Έχουμε διανοηθεί που έχει φτάσει ο Γιάννης ή το έχουμε συνηθίσει;
Πάει και το 2021, λοιπόν, με τον κορονοϊό να μας ταλαιπωρεί ακόμη αλλά την επιστήμη να αποτελεί τον φάρο της ανθρωπότητας, στην τελευταία φάση - θέλουμε όλοι να ελπίζουμε - που διανύει η φρικτή αυτή περίοδος της πανδημίας.
Στα δικά μας μπασκετικά δρώμενα, το 2022 μπήκε με τις ομάδες και το άθλημα να δοκιμάζεται στην χώρα μας (για 2-3 εβδομάδες ακόμη), επομένως, μετά την γαστριμαργική κραιπάλη, οι πιο φανατικοί μπασκετόφιλοι στραφήκαμε στον «μαγικό κόσμο» του ΝΒΑ και στην καθημερινή μεταμεσονύχτια δράση, έτσι ώστε να καλύψουμε το στερητικό μας σύνδρομο.
Κι αν νομίζετε ότι δεν με πήρε και το ξημέρωμα, επειδή το ματς των Μπακς με τους Πέλικανς ήταν σχετικά νωρίς (01.30), πλανάστε πλάνην οικτράν. Γιατί μετά την «ραψωδία» του Αντετοκούνμπο (35π., 16ρ. & 10ασ. με 12/18 σουτ σε 32') και την 6η σερί νίκη του Μιλγουόκι, το γύρισα στο ντέρμπι της πρωτεύουσας (Ουίζαρντς-Μπουλς), με το αδιανόητο φινάλε και στο καπάκι μεταφέρθηκα στο Ντιτρόιτ, όπου με αποζημίωσε το ασύλληπτο τρίποντο του Σαντίκ Μπέϊ (21π. & 17ρ.) στην παράταση.
Με τα πολλά η ώρα είχε πάει κοντά 6, οπότε μοιραία είδα την ήττα των Νετς από τους Κλίπερς και το δεύτερο ημίχρονο στο Γιούτα-Γκόλντεν Στέιτ με τα νέα "όργια" του Στεφ Κάρι (28π. & 9ασ. με 6/12 τριπ.) και έδεσε το γλυκό. Κοιμήθηκα ελάχιστα κι ενώ εν τω μεταξύ είχε ξημερώσει.
Γιατί, όμως, σας τα γράφω όλα αυτά όταν - λίγο ή πολύ - από το 2013 κι εντεύθεν οι ολονυχτίες είναι τουλάχιστον 2-3 φορές στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα μου. Κοινώς, ελέω "Greek Freak", δεν έχω κάνει μόνο 15 υπερατλαντικά ταξίδια (σχεδόν δύο το χρόνο) από τότε, αλλά έχω εξοικειωθεί τόσο πολύ με το κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του χρόνου που δεν θέλω να χάνω με τίποτε τις μεγάλες του στιγμές.
Υπ' αυτό το πρίσμα, λοιπόν και παρακολουθώντας τον Έλληνα ηγέτη των «ελαφιών» να έχει ωριμάσει τόσο πολύ (πνευματικά και αγωνιστικά) μέσα κι έξω από το γήπεδο, να έχει μάθει απ' έξω κι ανακατωτά τον εαυτό του, να ξέρει ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να κάνει μέσα στις 4 γραμμές, ποιο είναι το πλεονέκτημα και ποιο το μειονέκτημά του αλλά και που βρίσκεται ο κάθε συμπαίκτης του, τολμώ να πω ότι μόλις στην 8η σεζόν του και στα 27 του χρόνια, ο Γιάννης έχει φτάσει πλέον στο σημείο που γεύεται τους καρπούς της ανυπολόγιστης δουλειάς που έχει κάνει τα προηγούμενα χρόνια.
Μπορεί για πολλούς το περυσινό πρωτάθλημα να συνοδεύτηκε και με κάποιες ευτυχείς συγκυρίες (τραυματισμοί Χάρντεν και Ίρβινγκ αλλά και το πολυσυζητημένο πάτημα της γραμμής από τον Ντουράντ), ωστόσο, όλη αυτή η προοδευτική εκτόξευση της απόδοσης του σε όλη την διάρκεια των τελικών (και μετά από υπερέκταση γονάτου στην προηγούμενη σειρά με την Ατλάντα), φρονώ ότι ήταν ένα πρώτο μήνυμα για το τι θα επακολουθήσει τα επόμενα χρόνια.
Έχει περάσει πλέον σε άλλη φάση
H αγωνιστική περίοδος που διανύουμε, νομίζω ότι είναι η σεζόν της απόλυτης καταξίωσης κορυφαίου Έλληνα μπασκετμπολίστα, που μέσα στο παρκέ, μοιάζει πλέον με έναν υπεραθλητή που συνδυάζει την μπασκετική σοφία και οξυδέρκεια με τις σπάνιες αθλητικές και σωματικές ικανότητες που διαθέτει. Κι αυτό προς όφελος της ομάδας του, υπό την έννοια ότι έχει μάθει να ρυθμίζει την φόρμα του και πλέον δεν θαμπώνεται ούτε "ψαρώνει" με τις λογής ατομικές διακρίσεις στις οποίες φτάνει κάθε τόσο.
Τον είδα κόντρα στην Νέα Ορλεάνη και πραγματικά έπαθα πλάκα. Όχι από τα νούμερα που κατέγραψε. Αυτά, πλέον, είναι σχεδόν στην ημερήσια διάταξη και εξαρτώνται και από την όρεξή του. Αλλά από τον τρόπο με τον οποίο έφτασε σ' αυτή την μαγική εμφάνιση που του χάρισε το 27ο triple double της καριέρας του (ένα λιγότερο από το Μάικλ Τζόρνταν κι ένα περισσότερο από τον Έλτζιν Μπέϊλορ).
Πέρα από την εξωπραγματική κυριαρχική του ικανότητα να πηγαίνει στο καλάθι χρησιμοποιώντας το σώμα του, την λιτότητα και την απλότητα με την οποία τελειώνει τις φάσεις, ο Αντετοκούνμπο πλέον ξέρει πότε και τι πρέπει να κάνει (να δημιουργήσει ή να πάρει μόνος του τις φάσεις), ενώ καταφέρνει να επιδρά άμεσα και άκρως αποτελεσματικά στο παιχνίδι και να αλλάζει τον ρυθμό, σχεδόν κάθε φορά που εισέρχεται από τον πάγκο.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μόλις 9 μέρες μετά την επιστροφή του από την περιπέτεια του κορονοϊού (έχασε 5 αγώνες), σε 4 ματς μετράει κατά μ.ο. 33 πόντους, 11,5 ριμπάουντ και 6,5 ασίστ και είναι σε φάση "προθέρμανσης" για το 2ο μισό της σεζόν.
Εκεί που τα «ελάφια» σκοπεύουν να κάνουν την σταδιακή τους αντεπίθεση για να πλασαριστούν στην πρώτη δυάδα της κατάταξης στην Ανατολή, ώστε να έχουν πλεονέκτημα έδρας τουλάχιστον στους δύο πρώτους γύρους. Από 'κει και πέρα, έχουν το βάθος, την πείνα, την «χημεία», τον ηγέτη αλλά πρωτίστως το know how για να κάνουν αυτό που πρέπει...
Μόνο και μόνο που οι ίδιοι οι Αμερικανοί τοποθετούν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο πάνω από τον Κέβιν Ντουράντ (με βάση τα κατορθώματά τους μέσα στο 2021), ως τον άτυπο κάτοχο της μπασκετικής «χρυσής μπάλας», με βάση το ESPN, νομίζω ότι έχει αρχίσει πλέον να «αποκαθίσταται η τάξη» και 27χρονος Έλληνας superstar απολαμβάνει την αναγνώριση που του ανήκει.
Θυμηθείτε απλά ότι στην διάρκεια της περυσινής ημιτελικής σειράς στην Ανατολή με τους Μπρούκλιν Νετς, ο Ντουράντ είχε ουσιαστικά ψυχρανθεί με τον παλιό παίκτη και νυν αναλυτή Τζέι Ουίλιαμς, επειδή τον είχε βάλει στην ίδια πρόταση με τον Γιάννη και ο Αντετοκούνμπο αντί να πειραχθεί, είχε δηλώσει δημόσια ότι ο KD είναι ίσως ο καλύτερος εν ενεργεία παίκτης στον κόσμο.
Η «γιγάντια καρδιά»
Κλείνοντας και αφού αποθεώσω τον Γιάννη, που «διάλεξε» το συγκεκριμένο ματς (το πρώτο για το 2021) για την 35άρα που σημείωσε (για κάθε πόντο του κόντρα στους Πέλικανς αλλά και στο επόμενο ματς με τους Πίστονς, 1.000 Ευρώ θα πηγαίνουν στην ενέργεια για τα παιδιά που υποφέρουν από αυτισμό, βάσει της συνεργασίας του με τη Novibet και της ενέργειας του "Giant Heart"), δώστε για λίγο βάση στην άτυπη σύγκριση της πορείας του σε σχέση με τους κορυφαίους NBAers του 21ου αιώνα αλλά και όλων των εποχών.
Τόσο ο Τζόρνταν (στον 7ο χρόνο), όσο και ο ΛεΜπρόν (στον 9ο) κατέκτησαν τα πρώτα τους πρωταθλήματα μετά από τουλάχιστον επτά χρόνια στο πρωτάθλημα κι ενώ είχαν συμπληρώσει τα 27 τους χρόνια. Ο Κάρι το έκανε στον 6ο του χρόνο, έχοντας κλείσει κι αυτός το 27ο έτος της ηλικίας του και μόνο ο αείμνηστος Κόμπι (στον 4ο) τα κατάφερε πολύ νωρίτερα και πολύ νεότερος (21 ετών).
Η διαφορά του Γιάννη με όλους τους παραπάνω, είναι ότι ο ίδιος το έκανε χωρίς την βοήθεια κάποιου μεγάλου superstar (το 1991 ο "Air" είχε Πίπεν, το 2012 ο "King James" είχε Ουέιντ και Μπος, το 2015 ο Στεφ είχε τον Τόμπσον και το 2000 ο Κόμπι είχε τον Σακίλ) και αλλά μέσα από το παιχνίδι του, έκανε τον Χόλιντεϊ και τον Μίντλετον να μοιάζουν ως τέτοιοι. Αν αυτό λέει κάτι...
Υγ.1: Σχετικά με τον θόρυβο που ξέσπασε από τις αναρτήσεις της Κατερίνα Στεφανίδη, η οποία αμφισβήτησε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας του ΠΣΑΤ για τον κορυφαίο αθλητή της χρονιάς (Αντετοκούνμπο αντί Τεντόγλου), το μόνο που έχω να πω είναι ότι η δουλειά των αθλητών δεν είναι να κρίνουν τις διακρίσεις των συναδέλφων τους, αλλά να προσπαθούν μέσα στο γήπεδο κοιτώντας την δική τους προσπάθεια, να σέβονται τον μόχθο όλων των υπολοίπων και να και σεβόμενοι το.
Υγ.2: Σαφώς και η πανάξια πρωταθλήτρια μας στο άλμα επί κοντώ δικαιούται να έχει άποψη, αλλά όταν βγαίνει και την αναρτά δημόσια στην "αρένα" του twitter, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη και για την κριτική και να γνωρίζει ότι μπαίνει σε απαγορευτική ύδατα.
Υγ.3: Εκτιμώ, άλλωστε, ότι καλό θα είναι να σεβόμαστε τις επιλογές των ειδικών του χώρου και να μην τις αμφισβητούμε ειδικότερα όταν εκείνοι «μας» έχουν ψηφίσει δύο φορές ως κορυφαία αθλήτρια της χώρας (2017 & 2019).
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
