Το ταξίδι της «πράσινης» ελπίδας και των χαμένων ευκαιριών

Οδεύουμε πλέον προς το τέλος του 1^ου γύρου στον εφετινό μαραθώνιο της Euroleague και η 3η «διαβολοβδομάδα» της κανονικής περιόδου, μας έδωσε «τροφή» για σημαντικά συμπεράσματα.

Κατ’ αρχάς, το τετραήμερο που μας πέρασε, έδειξε ότι αν οι ελληνικές ομάδες ήταν λίγο πιο προσεκτικές, τότε ο μεν ο Ολυμπιακός θα είχε κάνει το 2/2 και αυτή την στιγμή θα είχε στρογγυλοκαθίσει στην κορυφή της βαθμολογίας (θα υπερτερούσε στην ισοβαθμία με Μπάρτσα και Φενέρ), ο δε Παναθηναϊκός θα είχε επιστρέψει από την Ισπανία με μίνιμουμ μία νίκη, που θα τον είχε φέρει στην 7^η θέση με ρεκόρ 7-7 και σε 5πλή ισοβαθμία με Εφές, Μακάμπι, Ζάλγκιρις και Ερυθρό Αστέρα.

Κι ας μην σκεφτόμαστε καλύτερα που θα ήταν, αν είχε φύγει νικητής από τη “Fonteta” και από το “Palau Blaugrana” (δεν απείχε πάρα πολύ) γιατί τότε είναι να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο (θα ήταν μόνος του στην 6^η θέση με μόλις δύο βαθμούς διαφορά από την κορυφή).

Ας δούμε, όμως, που βρίσκονται «πράσινοι» και «ερυθρόλευκοι» μετά την 14^η στροφή της regular season σε μία απίστευτα ανταγωνιστική διοργάνωση και ποια ήταν τα "takeways" από τις τις τελευταίες εμφανίσεις τους.

Παναθηναϊκός: Η δουλειά στην άμυνα πρέπει να «κεφαλαιοποιηθεί» στην επίθεση

Η συνολική εικόνα του «τριφυλλιού» στην Βαλένθια και στην Βαρκελώνη, όπου έχασε στις λεπτομέρειες σε δύο ματς που είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά, αποδεικνύει ότι το 4/4 με το οποίο η αποστολή των «πρασίνων» ταξίδεψε στην Ιβηρική χερσόνησο, μόνο τυχαίο δεν ήταν.

Μετά το «στραπάτσο» στην ασιατική πλευρά της Πόλης και το -30 από την Φενερμπαχτσέ, η μεταμόρφωση της αμυντικής εικόνας των παικτών του Ντέγιαν Ράντονιτς είναι τόσο εντυπωσιακή, που ίσως λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι στο διάστημα από την 9^η έως την 12^η αγωνιστική, ο Παναθηναϊκός έπαιξε την καλύτερη άμυνα και δεχόταν κατά μ.ο. 68,2 πόντους στα 40 λεπτά (το τονίζω γιατί έπαιξε και δύο παρατάσεις με Βίρτους και Αρμάνι).

Με την σταθερά της αμυντικής συνέπειας να έχει πλέον αφομοιωθεί στο DNA του, ο Παναθηναϊκός γύρισε το ματς με την Βαλένθια στην 4^η περίοδο από το -14 και έχασε μοναδική ευκαιρία να κάνει το 5/5 στην κανονική διάρκεια με τον Μπέικον, που δεν είχε την απαραίτητη συγκέντρωση, ενώ στην Βαρκελώνη που είχε μεγαλύτερη διάρκεια στα μετόπισθεν (2,5 δεκάλεπτα και όχι ένα), σχεδόν «ανέτρεψε» μία διαφορά 17 πόντων και λίγο έλλειψε να ρίξει τους «μπλαουγκράνα» στο «καναβάτσο».

Παρά τα ατυχή αποτελέσματα και το μεγάλο «κρίμα», η εικόνα του Παναθηναϊκού στα δύο αυτά παιχνίδια έδειξε ότι ο «σφυγμός» και το potential που υπάρχει στο «πράσινο» στρατόπεδο φτάνει και περισσεύει για να διεκδικήσει η ομάδα μέχρι τέλους την επιστροφή της στα playoffs. Οι ισορροπίες αλλάζουν από εβδομάδα σε εβδομάδα και το γεγονός ότι ο «εξάστερος» παρουσιάζει μία αισθητά βελτιωμένη εικόνα στην άμυνα και έχει τα «εργαλεία» για να παίξει πιο ορθολογικά και αξιόπιστα στην επίθεση, δείχνει ότι υπάρχει προοπτική.

Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι ο Μαυροβούνιος τεχνικός δεν πρέπει να βελτιώσει τον τρόπο με τον οποίο η ομάδα του επιτίθεται και αρκετές φορές «πετάει στα σκουπίδια» την… πλάτη που βάζει πίσω! Στο χθεσινό παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα για παράδειγμα, που ο Μπέϊκον ήταν αγνώριστος για τρεις περιόδους (στο 30’ είχε 11 πόντους με 2/12 σουτ) και συνολικά η ομάδα είχε 16/46 σουτ (34,8% εντός), βρήκε ρυθμό στην επίθεση με διεισδύσεις και ακουμπώντας την μπάλα στο «ζωγραφιστό».

Η ολική επαναφορά του 28χρονου Αμερικανού προήλθε μέσα από «μπούκες» προς το καλάθι της Μπάρτσα και τροφοδοσία του Παπαγιάννη, ενώ το μοναδικό μακρινό σουτ ήταν ένα τρίποντο του Μαντζούκα. Δηλαδή μέσα από μία επιθετική συμπεριφορά που ανέδειξε την αδυναμία του αντιπάλου στην δεδομένη στιγμή, μία αδυναμία την οποία οι «πράσινοι» έπαψαν να σημαδεύουν όταν πλησίασαν στον πόντο (επέλεξαν δύο «σκοτωμένα» τρίποντα από Μπέικον και Πονίτκα, τα οποία έδωσαν χώρο στην Μπάρτσα να «αναπνεύσει», να σκοράρει και να «καθαρίσει» το ματς).

Κοινώς, καλή και άκρως απαραίτητη η άμυνα, αλλά αν δεν υπάρχει καθαρό μυαλό, σωστές επιλογές στην επίθεση, μία διαχείριση των επιλογών του «οπλοπολυβόλου» που ονομάζεται Μπέικον και μία στοιχειώδης ευστοχία πίσω από τα 6,75 (32,5% στα τελευταία 4 ματς), τότε ο Παναθηναϊκός θα φτάνει πολλές φορές στην πηγή αλλά δεν θα πίνει με μεγάλη συχνότητα νερό.

Το ότι «κατέβασε» την Μπαρτσελόνα στους 74 πόντους μέσα στο γήπεδό της, σημαίνει ότι πήρε άριστα στην αμυντική του αποστολή και δείχνει ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο όσον αφορά την αφομοίωση της αμυντικογενούς φιλοσοφίας του προπονητή του. Αν δεν αξιοποιήσει το προαπαιτούμενο της άμυνας, όμως και αν δεν γυρίσει την μπάλα ώστε να ψάξει την καλύτερη δυνατή επιλογή, τότε το «ανοίξτε και δώστε την μπάλα στον Μπέικον», θα αδικήσει την προσπάθειά του.

Ολυμπιακός: Θα αλλάξει επίπεδο, αν λάβει υπ' όψιν το «καμπανάκι»

Όπως το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις, έτσι και η «ανάγνωση» της απρόσμενης – με βάση την εξέλιξη του αγώνα – ήττας των πρωταθλητών στο “Astroballe”, μοιάζει διπλή. Το θέμα, όμως, είναι ποια από τις δύο πρέπει να επικρατήσει, έτσι ώστε, τόσο οι παίκτες όσο και ο ίδιος ο Γιώργος Μπαρτζώκας να μην ξαναπετάξουν στα... σκουπίδια την εξαιρετική προσπάθεια που έκαναν για 25 λεπτά, αγγίζοντας ένα «διπλό», που αν ερχόταν, θα τους επέτρεπε να προβάλλουν από τώρα, ως ένα από από τα φαβορί για τα πλεονέκτημα έδρας.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν: η πιο «εύκολη» ανάγνωση είναι εκείνη που θα ακουμπήσει πάνω στην υπαρκτή δικαιολογία της κούρασης από τα πέντε παιχνίδια με δύο ταξίδια στις τελευταίες 11 μέρες και θα δώσει συγχωροχάρτι στους «Πειραιώτες» (του στυλ «δεν πειράζει, συμβαίνουν αυτά, όλοι χάνουν απ' όλους στην Euroleague και πάμε για το επόμενο») για την κατάρρευση από το 24ο λεπτό κι εντεύθεν (δέχθηκαν επιμέρους 21-43 από την Βιλερμπάν). Άλλωστε ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην 4η θέση, έχει ήδη 4 εκτός έδρας νίκες στο ενεργητικό του και απέχει μόλις έναν βαθμό από την κορυφή της βαθμολογίας (αλλά και δύο από την 8η).

Η δεύτερη και κατά την ταπεινή μου άποψη, πιο ωφέλιμη με βάση τους υψηλούς στόχους που έχει θέσει, οφείλει να διαχειριστεί την ήττα στη Λιόν, ως προϊόν συγκυριών που θα πρέπει να θεωρηθούν μη αποδεκτές και από 'δω και στο εξής ανεπίτρεπτες για έναν οργανισμό που στοχεύει – κι έχει αποδείξει ότι μπορεί – να πάει τουλάχιστον ένα βήμα παραπάνω σε σχέση με την περυσινή ευρωπαϊκή σεζόν.

Απ' αυτό εδώ το βήμα, έχουμε γράψει πολλές φορές στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο ότι οι «νταμπλούχοι» έχουν δυνατότητες για μεγάλα πράγματα, αρκεί να συνδυάζουν με συνέπεια την σπουδαία επιθετική ποιότητα που χαρακτηρίζει το ρόστερ τους, με την σκληράδα στην άμυνα και την ανθεκτικότητα στην σκληρή αντιμετώπιση από τους αντιπάλους.

Αυτό δηλαδή που δεν έκανε στο παιχνίδι στην «κατηφορική» έδρα της πρωταθλήτριας Γαλλίας για την 14η αγωνιστική της Euroleague. Κοινώς, ο Ολυμπιακός της ρεαλιστικής φιλοδοξίας να βρίσκεται στο Final 4 και να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από πέρυσι, δεν επιτρέπεται να «κάθεται» πάνω σε διαφορές ασφαλείας και παρουσιάζεται τόσο ασόβαρος και παθητικός σε άμυνα κι επίθεση, «διαγράφοντας» κατ' αυτόν τον τρόπο το πολλαπλό πλεονέκτημα που του έδωσαν οι νίκες σε Βαρκελώνη, Μαδρίτη και Βιτόρια.

Κακά τα ψέματα, το καμπανάκι που χτύπησε επί γαλλικού εδάφους είναι επιτακτική ανάγκη να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου στον 57χρονο Έλληνα προπονητή και τους παίκτες του, γιατί σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να θεωρείται σύμπτωση.

Το τελικό 77-75 υπέρ της ομάδας του Τι Τζέι Πάρκερ υπογράμμισε για πολλοστή φορά τις «ανορθογραφίες» που ο Ολυμπιακός οφείλει να διορθώσει, αν θέλει να διατηρηθεί σε τροχιά πρώτης 4άδας και να υποστηρίξει μέχρι τέλους την προοπτική που απορρέει από τις δυνατότητες του ρόστερ του.

Τα παρακάτω δεδομένα που – από λίγο έως πολύ – έχουν εφαρμογή και στις πέντε εφετινές ευρωπαϊκές ήττες των «ερυθρόλευκων», αποδεικνύουν ότι:

• Ο Ολυμπιακός συχνά-πυκνά επαναπαύεται από την ευκολία με την οποία πηγαίνει τα ματς σε διψήφιες διαφορές (+21 με Βιλερμπάν, +16 με Βαλένθια, +11 με Μακάμπι, +11 με Εφές) και όταν χύνει την καρδάρα με το γάλα, παρουσιάζεται υπερβολικά ευάλωτος στα μετόπισθεν και με λάθος επιθετικό προσανατολισμό στην επίθεση (επιμένει πάρα πολύ στο τρίποντο και ξεχνάει τις συνεργασίες).

• Και στα τέσσερα παραπάνω παιχνίδια, αποδείχτηκε εξαιρετικά επιρρεπής στο λάθος (μ.ο. 15, έναντι 11,9 στα υπόλοιπα 10 ματς) απέναντι στην ασφυκτική πίεση που δέχτηκε στην περιφέρεια από πιο αθλητικούς αντιπάλους. Η ψυχολογική καθίζηση που παρατηρείται πολλές φορές στην επίθεση, μεταφέρεται συνήθως και στην άμυνα, όπου απέναντι στην Βιλερμπάν, ο μέχρι την 13η αγωνιστική πρωτοπόρος στα κλεψίματα (μ.ο. 8,9), τελείωσε το ματς χωρίς ούτε ένα κλέψιμο στο ενεργητικό του.

• Ο Γιώργος Μπαρτζώκας «οφείλει» να διαχειριστεί με μεγαλύτερη ψυχραιμία τα άσχημα διαστήματα της ομάδας του, να συγκρατήσει τον εκνευρισμό του και να ξοδέψει την ενέργειά του για να ηρεμήσει τους παίκτες του και να τους καθοδηγήσει στην ολική επαναφορά. Μέχρι τώρα, ο Ολυμπιακός μετράει 0/4 σε ματς που έμοιαζαν τελειωμένη υπόθεση υπερ του και στο τέλος του ξέφυγαν μέσα από τα χέρια.

• Επίσης, σεβαστή η επιμονή σε συγκεκριμένα σχήματα ανά δεκάλεπτο, αλλά όταν κάποιοι παίκτες δείχνουν σφυγμό (ειδικά ο Μπολομπόι και ο Κάνααν χρειάζονταν σε άμυνα κι επίθεση στην 4^η περίοδο), καλό θα είναι κάποια στιγμή να εγκαταλείπεται και η πεπατημένη.

Αυτή βέβαια είναι η άποψη ενός δημοσιογράφου, που σε καμία περίπτωση δεν ξέρει καλύτερα το άθλημα αλλά και την ομάδα, ούτε από τον χειρότερο προπονητή, όπως γράφει και ο Μελάγιες. Πολλώ δε μάλλον από τον Γιώργο Μπαρτζώκα, που ανήκει στην ελίτ των ευρωπαίων προπονητών και του ανήκει μεγάλο μερίδιο στην περυσινή και εφετινή εικόνα των «ερυθρολεύκων».