Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής του

Στην πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής του, ο Παναθηναϊκός είχε μία και μοναδική επιλογή: να παλέψει με το μαχαίρι στα δόντια, σαν να μην υπάρχει αύριο. Άλλος τρόπος για να αποκτήσει το δικαίωμα στο αύριο δεν υπήρχε.

Η ίδια ομάδα που μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα δεν έπειθε ούτε τον ίδιο της εαυτό αφηνίασε ξαφνικά και έκανε μία εμφάνιση αντάξια τελικού Euroleague, την καλύτερη νομίζω της μετά Ομπράντοβιτς εποχής.

Δεν γνωρίζω πώς λέγεται το «πάλι καλά» στα ρώσικα, υποψιάζομαι όμως ότι αυτό ήταν το σλόγκαν με το οποίο έφυγαν για τα αποδυτήρια οι παίκτες του Δημήτρη Ιτούδη.

Ενάμισυ λεπτό πριν το φινάλε, το σκορ ήταν 94-77 και ο Ντεσόν Τόμας επιχειρούσε τρίποντο για να στρογγυλέψει τη διαφορά στο +20.

Όποιος ισχυριστεί ότι είδε αυτό το θαύμα να έρχεται, ας παρατήσει τα πάντα και ας σπεύσει να αγοράσει πρωτοχρονιάτικο λαχείο.

Αγγίζει τα όρια της γραφικότητας να ισχυριστεί κάποιος ότι την εικόνα του Παναθηναϊκού άλλαξε ο Ρικ Πιτίνο. Ωστόσο αγγίζει τα όρια της γελοιότητας να τον θεωρήσει κανείς αμέτοχο.

Περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, τη διαφορά έκανε η διάθεση των παικτών να φορέσουν το καλύτερο κοστούμι τους για να εντυπωσιάσουν το νέο αφεντικό.

Αυτό συμβαίνει σχεδόν πάντοτε και είναι ανθρώπινο, αλλά το εφέ πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο όταν το καινούριο «μπος» είναι ένας ζωντανός θρύλος των πάγκων.

Δεν θυμάμαι να έπαιζαν με τέτοιο πάθος στις τελευταίες εβδομάδες της περιόδου Πασκουάλ ο Λεκάβιτσιους, ο Παππάς, ο Τόμας, ο Λάσμε, ακόμα και ο Γκιστ...

Συμπτωματικά ή όχι, οι παίκτες που διέπρεψαν ως κολεγιόπαιδα στις ΗΠΑ ήταν απόψε οι καλύτεροι απ’ όλους τους «πράσινους»: Καλάθης, Μήτογλου, Παπαπέτρου.

Μόνο που τώρα δεν είναι αμούστακοι οι τρεις, αλλά έμπειροι και κωλοπετσωμένοι επαγγελματίες, ικανοί να γίνουν πρωτοπαλίκαρα του προπονητή στο παρκέ.

Ναι, ακόμη και ο Ντίνος Μήτογλου. Ή μήπως δεν ήταν αυτός ο κορυφαίος ψηλός του Παναθηναϊκού απέναντι στη λερναία ύδρα της ΤΣΣΚΑ; Η Εθνική ομάδα τον περιμένει με ανοιχτές αγκάλες.

Ο ακρογωνιαίος λίθος του θριάμβου ήταν φυσικά ο Νικ Καλάθης, ο οποίος έκανε την καλύτερη, ίσως, εμφάνιση της καριέρας του.

Στο πρόσωπό του, ο Πιτίνο είδε τον παίκτη γύρω από τον οποίο μπορεί να χτίσει μία ευρωπαϊκή «βερσιόν» της θρυλικής άμυνας που υπήρξε σήμα κατατεθέν της προπονητικής φιλοσοφίας του.

Ο Βατούτιν παρακολουθούσε το ρεσιτάλ του Καλάθη και έτριβε τα μάτια του. «Πώς είναι δυνατόν, να παίρνω τους καλύτερους γκαρντ της αγοράς και να βρίσκω πάντοτε τον μπελά μου από κάποιον Έλληνα;»

Όταν ο Παναθηναϊκός απλωνόταν στα 3/4 του παρκέ για να πνίξει τη χιλιοτραγουδισμένη περιφερειακή γραμμή της ΤΣΣΚΑ, έκανε το γήπεδο να μικραίνει και μετέφραζε τα (9) κλεψίματά του σε αιφνιδιασμούς, που έδιναν εύκολους πόντους και έκαναν την εξέδρα να χορεύει.

Οι πάσες που μοίρασε ο Καλάθης στο οργιαστικό 32λεπτο της συμμετοχής του (12 λεπτά στο πρώτο ημίχρονο και 20’ στο δεύτερο) ήταν σχεδόν εξωπραγματικές, σε σύλληψη και σε εκτέλεση.

Τα 6 ριμπάουντ του βοήθησαν να γίνει σωστά η δουλειά σε έναν νευραλγικό τομέα, ενώ οι 11 από τους 14 πόντοι του σημειώθηκαν στα τελευταία 14 λεπτά του αγώνα.

Τα τρίποντα του Νικ στο 63-58 και στο 73-70 τσάκισαν τη ράχη της αρκούδας, ενώ και μόνη η παρουσία του στο παρκέ υποχρέωνε τον Ιτούδη να δίνει χρόνο συμμετοχής στον καμικάζι Χάκετ, στερώντας τα από τους Ντε Κολό (26’), Ροντρίγκεθ (11’).

Έχει ξαναγίνει άραγε να μη συμπληρώσουν μαζί 40 λεπτά στην ίδια βραδιά οι δύο σταρ της ΤΣΣΚΑ; Έμοιαζαν και οι δύο μαλακοί σαν βούτυρο, απόψε.

Η επιστροφή του πολσύνθετου Ιωάννη Παπαπέτρου ήταν το κλειδί που έκανε τον Παναθηναϊκό αποτελεσματικό σε όλους τους τομείς.

Χρειάζεται ένα ιδιαίτερο είδος τύφλωσης, οπαδικής προφανώς, για να μη βλέπει ο παρατηρητής, πόσο σημαντικός είναι ο διεθνής φόργουορντ στο παιχνίδι αυτής της ομάδας.

Πόσες νίκες πέτυχε το «τριφύλλι» χωρίς αυτόν τον προηγούμενο μήνα; Ο εξαιρετικός Αντετοκούνμπο έκανε το 3^ο φάουλ του στο 23’, αλλά δεν χρειάστηκε να ξαναμπεί στο παιχνίδι.

Ο Λοτζέσκι ήταν άσφαιρος από μακριά, ωστόσο η αφλογιστία του πέρασε απαρατήρητη. Ο Παπαπέτρου έκανε τη δουλειά όλων και επιπρόσθετα κάλυψε τους χαμένους πόντους του τραυματισμένου Λάνγκφορντ.

Κάτι μου λέει ότι ο Αμερικανός θα αργήσει να κολλήσει στο γρήγορο και γεμάτο κίνηση μπάσκετ του Πιτίνο.

Εάν κάτι με εντυπωσίασε από πλευράς τακτικής απόψε, ήταν η προθυμία με την οποία ο Παναθηναϊκός έδινε τα φάουλ στους Ρώσους, ακόμα και όταν εκείνοι βρίσκονταν στο «μπόνους» (π.χ. στην τρίτη περίοδο, όταν χάθηκαν πολλά αμυντικά ριμπάουντ).

Οι χειρονομίες του παθιασμένου Πιτίνο φανέρωναν τη λογική πίσω από αυτή τη μικρή ανορθογραφία.

Ήταν προτιμότερο να δοθούν δύο βολές στην ΤΣΣΚΑ, η οποία άλλωστε έχει μέτρια ποσοστά από τη γραμμή, παρά να εμφανιστούν οι «πράσινοι» χαλαροί στην άμυνα Έστω για μία στιγμή!

Όφειλαν, με άλλα λόγια, να παίξουν σαν να μην υπήρχε αύριο. Και δεν είναι μόνο σχήμα λόγου, αυτό το τελευταίο.

Κάθε ήττα, στο εξής, θα αφήνει τον πρωταθλητή Ελλάδας μακριά από την οχτάδα που οδηγεί στα πλέι-οφ και θα χαμηλώνει τον ορίζοντα της σεζόν.

Με το 7-8 γραμμένο δίπλα στο όνομά του, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο ίδιο ράφι με τη Βασκόνια, την Αρμάνι και τη Ζαλγκίρις, τις ομάδες δηλαδή που μοιράζονται μαζί του τις θέσεις 8-11.

Εχει ηττηθεί από όλες (οι δύο μάλιστα τον νίκησαν στο ΟΑΚΑ), αλλά τουλάχιστον απέκτησε ξανά σφυγμό.

Η πρώτη εβδομάδα του 2019 στέλνει τον Παναθηναϊκό στο Φάληρο για ντέρμπι που μπορεί να αποτελέσει πισωγύρισμα ή εφαλτήριο εκτόξευσης, αλλά το κολασμένο 20ήμερο των συγκρούσεων με Φενέρ, Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ ανήκει στο παρελθόν.