Ένα κρασί μπροστά στο τζάκι

O Παναθηναϊκός του ενός ημιχρόνου γίνεται σιγά σιγά ομάδα των 40 λεπτών, η άμυνα που θύμιζε χωνί δαγκώνει τώρα καρωτίδες και η εικόνα του «τριφυλλιού» γεννάει αισιοδοξία για το μέλλον.

Ποιο μέλλον, όμως; Η ευρωπαϊκή σεζόν πήγε στράφι, η ελληνική σεζόν δίνει για έπαθλο τσίγκινες κούπες και τρύπια παπλώματα, ενώ το ερχόμενο καλοκαίρι απειλεί να ξερριζώσει τα θεμέλια του νέου Παναθηναϊκού πριν αυτά καρπίσουν.

Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο άνεμος στο ΟΑΚΑ, αν ετοιμαζόμασταν τώρα για την (με το συμπάθιο) παρέλαση του Οκτωβρίου, αντί για αυτήν του Μαρτίου;

Παραμένει άγνωστο, πόσοι από τους Παπαπέτρου, Μήτογλου, Χέζονια, Νέντοβιτς αλλά και Παπαγιάννη θα είναι ακόμη κάτοικοι Αθηνών όταν έρθουν τα επόμενα πρωτοβρόχια.

Το κοινό των «πρασίνων» δεν έχει άλλη επιλογή, παρά να χαρεί αυτό που βλέπει μπροστά του όσο προλαβαίνει, υιοθετώντας τη φιλοσοφία του Ζεν: «Δεν νοιαζόμαστε για το χθες και δεν σκοτιζόμαστε για το αύριο, απλώς απολαμβάνουμε τη στιγμή».

Όχι για πρώτη φορά μέσα στο 2021, ο Παναθηναϊκός παρέδωσε ένα μικρό αριστούργημα, εφ' όσον μάλιστα βρήκε τρόπο να καμουφλάρει την κραυγαλέα αδυναμία του στο κουμάντο.

Η έμφαση ωστόσο πρέπει να δοθεί όχι στη λέξη «αριστούργημα», αλλά στο επίθετο «μικρό»: τα αριστουργήματα του Μάρτη μετράνε μόνο όταν ο ορίζοντας προς τα πλέι-οφ παραμένει ανοιχτός.

Δεδομένου ότι η Μακάμπι ζει το δικό της ναυάγιο -με μπόλικες δικαιολογίες αλλά και με αυταπόδεικτη μερική ευθύνη του Γιάννη Σφαιρόπουλου- το αποψινό ματς είχε αύρα φιλικού.

Δύο ομάδες που συναντήθηκαν σε κάμποσους ευρωπαϊκούς τελικούς και ημιτελικούς συναντήθηκαν απόψε για να αναπολήσουν τα ένδοξα νιάτα τους, σαν παππούδες που νοσταλγούν τον παλιό καλό καιρό, με ένα καρτούτσο κρασί μπροστά στο τζάκι.

Ο Παναθηναϊκός του Δημήτρη Γιαννακόπουλου σπατάλησε χρονιές κυνηγώντας ανεμομύλους και ανύπαρκτους εχθρούς, ενώ τώρα που βρήκε την υγειά του δεν έχει τον παρά του.

Αραγμένος στην άδεια κερκίδα του ΟΑΚΑ, ο Τζόρντι Μπερτομέου, χωρίς το γνώριμο υβρεολόγιο να κουδουνίζει στα αυτιά του, ασφαλώς θα αισθανόταν νικητής αυτής της ανούσιας σκιαμαχίας. Και με το δίκιο του.

Eάν η μίνι επανάσταση του Όντεντ Κάτας είχε πρόσωπο, τα μαλλιά της θα ήταν κόκκινα.

Η μετακίνηση του Άαρον Ουάιτ στη θέση «3» άλλαξε την εικόνα της ομάδας, ιδίως αμυντικά όπου το γήπεδο μικραίνει στα μάτια των αντιπάλων, όσο «μέγεθος» και αν έχουν αυτοί.

Παράλληλα ο Αμερικανός τρέχει σαν ελάφι στο ανοιχτό γήπεδο (όπως και οι ψηλοί που τον πλαισιώνουν), ενώ είναι και καλός σουτέρ. Αυτός είναι ο καταλύτης της αλλαγής.

Τα ριμπάουντ ήταν σπεσιαλιτέ του Παναθηναϊκού ακόμα και στο πρώτο μισό της περιόδου (39-31 σήμερα, 14-6 στην δ’ περίοδο), πόσο μάλλον τώρα, που θέριεψε το κορμί.

Ο πολυσύνθετος Παπαπέτρου παραμένει μοναδικός αναντικατάστατος της ομάδας ακόμα και στις μέτριες βραδιές του. Απόψε πέτυχε 18 από τους 38 πόντους του Παναθηναϊκού μετά την ανάπαυλα.

Η προσθήκη του Χέζονια, που ουσιαστικά φοράει τα παπούτσια του Νέντοβιτς και παίζει τον ρόλο του τραυματισμένου Σέρβου στο παρκέ, ανέβασε περισσότερο τον δείκτη της έντασης.

Σαφώς καλύτερος του αναμενομένου, ο Κροάτης έχει το κορμί για να αμυνθεί στην πίσω γραμμή όποτε οι Παπαγιάννης, Μήτογλου βγαίνουν ψηλά, καθώς και την οξυδέρκεια για να κλέψει μπάλες στους διαδρόμους.

Ο Χέζονια προκάλεσε επιφωνήματα θαυμασμού με το σύνηθες μενού από καρφώματα και στατικά τρίποντα, αλλά στον Κάτας θα άρεσαν περισσότερο τα «δεκαδικά» της στατιστικής του Κροάτη: 4 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 3 κλεψίματα.

Προσθέτοντας στα παραπάνω το αντίστοιχο 6+6+2 του Σαντ Ρόος (αλλά και τη σταθερά καλή παρουσία του Μποχωρίδη) καταλαβαίνει κανείς πώς ακριβώς προσπέρασε ο Παναθηναϊκός την προβληματική «οικονομία» της περιφερειακής γραμμής του.

Προσπαθώ να πω, ότι ο Παναθηναϊκός το πάει φιρί φιρί για να προσθέσει τις λέξεις «What if?» ως πρόσημο δίπλα στη σεζόν που σύντομα ολοκληρώνεται.

Εάν ο πυρήνας αυτής της ομάδας σκορπίσει στους πέντε ανέμους στην επερχόμενη free agency (όπου σίγουρα θα εμφανιστούν μνηστήρες ακόμα και για τον δεμένο με συμβόλαιο Παπαγιάννη), το κοινό της θα έχει να θυμάται με νοσταλγία, και άδεια χέρια, τις εκλάμψεις, τις υποσχέσεις και τις ελπίδες της εποχής Χέζονια.

Το Ζεν διώχνει την πίεση και τις αγωνίες, αλλά χρειάζεται πολλή εξάσκηση και καρτερία μέχρι να γίνει τρόπος ζωής.