Χέρμανσον: «Ο Ισλανδός μπασκετμπολίστας δεν είναι ανέκδοτο»!
Ο Μάρτιν Χέρμανσον συνειδητοποίησε από νωρίς πως αν δεν γίνεις ο κύριος της πορείας της ζωής σου, σημαίνει ότι επιτρέπεις στην ύπαρξή σου να αποτελεί ατύχημα. Πως το να παίρνεις τον έλεγχο της μοίρας σου είναι υπέροχο, τρομερά υπέροχο και πως η προετοιμασία για να πετύχει κανείς δεν αρκεί από μόνη της αφού χρειάζονται θαρραλέες αποφάσεις.
Από την εποχή, λοιπόν που η θέα μιας μπάλας μπάσκετ στο Ρέικιαβικ δεν του φαινόταν πολύ φιλική ως την εκτόξευση στην Άλμπα Βερολίνου και τη μεταγραφή στη Βαλένθια, ο 26χρονος γκαρντ είχε πάντα την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Ο τύπος που υποχρέωσε τον Αΐτο Γκαρθία Ρενέσες να παραδεχτεί πως «δεν ξέρω ποιοι θα είναι οι άλλοι τέσσερις, αλλά ο Χέρμανσον θα τελειώνει τους αγώνες της Άλμπα» δεν είχε ιδέα τι είναι η EuroLeague ή ποιος είναι ο… Χουάν Κάρλος Ναβάρο πριν έλθει στο Βερολίνο!
Βλέπετε, το μπάσκετ στην Ισλανδία ήταν σαν τον πρώτο κανόνα του Fight Club. Δεν μιλάς γι' αυτό. Μάλιστα ο γκαρντ της Βαλένθια είχε ως πρότυπο τον Εϊντούρ Γκούντγιονσεν, παίζοντας ποδόσφαιρο ως τα 16 του! Ο πατέρας του, Χέρμαν Χάουκσον (σ.σ. στην Ισλανδία το επίθετο του γιου αντλείται από το μικρό όνομα του πατέρα με την κατάληξη -σον) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους μπασκετμπολίστες στη χώρα και μέλος της εθνικής ομάδας, ωθώντας τον Μάρτιν να ασχοληθεί με το άθλημα.
Η καριέρα του Χέρμανσον είναι σαν μια παρτίδα σκάκι, αναπτύσσοντας τα πιόνια του συστηματικά δίχως να ξεχνά τον μακροπρόθεσμο στόχο του. Μεγάλωσε στην Ισλανδία παίζοντας για την KR πριν παίξει κολεγιακό μπάσκετ για μια διετία στο LIU. Ακολούθως επέστρεψε στην Ευρώπη για τη Σαρλεβίλ που συμμετείχε στην αντίστοιχη Α2 Γαλλίας, με τον τότε προπονητή του να εκφράζει αρχικώς τις επιφυλάξεις του για την καταγωγή του, πριν του δώσει την απόλυτη ελευθερία κινήσεων στο γήπεδο!
Ακολούθησε η μετακίνηση του στη Σαλόν, χτίζοντας αυτοπεποίθηση στο γαλλικό πρωτάθλημα ενώ η Άλμπα Βερολίνου του έδωσε την ευκαιρία να ανέβει στο παλκοσένικο και να δείξει τι αξίζει στο πιο υψηλό επίπεδο. Υπό τις οδηγίες του Ρενέσες έπαιξε στους τελικούς του EuroCup και στη συνέχεια καθιερώθηκε ως πλέι μέικερ, κάνοντας μεγάλες εμφανίσεις στην παρθενική συμμετοχή του στην EuroLeague και κλείνοντας τον κύκλο του στο Βερολίνο ως πρωταθλητής Γερμανίας!
Ο Παναθηναϊκός, η Χίμκι, η Φενέρμπαχτσε και η Ζενίτ ήταν μεταξύ των ομάδων που ενδιαφέρθηκαν όμως η Βαλένθια του έκανε μια πρόταση που απλώς δεν μπορούσε να αρνηθεί, ρίχνοντας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ένα τριετές συμβόλαιο. Πλέον ο Μάρτιν Χέρμανσον δηλώνει σε κάθε ευκαιρία… Απλώς Ένα Παιδί Από την Ισλανδία ωστόσο έχει τεράστια επιρροή και δημοφιλία πίσω στην πατρίδα του, προτάσσοντας μια φιλοδοξία γεμάτη δύναμη και λάμψη: Να πείσει άπαντες πως και οι Ισλανδοί μπορούν να παίξουν μπάσκετ!
Τελικά τι είναι πιο πιστευτό να δηλώνει κανείς; Ισλανδός μπασκετμπολίστας ή Λιθουανός ποδοσφαιριστής;
«Νομίζω ότι το να δηλώνεις μπασκετμπολίστας από την Ισλανδία είναι πολύ πιο πιστευτό και σίγουρα ακούγεται πιο ωραίο (γέλια)! Συζητάμε καμιά φορά με τον Ρόκας Γκιεντράιτις και του ζητάω να μου αναφέρει Λιθουανούς ποδοσφαιριστές όμως η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρει κανέναν! Μάλιστα μου λέει: "Αμφιβάλω αν υπάρχουν ποδοσφαιριστές από τη Λιθουανία! Ακόμα κι εγώ μπορώ να παίξω στην εθνική μας"! Τουλάχιστον οι ποδοσφαιριστές στην πατρίδα μου μπορούν να ονομάσουν μερικούς μπασκετμπολίστες».
Σε όλη αυτή τη μεγάλη διαδρομή, από το Ρέικιαβικ ως τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Γερμανία και πλέον την Ισπανία, έζησες αμφισβήτηση λόγω της καταγωγής σου;
«Ήταν δύσκολο να λες πως παίζεις μπάσκετ και κατάγεσαι από την Ισλανδία. Το ένιωσα έντονα τα πρώτα χρόνια, όταν έφυγα από το κολέγιο και προσπάθησα να γίνω επαγγελματίας. Οι περισσότερες ομάδες ενδεχομένως δεν ήθελαν να μου δώσουν την ευκαιρία επειδή δεν είχαν προηγούμενα δείγματα γραφής από Ισλανδούς παίκτες. Η απάντηση που παίρναμε συνήθως ήταν: "ΟΚ, είναι καλός όμως θέλουμε να τον δούμε πρώτα να παίζει έναν χρόνο…". Ένιωθα, λοιπόν πως έπρεπε να αποδεικνύω συνέχεια ποιος είμαι! Έπαιζα στην εθνική ομάδα, είχα συμμετοχές στο Ευρωμπάσκετ, είχα καλές συστάσεις από το κολέγιό μου όμως ο κόσμος δίσταζε να δώσει ευκαιρίες και να ανεβάσει στην σκηνή έναν Ισλανδό. Τα πρώτα 3-4 χρόνια είχαν να κάνουν κυρίως με το να αποδεικνύω τι μπορώ να κάνω».
«Δεν ήξερα τίποτα για την EuroLeague και ρωτούσα τους συμπαίκτες μου»!
Με τι βιώματα μεγάλωσες στην Ισλανδία; Τι ήξερες για το ευρωπαϊκό μπάσκετ και την EuroLeague;
«Δεν είχα ιδέα! Πραγματικά δεν ήξερα τίποτα! Όταν ήλθα στην Άλμπα, παίζαμε κόντρα στις μεγάλες ομάδες και συνήθιζα να ρωτάω τους συμπαίκτες μου "ποιος είναι αυτός"; Συνέχεια! Με κοιτούσαν και χαμογελούσαν, πολλές φορές μάλιστα μου έκαναν πλάκα! Η πρώτη φορά που είδα αγώνα EuroLeague ήταν στην πρώτη μου χρονιά στην Άλμπα Βερολίνου. Δυο - τρία χρόνια πριν δεν είχα ιδέα! Νομίζω ότι αυτή η άγνοια κινδύνου με βοήθησε πολύ. Το να βγαίνω, δηλαδή εκεί έξω και να μην ξέρω ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης. Απλώς σκεφτόμουν ότι αυτοί οι τύποι δεν είναι καλύτεροι από εμένα. Δεν είχα τίποτα να χάσω».
Στο προφίλ σου στο Twitter πάντως, έχεις καρφιτσωμένο tweet μια… κεφαλιά σε αγώνα μπάσκετ! Με την εξήγηση «Πάντα ήθελα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής».
«Ήταν της στιγμής! Κάτι που σκέφτηκα να κάνω αυθόρμητα και μου βγήκε σε αγώνα της εθνικής. Έπαιζα ποδόσφαιρο μέχρι τα 16 μου, κλωτσούσα την μπάλα στις προπονήσεις, έκανα διάφορα κόλπα και νομίζω πως ήταν θέμα χρόνου μέχρι να μου βγει κάτι… ποδοσφαιρικό. Ήταν κάτι εντελώς αυθόρμητο».
Always wanted to be a professional soccer player... https://t.co/ieAYwKDxfq
— Martin Hermannsson (@hermannsson15) February 21, 2019
Ένας Ισλανδός έφτιαξε το όνομά του στη Γερμανία με έναν Ισπανό κόουτς σε μια διοργάνωση που δεν είχε ιδέα τι ήταν πριν παίξει μπάσκετ στο Βερολίνο. Καταλαβαίνεις κι εσύ ότι αυτός ο συνδυασμός είναι κάπως… ιδιαίτερος, έτσι;
«Ναι, είναι αλήθεια! Στην Άλμπα Βερολίνου ένιωσα για πρώτη φορά μεγάλη αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να παίξω στο πιο υψηλό επίπεδο, ότι μπορώ να ηγηθώ μιας ομάδας, ειδικά στην επίθεση. Είναι τρελό αυτό που συνέβη όμως αυτή η διετία ήταν πραγματικά τεράστια υπόθεση για τη ζωή μου και την καριέρα μου, δουλεύοντας με έναν προπονητή - θρύλο όπως ο κόουτς Ρενέσες. Ίσως να καταλάβω την αξία αυτής της περιόδου και συνειδητοποιήσω πόσο καθοριστική ήταν μόνο όταν αποσυρθώ»
Από το τρανζίσιον της Άλμπα Βερολίνου, στο σετ παιχνίδι της Βαλένθια. Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία σε αυτή τη μετάβαση;
«Σίγουρα η φετινή χρονιά έχει σκαμπανεβάσματα. Στην καριέρα μου έπαιζα πάντα 25+ λεπτά, πλέον όμως βρίσκομαι σε ένα κλαμπ που είναι γεμάτο με σπουδαίους και ταλαντούχους παίκτες. Το παιχνίδι της Βαλένθια είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με την Άλμπα, με λιγότερο τρανζίσιον. Για παράδειγμα, ο Ντούμπλιεβιτς και ο Νόκο είναι δυο εντελώς διαφορετικοί παίκτες. Ο Νόκο τρέχει στο παρκέ σαν… τρελός ενώ ο Ντούμπι παίζει στον ρυθμό του και θέλει την μπάλα στο post. Επίσης τα γκαρντ δεν σκοράρουν πολύ, περισσότερο οργανώνουν παρά βοηθούν στην επίθεση. Σε κάθε περίπτωση, η Βαλένθια ήταν μια πρόκληση που ήθελα να πάρω, έστω κι αν χρειαζόταν να αλλάξω πλήρως το παιχνίδι μου για να σταθώ σε μια ομάδα σαν και αυτή. Ήταν κάτι που πάντα ήθελα να κάνω, να παίξω δηλαδή στην Ισπανία και την ACB. Στο τέλος της ημέρας, είμαι μόνο 1.5 μήνα εδώ και ίσως αυτά τα σκαμπανεβάσματα να είναι φυσιολογικά. Έχω τεράστια αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια».
Νιώθεις ότι κουβαλάς το βάρος της ευθύνης να αποτελείς πρότυπο για τους συμπατριώτες σου; Ότι πρέπει να τους κάνεις να πιστέψουν ότι πρέπει να κυνηγήσουν το όνειρό τους ως το τέρμα;
«Ακριβώς αυτό… Είναι πολύ σημαντικό για εμένα να αποτελώ παράδειγμα. Ξέρω ότι είναι περίεργο να σε παρακολουθεί κόσμος και να θέλει να γίνει σαν κι εσένα ενώ είχες κι εσύ πρότυπα και ήθελες να μοιάσεις σε κάποιον. Πλέον θέλω να δείξω στα παιδιά πίσω στην Ισλανδία πως όλα είναι πιθανά, ότι δεν χρειάζεται να είσαι ο πιο ψηλός, ο πιο δυνατός, εκείνος που πηδάει πιο ψηλά ή σουτάρει καλύτερα. Να καταλάβουν ότι το "Ισλανδός μπασκετμπολίστας" δεν είναι ανέκδοτο ή κάτι αστείο. Με σκληρή δουλειά και αφοσίωση σε αυτό που κάνεις, μπορείς να πετύχεις τα πάντα. Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι σε αυτή τη θέση και νιώθω πως είμαι ακόμα στην αρχή. Δεν έχω φτάσει ούτε καν στη μέση όσων έχω στο μυαλό μου! Είμαι μόνο 26 χρονών και θα ήταν παράλογο αν ήμουν ευχαριστημένος μόνο με ό,τι έχω πετύχει ως τώρα».
Κλείνοντας, τι γνώμη έχεις σχηματίσει για τον Παναθηναϊκό φέτος;
«Το να αντιμετωπίζεις τον Παναθηναϊκό είναι πάντα μια πρόκληση. Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο είναι ο τρόπος που παίζει και η εικόνα που βγάζει μετά από την αποχώρηση του Καλάθη. Παίζουν σαν ομάδα, παλεύοντας όλα τα παιχνίδια, έβαλαν νέα και ταλαντούχα παιδιά στο ρόστερ, παρουσιάζοντας ένα αξιόμαχο σύνολο».
