τον βάλεις να σουτάρει από την κερκίδα.

Ο συντονισμός των ματιών με τα χέρια σου φέρνει στο μυαλό όχι μπασκετμπολίστα, αλλά τη Νάντια Κομανέτσι. Το follow through στο σουτ του, η κίνηση δηλαδή των χεριών όταν η μπάλα φύγει από αυτά, μοιάζει βγαλμένο από υπολογιστή.

Ναι, αλλά οι υπολογιστές δεν χαμογελούν έτσι, γοητευτικά. Ούτε κλέβουν την καρδιά ακόμα και του τελευταίου περαστικού.

Τον τίτλο του «χαμογελαστού δολοφόνου» τον κέρδισε κάποτε επάξια ο Αϊζέια Τόμας, αλλά το σήμα κατατεθέν ανήκει σήμερα στον «Στεφανάκο».

Στον Κάρι που δεν είναι καν κωλόπαιδο και δεν πλαισιώνεται καν από κανάγιες, όπως οι παλιοί Ντιτρόιτ Πίστονς. Τα καλά παιδιά δεν τερματίζουν πάντοτε τελευταία.

Πού να βρίσκεται άραγε σήμερα ο Τζόνι Φλιν; Ή ο Τζόρνταν Χιλ;

Το μπάσκετ που έπαιξαν οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, στο ξεκίνημα της νέας εποχής, έμοιαζε λίγο με τσίρκο. Αυτή τη λέξη χρησιμοποιούσα και εγώ στα κείμενά μου.

Τελικά δεν ήταν βγαλμένο από καρναβάλι, όπως φαινόταν στο γυμνό μάτι, αλλά από το 2020 και πιθανότατα 2030. Τα μάτια πονούσαν όσο έβλεπαν τους δύο παλαβούς να σουτάρουν τρίποντα από 10 μέτρα στον αιφνιδιασμό, αλλά το χάος ήταν οργανωμένο και το πλάνο μελετημένο.

«Το καλύτερό μας είναι όταν ο Στεφ βρίσκει ρυθμό και ψάχνει το σουτ με κάθε ευκαιρία, ακόμα και στο ανοιχτό γήπεδο, χωρίς να νοιάζεται για τις προϋποθέσεις», ομολογεί σήμερα, τρεις τίτλους αργότερα, ο Στηβ Κερ.

Επρόκειτο, άλλωστε, για οφθαλμαπάτη. Το μεγαλοφυές σχέδιο των Ουόριορς ξεκινούσε όχι από τον άτακτο βομβαρδισμό, αλλά από μία πρωτόγνωρη άμυνα της κολάσεως.

Όχι μόνο τότε, αλλά και στη συνέχεια (όταν προστέθηκε στην εξίσωση ο επιβάτης των τίτλων Κέβιν Ντουράντ) και σήμερα (χωρίς τον Τόμπσον, που μετράει 2,5 χρόνια εκτός μάχης λόγω σοβαρότατων τραυματισμών).

Και αν ο Ντρέιμοντ Γκριν έχει την ικανότητα να μπαλώνει κάθε τρύπα και να καμουφλάρει κάθε κενό, αυτή η διαβολεμένη άμυνα θα ήταν αδύνατο να λειτουργήσει εάν υπήρχε αδύναμος κρίκος.

Ο Κάρι δεν μπορεί να δείρει θηρία σαν τον Ράσελ Ουέστμπρουκ ή τον Χόλιντεϊ, αλλά ο εγκέφαλός του λειτουργεί σε χίλιες στροφές και καλύπτει το όποιο κενό με καίριες τοποθετήσεις. Και με την ανθεκτικότητα που λέγαμε.

Πόσοι γκαρντ με ύψος 1μ88 τελειώνουν ολόκληρες σεζόν με μέσο όρο 5,5 ριμπάουντ και 2 κλεψίματα; Ακόμα και οι τάπες του, 0,2 σε 12 χρόνια καριέρας, είναι εξωφρενικά πολλές για τη σωματοδομή του.

Την τελευταία διετία, μάλιστα, ανέβηκε στο 0,4. Πόδια. Και μυαλό. Και πόδια. Και μυαλό.

Είναι ο Κάρι περισσότερο αρτίστας ή περισσότερο επιστήμονας; Νομίζω το δεύτερο. Το μπάσκετ (και συνολικά ο αθλητισμός) άλλης εποχής άντεχε να κουβαλήσει παιχταράδες αλλεργικούς στη δουλειά ή λιπόσαρκους ή αρειμάνιους καπνιστές ή όλα τα ανωτέρω, αλλά το 2021 δεν είναι 1981.

Ο Κάρι είναι ένα τέρας της φύσης, άσχετα αν φορτώθηκε με ισχνό κορμάκι της διπλανής πόρτας και προικίστηκε με χαμόγελο ηθοποιού του Χόλιγουντ.

Τον συναντάς με πολιτικά ρούχα και τον μπερδεύεις με το παιδί από το βενζινάδικο. Τον βλέπεις με τη φόρμα και νομίζεις ότι είναι ball boy. Έπειτα, φοράει τη φανέλα και το σορτσάκι, και γίνεται ο ζωντανός τρόμος των αντιπάλων. Τρόμος ονομάζεται το συναίσθημα που προκαλεί. Όχι λατρεία.

Αλλά και πάλι, τίνος η καρδιά αντέχει να μισήσει αυτόν τον τυπάκο; Σε ρίχνει νοκ-άουτ με τρίποντο από τη σέντρα στο μηδέν και σου ‘ρχεται να τον πνίξεις στα φιλιά. Από το logo; Από το logo. Επειδή μπορεί. Όσο πιο μακριά, τόσο πιο καλά. Μακριά κι αγαπημένοι.

Σύμφωνα με το The Athletic, από το οποίο δανείστηκα κάμποσα στοιχεία για αυτό το αφιέρωμα, ο Στεφ Κάρι έχει ευστοχήσει τουλάχιστον 350 φορές από απόσταση μεγαλύτερη των 28 ποδιών, πάει να πει 8,5 μέτρα και βγάλε.

Η οδηγία της προ Κάρι εποχής προς τους περιφερειακούς αμυντικούς ήταν: «Οι φτέρνες σου να πατάνε τη γραμμή του τρίποντου». Ποιος τολμάει σήμερα να μαρκάρει αυτόν τον διάολο, με τα παπούτσια να πατάνε τη γραμμή; Εάν του δώσει τόσο χώρο, θα φάει 10 τρίποντα και θα πάρει και για το σπίτι.

Το μπουμπουνητό πολλαπλασιάζεται όσο περνάνε τα χρόνια, αλλά η μέση απόσταση αυξάνεται κατακόρυφα. Πλέον, δύο στα τρία σουτ του Κάρι, περίπου 66 τοις εκατό, επιχειρούνται από το τρίποντο.

Δεν ήταν πάντοτε έτσι. Με το πέρασμα των χρόνων, ο Κάρι (που πρόπερσι πέρασε σοβαρότατο τραυματισμό) έμαθε να προστατεύει καλύτερα το κορμί του και να αποφεύγει τους ξυλοκόπους της ρακέτας.

Σήμερα αντέχει, μεθαύριο όμως κλείνει τα 34. Και δεν έχει κολλήσει ακόμη τα ένσημα της σύνταξης, ούτε σκοπεύει να φύγει σύντομα προς το ηλιοβασίλεμα.

Κάποτε παρακολουθούσα έναν αγώνα της Εθνικής Παίδων, μαζί με τους αδελφούς Αντετοκούνμπο. Καλοκαίρι του 2015, θα ήταν. Εβλεπα τα ελληνάκια να τραβούν χειρόφρενο και να σουτάρουν από τα 8 μέτρα λες και ήταν Splash nephews του Κάρι και του Τόμπσον και τραβούσα τα μαλλιά μου, εγώ ο δεινόσαυρος.

«Βλέπουν στην τηλεόραση τον Κάρι και προσπαθούν να τους μοιάσουν. Καλύτερα να μάθουν το μπάσκετ του ΛεΜπρόν», συμφωνήσαμε με τον Θανάση. «Και του ΛεΜπρόν και του Κάρι θα έλεγα εγώ», πετάχτηκε ο Γιάννης, που ζούσε τις νέες τάσεις από μέσα. «Φίφτι φίφτι».

Δεν αντέχεται όμως το πενήντα-πενήντα. Ο Στεφ Κάρι έμαθε να τα θέλει όλα και να θέλει και λίγο περισσότερα.

Το λιπόσαρκο παιδάκι που δεν γέμιζε το μάτι κανενός και που επελέγη στο ντραφτ πίσω από τον 18χρονο Ρίκι Ρούμπιο, μολονότι ήταν αρχισκόρερ στο NCAA, μετράει ήδη 3 πρωταθλήματα, 2 MVP, 7 Αll-Star Game (μόνο) και καραβιές από ατομικά ρεκόρ στο ΝΒΑ.

Δεν ζει αυτός στον δικό μας πλανήτη, εμείς ζούμε στον δικό του. Και του οφείλουμε ευχαριστίες, διότι μας έκανε να αγαπήσουμε ξανά την πορτοκαλί μπάλα. Ακόμα και τους γεροπαράξενους, που απεχθανόμαστε βάναυσα το μπάσκετ των πολλών τριπόντων.

Ελόγου μου, παρεμπιπτόντως, τον ψήφισα για MVP της χρονιάς στο pre-season αφιέρωμα του Gazzetta. Και δεν βλέπω την ώρα να ολοκληρωθεί η χρονιά για να πανηγυρίσω για τη μαντεψιά μου!

Το προσωπικό ενσταντανέ που συνοδεύει αυτό το κείμενο, τραβηγμένο στη Νέα Ορλεάνη την παραμονή του All-Star Game του 2017 (παρθενικού για τον Γιάννη μας), το οφείλω στην ετοιμότητα φωτογράφου που παρουσίασε αντανακλαστικά Κάρι!

Το δημοσιεύω όχι μόνο για να προσέξετε πόσο ο σχεδόν αμούστακος στα 30 του Στεφ ζήλευε το πολεμοχαρές μούσι μου, αλλά και για να καταλάβετε πόσο απαρατήρητος περνάει μέσα στο πλήθος. Εάν φορούσε φουτεράκι και μπλουτζήν, αντί για αθλητική στολή, θα χανόταν στην κοσμοσυρροή του Mardi Gras!

Ο μαγνητισμός που εκπέμπει είναι απόκοσμος και η ομορφιά του αφύσικη, αλλά μόνο όταν φοράει τα ρούχα της δουλειάς. Έπειτα, είναι ένας από εμάς. Ίσως η γοητεία που ασκεί σε μικρούς και μεγάλους να ξεκινάει από αυτό.

Εγώ τον λατρεύω και για την κοινωνική του συνείδηση, κόντρα στην «απολιτίκ» φυσιογνωμία πολλών συναδέλφων του, αλλά αυτή η συζήτηση είναι για διαφορετικού τύπου αφιέρωμα.

Η στάση του Κάρι απέναντι στη λαίλαπα Τραμπ και η δράση του στο πλαίσιο του κινήματος Black Lives Matter είναι σημαντικότερη από όλα τα τρίποντα της ζωής του. Διότι δεν αντιμετωπίζονται με καμία γνωστή άμυνα.

Όταν ολοκληρώθηκε το Media Session στη Νέα Ορλεάνη, πετάχτηκα στο κατάστημα του παραπλεύρως Superdome για να αγοράσω σουβενίρ για τα ανηψάκια μου, δύο αγοράκια 14 και 11 ετών.

Πήρα δύο υπέροχα και πανάκριβα μπουφάν προπόνησης, ένα που στην πλάτη έγραφε “CURRY” και ένα με το όνομα του “DURANT”. Ε, λοιπόν, στο σπίτι ξέσπασε κλωτσοπατινάδα γιατί και τα δύο παιδιά ήθελαν Κάρι! Τον Ντουράντ, δεν τον καταδέχονταν ούτε για μπουρνούζι.

Του Αγίου Στεφάνου σήμερα, ο άγιος άνθρωπος που έκανε τον κόσμο μας πιο ωραίο, και που βρίσκει συχνότερα διχτάκι παρά στεφάνη, γιορτάζει. Και γιορτάζει και όλο το μπάσκετ μαζί του, με πρώτους εμάς, τους ταπεινούς υπηρέτες του.