Στην αναμπουμπούλα, ο λύκος χαίρεται

Όταν δυο ομάδες, σε γενικές γραμμές, αλληλοεξουδετερώνονται σε επίπεδο τακτικής και ένα τόσο κρίσιμο ματς, το οποίο στην ουσία κρίνεται στο ένα σουτ (του Κάρολ), είναι προφανές ότι τον τελευταίο λόγο τον έχουν οι προσωπικότητες, το ταλέντο, η τύχη και ένα-δυο σφυρίγματα. Με μια φράση το παιχνίδι "πήγε στο ένστικτο" και στην αναμπουμπούλα.Ε, λοιπόν όλοι αυτοί οι παράγοντες λειτούργησαν υπέρ της Ρεάλ Μ., την βοήθησαν να βγει από τα σχοινιά που την είχε βάλει ο Παναθηναϊκός και πήρε με τα χίλια ζόρια, μια μεγάλη νίκη. Μια νίκη που της δίνει την ευκαιρία να τελειώσει την σειρά το βράδυ της Παρασκευής, σε ένα ματς που για το "τριφύλλι" είναι πλέον «do or die”.

Η Ρεάλ Μ.νίκησε γιατί, στην κρίσιμη στιγμή, εκεί που όλα παίζονταν σε τεντωμένο σχοινί, ξεπετάχτηκε ο τρομερός Τζέι Σι Κάρολ (το ίδιο έκανε και στον τελικό του 2015 με τον Ολυμπιακό, αλλά νωρίτερα) και με συνεχόμενα καθοριστικά καλάθια έριξε τον Παναθηναϊκό στο καναβάτσο. Ειδικά το τρίποντο που πρόλαβε να εκτελέσει βγαίνοντας κλάσματα του δευτερολέπτου πιο γρήγορα από τον Καλάθη, από τον οποίο πήρε και φάουλ ήταν πραγματική μαχαιριά. Επίσης νίκησε γιατί ένιωσε άνετα με τα φάουλ που, στο ίδιο διάστημα, κέρδιζε για ψύλλου πήδημα ο πανούργος Ρέγιες από τον Γκάμπριελ που μόλις τον ακούμπαγε του έδινε το δικαίωμα να τιναχτεί και να «ψήσει» τους διαιτητές να σφυρίξουν έδρα.

Ήταν στιγμές που το ματς θύμιζε ροντέο και εκείνα τα μαγαζιά που καλούν τον πελάτη με το σλόγκαν: «φτιάξ’το μόνος σου». Ήταν λίγες οι φάσεις που πρέπει να βγήκε κάποιο σύστημα από το πινακάκι του (κάθε) προπονητή. Αν δεν ήταν ορισμένες συνεργασίες του Ντόνσιτς (όσο δεν τον μάρκαρε ο Θανάση) με τους ψηλούς, τότε θα μιλάγαμε για μπάσκετ ελευθέρας βοσκής. Ο δε Παναθηναϊκός, ίσως λόγω πίεσης, ίσως λόγω ανάγκης, από νωρίς άρχισε να παίζει με τέτοιο τρόπο που έδειχνε πως θα «ζήσει και θα πεθάνει» με το «ένας εναντίον ενός,» ή ακόμη και το «ένας εναντίον όλων».

Κάπως έτσι ο Τζέιμς, άρχισε πρώτος να «σπάει» τα συστήματα και ακολούθησε ο συγκλονιστικός Νικ Καλάθης, ο οποίος όμως –αυτή τη φορά- συμπεριφέρθηκε περισσότερο σαν σούτινγκ γκαρντ (26 πόντοι) και λιγότερο ως πλέι μέικερ( 4 ασίστ), ενδεχομένως γιατί εκεί τον πήγε και η άμυνα του Τέιλορ.

Οι «πράσινοι» δεν έχασαν τις μάχες των ριμπάουντ (πήραν 38 έναντι 36), δεν ήταν πολύ χειρότεροι στην ομαδικότητα (18 ασίστ οι Μαδριλένιοι έναντι 15). Όμως σε ματς που κρίνεται στο καλάθι (το +7 είναι εικονικό) έχασε τουλάχιστον τέσσερα εύκολα καλάθια –καρφώματα τα οποία φαντάζουν πάρα πολλά για ένα τέτοιο φινάλε. Και το πλήρωσαν.

Τουλάχιστον έδειξαν ότι μπορούν να χτυπήσουν στα ίσια την «βασίλισσα» στο παλάτι της, αν και εφόσον δείξουν την ίδια διάθεση και μαχητικότητα σε βασικά κεφάλαια του ματς. Το μειονέκτημά τους είναι ότι παίζουν με έναν αντίπαλο που διαθέτει φανέλα, έχει βρεθεί στην ίδια θέση και την έχει τελειώσει τη δουλειά, κάτι ας πούμε, που δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε για την Ζαλγκίρις.

Ρώτησαν πολλοί, αν μπορούν να βγάλουν την ομάδα από την συγκέντρωσή της, οι δηλώσεις Γιαννακόπουλου και Παπαδόπουλου για την διαιτησία. Η απάντηση είναι απλή: αν τους επηρέαζαν, τότε με την κόντρα που εξελίσσεται στην μεγαλύτερη διάρκεια της σεζόν, με την Euroleague τότε δεν θα έφταναν ούτε μέχρι τα play offs, ούτε θα έπαιρναν πλεονέκτημα έδρας.

Επιπλέον, με βασικό γνώμονα ότι ο προπονητής ξέρει καλύτερα, αποκτούμε το δικαίωμα να ισχυριστούμε ότι υπήρχαν κάποιες ιδέες του Πασκουάλ, που δεν τον δικαίωσαν. Η μία ήταν να ξεκινήσει την σκιά του ντεφορμέ Ρίβερς στην πεντάδα. Η δεύτερη είναι να αργήσει να βάλει τον Ντένμον, ο οποίος βοήθησε στο συμμάζεμα. Ίσως και να αδικήθηκε κιόλα αν δούμε ποιοι έπαιξαν πριν από αυτόν, χωρίς να ακουμπήσουν ή αν υπολογίσουμε πόσο χρόνο (25’) χρησιμοποιήθηκε ο Λοτζέσκι που δείχνει ότι του λείπει το τσαγανό. Η βοήθεια που έδωσε ο Γκιστ, ο οποίος όμως δεν αντέχει πια, όπως τα προηγούμενα χρόνια, τα ριμπάουντ του Σίνγκλετον που όμως επιθετικά δεν βρέθηκε σε καλή μέρα, ήταν απλά ανάσες.

Και κλείνουμε με την διδακτική περίπτωση Γιούλ. Το συμπέρασμα είναι ότι παίκτες με αυτή την προσωπικότητα δεν συμβιβάζονται με την ιδέα να μπουν σταδιακά στην ομάδα, παίζοντας σίγουρα και μοιράζοντας την μπάλα μέχρι να ζεσταθούν. Ακόμη κι αν λείπουν από τον Αύγουστο, έχουν κάνει αγώνα για να συνέλθουν από τον χιαστό, μπαίνουν με την λογική ότι δεν μπορούν παρά να είναι πρωταγωνιστές. Αυτή η προσέγγιση έκανε τον Λάσο να τον χρησιμοποιήσει κανονικά, σα να μη συμβαίνει τίποτα, παίρνοντας ένα μεγάλο ρίσκο. Ο Γιουλ έκανε 5 (πολύ) άστοχα τρίποντα, αλλά έβαλε 2 συνεχόμενα. Μόλις σκόραρε το πρώτο του φετινό καλάθι, που πανηγυρίστηκε πιο πολύ κι από το γκολ του Ασένσιο στο Μόναχο, στην επόμενη φάση τράβηξε ένα χειρόφρενο και έκανε ένα air ball στον αιφνιδιασμό, που αν ήταν άλλος, θα έπρεπε να καθίσει στον πάγκο. Αλλά είναι ο Γιουλ και χρειάζεται ειδική μεταχείριση, πολύ περισσότερο μετά από το Γολγοθά που πέρασε.