Ροδοπέταλα με αγκάθια

Η πρώτη τετράδα των αγώνων της φετινής Euroleague έμοιαζε για τον Παναθηναϊκό μονοπάτι στρωμένο με ροδοπέταλα: Μακάμπι εντός, Μπάγερν εκτός, Γκραν Κανάρια εντός, Ζαλγκίρις εντός. Καλώς τα, τα παιδιά, τέσσερα-μηδέν. Στα χαρτιά.

Πριν συμπληρωθεί μήνας από το πρώτο τζάμπολ ο πρωταθλητής Ελλάδας βυθίζεται σε κρίση εσωστρέφειας, με το σακούλι του να στάζει επικίνδυνα: μία ήττα για κάθε νίκη και 2-2, λυπητερή που τον εξοστρακίζει κάπου στον σωρό της βαθμολογίας, πίσω όχι μόνο από τα «θηρία», αλλά και από τον Ολυμπιακό.

Ο άσπονδος εχθρός μπήκε στην κούρσα ανανεωμένος και πέρασε το ναρκοπέδιο με 3-1, οπότε έχει αυτός την πολυτέλεια της ήττας στο ευρωελληνικό ντέρμπι της 9^ης Νοεμβρίου. Μη κοιτάτε εμένα, εσείς είστε που ζυγίζετε τα πάντα με κριτήριο τις πρασινοκόκκινες ισορροπίες.

Κάπως διαφορετικό τον φαντάζονταν τον Οκτώβρη, οι 10 χιλιάδες φίλαθλοι που γέμισαν χθες το μεγαλύτερο μέρος των κερκίδων στο ΟΑΚΑ...

Παίζοντας σχεδόν πλήρης (αν και η απουσία του Λοτζέσκι είναι πιο σημαντική απ’ όσο τη δείχνει το γυμνό μάτι), ο Παναθηναϊκός έχασε δύο αγώνες στο νήμα, περισσότερο από δικές του γκάφες παρά από ανδραγαθήματα του αντιπάλου.

Όταν ανέτρεψε το 22-39 του 16^ου λεπτού μέσα σε ένα γήπεδο που στιγμιαία ξαναβρήκε τη χαμένη αισιοδοξία του έμοιαζε φαβορί για τη νίκη. Και ήταν.

Το τρίποντο με το οποίο ο Νικ Καλάθης ανέβασε τη διαφορά στους 4 πόντους (74-70) ενάμισυ λεπτό πριν το τέλος θα μπορούσε να γίνει «νικητήριο», όπως και το κάρφωμα του Γκιστ μετά την ισοφάριση των Λιθουανών (76-74).

Το μόνο που είχε να κάνει ο Παναθηναϊκός ήταν να βγάλει μία άμυνα ή έστω να σκοράρει στο όχι αμελητέο χρονικό υπόλοιπο που θα του απέμενε.

Αλλά η απόφαση του Τσάβι Πασκουάλ να παίξει τα τελευταία δευτερόλεπτα με χαμηλό σχήμα (Καλάθη, Παππά, Λάνγκφορντ, Παπαπέτρου, Γκιστ) αποδείχθηκε καταδικαστική.

Η Ζαλγκίρις έπεσε σε τοίχο στο πέντε εναντίον πέντε, αλλά ανανέωσε την κατοχή της μπάλας τρεις, ναι, τρεις φορές. Ο Ντέιβις κράτησε την ομάδα του ζωντανή με φόλοου στα 6’’ και έκανε το ΟΑΚΑ να αναρωτιέται αν ο Παναθηναϊκός έχει Ντέιβις.

Στην τελική ευθεία, ο Σάρας φοβήθηκε τις clutch επιδόσεις του (άσφαιρου μετά την γ’ περίοδο) Λάγκφορντ και -σχεδόν- έδωσε το σουτ στον Καλάθη. Ο Νικ σούταρε εντελώς αφρούρητος και βρήκε σίδερο.

«Κάνε ρε αγόρι μου προπόνηση στα τρίποντα», ακούστηκε από κάθε γωνιά της εξέδρας. Ναι, αλλά αν είχε και σουτ δεν θα έπαιζε στην Ευρώπη, ε;

Ο Καλάθης έβαλε τρίποντα και μάλιστα τρία μετά το 30ό λεπτό, απτόητος από το αρχικό 0/5 και από την περιφρονητική τακτική του Σάρας. Στο πρώτο μέρος πέτυχε μόλις 4 πόντους, αλλά επέστρεψε δριμύτερος και ξεκούραστος για να προσθέσει άλλους 18.

Αυτός και ο θαρραλέος Παπαπέτρου ήταν που έγιναν μπροστάρηδες της ανατροπής, με ανελλιπή μάλιστα συμμετοχή στα τελευταία 26 λεπτά του αγώνα.

Το ματς τούμπαρε όταν ο Παναθηναϊκός ισορρόπησε τη μάχη των αιθέρων από το αρχικό 9-20 και ξεδίπλωσε το παιχνίδι του με ηρεμία και μεθοδικότητα, αλλά ήταν τα ριμπάουντ αυτά που τον πλήγωσαν στο τέλος.

Κάθε φορά που ο Πασκουάλ επέλεγε πεντάδα «νάνων», η Ζαλγκίρις ανανέωνε τις χαμένες επιθέσεις και τιμωρούσε την ισχνή γραμμή ψηλών του «τριφυλλιού».

Αυτό συνέβη και στην κρισιμότερη φάση της παράτασης, όταν ο Ουλανόβας έφερε την ομάδα του στο +6 με ένα επιθετικό ριμπάουντ, το 13ο της ομάδας του.

Ο Πασκουάλ μπορεί να γέμισε τη μπροστινή γραμμή του με 5-6 κορμιά και με παίκτες των οποίων τα χαρακτηριστικά αλληλοσυμπληρώνονται, αλλά η ποσότητα και ο πλουραλισμός δεν είναι πανάκεια.

Σε τι ακριβώς διακρίνεται η γραμμή ψηλών του Παναθηναϊκού; Ποιο είναι το δυνατό σημείο της; Δυστυχώς, κανένα. Της λείπει η προσωπικότητα, της λείπει και το σίγουρο στήριγμα.

Ο ψυχρός παρατηρητής θα επισημάνει ότι η Ζαλγκίρις είναι ομάδα (του περυσινού) final four και ότι αντικατέστησε τους παίκτες που έχασε με ισάξιους, αν όχι ανώτερους.

Ωστόσο, η συντριβή από τη Βασκόνια στο Κάουνας απέδειξε ότι η Λιθουανοί δεν έχουν βρει σταθερά πατήματα και άλλωστε παρουσιάστηκαν ευάλωτοι στην αντεπίθεση του Παναθηναϊκού.

Από τη στιγμή που η ελληνική ομάδα κατόρθωσε να τους γυρίσει το παιχνίδι, «όφειλε» να τους ξαπλώσει στο καναβάτσο. Υπερείχε σε ποιότητα, σε λύσεις, σε δυναμική και σε ...έδρα. Κάποτε τα κέρδιζε με τη φανέλα, τέτοια παιχνίδια. Εστω και στην παράταση.

«Ι am crazy happy», ομολόγησε ο Σαρούνας Γιασικέβιτσιους στο τέλος. Και πώς να μην είναι χαρούμενος μέχρι τρέλας;

Με νίκες όπως αυτή και με την επιστροφή μίας ομάδας ξεχασμένης από θεούς και ανθρώπους κατόρθωσε να φτιάξει όνομα θαυματοποιού στο προπονητικό στερέωμα.