Ο Ντομινίκ του «090»!

«Ακούστε τον Ντομινίκ και αφήστε του και εσείς το μήνυμά σας. Τηλεφωνήστε τώρα στο 090- 232410».

Προσοχή, δεν είναι πλάκα, άλλωστε πέρασε η Πρωταπριλιά. Ούτε με βάρεσε κατακέφαλα ο εγκλεισμός. Όχι ακόμη, τουλάχιστον.

Την άνοιξη του 1996, τις μέρες δηλαδή που ο Παναθηναϊκός έφερε στην Ελλάδα το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών της Ιστορίας, ένας από τους διασημότερους μπασκετμπολίστες της ιστορίας έβγαζε χαρτζιλίκι πουλώντας τη φωνή του σε γραμμή «090», από αυτές που θησαύριζαν σε βάρος των αφελών και των στερημένων.

«Dominique Wilkins – Ο μάγος του ΝΒΑ σχολιάζει αγώνες και παρασκήνιο», παιάνιζε η σχετική διαφήμιση στις αθλητικές σελίδες των -και πολιτικών- εφημερίδων. Ευτυχώς, η γραμμή δεν ήταν ροζ, όπως τόσες και τόσες άλλες της εποχής.

Έμαθα και τις σχετικές στατιστικές. Η γραμμή μάζευε 8 χιλιάδες κλήσεις εβδομαδιαίως επί έξι μήνες και ...άλλες τόσες την επόμενη μέρα του τελικού του Παρισιού! Μιλάμε για μπίζνα με τζίρο 250.000 ευρώ, με μέσο όρο κλήσης τα 2 λεπτά.

Δοκίμασα να τηλεφωνήσω σήμερα, να εξακριβώσω μήπως τυχόν είχε ξεχαστεί από παλιά κανένα σχόλιο του Ντομινίκ, ίσως για τη φυγή που αποτέλεσε το ακροτελεύτιο κεφάλαιο τα ελληνικής του περιπέτειας.

«Ο αριθμός που καλείτε δεν χρησιμοποιείται», άκουσα. Πάλι καλά.

Ομολογώ ότι δεν το θυμόμουν, το παραπάνω ανδραγάθημα του «Ντο», όπως τον φώναζαν οι συμπαίκτες του στον Παναθηναϊκό.

Το εύρημα το οφείλω στον συνάδελφο Γιάννη Ψαράκη, που αξιοποίησε την καραντίνα για να ξεψαχνίσει το αρχείο του και να αλιεύσει σπάνια ντοκουμέντα προηγούμενων δεκαετιών.

Τους ζηλεύω λίγο, τους συναδέλφους που τηρούν ευλαβικά αρχείο δημοσιευμάτων και αφιερώνουν ώρες για να το οργανώνουν ώστε να βρίσκουν χωρίς πολύ κόπο ό,τι κατά καιρούς χρειάζονται.

Εγώ δυστυχώς δεν έγινα ποτέ Σκουντής ούτε Καρύδας. Τον πρώτο καιρό μάζευα χαρτούρα, ώσπου βαρέθηκα να γεμίζω ντουλάπες και συρτάρια και πέταξα τα πάντα στον κάλαθο της ανακύκλωσης. Μαζί και τα παλιά τεύχη του «Τρίποντου», που ευτυχώς μου τα ξανάστειλε πίσω κάποιος προνοητικός φίλος.

Το μόνο που κράτησα ήταν μία σειρά από φωτογραφίες από παλαιές συνεντεύξεις, καθώς και ένα πολύτιμο σετ από βιντεοκασέτες, από περιγραφές δικές μου και όχι μόνο.

Οι κασέτες έγιναν dvd πριν καταστραφούν από την πολυκαιρία, με την ανεκτίμητη συνδρομή των Χρήστου Χατζηχρήστου-Κέλλη και Τάσου Ρίζου, οπότε ο πανδαμάτωρ νικήθηκε και το συρτάρι της βιντεοθήκης ανανεώθηκε, μέχρι τουλάχιστον να σκεβρώσουν τα αλουμινένια δισκάκια.

Άλλο τίποτε δεν έχω, πέρα από τον υπολογιστή μου. Η εποχή που κοψομεσιαζόμουν στα γήπεδα και στα γραφεία και στα λεωφορεία με ασήκωτες τσάντες πλημμυρισμένες από βιβλία και φακέλους πέρασε ανεπιστρεπτί.

Εάν μεθαύριο μετακομίσω σε κάποιο τροπικό νησί, θα χρειαστώ μόνο ένα μικρό σακίδιο για να μεταφέρω το αρχείο μου. Θα περισσέψει χώρος και για το μαγιό και τις σαγιονάρες.

Το 1996 ταξίδεψα στο Παρίσι απεσταλμένος του «Φωτός των Σπορ», όπου έγραφα καθημερινή στήλη με μπασκετικό σχόλιο (συν κάποιες συνεντεύξεις), πέντε φορές την εβδομάδα.

Πριν σπεύσετε να μου φορέσετε κόκκινα γυαλιά, σημειώστε ότι παρόμοια συνεργασία είχα και μερικούς μήνες αργότερα με την πράσινη «Αθλητική Ηχώ».

Φυσικά απολύθηκα και από τις δύο εφημερίδες, επειδή …μεροληπτούσα υπέρ του εχθρού! Στο «Φως» ξεφώνιζα τον Ιωαννίδη, στην «Ηχώ» τον Γιαννακόπουλο. Η ιστορία της ζωής μου, ή μάλλον της καριέρας μου, σε μία αράδα.

Από τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μη ξαναδουλέψω ποτέ σε οπαδική εφημερίδα και τήρησα τον όρκο μου ευλαβικά, μολονότι υπήρξαν ποικιλόχρωμες προτάσεις.

Σημειώστε, πάντως, ότι οι χρωματισμένες εφημερίδες εκείνης της εποχής δεν έμοιαζαν με τις σημερινές της οπαδικής τύφλας και της αξιοθρήνητης χυδαιότητας.

Ήταν πολύ πιο κόσμιες και «αντικειμενικές», αυτές της Αθήνας τουλάχιστον. Ειδάλλως δεν θα καταδεχόμουν να περάσω την πόρτα κάποιας από αυτές, εκτός αν υπήρχε ζήτημα βιοπορισμού. Ίσως ούτε και τότε.

Όταν ο φίλος Γιάννης αναδύθηκε στην επιφάνεια για να πάρει ανάσα μετά από το μακροβούτι στην κούτα με την ένδειξη «1996», τράβηξε μαζί του και μία σειρά από δικές μου ανταποκρίσεις, τόσο για το «Φως», όσο και για την «Ελευθεροτυπία» που ήταν το μόνιμο μετερίζι μου από το 1991 μέχρι που έκλεισε.

Σε αυτές καθρεφτίζεται πιστά η αλήθεια του γηπέδου και το ηφαιστειώδες κλίμα του «Μπερσί», πότε εορταστικό, πότε ανήσυχο, πότε επιθετικό, πότε αμυντικογενές, συχνά θυμωμένο.

Πολλά από τα ρετρό αφιερώματα που δημοσιεύονται στην εποχή του copy/paste βρίθουν από ανακρίβειες και διαιωνίζουν μύθους, αφού ποντάρουν περισσότερο στην ασθενή μνήμη (και στη λήθη), παρά στην πραγματικότητα.

Στα ρεπορτάζ και στα σχόλια που θα διαβάσετε, υπάρχουν ξεχασμένες λεπτομέρειες για το πολύωρο θρίλερ που ακολούθησε τον τελικό, τις διαβουλεύσεις στο αρχηγείο της FIBA, την περίφημη ανακοίνωση του Ζανολίν, τα επινίκια του Παναθηναϊκού, την ανακούφιση για το τέλος της κατάρας των 6 χαμένων φάιναλ-φορ και άλλα πολλά.

Μέσα στον ορυμαγδό του ρεπορτάζ προαναγγέλλεται και η άφιξη του Ντίνο Ράτζα, ο οποίος έμεινε τελικά για άλλον έναν χρόνο στους Σέλτικς αλλά πανηγύρισε και δάκρυσε με τον Βράνκοβιτς και τον Μάλκοβιτς, σαν να ήταν ήδη δική του ομάδα ο Παναθηναϊκός.

Οι μήνες που ακολούθησαν ανήκαν στον Ολυμπιακό, ο οποίος κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας με το περίφημο 73-38 (σε δική μου περιγραφή από το ΣΕΦ), ενώ παρέλαβε το ευρωπαϊκό σκήπτρο από τον αιώνιο αντίπαλό του, έναν χρόνο αργότερα στην αιώνια πόλη.

Αλλά τα της Ρώμης θα τα σκαλίσουμε όταν αποθησαυριστεί το δημοσιογραφικό αρχείο του έτους 1997. Όχι το δικό μου, βέβαια, αλλά των άλλων. Όσο συνεχίζεται η καραντίνα, υπάρχει άφθονος χρόνος για ασκήσεις επί χάρτου.

Βάζω να δω ένα Ρουμανία-Ελλάδα με Τσέκο εναντίον Μουρεσάν από το 1990 για να περάσει ευχάριστα το μεσημέρι της Κυριακής και τα ξαναλέμε από βδομάδα.