Τι... καιρό θα κάνει τον Οκτώβριο;

Χρειάστηκε να περάσουν 2,5 μήνες. Χρειάστηκε να γίνουν λάθη και παραλείψεις, που σε ένα μεγάλο βαθμό δικαιολογούνται, από την στιγμή που η ανθρωπότητα βιωσε πρωτόγνωρες στιγμές και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, άλλαξε δραματικά η προσέγγιση της καθημερινότητας. Χρειάστηκε να εξαντληθούν όλα τα πιθανά περιθώρια για την «επιβίωση» της εφετινής χρονιάς, για να φτάσουμε στο χθεσινό οριστικό τέλος, που σηματοδότησε την πρώτη φορά στην 62χρονη ιστορία του πάλαι ποτέ Κυπέλλου Πρωταθητριών, που η κορυφή της μπασκετικής Ευρώπης έμεινε κενή.

Με αυτά και με εκείνα, λοιπόν, θα χρειαστεί να περάσουν 209 ημέρες αναμονής μέχρι να ξαναζήσουμε την μοναδική εμπειρία και τις μεγάλες συγκινήσεις που προσφέρει η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και να περιμένουμε έως την 1η Οκτωβρίου. Τότε είναι προγραμματισμένο το πρώτο τζάμπολ της νέας σεζόν (Θεού θέλοντος και κορονοϊού επιτρέποντος) και μέχρι το ερχόμενο φθινόπωρο, πραγματικά δεν ξέρω αν θα έχουμε ξεχάσει όλα όσα ξέραμε, αλλά κυρίως δεν μπορώ να προβλέψω ποια ακριβώς θα είναι τα εμπορικά και οικονομικά δεδομένα καθώς επίσης και οι αγωνιστικοί συσχετισμοί της επόμενης διοργάνωσης.

Με βάση τα όσα ακούσαμε από την χθεσινή συνέντευξη Τύπου του προέδρου κι εκτελεστικού διευθυντή της Euroleague, στη λήψη της απόφασης για την διακοπή της εφετινής σεζόν, πέρα από την υγεία και την ασφάλεια των αθλητών, των προπονητών κι όλων των εμπλεκόμενων φορέων στην διοργάνωση, βασικό ρόλο έπαιξε η βούληση να μην χαθεί πολύτιμος χρόνος για τον σχεδιασμό της νέας χρονιάς.

Μπορεί το πρόωρο αγωνιστικό τέλος, τα μειωμένα έσοδα των ομάδων, οι απώλειες των χορηγών, το «μαχαίρι» στους μισθούς των παικτών και προπονητών, να άνοιξαν μία διόλου ευκαταφρόνητη «πληγή» στο κύρος και την εικόνα της δεύτερης σημαντικότερης μπασκετικής λίγκας στον κόσμο, το πλήγμα, ωστόσο, θα είναι ακόμη μεγαλύτερο και σοβαρότερο, αν το ίδιο σενάριο επαναληφθεί και του χρόνου. «Φύλαγε τα ρούχα σου, για να έχεις τα μισά», λέει μία αρχαία λαϊκή ρήση, που βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στον τρόπο με τον οποίο κινήθηκαν οι διοργανωτές.

Αυτά όσον αφορά τα αίτια της απόφασης. Πάμε σιγά-σιγά να ακουμπήσουμε το πιο δύσκολο κομμάτι, που έχει να κάνει με το συνολικό πλαίσιο, γύρω από το οποίο θα λειτουργήσει η Euroleague στη σεζόν 2020-2021.

Κατ' αρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ότι οι ομάδες ακόμη δεν ξέρουν πως θα κλείσουν την εφετινή χρονιά, όσον αφορά τα χρήματα που είχαν λαμβάνειν από το market-pool της αγωνιστικής περιόδου που ολοκληρώθηκε. Για την ακρίβεια, η Euroleague οφείλει δύο από τις συνολικά τέσσερις δόσεις, δηλαδή τα μισά από τα έσοδα που οι 18 σύλλογοι είχαν προϋπολογίσει στα budgets του για φέτος.

Πριν προχωρήσουμε, στις απώλειες των διοργανωτών συνυπολογίστε τα χρήματα που επέστρεψαν σε όλους όσοι είχαν «κλείσει» θέση για το Final 4 (θα διεξαγόταν το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε στην Κολωνία και ήταν sold-out), ενώ άγνωστο παραμένει ακόμη τι θα γίνει με τις απαιτήσεις όσων είχαν προπληρώσει το πακέτο της Euroleague TV για την εφετινή χρονιά και τελικά δεν είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τα πιο κρίσιμα παιχνίδια της σεζόν.

Επομένως, πρώτα θα «κλείσει» το οικονομικό σκέλος της τρέχουσας σεζόν, το οποίο θα εξαρτηθεί από τις πληρωμές των χορηγών (από τη στιγμή που δεν ολοκληρώθηκε η κανονική περίοδος και δεν διεξήχθησαν τα playoffs και το Final 4, θα υπάρξει σίγουρα ένα σεβαστό ποσοστό απωλειών) και εν συνεχεία θα γίνει η διανομή των εσόδων για τη νεα χρονιά. Όλα αυτά θα συζητηθούν στην επόμενη Γενική Συνέλευση των μετόχων της ECA, που οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν ότι θα συνεδριάσει σε περίπου τρεις εβδομάδες, δηλαδή στα μέσα Ιουνίου.

Οι έξι ομάδες που θα πληγούν ελάχιστα

Μέχρι τότε σχεδόν καμία ομάδα δεν είναι σε θέση να καθορίσει επακριβώς το ύψος του budget για τη νέα χρονιά. Χρησιμοποιώ τη λέξη «σχεδόν», γιατί υπάρχουν και μερικές, όπως η ΤΣΣΚΑ (την στηρίζει το ρωσικό υπουργείο άμυνας), η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα (έχουν πίσω τους το ποδόσφαιρο) και η Εφές (χρηματοδοτείται από εταιρία κολοσσό της τουρκικής οικονομίας) με την Αρμάνι (ο διάσημος Μιλανέζος μόδιστρος δεν δείχνει διατεθειμένος να φειστεί χρημάτων) και την Χίμκι (χρηματοδοτείται από τον Δήμο των περιχώρων της ρωσικής πρωτεύουσας και από ένα group μεγαλοεπενδυτών) που ανήκουν στην λεγόμενη “elite” κατηγορία και η λειτουργία τους, δεν θα επηρεαστεί αισθητά από την πιθανή μείωση των εσοδων και από τον ενδεχόμενο περιορισμό (ή και απαγόρευση ανάλογα με την εξέλιξη της πανδημίας σε κάθε χώρα) της προσέλευσης των θεατών.

Οι πέντε από τις έξι αυτές ομάδες, αναμένεται να έχουν συνολικό προϋπολογισμό από 30 (και πάνω) εκατομμύρια Ευρώ, ενώ η περυσινή δευτεραθλήτρια της διοργάνωσης που εν μέσω καραντίνας, ανανέωσε για 1+1 χρόνια το συμβόλαιο του Σέϊν Λάρκιν (έναντι συνολικού ποσού που αγγίζει τα 7 εκατομμύρια δολάρια) δεν αναμένεται να ξεπεράσει τα 25 εκατομμύρια.

Το ερωτηματικό στο θέμα των θεατών επηρεάζει τα 2/3 των ομάδων!

Για τις υπόλοιπες 12 ομάδες, πολλά θα εξαρτηθούν από την στήριξη θα εξακολουθεί να προσφέρει στην διοργάνωση, η Turkish Airlines (έχει συμβόλαιο μέχρι και την επόμενη χρονιά), καθώς και η πολυεθνική εταιρία IMG, που τα τελευταία χρόνια είναι ένας από τους σημαντικότερους «συμπαίκτες» της διοργάνωσης. Η έξαρση της πανδημίας, πάντως, έχει επηρεάσει αισθητά και τις δύο εταιρίες.

Ο διεθνής τουρκικός αερομεταφορέας αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα και βρίσκεται στο «έλεος» της κρατικής στήριξης, ενώ το αμερικανικών συμφερόντων group που ασχολείται με αθλητικά events, έχει δανειακό άνοιγμα της τάξεως των 4,6 δις δολαρίων και πρόσφατα απέλυσε 250 υπαλλήλους.

Τα υπογεγραμμένα τηλεοπτικά συμβόλαια παρέχουν μία κάποια ασφάλεια (από την στιγμή που θα γίνουν αγώνες την επόμενη σεζόν), το ίδιο ασφαλείς όμως, δεν μπορεί να είναι – για την ώρα τουλάχιστον – οι απαντήσεις σχετικά με τα χρήματα που οι παραπάνω βασικοί «χρηματοδότες», θα είναι σε θέση να συνεισφέρουν στο ταμείο της διοργάνωσης. Και κατ' επέκταση στους προϋπολογισμούς των ομάδων.

Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, λοιπόν, η πρώτη «ανάγνωση» σχετικά με την εικόνα που θα έχουν οι 18 μονομάχοι της διοργάνωσης στην επόμενη σεζόν, δεν μπορεί παρά να είναι ελλιπής. Ειδικότερα από την στιγμή που κανείς δεν γνωρίζει τι θα γίνει το δεύτερο φημολογούμενο κύμα της πανδημίας στην Ευρώπη και κατά συνέπεια, δεν μπορεί να υπολογίσει σε σταθερά έσοδα από τα εισιτήρια διαρκείας και την προσέλευση του κόσμου.

Κατά συνέπεια, παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Μακάμπι, ο Παναθηναϊκός (έχει πολλά “βαριά” συμβόλαια για του χρόνου και στο τραπέζι έπεσε ακόμη η αποχώρηση από τον συνεταιρισμό), η Ζάλγκιρις και η Μπασκόνια, που στηρίζουν πολλά στην μεγάλη βάση φιλάθλων και στην συχνή πληρότητα των γηπέδων τους, δυσκολεύονται να διατηρηθούν στα περυσινά επίπεδα και βρίσκονται αντιμέτωπες με μείωση του budget από 30% έως και 50%..

Στην ίδια κατηγορία εμπίπτουν ο Ερυθρός Αστέρας, η Βιλερμπάν και οι δύο γερμανικές ομάδες, η Μπάγερν (έχει από πίσω της το ποδόσφαιρο) με την Άλμπα, (στηρίζει πολλά στο πολύ αναπτυγμένο χορηγικό της πρόγραμμα) και σε ελαφρώς καλύτερη μοίρα βρίσκεται ο Ολυμπιακός, ο οποίος στη νέα σεζόν, έχει μόλις ένα συμβόλαιο του ενός εκατομμυρίου (Παπανικολάου) και για την ώρα το «ψαλίδι» του 30%, δείχνει ότι θα τον επηρεάσει λιγότερο (σε συνδυασμό και με την μείωση της εφορίας) στον σχεδιασμό του ρόστερ.

Σε χειρότερη μοίρα, λόγω και της ανατίμησης της λίρας, βρίσκεται η Φενερμπαχτσέ, που οι πληροφορίες την θέλουν να χρωστάει τους μισούς μισθούς της σεζόν και να ετοιμάζεται για «κατακερματισμό» του προϋπολογισμού της, που από τα 30 εκατομμύρια, θεωρείται δεδομένο ότι θα πέσει κάτω και από τα μισά. Αυτός είναι κι ένας από τους βασικούς λόγους, που ο Σλούκας (του χρόνου έχει λαμβάνειν 2 εκατομμύρια Ευρώ) θεωρείται δύσκολο να παραμείνει κάτοικος Κωνσταντινούπολης.

Τέλος, από το λεγόμενο «κάτω ράφι» της Euroleague οι ομάδες που φαίνεται ότι θα επηρεαστούν από ελάχιστα έως καθόλου, είναι η Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, που υποστηρίζεται από την Gazprom (εταιρία παροχής φυσικού αερίου) και η Βαλένθια, της οποίας ο ιδιοκτήτης είναι ο πιο πλούσιος ιδιοκτήτης supermarket στην Ισπανία.