Αρτιμελής στο ναρκοπέδιο

Mετά την ήττα της προηγούμενης εβδομάδας από την Αρμάνι, αυτή που του έκοψε τη φόρα, ο Ολυμπιακός χρειαζόταν ένα χαμόγελο της τυφλής θεάς, ώστε να μπει με αισιοδοξία στο επόμενο βιράζ.

Η καλή είδηση ήρθε από το ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει η Μακάμπι, ένα 24ωρο πριν το ματς: «Αμφίβολη η συμμετοχή του Ουίλμπεκιν».

Ο Ντέιβιντ Μπλατ υποψιάστηκε ότι οι παλιόφιλοί του έπαιζαν παιχνιδάκια ψυχρού πολέμου, αλλά η φήμη αποδείχθηκε αληθινή και η αρβύλα έμεινε αφόρητη.

Οι Ισραηλινοί, που είχαν ήδη χάσει τον αναντικατάστατο Πάργκο, εμφανίστηκαν στο ΣΕΦ χωρίς τον ακρογωνιαίο λίθο τους. Ο λίθος τους χτύπησε κατακέφαλα και ο Ολυμπιακός απομακρύνθηκε προς το ηλιοβασίλεμα ξένοιαστος, με τα λάφυρα στην τσέπη.

Η ιστορία δεν πρόκειται να μνημονεύσει τους απόντες ούτε να τοποθετήσει στη ζυγαριά το απουσιολόγιο. Την ιστορία τη γράφουν αυτοί που παίζουν.

Ο Ολυμπιακός άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά και κέρδισε τους πολύτιμους βαθμούς, σε μία βραδιά από την οποία είχε περισσότερα να χάσει, παρά να κερδίσει.

Οι επόμενες δύο εβδομάδες τον στέλνουν σε ναρκοπέδια από τα οποία ελάχιστοι θα φύγουν αρτιμελείς: ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα, Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ.

Εάν το κοντέρ των 4 αγωνιστικών που ξεκίνησαν την περασμένη εβδομάδα άφηνε τον Ολυμπιακό στο 0-4 (συμπεριλαμβανομένης της ήττας από την Αρμάνι), ο ουρανός του Νοέμβρη θα γέμιζε με γκρίζα σύννεφα.

Πλέον, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στους «κόκκινους», εάν τέλος πάντων κριτήριο είναι η βαθμολογία και μόνο αυτή, είναι να τους βγάλει η 6^η αγωνιστική στο 3-3.

Θα ήταν ανεδαφικό να περιμένει κανείς περισσότερα, από μία ομάδα που βρίσκεται στην πρώτη φάση ριζικής αναδόμησης.

Η ήττα από την Αρμάνι μπορεί να έκοψε τα φτερά όσων βιάστηκαν να βγάλουν εισιτήρια για τη Βιτόρια Οκτώβριο μήνα, αλλά οι 3 σπουδαίες νίκες που την πλαισιώνουν (Χίμκι έξω, Βασκόνια έξω, Μακάμπι έξω), απέναντι σε ομάδες που έχουν για μίνιμουμ όνειρο τα πλέι-οφ, αποτελούν μαγιά διάκρισης και προόδου.

Ο φετινός Ολυμπιακός δεν μπορεί να νικήσει κανέναν με το όνομα και τη φανέλα. Επίσης, δεν μπορεί να νικήσει κανέναν αν δεν παίξει άμυνα.

Ο αγώνας με τους Ισραηλινούς βρήκε τα δυό του πόδια καρφωμένα στη γη και το μυαλό εγκλωβισμένο ανάμεσα στα αυτιά.

Η Μακάμπι μπορεί να εμφανίστηκε ξεχαρβαλωμένη, αλλά είχε αρκετά όπλα για να αλώσει το Φάληρο, εάν έβρισκε τον αντίπαλο μπόσικο και αλλοπαρμένο.

Ο αποψινός Ολυμπιακός δεν είχε παίκτη που να έβγαλε μάτια, αλλά πήρε από πολλά από πολλούς και έβγαζε συνεχώς λαγούς από το καπέλο.

Στο ξεκίνημα, έγινε ανάχωμα ο Παπανικολάου. Ο Ουίλιαμς-Γκος κράτησε την καρέκλα του Σπανούλη ζεστή, μέχρι να ανάψει τη μηχανή ο αρχηγός.

Ο Τουπάν παρέλαβε τη σκυτάλη και άφησε στίγμα ολοκληρωμένου παίκτη, με μεστή παρουσία σε άμυνα και επίθεση. Δικαίως χειροκροτήθηκε από τους προπονητές του.

Ο Σπανούλης είχε 2-3 εκτυφλωτικά τρίλεπτα (όπως αυτό που μετέτρεψε το 32-32 σε 41-32), στα οποία ήταν οφθαλμοφανής η ηγετική στόφα του. Τέτοιον παίκτη δεν είχε η Μακάμπι.

Ο Πρίντεζης και ο ΛεΝτέι κέρδισαν ρούμπους απέναντι στο βαρύ και στριφνό δίδυμο των ψηλών ΝΒΑers της Μακάμπι (Μπλακ, Ο’Μπράιαντ). Ο Βεζένκοφ συνέχισε την προσωπική ρελάνς που τον κάνει να μοιάζει επαρκέστατο συμπλήρωμα στη θέση «4».

Το άτυπο ρεπό του Μιλουτίνοβ πέρασε χωρίς συνέπειες, όπως και η κάπως βεβιασμένη επιστροφή του ανέτοιμου Στρέλνιεκς.

Ο Ολυμπιακός πήρε το ματς χωρίς να κινδυνεύσει στο ελάχιστο και πρόσθεσε στο σακούλι μία χρήσιμη διαφορά 8 πόντων, η οποία θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Νωρίτερα είχε φτάσει και στο +15.

Η Μακάμπι υστέρησε απελπιστικά σε δημιουργία, αλλά αυτό οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην αμυντική προσήλωση των «ερυθρολεύκων».

Περισσότερο από κάθε προηγούμενο αγώνα, ο Ολυμπιακός δημιούργησε -και εκμεταλλεύτηκε- τις συνθήκες που ταιριάζουν στο μοντέλο του Μπλατ.

Πίεσε στην περιφέρεια, έφερε τον ρυθμό στα δικά του μέτρα, ροκάνισε τον άξονα του παιχνιδιού της Μακάμπι, έτρεξε με τη μπάλα ή χωρίς αυτήν, πήγε σε γρήγορες επιθέσεις με μπροστάρη τον Ουίλιαμς-Γκος, έβγαλε κάποιους αιφνιδιασμούς, βρήκε τον ελεύθερο παίκτη, έπαιξε μπάσκετ Μπλατ.

Ουδείς πέτυχε περισσότερους από τους 16 πόντους του Σπανούλη και ουδείς έφυγε από το παρκέ με τη φανέλα μουσκεμένη μέχρι πλημμύρας.

Ο κορυφαίος Τουπάν χρειάστηκε λιγότερα από 14 λεπτά για να πετύχει τους 15 πόντους του, χώρια οι άμυνες που έβγαλε. Σίγουρα ο Σάρας θα τον καμάρωνε, από το ξενοδοχείο του, στην Αθήνα!

Ήταν μία βραδιά ομαδικής διάκρισης και σπάνιας ομοιογένειας, βγαλμένη από τα όνειρα του προπονητή.

«Των οπαδών», θα έγραφα, αλλά οι περισσότεροι από δαύτους είχαν το μυαλό στο ..Λουξεμβούργο και στη Νουντελάνζ. Πόσος κόσμος θα μαζευόταν στο ΣΕΦ, εάν ο Ολυμπιακός είχε ξεκινήσει με 0-3;