Παναθηναϊκός: Με φωνή Αταμάν... «Tι Final Four? Who go to Final Four?»

• Προβληματισμός που ψάχνει... λύσεις
• Το winning mentality και το... λίπος που υπάρχει για κάψιμο
• Πέντε παρατηρήσεις

Θέλω αρχικά να σταθώ σε τρεις ημερομηνίες.

Η πρώτη: 21 Νοεμβρίου 2023. Ο Εργκίν Αταμάν προέτρεπε τους φίλους του Παναθηναϊκού στο περιθώριο συνέντευξης Τύπου για συμφωνία με μεγάλο χορηγό, να σπεύσουν να κλείσουν εισιτήρια για το Final Four του Βερολίνου. Η συνέχεια; Γνωστή.

Η δεύτερη: 22 Οκτωβρίου 2024: Ο Εργκίν Αταμάν ρωτήθηκε για τη φημισμένη του ατάκα (και πάλι στο περιθώριο ανακοίνωσης για χορηγική συνεργασία) και το αν θα προτρέψει εκ νέου τους φίλους των «πρασίνων» να κλείσουν εισιτήρια για το επόμενο Final Four, αλλά δεν ήταν το ίδιο αισιόδοξος και αποφασιστικός: «Πρώτα χρειάζομαι το μήνυμα από την ομάδα ότι είμαστε έτοιμοι να συμμετάσχουμε στο Final Four. Όταν το πάρω στο παρκέ, τότε θα το πω».

Η τρίτη: 14 Ιανουαρίου 2009: Ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει την Πρόκομ στο ΟΑΚΑ με 22 πόντους διαφορά αλλά ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν έξαλλος με την εμφάνιση των παικτών του: «Τι Final Four? Who go to Final Four? This Panathinaikos?» Τελικά πήγε και όλοι ξέρουμε τι συνέβη μετά την ηχηρή αυτή αφύπνιση.

Κάλλιστα θα μπορούσα να ακούω τώρα τη συγκεκριμένη ατάκα με τη φωνή του Εργκίν Αταμάν. Και έτσι είναι. Αυτός ο Παναθηναϊκός στις 30 Νοεμβρίου 2024 να πάει στο Final Four; Συγγνώμη αλλά όχι. Την δεδομένη χρονική στιγμή, συγγνώμη, αλλά όχι. Ούτε από μόνες τους οι φανέλες θα παίζουν εσαεί μπάσκετ, ούτε ο τίτλος του Πρωταθλητή Ευρώπης θα προκαλεί φόβο και τρόμο, ούτε και θα σκέφτονται οι αντίπαλοι τα περσινά κατορθώματα του Παναθηναϊκού.

«Όλα αυτά είναι παρελθόν. Κάτι που κανείς δεν θα θυμάται» συμπλήρωνε ο Ομπράντοβιτς στην τότε αλήστου μνήμης συνέντευξη Τύπου, κάτι το οποίο δανείστηκε και ο Κώστας Σλούκας τον περασμένο Σεπτέμβριο και δη στο περιθώριο της παρουσίασης του τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος». Έκτοτε έχουν περάσει δύο μήνες.

Προβληματισμός που ψάχνει... λύσεις

Και ο Παναθηναϊκός δίνει την εντύπωση ότι ακόμα δεν έχει κάνει «delete» στα όσα συνέβησαν πέρυσι ώστε να κοιτάξει την επόμενη ημέρα σαν να ήταν η... πρώτη της σεζόν 2023-24. Δεν έχει προχωρήσει μπροστά ή έστω δεν προχωράει μπροστά όπως πρέπει να προχωρήσει. Πεινασμένος. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ μόνο «χορτάτους» βλέπω στον Παναθηναϊκό μέχρι σήμερα και σε καμία περίπτωση πεινασμένους.

Πείθει κανέναν η ομάδα ότι μπορεί να γίνει κυριαρχική σε σταθερή βάση; Όχι. Θα πείσει στο μέλλον; Θα δείξει. Προς το παρόν, και για να επιστρέψω στις ημερομηνίες που ανέφερα στην αρχή, επιβεβαιώνεται μέχρι... κεραίας ο Εργκίν Αταμάν ο οποίος όταν ρωτήθηκε σχετικά για το Final Four κράτησε χαμηλούς τους τόνους. Ήξερε. Έβλεπε. Ή μάλλον ΔΕΝ έβλεπε. Έπρεπε να περιμένει. Και εξακολουθεί να περιμένει. Πόσο; Ελπίζω όχι για πολύ καθώς έχει ολοκληρωθεί το 1/3 της σεζόν και η εικόνα του Παναθηναϊκού προβληματίζει. Και προβληματίζει αρκετά. Και ΔΕΝ θα έπρεπε να προβληματίζει τόσο.

Δεν είναι δα και νέα ομάδα. Δεν πραγματοποίησε ολικό λίφτινγκ όπως πραγματοποίησε πέρυσι. Ναι, έκανε τρεις σημαντικές προσθήκες ωστόσο το διάστημα που μεσολάβησε από την αρχή της σεζόν έως και σήμερα, θεωρώ ότι είναι αρκετό για να υπάρχει διαφορετική (συνολικά) εικόνα από αυτήν που βλέπουμε σήμερα. Ατομικά και ομαδικά. Η ποιότητα και το ταλέντο παραμένουν. Το κίνητρο λείπει. Η νοοτροπία του «μπαίνω στο παρκέ και δεν βλέπω κανέναν». Τα μάτια δεν γυαλίζουν όπως γυάλιζαν πέρυσι. Αυτό είναι κάτι που έχω αναφέρει και πριν από μερικές εβδομάδες, αλλά δεν βλέπω να έχει αλλάξει κάτι.

Είναι διαφορετικό το να κερδίζει ένα ματς έχοντας παίξει καλό μπάσκετ και τελείως διαφορετικό στη συνέχεια να παίζεις «τόσο όσο» προκειμένου να κερδίσεις αλλά να φτάνεις στο σημείο να ακροβατείς σε τεντωμένο σχοινί επειδή υπάρχει η νοοτροπία ότι «κάτι θα γίνει και στο τέλος θα κερδίσω». Αν υπάρχει τέτοια νοοτροπία, τότε το πρόβλημα είναι μεγάλο και βαθύ. Όμως (θέλω να) πιστεύω ότι ακόμα κάποιοι παίκτες (ή ακόμα και ο ίδιος ο Αταμάν) είναι «ντεφορμέ» ή δεν έχουν βγει ακόμα από το «είμαι ο πρωταθλητής Ευρώπης» με το οποίο βλέπουν τους πάντες (και κακώς τους βλέπουν) αφ' υψηλού.

Το winning mentality και το... λίπος που υπάρχει για κάψιμο

Ο λόγος είναι απλός: Υπάρχουν άλλες ομάδες που μπαίνουν στο παρκέ έτοιμες να «δαγκώσουν» (όπως έκανε σε πολλά ματς πέρυσι ο Παναθηναϊκός) και όχι να δεχθούν τη «δαγκωνιά» μέχρι να... πονέσουν και στη συνέχεια να αντιδράσουν. Έγραψα και μετά το ματς του Κάουνας ότι τον Παναθηναϊκό ΠΡΕΠΕΙ να τον «κυνηγούν» στο σκορ και όχι να «κυνηγάει» εκείνος. Τι το είπα, τι το έγραψα, το ένα και το αυτό. Δεν είδα να αλλάζει κάτι κόντρα στη Μονακό, την οποία πέρυσι οι «πράσινοι» είχαν διαλύσει με 25 πόντους διαφορά

Το μόνο που είδα να αλλάζει ήταν η «mentality» των Μονεγάσκων με τον Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο. Εντάξει, δύσκολα να έβαλε κάποια δικά του στοιχεία με μόλις μία προπόνηση στο Πριγκιπάτο, αλλά σίγουρα τους συσπείρωσε, σίγουρα τους «πόρωσε» και σίγουρα θα περάσει στη Μονακό, κάτι που της έλειπε όλα αυτά τα χρόνια με τα τόσο καλά ρόστερ. Πάντα είχε καλά ρόστερ. Η νοοτροπία και το πνεύμα του νικητή (της) έλειπε. Και αν μη τι άλλο ο 42χρονος τεχνικός δίνει και... ρέστα από το «winning mentality» το οποίο τον συνόδευσε καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του.

Αυτό ακριβώς που έκανε και πέρυσι ο Αταμάν στον Παναθηναϊκό. (Ξανα)έφερε τη νοοτροπία του νικητή στους «πράσινους» και είδαμε τι έγινε στο τέλος. Από 17ος... Πρωταθλητής Ευρώπης και από 0-2 στους τελικούς της Stoiximan GBL, πραγματοποίησε «reverse sweep» και κατέκτησε και τον εγχώριο τίτλο με 3-2 νίκες κόντρα στον Ολυμπιακό. Αυτό που καλείται να επαναφέρει στις τάξεις της ομάδας και φέτος. Είπαμε: «Past is past». Τώρα τι γίνεται είναι το θέμα! Ναι μεν έχει μπόλικο... λίπος να κάψει ακόμα ο Παναθηναϊκός, ναι μεν βρίσκεται σε «safe mode» μετά τη περσινή χρονιά, αλλά είναι τόσο μεγάλη η (συνολική και γενική σε όλα τα επίπεδα) επένδυση που πρέπει να ξεχάσουν όλοι τι έγινε πέρυσι. Η νέα σεζόν προχωράει. Και ο Παναθηναϊκός απαριθμεί ήδη 5 ήττες σε 12 παιχνίδια.

Πέντε παρατηρήσεις

Έχω κρατήσει και κάποια επιμέρους πραγματάκια από το ματς με την Μονακό, τα οποία τα έχουμε δει να συμβαίνουν αρκετές φορές φέτος.

Ομαδική Άμυνα: Για ένα ακόμα ματς ΚΑΚΙΣΤΗ άμυνα ο Παναθηναϊκός με αποτέλεσμα να βρίσκεται πίσω στο σκορ, να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί τις δικές του επιθετικές αρετές και να... τρέχει και να μην φτάνει. Μεταφορικά και κυριολεκτικά διότι οι επιστροφές είναι οι χειρότερες δυνατές με αποτέλεσμα να δέχεται εύκολα καλάθια στο ανοικτό γήπεδο. Οι αντίπαλοι κάνουν τη μετάβαση από το ένα καλάθι στο άλλο με χαρακτηριστική άνεση και ευκολία.

Δίνει ελεύθερα σουτ: Όπως στο Κάουνας, έτσι και τώρα στο ΟΑΚΑ κόντρα στη Μονακό, οι περιστροφές ήταν πολύ κακές και η ομάδα του Σπανούλη έχοντας υπομονή στο παιχνίδι της έβρισκε την καλύτερη δυνατή λύση. Το σχεδόν 46% της Μονακό με 10 εύστοχα τρίποντα, το 41% της Ζάλγκιρις με 13 εύστοχα τρίποντα, το 50% του Ολυμπιακού με 12 εύστοχα τρίποντα ή το 50% του Ερυθρού Αστέρα (ασχέτως εάν κέρδισε) με 15/30 τρίποντα είναι αριθμοί που πρέπει να προβληματίσουν. Και να προβληματίσουν γιατί το 85% ήταν ελεύθερα σουτ.

Τζέριαν Γκραντ: Συνέχεια αποθεώνεται, και σωστά και δίκαια αποθεώνεται! Όμως να υπογραμμίσουμε και ένα μεγάλο του μειονέκτημα; Καθυστερεί πολύ το παιχνίδι. Πάρα πολύ. Κρατάει τη μπάλα περισσότερο απ' όσο πρέπει με αποτέλεσμα να «κολλάει» πολλές φορές «πράσινη» επίθεση και να καταλήγει πολλές φορές σε «σκοτωμένα» σουτ. Όσο αποτελεσματικός και αν είναι.

Κέντρικ Ναν: Να μιλήσω (αν και δεν μου αρέσει) λίγο και με στοιχηματικούς όρους; Ο Ναν έχει φτάσει στο σημείο στα τελευταία ματς να ξεκινάει τα παιχνίδια με «κλειδωμένο» το Over 2.5 φάουλ από το πρώτο ημίχρονο ή με τουλάχιστον μία τεχνική ποινή. Έχουμε πει πολλές φορές ότι πρέπει να ελέγχει τα νεύρα του. Δεν το κάνει. Και του βγαίνει σε κακό. Όχι μόνο του ίδιου που χάνει τον ρυθμό, αλλά συνολικά της ομάδας. Σε αντίθεση με πέρυσι, φέτος ασχολείται περισσότερο με τα σφυρίγματα (ή τα μη σφυρίγματα) των διαιτητών, κάτι που επηρεάζει (αρνητικά) και το συνολικό του παιχνίδι.

Χουάντσο και μετά; Φέτος ο Παναθηναϊκός δεν παίρνει σχεδόν τίποτα από τα τριαροτεσσάρια του. Και εννοώ σε σταθερή βάση. Να πω την αμαρτία μου, περίμενα από τον Όσμαν να κάνει τη διαφορά στο ματς. Όμως άλλο Euroleague και άλλο... εθνικές ομάδες της FIBA στα «παράθυρα». Μήτογλου ακόμα πολύ μακριά από τον πραγματικό Μήτογλου. Ο Παπαπέτρου δεν έχει παρουσιάσει σταθερότητα. Ο Γκριγκόνις παραμένει τραυματίας. Ο Χουάντσο προσπαθεί. Όμως είναι μόνος του. Κυριολεκτικά.

Συγγνώμη που θα το πω αλλά με τα όσα βλέπουμε τη ΔΕΔΟΜΕΝΗ (το τονίζω) χρονική στιγμή, σίγουρα θα πρέπει να στριφογυρίζει στο μυαλό όλων αυτή η ατάκα: «Tι Final Four? Who go to Final Four?» Η αλλαγή είναι αναγκαία. Και άμεση. Και αναφέρομαι ως προς την εικόνα...