Δώρον άδωρον

Ακόμη πιο διασκεδαστικές κι από τα υπαρκτά σενάρια που με βάση τα μαθηματικά διαμορφώθηκαν - και ορθώς παρατίθενται- μετά την ολοκλήρωση της προτελευταίας αγωνιστικής της κανονικής περιόδου, είναι οι θεωρίες συνομωσίας που άρχισαν να αναπτύσσονται στην λογική του διλήμματος «διαλέγω» ή «δεν διαλέγω» αντίπαλο στα playoffs εφόσον έχω αυτή τη δυνατότητα. Άλλωστε, η ίδια η διοργανώτρια αρχή, με την αδιαλλαξία της και την επιμονή της να μην τοποθετεί, τουλάχιστον τα διαπλεκόμενα ματς, της τελευταίας αγωνιστικής, την ίδια μέρα και ώρα, όχι μόνο δεν ενοχλείται, αλλά φαίνεται να το διασκεδάζει κι από πάνω.

Η μία διάσταση αυτής της πρακτικής είναι ότι οποιοδήποτε αποτέλεσμα ξεφύγει από την λογική που ο καθένας έχει τακτοποιήσει τα πράγματα στο μυαλό του, αυτόματα καθίσταται και πονηρό. Λες και αποκλείεται, για παράδειγμα η Ζαλγκίρις, στο πιο κομβικό ματς της τελευταίας αγωνιστικής, να κατέβει και να νικήσει μέσα στο ΣΕΦ τον Ολυμπιακό στα ίσια, επειδή απλά μπορεί να έπαιξε καλύτερα στο συγκεκριμένο ματς. Όλοι θα πιστέψουν, ότι κάτι σκέφτηκε ο Ολυμπιακός και κάθισε να χάσει. Το πόσα αλλόκοτα αποτελέσματα έχουν προηγηθεί μέχρι να φτάσουμε ως εδώ, το έχουμε ήδη ξεχάσει.

Η δεύτερη διάσταση είναι ότι αφαιρούμε το δικαίωμα από τις ομάδες που κατέκτησαν αυτή την άνεση με την μέχρι τώρα πορεία τους, όπως για παράδειγμα η ΤΣΣΚΑ στο Κάουνας, να χαλαρώσουν λιγάκι και να ετοιμαστούν όπως εκείνες πιστεύουν ενόψει της τελικής ευθείας. Πρέπει ντε και καλά να έχασε στην «Ζαλγκίριο Αρένα» επειδή επέλεξε να αντιμετωπίσει την Χίμκι παρά την Ζαλγκίρις.

Η τρίτη, είναι ότι ξαφνικά, υπάρχουν ομάδες που αποπροσανατολίζονται γιατί αποκτούν περισσότερους μπελάδες αλλά και άλλοθι από αυτά που τους αναλογούν με βάση την πραγματική κατάσταση που έχουν να αντιμετωπίσουν. Αν η Ρεάλ Μ. χάσει από την αδύναμη Μπάμπεργκ κανείς δεν θα πει ότι είχε τα χάλια της, αλλά ότι παίζοντας τελευταία, είχε την (όποια λογική ή παράλογη) δυνατότητα της επιλογής, με βάση τα αποτελέσματα που θα έχουν προηγηθεί.

Την άποψή μας στο συγκεκριμένο ζήτημα την ξέρετε. Πρώτον, όποιος ενσυνείδητα διαλέγει (γιατί ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ή δεν πρόκειται να συμβεί) πρώτα και πάνω απ’ όλα αναλαμβάνει μια μεγάλη ευθύνη. Αν κάτι στραβώσει και την πατήσει, τότε η αποτυχία του θα είναι διπλή. Και δεύτερον, όποιος διαλέγει κάποιον, από κάποιον άλλον δείχνει ότι φοβάται και συνεπώς βάζει ένα μικρόβιο μέσα στον οργανισμό του, το οποίο μπορεί βραχυπρόθεσμα να μην το πληρώσει, είναι όπως δεδομένο ότι μακροπρόθεσμα θα του γυρίσει μπούμερανγκ.

Εν πάση περιπτώσει, όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα την Μ. Πέμπτης και την Μ. Παρασκευή, ο μόνος απαράβατος κανόνας που θα ισχύσει, είναι ότι στο Βελγράδι θα φτάσουν οι ομάδες που θα αποδείξουν στην πράξη ότι είναι από κάθε πλευρά πιο έτοιμες και πιο αρματωμένες για τις κρίσιμες μάχες, που όλοι ξέρουμε ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον μαραθώνιο των 30 αγωνιστικών που φτάνει πλέον στο τέλος του. Και στο final 4, φτου κι από την αρχή. Η εμπειρία μας έχει δείξει ότι πρόκειται για τρεις διαφορετικές διοργανώσεις (regular season, play offs και final4) που τελικά έσονται εις σάρκα μια για την ανάδειξη του πρωταθλητή Ευρώπης.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο Παναθηναϊκός μπορεί να νιώθει και τυχερός, γιατί δεν έχει να σκεφτεί πολλά πράγματα. Παίζει πρώτος, χωρίς περισπασμούς, Μ. Πέμπτη, και συνεπώς το αν θα καταλήξει από 3ος ή 6ος, όπως λένε τα χαρτιά, δεν εξαρτάται μόνο από το δικό του αποτέλεσμα με την Αρμάνι, αλλά θα πρέπει να περιμένει μια μέρα (να παίξουν Ολυμπιακός-Ζαλγκίρις και Ρεάλ Μ.-Μπάμπεργκ) για να το μάθει, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα άλλο γι αυτό.

Συν τοις άλλοις κανείς δεν σκέφτεται ότι η πιο δύσκολη αποστολή που έχει αυτή τη στιγμή μπροστά του για να εξαντλήσει τις όποιες πιθανότητες να διεκδικήσει το πλεονέκτημα, είναι να καταφέρει να νικήσει μέσα στο Μιλάνο, που στο φινάλε δεν είναι και του χεριού του. Μη ξεχνάμε ότι η Αρμάνι έχει κάνει πολλές «κηδείες» όλη τη χρονιά, έχει ένα ιδιόρρυθμο στυλ παιχνιδιού με περιφερειακούς (Γκάουντλοκ, Τζέρελς και σία) που μπορούν να σε σκοτώσουν ειδικά τώρα που παίζουν χωρίς άγχος και με στόχο το επόμενο συμβόλαιό τους. Και φυσικά θα προσθέσουμε την δεδομένη αδυναμία του «τριφυλλιού» στα εκτός έδρας παιχνίδια. Χρειάστηκε να κάνει, τελευταία, δυο μαζεμένες νίκες μακριά από το ΟΑΚΑ, με Μάλαγα και Μακάμπι για να φτάσει τις πέντε, αριθμός που μπορεί να φτάσει maximum τις έξη, αλλά είναι μικρός για ομάδα που θέλει να πάρει το πλεονέκτημα έδρας.

Φυσικά και πιο πιθανό, εξακολουθεί να μοιάζει, να μονομαχήσει με την Ρεάλ Μ., με μειονέκτημα έδρας. Μεταξύ μας, την ομάδα του Λάσο, δεν την λες και «πιτ μπουλ», ειδικά αν την συγκρίνεις με τις άλλες τρεις που (φαίνεται ότι ) θα έχουν πλεονέκτημα. Αλλά αυτό είναι το τελευταίο που πρέπει να το «τριφύλλι» με βάση την εμπειρία που απέκτησε τα τελευταία χρόνια. Πρόπερσι πανηγύριζε που έπεσε με μειονέκτημα αλλά με την Μπασκόνια, την οποία θεωρούσε του χεριού του. Αποκλείστηκε με «σκούπα». Πέρυσι εξασφάλισε το πλεονέκτημα έδρας και ποντάροντας στην δύναμη του ΟΑΚΑ, πίστευε ότι θα φέρει βόλτα την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, Φενέρμπαχτσε. Αποκλείστηκε με «σκούπα». «Αν είναι να ‘ρθε θε να ‘ρθει- αλλιώς θα προσπεράσει» όπως έκλεινε, ένα από τα πιο τρυφερά ποιήματά του, με τίτλο «Αγάπη», ο Κώστας Ουράνης.

Με αυτά και με εκείνα, με όποιον κι αν παίξει, με ή χωρίς πλεονέκτημα έδρας, ο Παναθηναϊκός δεν έχει παρά να σκεφτεί τον εαυτό του. Να κρατήσει αυτά που τον έκαναν καλύτερο σε όλη αυτή τη διαδρομή και να προσπαθήσει να «πετάξει» αυτά που τον κράτησαν πίσω. Κι αυτά δεν φάνηκαν μόνο από το παιχνίδι με την Βαλένθια, το οποίο στο κάτω-κάτω το κέρδισε «σβηστός»

Μπορεί να τον μπέρδεψε η προσθήκη του Τζέιμς και του Πέιν, αλλά σταδιακά και οι δυο αρχίζουν να δείχνουν πώς και πόσο μπορούν να βοηθήσουν. Ο Μάικ, δείχνει να νιώθει πια την ίδια άνεση και οικειότητα με την περσινή και όχι ως ο παρείσακτος που εμφανίστηκε στη Μόσχα με την Χίμκι. Ο Αντριαν επιβεβαιώνει κάθε μέρα πως είναι ένας πολύ αθλητικός και δυνατός σέντερ, που μπορεί να κερδίσει μάχες μέσα στο ζωγραφιστό, αλλά δεν είναι εκείνος που θα του δώσεις την μπάλα στο low post και θα περιμένεις ότι θα κάνει παπάδες με το επιθετικό του ταλέντο. Πλέον ο Πασκουάλ ξέρει τι μπορεί να περιμένει από τον καθένα ξεχωριστά και από τους δυο μαζί ως μέλη ενός συνόλου με τα συν και τα πλην του.

Το θετικότερο απ’ όλα είναι ότι ο Νικ Καλάθης είναι στο φόρτε του, ότι ο Σίνγκλετον συνέρχεται, ότι ο Γκιστ έχει την εμπειρία να βγει μπροστά την κρίσιμη στιγμή, ότι ο Κέι Σι Ρίβερς είναι μια δοκιμασμένη λύση , ότι ο Θανάσης Αντετοκούνμπο έχει κάνει τεράστια πρόοδο και έχει αναβαθμίσει το παιχνίδι του, ότι ο Λοτζέσκι ξεπερνάει τον τραυματισμό του, ο Λεκαβίτσιους ξέρει το ρόλο του απ’ έξω κι ανακατωτά, ότι ο Βουγιούκας έχει δεκάλεπτα που μπορεί να γίνει καθοριστικός, ο Παππάς έχει πάντα την δυνατότητα να βάλει υπογραφή.¨Ο,τι παραπάνω μπορούν να δώσουν Γκάμπριελ, Ντενμον, Ογκουστ και Μήτογλου, ευπρόσδεκτο.

Συνολικά, οι «πράσινοι» φαίνεται να πέρασαν την κοιλιά που τους κράτησε πίσω, έχουν τη φόρα από τις τέσσερις σερί νίκες και μένει να βγάλουν τον καλό τους εαυτό σε μια σειρά που μπορεί να τους αλλάξει τη μοίρα, γιατί αν οι πέντε απουσίες από final4 γίνουν έξη, τότε κανείς δεν ξέρει πόσο μπορεί να το αντέξει ο οργανισμός του.