Ο ελέφαντας στο δωμάτιο

• Τα λιγότερα κιλά
• Το νεύρο και ο άνευρος

Ο Παναθηναϊκός παρά την απρόσμενη νίκη επί της Χίμκι παραμένει μια υπό κατασκευή ομάδα. Κι αν θέλετε μεγαλύτερη απόδειξη από τα όσα είδαμε εντός παρκέ σκεφτείτε και τούτο. Συμβόλαιο σε έναν παίκτη με το μήνα κάνει η ομάδα που δεν έχει plan B. Κι αυτή την περίοδο οι Πράσινοι προσπαθούν να οικοδομήσουν το plan A. Είναι όμως πάντα προτιμότερο, όταν χτίζεις ένα σύνολο και τα πλάνα σου να σου κάθονται μερικές νίκες και κάποιες ευτυχείς συγκυρίες, ώστε να κερδίζεις χρόνο μέσα στην ελληνική πραγματικότητα για να δουλέψεις.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν νίκησε στη Ρωσία όντας μέτριος απέναντι σε μια soft Χίμκι χωρίς να είναι καλύτερός της αλλά διαθέτοντας καλύτερο προπονητή στον πάγκο. Ίσως ακούγεται βαρύ για το εκτόπισμα του Κουρτινάιτις αλλά είναι ένας μετριότατος χορτάτος προπονητής και ο Βόβορας ένας πολύ πεινασμένος coach με βαλκανική καπατσοσύνη και μπόλικες παραστάσεις από καλούς προπονητές. Δεν ξέρω αν αποδειχτεί ικανός για τον πάγκο του Τριφυλλιού όμως για δυο πράγματα είμαι σίγουρος. Πρώτον ότι αξίζει την ευκαιρία που οι συνθήκες του έδωσαν και δεύτερον ότι πρέπει να μείνει μέχρι τέλους ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Έχω καλύτερους Έλληνες προπονητές στο μυαλό μου αλλά είναι ο πιο κατάλληλος για τη θέση.

Αφού είδαμε ακούσαμε και διαβάσαμε για τον αρχηγό Παπαπέτρου, για τον θετικότατο Μποχωρίδη και το παληκάρι Μήτρογλου επιτρέψτε μου να μιλήσω για τον ελέφαντα στο δωμάτιο a.k.a. Big Papa – Γιώργος Παπαγιάννης.

Σε ένα μπασκετικό περιβάλλον όπου κάθε 7footer που κυκλοφορεί γίνεται περιζήτητος σε ΝΒΑ και πλούσιες ομάδες της Ευρώπης ο Παναθηναϊκός έχει την τύχη να διαθέτει τον Γιώργο Παπαγιάννη, έναν παίκτη προκισμένο από τη φύση όσο λίγοι. Το καλοκαίρι που πέρασε διαβάσαμε όλοι και τελικά είδαμε ότι ο G.P. έχασε πολλά κιλά και άλλαξε το κορμί του. Είναι προφανώς αδυνατισμένος, δεν είμαι απολύτως σίγουρος αν είναι και πιο αθλητικός. Επίσης δεν είμαι βέβαιος αν βελτίωσε πολύ το σουτ του, πρέπει όμως να του πιστώσουμε την ευστοχία στις κρίσιμες βολές του 4^ου δεκαλέπτου, όταν αυτό δεν ήταν αυτονόητο για τον πιο ακριβοπληρωμένο guard των πρασίνων πέρσι Νικ Καλάθη.

Τα λιγότερα κιλά

Το πιο αδύνατο κορμί ανησυχώ μην αντιστοιχεί σε πιο αδύναμο κορμί γιατί τότε το υποτιθέμενο πλεονέκτημα γίνεται μειονέκτημα. Ναι θα είναι καλύτερος παίκτης αν κερδίσει σε ταχύτητα, σε πλάγια βήματα, αν μπορεί να χαμηλώσει ευκολότερα απέναντι σε ένα guard-forward που μπορεί σε αλλαγές να βρεθεί απέναντί του αλλά αν τον σπρώχνουν πιο εύκολα στο ζωγραφιστό τότε bad news. Φανταστείτε τον υγιή Σοφοκλή Σχορτσιανίτη με μια τέτοια γενναία αλλαγή στο βάρος του. Ήταν ακόμα και υπέρβαρος γρήγορος θα γινόταν εντυπωσιακά γρηγορότερος. Όμως στις σώμα με σώμα μονομαχίες θα αποκτούσε πλεονέκτημα μόνο με το νεύρο κι όχι με τον όγκο.

Το νεύρο και ο άνευρος

Αν κάτι διάβασα περισσότερο από άλλα ως κριτική και παράπονο για τον Παπαγιάννη ήταν το πόσο άνευρος φαίνεται. Πόσο δεν σπρώχνει και δεν αντέχει να σπρώχνεται, πόση ένταση δε βάζει στο παιχνίδι του από τα τελειώματα πάνω από το καλάθι μέχρι και ... το βλέμμα. Κορωνίδα της κριτικής το ταλέντο του να χάνει επιθετικά ριμπάουντ ακόμα κι αυτά που η μπάλα περνά από τα χέρια του. Οι Αμερικάνοι scouters έχουν μια φανταστική έκφραση για τους παίκτες που έχουν έφεση στο να χάνουν ριμπάουντ. Λένε ότι έχουν πτερύγια αντί για δάχτυλα και είναι από τα πιο απογοητευτικά πράγματα που μπορεί κανείς να διαβάσει για ψηλό σε scout report. Υπάρχει μια παρεξήγηση σχετικά με το ριμπάουντ, πιστεύουν πολλοί ότι είναι θέμα αντίληψης και θέσης στο γήπεδο. Κάποιοι απλά ανόητοι πιστεύουν ότι οι ψηλότεροι παίκτες νομοτελειακά θα κατεβάσουν τα ριμπάουντ. Πείτε στο στον Charles Barkley αυτό!

Τα ριμπάουντ πρώτα απ’ όλα έχουν δικές τους προπονητικές ασκήσεις κι όπως έλεγε ένας συγχωρεμένος προπονητής μου, «τα ριμπάουντ Χρηστάκη τα παίρνεις με τα πόδια». Για αρχή πρέπει να τρέξεις, να είσαι εκεί που διεκδικούνται. Πρέπει με τα πόδια σου να δίνεις πλάτος στον κορμό σου και να καταλαμβάνεις χώρο. Πρέπει με τα πόδια σου κυρίως να πάρεις καλύτερη θέση από τον αντίπαλο και last but not least πρέπει να μην το περιμένεις αλλά να πηγαίνεις να το αρπάξεις. Παίκτες αρπακτικά είναι οι ριμπάουντερ κι όχι υποδοχείς.

Ερώτηση: Πιστεύει κανείς ότι αυτά που δίδαξαν σε μένα, σε ένα ατάλαντο παιδάκι που αγάπησε το μπάσκετ και σύντομα βρέθηκα εκεί που έπρεπε, στην κερκίδα να γράφω για αυτό, δεν τα έχουν διδάξει στον Γιώργο Παπαγιάννη ικανότατοι προπονητές; Δεν του έχουν πει πως να ανοίγει τους αγκώνες του αντί να τους κλείνει και με ποιες ασκήσεις θα μαγκώνει την μπάλα στο κατέβασμα και στο ανέβασμα ; Όχι δεν το πιστεύει κανείς και ορθά πράττει.

Η επιθυμία όμως, το ένστικτο του «αρπακτικού» είναι στο μυαλό και το domination του ψηλού ξεκινά από κει. Μετά υπάρχουν πολλά πράγματα να συζητηθούν, όπως το στοιχειώδες ball handling, το σουτ με πρόσωπο στο καλάθι, το τεράστιο πλεονέκτημα της πάσας από τα 3,5 μέτρα ύψος κι αν συνεχίσω θα μου πείτε δικαίως, «αυτό που περιγράφεις θα έπαιζε ΝΒΑ». Σωστό. Οπότε ως τότε η εμπιστοσύνη θα γέρνει υπέρ του Ντίνου Μήτογλου στο 5 αλλά δεν μπορώ να μην αναφωνώ ένα τεράστιο κρίμα και μια τελευταία ερώτηση: «αυτός που προικίστηκε περισσότερο από τη Φύση, δουλεύει καθημερινά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον;»