Ο “Giannis”, που μεγαλώνει γερά παιδιά στην Ελλάδα

Οι μεγάλοι έχουμε πει και έχουμε γράψει ένα σωρό πράγματα κατά την διάρκεια των 5-7 ετών που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μεγαλώνει και εξελίσσεται σε αυτό που είναι σήμερα και πάει να γίνει τα ξημερώματα και τυπικά - ένας πρωταθλητής του NBA επιπέδου. Ειδικά εμείς, που ασχολούμαστε επαγγελματικά με την μελέτη και την παρατήρηση της ζωής και της πορείας των πρωταθλητών σε όλα τα αθλήματα πιθανόν να έχουμε κορεστεί από ιστορίες και πληροφορίες σχετικά με τον Γιάννη. Όσο το φαινόμενό του μεγαλώνει και η ζήτηση για ιστορίες και σχετικά προϊόντα αυξάνεται, τόσο κουραζόμαστε από την επανάληψη. Για τον Γιάννη πρέπει να έχουν μιλήσει και οι πέτρες στα Σεπόλια, δηλαδή ακόμη και άνθρωποι που είναι πιθανό να μην τον είχαν καν συναντήσει ή να μη του είχαν δώσει σημασία στον καιρό που εκείνος μεγάλωνε στη γειτονιά τους. Μάλιστα στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς αυτό: για τον Γιάννη δημόσια δεν μιλούν οι “δικοί του”, δηλαδή οι άνθρωποι δίπλα στους οποίους πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Μιλούν κυρίως οι “απέξω”.

Περιμένω ανυπόμονα τη στιγμή του, με την ευχή αυτή να τη ζήσει, να γίνει πρωταθλητής. Δεν το εύχομαι όμως τόσο για εκείνον, διότι πια δεν το έχει ανάγκη, το δαχτυλίδι δεν θα του αλλάξει τη ζωή - ούτε εκείνου, ούτε των παιδιών και των εγγονών του. Κυρίως το εύχομαι για τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που ζουν στην Ελλάδα και τον παρακολουθούν σε κάθε του βήμα. Τα παιδιά, που ακριβώς επειδή τον έχουν λατρέψει και έχουν εκτινάξει την ελληνική απήχηση του NBA σε επίπεδα υψηλότερα από αυτά στα οποία είχε φτάσει στην δεκαετία του ’90 και στην εποχή του Μάικλ Τζόρνταν, δέχονται τόσο καλά ερεθίσματα και επηρεάζεται η νοοτροπία τους.

Το σκεφτόμουν πολύ έντονα στις στιγμές μετά τον 5ο τελικό, όταν τον άκουσα να μιλά για την νοοτροπία του, να αναλύει τον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό του για να δημιουργεί κίνητρα και να διαλύει τον εφησυχασμό και την έπαρση. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ο Αντετοκούνμπο είχε εξηγήσει ότι δεν μένει στο χθες και τα όσα έχει πετύχει, και συγκεντρώνεται στο σήμερα χωρίς να σκέφτεται το αύριο. “Όταν κολλάς στο χθες, βγάζεις τον εγωισμό σου. Όταν μιλάς για το αύριο, βγάζεις την περηφάνεια σου. Εγώ προσπαθώ να συγκεντρώνομαι στο παρόν, το οποίο απαιτεί να μένεις ταπεινός και να νοιάζεσαι για να απολαύσεις τη στιγμή και το παιχνίδι”. Μέσα σε λιγότερο από δύο λεπτά ο Γιάννης ανέλυσε με απλά λόγια την νοοτροπία του. Τον τρόπο του για να κάνει πρωταθλητισμό. Και τα παιδιά ρουφούν τα λόγια του, σαν σφουγγάρια. Και τα επεξεργάζονται. Και κάπως έτσι αρκετά παιδιά έχουν την ευκαιρία να μυηθούν στην νοοτροπία του και να κάνουν πρωταθλητισμό· στη ζωή τους, όχι μόνο στον αθλητισμό τους. Μέσα σε δευτερόλεπτα ο Γιάννης περνά στα μικρά παιδιά αξίες που οι δάσκαλοι χρειάζονται ατελείωτες ώρες και συχνά δεν καταφέρνουν να τους περάσουν.

Τα παιδιά που λατρεύουν τον Γιάννη δεν έχουν αυτιά για όλους εμάς, τους μεγαλύτερους, που χρησιμοποιούμε την εικόνα του, τις επιτυχίες του ή τις αποτυχίες του για να στήνουμε τα ψηφιακά debate και να βγάζουμε τα θετικά ή αρνητικά συναισθήματά μας. Ούτε μας ακούν, ούτε μας βλέπουν. Έχουν καρφωμένη την προσοχή τους στον Γιάννη. Και αν τον δουν πρωταθλητή στο NBA, θα εμπνευστούν ακόμη περισσότερο από το παράδειγμά του. Ο Αντετοκούνμπο έχει ήδη επηρεάσει εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά στην Ελλάδα. Ως πρωταθλητής είναι δεδομένο ότι θα επηρεάζει περισσότερους για περισσότερο. Κι όσο μεγαλώνει τόσο ωραία, με όρους ανθρώπινους, θα εύχομαι ολόψυχα αυτός ο - άντρας και πατέρας πλέον - να γίνεται ακόμη μεγαλύτερος αθλητής και να πετυχαίνει ακόμη μεγαλύτερους στόχους. Για να επηρεάσει ακόμη περισσότερους για ακόμη περισσότερο.

Αν τα καταφέρει, το ξημέρωμα θα με βρει πάνω στον καναπέ να πανηγυρίζω. Όχι τόσο με τη χαρά του, που την έχει χτίσει με το ταλέντο και τους κόπους του, αλλά με την χαρά που μου δίνει η σκέψη ότι η φωνή αυτού του τόσο σημαντικού παραδείγματος για τα παιδιά στην Ελλάδα θα έχει αποκτήσει την μεγαλύτερη δύναμη που είχε σκεφτεί ποτέ ο ανθρώπινος νους.