Μη βάζετε τον Σλούκα δίπλα στους «βλάκες»

Υπάρχουν στιγμές στον αθλητισμό (και είναι περισσότερες απ’ όσες εμείς, οι εκτός των γηπέδων και κάθε είδους στίβων, φανταζόμαστε) που η στιγμή της επιτυχίας ή της αποτυχίας, ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στον αθλητή και την αθλήτρια που έχει πρωταγωνιστήσει σε αυτές. Όχι γιατί δεν μπορούν να συμμετέχουν και οι υπόλοιποι, αλλά γιατί το βάθος και η έκταση του συναισθήματος ανήκουν αποκλειστικά σε αυτόν που είναι στο κέντρο της σκηνής. Το έχω ζήσει αρκετές φορές και μιλάω εκ πείρας. Όχι από την πλευρά του αθλητή (ζήλια μεγάλη για αυτό ομολογώ) αλλά του δημοσιογράφου που καλείται να περιγράψει μια σκηνή που έχει βγει ήδη πάνω από τα λόγια και τις λέξεις.

Κάπως έτσι φτάνεις στο ερώτημα «τι παραπάνω να γράψει κάποιος για το buzzer beater Κώστα Σλούκα;», εκτός από ότι θα ήθελες να είσαι στα παπούτσια του, όχι τόσο εκείνη τη στιγμή αλλά, ακόμα περισσότερο, όταν τα έβγαλε και άραξε σε μια γωνιά έχοντας ως σύντροφο αυτή τη γλυκιά ικανοποίηση που έρχεται μετά από τέτοιες στιγμές. Εκεί που οι σφυγμοί έχουν επανέλθει στο φυσιολογικό και ξέρεις ότι έχεις κάθε δικαίωμα να απολαύσεις αυτό που, όσες φορές και αν το έχεις κάνει, πάντα θα σου προσφέρει το μοναδικό συναίσθημα. Υποθέτω ότι είναι αυτός ο εθισμός που κάνει δύσκολη τη ζωή του παίκτη όταν φεύγει από το γήπεδο οριστικά. Πόσο μάλλον του…υπερπαίκτη. Αλλά το τελευταίο δεν αφορά (ευτυχώς) ακόμα τον Σλούκα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο σκέψης θα απορώ πάντα με τον …βλάκα. Και εδώ θα κάνω μια εξαίρεση στον κανόνα να μην σχολιάζω τον βλάκα, δίνοντας του αξία. Πιστεύω μάλιστα ότι αυτό είναι το πρόβλημα. Εξαιτίας των social media ασχολούμαστε περισσότερο, απ’ όσο πρέπει (το οποίο μεταφράζεται σε «δεν πρέπει να ασχολούμαστε καθόλου») με την αδέσποτη ηλιθιότητα που παράγεται σε μεγάλες δόσεις στα «κοινωνικά δίκτυα». Κορυφαίο παράδειγμα η βραδιά της Τετάρτης. Ο Σλούκας έχει κάνει αυτό που ελάχιστοι παίκτες θα μπορούσαν μέσα σε 3,9 δευτερόλεπτα (γιατί δεν είναι μόνο το σουτ, αλλά και το πώς έφτιαξε χώρο για να εκτελέσει) η φάση μιλάει από μόνη της για αυτόν που αναλαμβάνει να πάρει την ευθύνη και τα μισά ποσταρίσματα στα social δεν αποθεώνουν τον Κώστα και... τέλος, αλλά απαντούν σε αυτή τη μειοψηφία ηλιθίων που έχουν αμφισβητήσει το ποιος είναι στην καριέρα του ο Σλούκας και πολλοί άλλοι της ίδιας αξίας σε διαφορετικά αθλήματα (μήπως δεν έχει συμβεί αυτό με Διαμαντίδη και Σπανούλη ήδη;).

Άποψή μου, ότι αυτό είναι άδικο πρώτα απ’ όλα για τον ίδιο τον παίκτη. Για τον απλούστατο λόγο ότι αν ο οποιοσδήποτε αθλητής της αξίας και της ικανότητας του Σλούκα καθίσει να ασχοληθεί με το αν τον αποδέχεται ο κάθε…Κωνσταντινίδης (για να μην θίξω κανέναν άλλο) μάλλον δεν θα είναι από αυτή την πάστα των ξεχωριστών παικτών/αθλητών που τοποθετούνται στην ειδική κατηγορία «ηγέτης/νικητής». Είναι άδικο τη στιγμή του θριάμβου του να τον τοποθετείς , σε μια αναφορά, δίπλα-δίπλα σε κάποιον που είναι καμιά δεκαριά πατώματα κάτω σε γνώση του αθλήματος, αντίληψη και ίσως διανοητική κατάσταση και ψυχική ισορροπία.

Η απαραίτητη διευκρίνιση για να μη θεωρηθεί ότι βρίζω αβέρτα όλο τον κόσμο. Το να εκφράσει ο καθένας την άποψη του, όμορφα, με σεβασμό και γνώση είναι απόλυτα αποδεκτό. Το κάνω με τα γραπτά μου εδώ και θα ήμουν εγώ ο ηλίθιος αν έβγαζα απαγορευτικά για τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι σαφές ότι μιλάμε για αυτούς που, σε κάθε τέτοια περίπτωση, μιλάνε για «σαπάκια», «γέρους», «τελειωμένους», «λίγους». Αυτός είναι ο «βλάκας» που περιέγραψα. Μια κατηγορία σαπρόφυτων που ευδοκιμεί παγκοσμίως με ολοένα και αυξανόμενα τάση τα τελευταία 15 χρόνια. Και ζητώ συγγνώμη που για μια φορά έκανα αυτό που δεν πρέπει. Να ασχοληθώ μαζί τους, εκτενώς. Απλά –επαναλαμβάνω- θεωρώ άδικο για τον κάθε Σλούκα και το μπάσκετ να αναφερόμαστε σε αυτούς. Και ειλικρινά συγγνώμη αν σας κούρασα

Ο Κώστας πήρε αυτό το σουτ γιατί ένιωθε καλά και το έβαλε. Όπως είπε μετά τον αγώνα «έχω βάλει πολλά τέτοια, αλλά και έχω χάσει κιόλας». Είναι ένας από τους παίκτες, που το ταλέντο του, ήρθε να συναντήσει μέσα στα χρόνια την εμπειρία και την εξέλιξη (και) του μυαλού του στον πρωταθλητισμό. Έχει αναβαθμίσει τόσο τον προσωπικό του «υπολογιστή» ώστε να ξέρει ο προπονητής του πως το «πάρε τη μπάλα και σούταρε», όπως ειπώθηκε στο τελευταίο ταϊμ άουτ, αφορά αυτόν και μόνο. Είναι οι περιπτώσεις που η προσευχή έχει ισχυρές πιθανότητες να έχει θετικό αποτέλεσμα, γιατί το θαύμα έχει συμβεί ξανά. Αν μετρήσει κάποιος μπορεί το ισοζύγιο να μην βγαίνει θετικό. Τις περισσότερες φορές το τελευταίο σουτ δεν μπαίνει. Ακριβώς γι αυτό τέτοιες βραδιές όπως αυτή της Τετάρτης μνημονεύονται για χρόνια. Είναι το αντίστοιχο του «αυτά δεν γίνονται» που λέμε όταν βλέπουμε μια ταινία. Ναι αλλά …βλέπουμε ταινία. Οπότε όλα γίνονται. Όπως όταν πιάνουν καυτή μπάλα στα χέρια τους παίκτες όπως ο Σλούκας και σκηνοθετούν τη δικιά τους παραγωγή για Όσκαρ.

Η προσέγγιση δεν έχει να κάνει με οπάδικη προτίμηση. Αυτές οι μπούρδες έχουν να κάνουν με έφηβους και όσους έχουν μείνει κολλημένοι σε χρωματάκια στη ζωή τους. Ας δούμε μπάσκετ και όποιος μπορεί να χαρεί καλώς. Όποιος έχει κάποια σχετική «αναπηρία» δεν μπορώ να βοηθήσω κάπως.

Κατά τα λοιπά, έχετε διαβάσει ήδη στο Gazzetta αναλύσεις και προβλέψεις για το μέλλον της σειράς. Δεν ξέρω αν συμφωνώ τόσο με την αισιοδοξία του Καλκαβούρα ότι η σειρά δεν θα επιστρέψει στο ΣΕΦ, αλλά ήταν αυτός που κράτησε τον Ολυμπιακό φαβορί και μετά το 1-1 οπότε του το…δίνω. Από την πλευρά μου περιμένω να υπάρξει πραγματικά λύση σε αυτά που σημείωσαν και ο Σλούκας και ο Βεζένκοβ μετά το 1-2. Τα «πολλά λάθη» και το ότι δεν θα αρκεί πάντα μόνο ένας παίκτης για να κερδίζει ο Ολυμπιακός. Η δύναμη του στην εκπληκτική regular season βασίστηκε στην δύναμη και την επάρκεια του συνόλου. Το αν τα play-offs είναι μια άλλη ιστορία δεν αποτελεί δικαιολογία αφού από αυτά πρέπει να περάσεις, στην ίδια διοργάνωση, αν θέλεις να διεκδικήσεις του τρόπαιο.

Αν για κάτι είμαι σίγουρος είναι ότι ο Ιτούδης θα εξακολουθήσει να την παλεύει σκληρά τη σειρά. Είναι μέσα στους τρείς κορυφαίους ενεργούς προπονητές της Euroleague και πέρα από μπάτζετ και ατομική ποιότητα παικτών είναι σαφές, από τον τρόπο που παίζει η Φενέρ και στα τρία ματς, ότι δεν έχει απλά φτιάξει το πλάνο αλλά το έχει…φυτέψει και στο μυαλό των παικτών του. Και ακριβώς αυτή η συνθήκη κάνει ακόμα πιο σημαντική την επιστροφή του Ολυμπιακού που βρίσκει λύσεις και στη ζόρικη βραδιά του και γίνεται ακόμα πιο σκληρός. Κάτι που αν (με το καλό) βρεθεί στο final four θα είναι ακόμα ένα κέρδος. Αλλά για να συμβεί αυτό απαιτείται «κανονικός» Ολυμπιακός σε μεγαλύτερες δόσεις, στη διάρκεια του αγώνα. Πάντως, όσο το αμυντικό κοντέρ γράφει κάτω και γύρω στους εβδομήντα πόντους τον πρώτο λόγο τον έχει η ομάδα του Μπαρτζώκα.