Από το ζενίθ στο ναδίρ και πάλι πίσω

O καλύτερος τρόπος για να διαβάσει κανείς το αποψινό παιχνίδι και να εκτιμήσει το κατόρθωμα του Ολυμπιακού, του ίδιου που στο πρώτο ημίχρονο έμοιαζε ημιθανής, είναι να γυρίσει το κλάσμα ανάποδα και να μετατρέψει τον παρονομαστή σε αριθμητή.

Η Ζενίτ είναι μία ομάδα υψηλότατου προϋπολογισμού, με ελπίδες για πρόκριση όχι μόνο στα πλέι-οφ, αλλά ακόμα και στο Final-4 της Κολωνίας.

Κατηφόρισε πλήρης στον Πειραιά για να παίξει ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια της χρονιάς, απέναντι σε έναν αντίπαλο αποδεκατισμένο, καταπτοημένο, χωρίς κίνητρο και χωρίς ρυθμό.

Ξεκίνησε καταπληκτικά, προηγήθηκε με διαφορά 17 πόντων και δεν είχε παρά να προστατεύσει τα κεκτημένα στα τελευταία 15 λεπτά ενός αγώνα που έμοιαζε με κούρσα για ένα καθαρόαιμο και για ένα ημίαιμο.

Μία ώρα αργότερα, ήταν αυτή που έμοιαζε με ημίονος.

Η γαλουχημένη σε πολέμους προσωπικότητα του Ολυμπιακού, που μπορεί να χειμάζεται αλλά έχει στο dna του το σπέρμα μίας πολύ καλής ομάδας, τον μεταμόρφωσε σε άτι και συνδυάστηκε με ένα ρεσιτάλ που πλησίαζε τα όρια του απίστευτου.

Αυτή την ομάδα, τη ζάπλουτη, τη φορτσάτη, τη φιλόδοξη, την καλοπροπονημένη, την αρχικά γοητευτική, ο Ολυμπιακός την κέρδισε χωρίς τον Παπανικολάου (περαστικά και υπομονή), χωρίς τον Μάρτιν και με τον ηγέτη Σλούκα να κολλάει στους 2 πόντους.

Η ΤΣΣΚΑ του Φλεβάρη παραήταν καλή για να πάθει παρόμοια ζημιά με αφετηρία το +25, αλλά η Ζενίτ του Πασκουάλ είναι ακόμη «ΤΣΣΚΑ λάιτ» και είδε τον ουρανό του Φαλήρου σφοντύλι. Μεγάλο προσόν η αθλητική υπερηφάνεια, μα την αλήθεια…

Ευχαριστήθηκα πολύ την αποψινή νίκη του Ολυμπιακού, επειδή συνδυάστηκε με το μπάσκετ που μου αρέσει: άμυνα με δόντια, επίθεση με καθαρό βλέμμα, σύμπνοια, διάβασμα, αυτοπεποίθηση και αλεγκρία.

Το επί μέρους σκορ στην τέταρτη περίοδο ήταν 21-5, στο δεύτερο ημίχρονο 45-20, στο διάστημα της ανατροπής συνολικά 53-22. Τριαντάρα σε εικοσιπέντε λεπτά, απέναντι σε ομάδα πλέι-οφ!

Η Ζενίτ είχε 9/17 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο (όταν ο Πάνγκος έβρισκε απέναντί του βαριά «πεντάρια» και χτυπούσε αλύπητα στα πόδια) και 0/9 στην τελευταία περίοδο.

Ο Ολυμπιακός υπέπεσε σε 8 λάθη στο εναρκτήριο εικοσάλεπτο (χαρίζοντας εύκολους αιφνιδιασμούς στη Ζενίτ) και μόλις 2 στην επανάληψη. Τα ποσοστά ευστοχίας εντός παιδιάς μετά την ανάπαυλα ήταν 55% για τους νικητές, 28% για τους ηττημένους.

Σαν να λέμε, χριστιανοί εναντίον λιονταριών. Ζενίθ εναντίον ναδίρ.

Όσοι αγαπούν τα κλισέ θα πουν ότι ο Ολυμπιακός τουμπάρισε το ματς όταν «αποφάσισε» να παίξει άμυνα. Δεν ήταν όμως θέμα απόφασης.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας άλλαξε την αμυντική του τακτική μετά το ναυάγιο του πρώτου ημιχρόνου, κρατώντας τους σέντερ πιο πίσω, ώστε να εγκλωβιστεί ο Πάνγκος ανάμεσα στη μέγγενη Τζένκινς και στα γρήγορα πόδια του ΜακΚίσικ.

Ο Αμερικανός αποτελεί το βαρόμετρο του Ολυμπιακού και η διακύμανση της απόδοσής του από ημίχρονο σε ημίχρονο ήταν απόψε αστρονομική.

Το ίδιο ισχύει για τον Σάσα Βεζένκοφ, που πήρε αυτοπεποίθηση από την άμυνα και γέμισε το ρωσικό καλάθι με τρίποντα, ξεκλειδώνοντας την άμυνα.

Το τρίτο κλειδί της κόκκινης αντεπίθεσης ήταν η επίδοση του πολυσύνθετου Ζαν-Σαρλ στο «5», απέναντι μάλιστα σε ογκώδεις σέντερ όπως ο Πόιθρες, ο Γκουντάιτις ή ο Μπλακ.

Το κουαρτέτο κατόρθωσε να μπλοκάρει όλους τους διαδρόμους και έμεινε ανελλιπώς στο παρκέ μέχρι που η εικόνα άλλαξε άρδην. Έπαιξαν όλοι λιγότερο από 31 λεπτά, αλλά γέμισαν το γήπεδο και το ρολόι.

Για τον Σπανούλη δεν έχω να πω τίποτε παραπάνω από όσα γράφω τόσο καιρό: η σπουδή της εξέδρας να αναζητεί εξιλαστήρια θύματα σε λάθος μέρος κάνει μεγάλη ζημιά στην ομάδα και παράλληλα ερεθίζει τον εγωισμό του τελευταίου εγωισμού που θα ήθελε κανείς να δει πληγωμένο.

Απόψε πλήρωσε τη νύφη ο Πασκουάλ, τις προάλλες οι Σέρβοι, μιά στο τόσο θα την πληρώσει ο ίδιος ο Ολυμπιακός, διότι απλούστατα αυτός είναι ο αθλητισμός και αυτός είναι ο Σπανούλης.

Ποιος παίζει καλύτερα τον τελευταίο μήνα, λέτε, ο Σπανούλης ή ο Σλούκας; Ο πρώην ή ο επόμενος; Τηρουμένων των αναλογιών ή και χωρίς να τηρούνται αναλογίες.

Να ζητάει μία ομάδα κορυφής πάρα πολλά από έναν 39χρονο αθλητή είναι άδικο για την ομάδα, άδικο και για τον ίδιο τον αθλητή. Και ο Σπανούλης δεν είναι ένας συνηθισμένος σαραντάρης.

Αν υπάρχει σε αυτή την παράσταση κρυμμένος ήρωας που αξίζει ιδιαίτερης μνείας, αυτός είναι ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, ο μοναδικός που πίστευε στη νίκη όταν οι υπόλοιποι περιφέρονταν στο παρκέ με παντούφλες.

Όταν όλα πηγαίνουν στραβά, ο προπονητής ψάχνει στον πάγκο του παίκτες που θα παλέψουν κάθε φάση σαν να εξαρτάται από αυτήν το ψωμί τους.

Ο Λαρεντζάκης ενσαρκώνει αυτό το ιδανικό, γι’ αυτό και παραμένει πολύτιμος ακόμα και τις βραδιές που τον βρίσκουν ανενεργό επί ολόκληρα δεκάλεπτα – ή και ημίχρονα. Πριν τη δική του είσοδο στο παιχνίδι, δεν υπήρχε θάρρος ούτε διάθεση για μακροβούτια.

Ακολούθησε σερί 8-0 που κράτησε τον Ολυμπιακό ζωντανό, αλλά και μία δεύτερη παρέμβαση του Κύθνιου, που αποτελείωσε τη Ζενίτ.

Στο τέλος του παιχνιδιού, συνυπήρχαν στο παρκέ ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης και ο Λαρεντζάκης, ενώ ο Σλούκας είχε αποχωρήσει από το 28^ο λεπτό.

Μελετήστε την κεντρική φωτογραφία και θα αποκρυπτογραφήσετε εύκολα τη συνταγή της νίκης. Το πορτοφόλι του Τσάβι Πασκουάλ μπορείτε να το αναζητήσετε στην τσέπη του Γιώργου Μπαρτζώκα.