Ο ορφανός... τσόγλανος!

Σωστά το έγραψαν χθες ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος στην ανακοίνωση με την οποία ξεπροβόδισαν τον Μίλαν Τόμιτς: Πράγματι σε αυτό το μοναδικά ξεχωριστό κεφάλαιο για τον Ολυμπιακό μπαίνει άνω τελεία...

Έχουν επίσης δίκιο οι αδελφοί Αγγελόπουλου και στην επισήμανση τους ότι «με τον Μίλαν ζήσαμε τα πάντα» και ελόγου τους το λένε και το εννοούν: τρόπον τινά οι βίοι τους υπήρξαν παράλληλοι καθότι ο Παναγιώτης και ο Γιώργος άρχισαν να παρακολουθούν τον Ολυμπιακό και συνδέθηκαν μαζί του όταν ο Τόμιτς έσκαγε από το αυγό του και έδειχνε από μικρός ότι θα μεγαλώσει!

Σε τέτοιες περιπτώσεις πάντοτε έχουν τη σημασία και το (βαθύτερο) νόημα τους τα σημεία στίξεως: προφανώς σε ένα τέτοιο κεφάλαιο δεν θα μπορούσαν να μπουν τελεία και παύλα, διότι απλούστατα ο Τόμιτς δεν ήταν απλά ένας περαστικός, αλλά εκφράζει, εικονογραφεί και συμβολίζει το γίγνεσθαι του Ολυμπιακού εδώ και (27)χρόνια και ζαμάνια

Τόσος καιρός πέρασε από το καλοκαίρι του 1991 όταν έβαζε και αυτός τη μουτσούνα του στο καινούργιο κάδρο το οποίο σχηματίσθηκε στον Ολυμπιακό. Ήταν τότε που ξαφνικά και απροσδόκητα ενέσκηψαν ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο Ζάρκο Πάσπαλι για να σαλπίσουν την αναγέννηση της ομάδας και να την οδηγήσουν στη νέα εποχή...

Μέσα σε αυτή την παλιγγενεσία, έσκασαν μύτη και... δυόμισι άγνωστοι πιτσιρικάδες: ένας Τάρλατς με το όνομα Κωνσταντινίδης και περιστασιακά ως... Καρατζάς (όταν ο Ιωαννίδης θέλησε να τον «κρύψει» στο τουρνουά του Αμερσφορτ) κάποιος Τόμιτς ο οποίος βαπτίσθηκε Γιαννακόπουλος και ο Νάκιτς που ήταν ο... Νάκιτς!

Ξεχωρίζω τον Φράνκο, καλή του ώρα στο Λος Αντζελες, όπου ζει μονίμως, διότι αυτός ήταν γνωστός λόγω του πατέρα του, επιφανούς προπονητή του γουότερ πόλο: του Αντε (και επί το χαϊδευτικότερον) Μίλε Νάκιτς, ο οποίος κάθισε στους πάγκους του Ολυμπιακού, της Γλυφάδας, της Χίου, της Χαλκίδας και της Εθνικής ομάδας. Μετά από τόσα χρόνια που ζούσε εδώ ο πληθωρικός πατέρας του, ο ξανθομάλλης Φράνκο δεν είχε ανάγκη να μοστράρει κάποιο ελληνοπρεπές όνομα, ενώ συστηνόταν κιόλας με υπερηφάνεια ως το παλιό ball boy του Ντράζεν Πέτροβιτς στις προπονήσεις της Σιμπένκα!

Ο γεννημένος το 1972 στο Σίμπενικ, Νάκιτς άρχισε να παίζει μπάσκετ στη Σιμπένκα. Ο γεννημένος το 1973 στο Νόβισαντ Τάρλατς έκανε τα πρώτα βήματα του στη Βοϊβοντίνα από την οποία μετακόμισε στον Ερυθρό Αστέρα. Και ο νεαρότερος όλων, ο Τόμιτς προερχόταν από τη Ραντνίτσκι η οποία κατέκτησε το μοναδικό πρωτάθλημα της ιστορίας της λίγες εβδομάδες πριν από τη γέννηση του Μίλαν (24 Ιουλίου 1973), με προπονητή τον αδερφό του Ντούντα, Σλόμπονταν (Πίβα) Ιβκοβιτς και αστέρια εκείνης της εποχής τον πατέρα του Μάρκο Γιάριτς, Σρέτσκο Γιάριτς, τον Μίλουν Μάροβιτς και τον Μίρολιουμπ Νταμνιάνοβιτς.

Τον Τόμιτς τον σύστησε στον Γιάννη Ιωαννίδη ο Σέρβος, πρώην συνεργάτης του στον Αρη, Ντέγιαν Σίρζιτς και μόλις τον είδε στο γήπεδο ο «Ξανθός» θυμήθηκε τα νιάτα του και πέταξε τη σκούφια του. Οι τρεις ελληνοποιημένοι παίκτες δεν αγωνίσθηκαν τη σεζόν 1991-92 λόγω γραφειοκρατικών ζητημάτων, αλλά την 1η Οκτωβρίου του 1992 όταν ο 19άχρονος Τόμιτς έγινε ο πολιορκητικός κριός στην άλωση της «Χάλα Τίβολι» ο προπονητής του Ολυμπιακού ξεσάλωσε!

Εκείνο το βράδυ οι Πειραιώτες έκαναν το πρώτο βήμα της πρόκρισης του στους ομίλους του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, νικώντας με 88-85 την Ολίμπια Λιουμπλιάνα, με τον Τόμιτς να σκοράρει 20 πόντους (6/13δ., 2/3τρ., 2/6β.) σε 38 λεπτά

απέναντι σε γκαρντ ολκής (Βίλφαν, Ντανέου, Χάουπτμαν) και να κλέβει την παράσταση από τον Ζάρκο Πάσπαλι (39π., 7ρ.) και τον Ροντ Χίγκινς (20π., 11ρ.).

«Βλέπω αυτόν τον τσόγλανο να παίζει και είναι σαν να κοιτάζω στον καθρέφτη τον εαυτό μου, όταν ήμουν μικρός» είπε εκείνο το βράδυ ο Ιωαννίδης, που γούσταρε από την αρχή τον Τόμιτς και για έναν επί πλέον συναισθηματικό λόγο...

Το καλοκαίρι του 1991 όταν μετά τις συστάσεις του Σίρζιτς, εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο Μίλαν στον Πειραιά, τον συνόδευε η μητέρα του, που κόντευε να βάλει τα κλάματα. «Κύριε Ιωαννίδη πάρτε το παιδί μου, στον Ολυμπιακό και θα σας χρωστάω χάρη σε όλη μου τη ζωή. Ξέρετε, έχουμε χάσει τον πατέρα του και... »

Ο «Ξανθός» δεν την άφησε να ολοκληρώσει την κουβέντα της. Την αγκάλιασε, συγκράτησε με το ζόρι τη συγκίνηση του και την καθησύχασε. «Ξέρω τι σημαίνει αυτό κυρία Τόμιτς. Εγώ έμεινα ορφανός από πατέρα όταν ήμουν δέκα χρονών και δεν το ξεπέρασα ποτέ. Μην ανησυχείτε, θα έρθει εδώ και θα νιώσει σαν στο σπίτι του».

Βουλωμένο γράμμα διάβαζε ο Ιωαννίδης, διότι για τα επόμενα 27 χρόνια ο Ολυμπιακός έγινε το σπίτι του Τόμιτς, ο οποίος με εξαίρεση δυο σύντομες εξόδους (Γέζι Μιλάνο, Κολοσσός Ρόδου) έμεινε εκεί να φυλάει τις Θερμοπύλες, είτε ως παίκτης, είτε ως ασίσταντ κόουτς, είτε ως πρώτος προπονητής.

Εκείνο το λιπόσαρκο ορφανό παιδί επέπρωτο να γίνει μια εμβληματική φιγούρα στην ιστορία της πειραιώτικης ομάδας και συνάμα ένα είδωλο για τον κόσμο.

Οταν ο Ολυμπιακός πήγε να παίξει στη Λάρισα, ο τότε προπονητής της και παλιός συμπαίκτης στον Αρη, φίλος και κουμπάρος με τον Ιωαννίδη, θέλησε να αστειευθεί βλέποντας τον Τόμιτς. «Πού ήρθες να παίξεις με αυτόν τον... λιμοκοντόρο;» του είπε γελώντας, αλλά ο Μίλαν έκανε όργια σε εκείνο το ματς και η πλάκα βγήκε ξινή στον «Τίγρη»!

Του ορφανού τσόγλανου που σε μια επινίκια φιέστα ο Ιωαννίδης τον προσφώνησε «κλεφτοκοτά» το έλεγε η καρδιά του και αυτή η γενναιότητα υπήρξε η πανοπλία του σε όλη την καριέρα του, μαζί με το δωρικό στιλ, τον δυναμισμό, την εξυπνάδα, το πάθος, το θράσος και τη νοοτροπία του νικητή που διέθετε.

Το έλεγε η καρδιά του όταν έβαλε εκείνο το μεγάλο τρίποντο στον ημιτελικό του Final 4 στη Σαραγόσα κόντρα στον Παναθηναϊκό...

Το έλεγε η καρδιά του τη σεζόν 1996-97, όταν ανάγκασε με την απόδοση του τον Ιβκοβιτς να τον τραβήξει από τον πάγκο και να τον βάλει βασικό πλέι μέικερ περνώντας τον Ντέιβιντ Ρίβερς στο «2»...

Το έλεγε η καρδιά του όταν στις 18 Οκτωβρίου του 1997, στον τελικό του Toυρνουά McDonald’s στο Μπερσί των Παρισίων, τόλμησε ο αθεόφοβος, την ώρα που μάρκαρε τον Μάικλ Τζόρνταν, να τον προβοκάρει λέγοντας του «καλός είσαι, μεγάλε, αλλά χρειάζεσαι βελτίωση στο σουτ»!

* ΥΓ: Θαρρώ πως στη σχέση του Ολυμπιακού με τον Τόμιτς κολλάνε γάντι οι στίχοι από ένα τραγούδι του Γιώργου Τσαλίκη. «Δεν υπάρχουν αντίο στο δρόμο μας, μόνο κάποιες στιγμές χωρισμού κι η καρδιά ξεπερνάει το φόβο μας, στην πορεία ενός γυρισμού...»