Η γάτα κατάπιε το καναρίνι

Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο εκκωφαντικός τρόπος για να αποδείξει μία ομάδα την ανωτερότητά της, απέναντι σε έναν αντίπαλο πιο έμπειρο και, στα χαρτιά (βλ. τη βαθμολογία της κανονικής περιόδου) πιο ισχυρό.

Εικοσάρα και ξανά εικοσάρα, άσχετα αν η δεύτερη κόπηκε στα δύο από την καθυστερημένη επίδειξη «ερυθρόλευκου» εγωισμού.

Δύο παραστάσεις σεμιναριακού μπάσκετ, αλλά και τριψήφια παραγωγή, 101 πόντοι, απέναντι σε άμυνα που δεχόταν γύρω στους 75, πριν την τελική ευθεία της φετινής σεζόν.

Εάν αδικείται κάποιος από το τελικό 3-1 της σειράς, αυτός δεν είναι ο αλαλιασμένος Ολυμπιακός, αλλά η υπέροχη Ζαλγκίρις.

Η πρόκρισή της αφήνει πίσω γεύση «σκούπας» και στρώνει τον δρόμο προς το Βελιγράδι με τους επαίνους των ουδετέρων και με το γενναιόψυχο χειροκρότημα των ηττημένων (όπως καθρεφτίστηκε στις αγκαλιές και τα συγχαρίκια τους προς τον Σάρας).

Οφείλω να ομολογήσω ότι και εγώ με τους Λιθουανούς θα είμαι στο final-4, εάν μείνουμε χωρίς ελληνική ομάδα..

Επειδή όμως αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο και εύθραυστο «εάν», αρκούμαι να δηλώσω ότι στο Βελιγράδι θα υποστηρίζω μία ομάδα με πράσινα!

Η μία όψη του νομίσματος έκανε πολλούς να προοιωνίζουν ότι φέτος, στο Κάουνας, γεννήθηκε ένας μελλοντικός θρύλος της προπονητικής.

Μαθητής του Ομπράντοβιτς (με τον οποίο έχει ραντεβού στον ημιτελικό), αλλά και του Πασκουάλ, ο μεγαλοφυής Σαρούνας Γιασικέβιτσιους έφτιαξε μία ομάδα μοντέλο, με φτηνά υλικά αλλά άφθονη φαιά ουσία και έντιμο ιδρώτα.

Την έκφραση υπερηφάνειας και ηδονής που φώτιζε το πρόσωπό του στο τέλος το έχω ξαναδεί, όταν ακόμη φορούσε τα πράσινα του Παναθηναϊκού, λίγο πριν το φινάλε του 4^ου προημιτελικού του 2012 στο Τελ Αβίβ.

«Ο Σάρας έχει το ύφος της γάτας που έφαγε το καναρίνι», είπα τότε, από το μικρόφωνο της Nova. Τον είχα αριστερά μου, στο ένα μέτρο.

Αλλά για τη Ζαλγκίρις και για το final-4 του Βελιγραδίου (όπου, επιτέλους, θα παρευρεθεί και ακραιφνώς μπασκετικό κοινό) έχουμε μπροστά μας τρεις εβδομάδες για να συζητήσουμε.

Απόψε ενδιαφέρει περισσότερο η άλλη όψη του νομίσματος. Μήπως αυτός ο αποκλεισμός σημαίνει τέλος εποχής για την τωρινή ομάδα του Ολυμπιακού;

Η εύκολη απάντηση είναι το αράδιασμα των τραυματισμών που αποδυνάμωσαν τον Ολυμπιακό και τον έριξαν νοκ-ντάουν, πριν ακόμη ξεκινήσει η σειρά: Πρίντεζης, Μιλουτίνοβ, Παπανικολάου, Τιλί, Στρέλνιεκς και δεν συμμαζεύεται με τίποτε.

Αντιμέτωπος με έναν αντίπαλο που άγγιξε το τέλειο (ειδικά απόψε), ο Ολυμπιακός δεν είχε την πολυτέλεια να κουβαλήσει παίκτες που κούτσαιναν ούτε τρόπους για να καμουφλάρει εγγενή μειονεκτήματα όπως η ηλικία του Σπανούλη.

Ωστόσο, η αστοχία δεν εξαντλείται στους παίκτες που απουσίασαν ή αγωνίστηκαν λαβωμένοι. Το πρόβλημα δεν ήταν εκείνοι που έλειψαν, αλλά αυτοί που έπαιξαν.

Όσοι αναγνώστες από κάποια διαστροφή παρακολουθούν συστηματικά αυτή τη στήλη και τις μπασκετοκουβέντες γνωρίζουν ότι ουδέποτε πολυπίστεψα τον φετινό Ολυμπιακό.

Τα κεφαλαιώδη λάθη που έγιναν στη στελέχωσή του έγιναν βρόγχος στην κορύφωση της σεζόν και τον έπνιξαν, από τη στιγμή μάλιστα που άδειασε το ρεζερβουάρ όσων τράβηξαν το κουπί τον χειμώνα.

Με τον τρόπο που επανδρώθηκαν, οι «κόκκινοι» επέτρεψαν να εξανεμιστούν τα στοιχεία που τους έφεραν στην κορυφογραμμή επί συναπτή εξαετία.

Με άλλα λόγια, ο Ολυμπιακός του 2018 δεν μπορούσε να παίξει μπάσκετ Ολυμπιακού.

Δίπλα στον καταπονημένο Πρίντεζη και πίσω από τον Μιλουτίνοβ χρειαζόταν όχι ο μετριότατος ΜακΛέιν με το χαμηλό σασί, αλλά ένας μπλοκέρ, όπως ο Ντάνστον, ο Μπερτς, ο Χάντερ.

Ένας σέντερ μακρύς και δυναμικός, κανός να αλλοιώνει ο,τιδήποτε περνάει από τους γκαρντ, να δέρνει ανελέητα τους αντίπαλους ψηλούς και να προστατεύει το αμυντικό ριμπάουντ, ώστε να δημιουργούνται ευκολότερα συνθήκες αιφνιδιασμού και να κρύβονται οι αδυναμίες στο πέντε-εναντίον-πέντε.

Ο Σπανούλης ήθελε στο πλευρό του έναν δυναμικό εγκεφαλικό two-way guard σαν τον περυσινό Χάκετ και όχι τον χλιαρό Ρόμπερτς που δεν είναι ιδιαίτερα καλός σε τίποτε. Η Ζαλγκίρις είχε δύο τέτοιους στην αρχική πεντάδα της, ενώ ο Ολυμπιακός ούτε μισόν, σε ολόκληρη τη δωδεκάδα του.

Οι «ερυθρόλευκοι» όχι μόνο διάλεξαν λάθος ξένους (με μάλλον ακριβά συμβόλαια), αλλά απέτυχαν στις σπασμωδικές απόπειρες για διορθωτικές κινήσεις. Ο Παναθηναϊκός, αντίθετα, πήρε Φλεβάρη μήνα τον Τζέιμς. Η Ζαλγκίρις, τον ποιοτικό Ούντριχ.

Όταν σήμανε η ώρα των πλέι-οφ, τα τρία τέσσερα αμερικανάκια του Ολυμπιακού (Τόμπσον, Μπράουν, Ουίλτζερ) βολόδερναν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ενώ οι βασικοί Ρόμπερτς-ΜακΛέιν έδωσαν μόνο σκόρπιες εκλάμψεις και πάντως όχι αυτό που χρειαζόταν η ομάδα.

Εάν υπάρχει εύφορο έδαφος αμφισβήτησης προς το πρόσωπο του Γιάννη Σφαιρόπουλου, αυτό αφορά τις επιλογές των ξένων και την αδυναμία του προπονητή να πάρει κάτι από το κουιντέτο των Αμερικανών.

Νωρίτερα, βεβαίως, ο Σφαιρόπουλος κράτησε το σκάφος σταθερό μέσα σε φουρτούνες και οδήγησε τον Ολυμπιακό σε μία πορεία καλύτερη από κάθε προσδοκία. Ο ίδιος ήταν, δίχως αμφιβολία, ο MVP αυτής της σταθερής πλεύσης.

Η 3^η θέση της κανονικής περιόδου αποτελεί υπέρβαση στα σύνορα του απίστευτου, όπως και οι θρίαμβοι σε δύσβατες έδρες επιπέδου Φενέρ, Ρεάλ, ΟΑΚΑ.

Ωστόσο, έριξε και άφθονη στάχτη στα μάτια, αυτή η πορεία. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο Ολυμπιακός η 3^η καλύτερη ομάδα της φετινής Euroleague.

Η θέση του στην άτυπη τελική κατάταξη του Μαϊου, κάπου μεταξύ 5^ης-7^ης, καθρεφτίζει πιο πιστά την πραγματικότητα.

Ο συνολικός απολογισμός της ευρωπαϊκής σεζόν δεν είναι απαραίτητα μελαγχολικός για τον Ολυμπιακό, ούτε απογοητευτικός.

Μόλις πριν από δύο χρόνια, άλλωστε, δεν προκρίθηκε ούτε στα πλέι-οφ, μολονότι προερχόταν (και τότε) από συμμετοχή στον τελικό. Aμέσως μετά, βέβαια, ξαναπήγε τελικό.

Καμία ομάδα δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο για διαρκή παρουσία στα final-4. Οι πλερέζες ταιριάζουν στη φετινή Μπαρτσελόνα, στην Εφές, στη Μακάμπι, αλλά όχι στον Ολυμπιακό.

Πέμπτος στην Ευρώπη δεν σημαίνει δα ναυαγός, όσο και αν ξινίζει ένας αποκλεισμός με πλεονέκτημα έδρας.

Επειδή όμως ο πανδαμάτωρ τρέχει ακάθεκτος και οι δύο ακρογωνιαίοι λίθοι της ομάδας πλησιάζουν στο λυκόφως της καριέρας τους («Είστε γέροι», έγραφε, στα λιθουανικά, το πανό που αναρτήθηκε στα ορεινά της Ζαλγκίριο Αρένα), θα χρειαστεί περίσκεψη και ενδεχομένως γενναίες αποφάσεις το καλοκαίρι.

Προηγούνται βεβαίως τα πλέι-οφ της ελληνικής Α1, τα οποία έχουν τον τρόπο τους είτε να εξωραϊζουν ευρωπαϊκές αποτυχίες είτε να απομυθοποιούν θριάμβους.

Αλλά δεν έφτασε ακόμη η ώρα για να ασχοληθούμε με τα του οίκου μας.

Ο Παναθηναϊκός έχει αύριο την τελευταία ευκαιρία για να υψώσει ελληνική σημαία στο φρούριο Καλεμέγκνταν και δεν αποκλείεται καθόλου, μα καθόλου, να την αξιοποιήσει.