Συγκλονίζει ο Κάνααν στο Gazzetta: «Χάσαμε τα πάντα όταν ήμουν παιδί, συναισθάνομαι πλήρως τον Γιάννη!»
29 Αυγούστου του 2005. Μία μέρα που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει. Ο ίδιος βρισκόταν στην 10η τάξη (η αντίστοιχη δική μας 3η Γυμνασίου) του σχολείου και η οικογένειά του είχε μόλις εγκαταλείψει το σπίτι της στο Μπάϊλοξι του Μισισίπι.
Οι αρχές είχαν ενημερώσει τους κατοίκους του αμερικανικού νότου για την σφοδρότητα με την οποία θα περνούσε ο τυφώνας “Κατρίνα” από την περιοχή (η ταχύτητα του ανέμου ξεπέρασε τα 280 χιλιόμετρα την ώρα) και χιλιάδες νοικοκυριά βρίσκονταν στο έλεος μιας πρωτοφανούς θεομηνίας που ερχόταν...
Ο λόγος για τον Αϊζέια Κάνααν, που τότε ήταν 14 χρονών και είδε το σπίτι στο οποίο μεγάλωσε να κατεδαφίζεται μέσα σε ελάχιστα λεπτά και την οικογένειά του να χάνει όλα της τα υπάρχοντα.
Εκείνη η εποχή έχει περάσει ανεπιστρεπτί πλέον και οι δικοί του έχουν ξαναφτιάξει το σπίτι τους, τα βιώματα που τον ακολουθούν, όμως, σχετικά με τις 1836 ζωές που χάθηκαν και τις ανυπολόγιστες ζημιές που έγιναν (το ύψος τους υπολογίστηκε στα 124 δις δολάρια), αποτελούν τον σημαντικότερο λόγο για τον οποίο αντιμετωπίζει την ζωή με ταπεινότητα.
Και φυσικά συναισθάνεται απόλυτα και θαυμάζει διπλά τον Γιάννη Αντετοκούνμπο για όλα έχει πετύχει τηρουμένων των συνθηκών στις οποίες μεγάλωσε. Mε τον “Greek Freak”, άλλωστε, τον συνδέει το κοινό ξεκίνημα στο ΝΒΑ (επελέγησαν και οι δύο στο draft του 2013) και κάποιες κοινές εμπειρίες, που θα διαβάσετε παρακάτω.
Με αφορμή τον αποψινό (18.00) αγώνα της Ούνικς με τον Ολυμπιακό, το Gazzetta συνομίλησε με τον 30χρονο Αμερικανό point-guard, ο οποίος έχει παρελθόν τόσο με τον Κώστα Παπανικολάου (συμπαίκτες στους Ρόκετς την σεζόν 2014-2015) όσο και με τον Έλληνα ηγέτη των Μιλγουόκι Μπακς (συμπαίκτες για ένα μικρό διάστημα το 2019). Και φυσικά πέρσι, έπαιξε υπό τις οδηγίες του Δημήτρη Πρίφτη στο μακρινό Καζάν.
Φίλες και φίλοι ο βραχύσωμος (1,83) απόφοιτος του Μάρεϊ Στέιτ, σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση...
Να αρχίσουμε από την περυσινή πρώτη εμπειρία σου στην Ευρώπη, μετά από μία χρονιά στην Κίνα...
«Ήμουν τυχερός γιατί ήρθα σε έναν σύλλογο που συμμετείχε σε δύο διοργανώσεις με μεγάλο ανταγωνισμό (σ.σ.: Eurocup και VTB-League) και ποιοτικούς αντιπάλους και χαίρομαι πραγματικά που βοήθησα την Ούνικς να πάρει το εισιτήριο για την Euroleague, που είναι η πιο κοντινή διοργάνωση στο ΝΒΑ. Επομένως, έως τώρα όλα βαίνουν καλώς και ανυπομονώ για την συνέχεια. Σε πρώτη φάση ελπίζουμε να βάλουμε την ομάδα στα playoffs και εν συνεχεία γιατί όχι και στο Final 4.»
Πως ήταν η συνεργασία με τον Δημήτρη Πρίφτη;
«Πολύ καλή! Ο προπονητής που επιτρέπει στους παίκτες του την ατομική πρωτοβουλία και τους δίνει την ευκαιρία να είναι ο εαυτός τους, θα έχει πάντα τον ξεχωριστή θέση στην καρδιά του εκάστοτε αθλητή. Ο coach Πρίφτης έκανε πολύ σωστές επιλογές, εξαιρετική δουλειά στο κομμάτι της “χημείας” και το κυριότερο μας χρησιμοποίησε όλους με τρόπο που έδωσε αποτελέσματα στην ομάδα.»
Φτάσατε στους τελικούς της VTB-League και του Eurocup, στο οποίο μάλιστα πολλοί σας θεωρούσαν φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Θεωρείς ότι ενδεχομένως να πανηγυρίσατε περισσότερο απ' όσο έπρεπε την πρόκριση στον τελικό και την “προαγωγή” στην Euroleague, που χάσατε λίγο την συγκέντρωσή σας στα ματς με την Μονακό;
«Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο! Είχαμε καλές στιγμές και την ευκαιρία μας να φτάσουμε μέχρι το τέλος, αλλά κάποιες λεπτομέρειες μας στέρησαν το τρόπαιο. Η νίκη στην Μπολόνια ήταν πραγματικά εντυπωσιακή και σίγουρα προκάλεσε μία έκρηξη ενθουσιασμού, αλλά δε νομίζω ότι μας παρέσυρε. Παρ' ότι μας εξασφάλισε την επίτευξη ενός πολύ σημαντικού στόχου, όλοι μας γνωρίζαμε ότι η δουλειά δεν είχε τελειώσει. Θέλαμε πολύ να φτάσουμε στην κορυφή, αλλά δυστυχώς δεν συνέβη. Κρατάμε την επιτυχημένη διαδρομή και νιώθουμε ευλογημένοι για όσα ζήσαμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα αισθανόμαστε καλύτερα αν είχαμε νικήσει την Μονακό.»
Πως βλέπεις την εφετινή σεζόν; Νέος προπονητής με διαφορετική φιλοσοφία, αρκετοί νέοι παίκτες εκ των οποίων αρκετοί με εμπειρία από το ΝΒΑ. Αυτός ήταν και ο λόγος που αργήσατε να μπείτε σε ρυθμό;
«Εννοείται πως σε τέτοιου είδους καταστάσεις, η απόκτηση “χημείας” δεν έρχεται μονομιάς. Δεν ξυπνάς το πρωί και είναι εκεί! Θέλει δουλειά, χρειάζεται “χτίσιμο” και κάθε προπόνηση και αγώνας αποτελεί ένα ακόμη “τούβλο” που προσθέτουμε στο οικοδόμημα. Στόχος μας είναι να είμαστε στην καλύτερη μας κατάσταση προς το τέλος της χρονιάς, όταν και κρίνονται τα πάντα. Τώρα απλά “μεγαλώνουμε”, ανεξάρτητα αν έχουμε βρει ένα πολύ καλό momentum...»
Νομίζω ότι με 4 σερί νίκες και 6 στα τελευταία επτά ματς, βρίσκεστε σε εξαιρετικό ρυθμό για να αντιμετωπίσετε τον Ολυμπιακό, που έως τώρα, είναι από τις καλύτερες ομάδες της Euroleague...
«Ανυπομονούμε πολύ για αυτό το παιχνίδι. Πολύ πρόσφατα νικήσαμε καθαρά την Αρμάνι μέσα στο γήπεδό μας και ο Ολυμπιακός έκανε το ίδιο την προηγούμενη εβδομάδα, με εμφατικό τρόπο μέσα στο Μιλάνο. Είδα αυτό το ματς και οι αντίπαλοί μας με εντυπωσίασαν με το μπάσκετ που έπαιξαν, οπότε θα έχουμε πολύ δύσκολη δουλειά. Όπως και να 'χει όμως, πρέπει να προστατεύσουμε την έδρα μας και να “ρεφάρουμε” τις δύο εντός έδρας ήττες με τις οποίες ξεκινήσαμε την σεζόν.»
Αύριο (σ.σ.: απόψε) θα συναντήσεις μετά από σχεδόν 6 χρόνια και τον παλιό σου συμπαίκτη στο Χιούστον, τον Κώστα Παπανικολάου. Το 2014 είχα ταξιδέψει στο Τέξας για να καλύψω από κοντά την πορεία του στους Ρόκετς, είχα παρακολουθήσει αρκετά παιχνίδια στο “Toyota Center” και τότε είχες κάνει μερικές μαζεμένες πολύ καλές εμφανίσεις. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή;
«Aν δεν κάνω λάθος ο Κώστας είχε έρθει στην 2η σεζόν μου στο Χιούστον. Θυμάμαι ότι ήταν εξαιρετικός συμπαίκτης, έκανε πολλά πράγματα στο γήπεδο και γι' αυτό είχε μεγάλη χρησιμότητα. Πολύ έξυπνος, εργατικός με καλό σουτ και από τους λίγους Ευρωπαίους που ήξεραν να παίζουν physical. Το φοβερό είναι ότι, εντελώς ξαφνικά, όταν έφυγε, έχασα τα ίχνη του και δεν ήξερα που είχε πάει...»
(σ.σ.: τον διακόπτουμε!)... Το καλοκαίρι του 2015 έγινε trade στους Ντένβερ Νάγκετς...
«Αλήθεια; Δεν το ήξερα καν! Τον είδα, όμως, πέρυσι σε μερικούς αγώνες του Ολυμπιακού που παρακολούθησα και μετά από 6 χρόνια άκουσα ξανά γι' αυτόν! Θα είναι ωραίο να τον ξανασυναντήσω, να δω πως είναι μετά από τόσο καιρό. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι ένας από τους παίκτες-κλειδιά στην ομάδα του.»
Στην συνέχεια της διαδρομής σου στο ΝΒΑ, υπήρξες συμπαίκτης και με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο για λίγο...
«Για δύο μήνες! Αλλά η “προϊστορία” που έχω με μαζί του χρονολογείται από την rookie σεζόν μας. Επιλεχθήκαμε και οι δύο στο draft του 2013, οπότε παρακολουθήσαμε μαζί το καθιερωμένο 4ήμερο σεμινάριο που γίνεται κάθε χρόνο στην αρχή της χρονιάς για τους πρωτοεμφανιζόμενους παίκτες. Τότε, λοιπόν, ο Γιάννης κι εγώ είμαστε στο ίδιο group. Τον θυμάμαι πολύ ντροπαλό. Είχε έρθει για πρώτη φορά στην Αμερική, μιλούσε λίγα αγγλικά και ήταν λίγο-πολύ φοβισμένος. Δίσταζε πολύ να ανοιχτεί. Έχουμε κρατήσει επαφή και είμαι πολύ χαρούμενος για την τεράστια ανέλιξη που είχε στην καριέρα του. Στο σύντομο διάστημα που υπέγραψα στους Μπακς και οι δύο είχαμε ήδη 5,5 χρόνια στο ΝΒΑ, αλλά η αλήθεια είναι ότι έμαθα πολλά απ' αυτόν. Δίνει το 101% σε κάθε ματς, αλλά και ό,τι έχει σε κάθε προπόνηση. Δουλεύει πολύ σκληρά και παραμένει τρομερά ταπεινός για το επίπεδό του. Κάνει τα δύσκολα να φαίνονται απλά μέσα στο παρκέ και αυτό ήταν από τα μεγαλύτερα μαθήματα που πήρα από εκείνον.»
Όταν είσαστε μαζί στο σεμινάριο, έβλεπες κάτι στον Γιάννη που να δικαιολογούσε όλη αυτή την πορεία που έχει διαγράψει;
«Να σου πω την αλήθεια, θυμάμαι ότι γύρω από την περίπτωση του υπήρχε ένα πέπλο μυστηρίου. Ελάχιστοι τον ήξεραν, αλλά κυκλοφορούσε μία πληροφορία του στυλ “προσέξτε αυτό το παιδί, έχει κάτι πολύ special”. Δεν ξέρω ποιος ήταν αυτός που είχε δει κάτι στον Γιάννη από τόσο νεαρή ηλικία, αλλά σίγουρα αξίζει μεγάλης αναγνώρισης! Δώστε του ένα βραβείο (σ.σ.: γέλια!)...»
Θυμάσαι κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό που μπορείς να μοιραστείς;
«Αυτό που θυμάμαι από το σεμινάριο είναι ότι ο Γιάννης φοβόταν να μιλήσει στον οποιονδήποτε και απέφευγε να ανοίξει κουβέντα. Δεν είχε άνεση με την γλώσσα και φαινόταν σαν ένα παιδάκι που κοιτούσε δεξιά κι αριστερά και ήταν σαν να έλεγε μέσα του “που βρίσκομαι; τι γίνεται εδώ; ποιοι είναι όλοι αυτοί;”...»
Λογικό κι επόμενο αν λάβει κανείς υπ' όψιν του από που ερχόταν...
«Τότε δεν ήξερα την ιστορία του! Την έμαθα αργότερα όταν και είχα την ευκαιρία να συζητήσω σχετικά μαζί του, οπότε “δικαιολόγησα” απόλυτα εκείνη την συμπεριφορά! Είναι εκπληκτικό όλο αυτό που έχει καταφέρει αν σκεφτεί κανείς από που ήρθε και τι πέρασε. Κι εγώ έχασα τα πάντα σε πολύ μικρή ηλικία με τον τυφώνα “Κατρίνα”, οπότε μπορώ να συναισθανθώ απόλυτα πόσο δύσκολο δρόμο έκανε.»
Να υποθέσω ότι κι εσύ πέρασες πολύ δύσκολα...
«Χάσαμε τα πάντα όταν ήμουν 14 ετών! Το σπίτι μας κατεδαφίστηκε, είμαστε άστεγοι για σχεδόν ένα μήνα και κοιμόμαστε σε μία εκκλησία. Αυτά είναι βιώματα που μεταφέρεις μαζί σου, σε γεμίζουν με κίνητρα και σε κρατούν ταπεινό. Ευτυχώς αυτά αποτελούν μία δυσάρεστη παρένθεση, την οποία πάντα κουβαλάω μαζί μου για να ταρακουνάω τον εαυτό μου και να μην στενοχωριέμαι με ανούσια πράγματα.»
Το νικηφόρο σερί που έχετε, άρχισε τον περασμένο μήνα στην Αθήνα, όπου νικήσατε τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Ήταν ένας ματς στο οποίο παίξατε όλοι και για τον Χεζόνια;
«Ήταν ένα ιδιαίτερο παιχνίδι για αρκετά παιδιά από την ομάδα μας, όχι μόνο για τον Μάριο. Ο Τζον Μπράουν κι εγώ αντιμετωπίσαμε τον πρώην προπονητή μας και παίξαμε αντίπαλοι με τον Οκάρο (σ.σ.: Ουάιτ), ο Χεζόνια είχε τα δικά του θέματα με τον Παναθηναϊκό, οπότε ναι ήταν ένα απ' αυτά τα ματς που σου δίνουν έξτρα κίνητρο. Πέρα από την επιθυμία της νίκης για την ομάδα που παίζεις. Μετά το τζάμπολ, όμως, ξεχνάς όλα τα “προσωπικά” που έχεις και παίζεις σαν σύνολο στοχεύοντας στη νίκη. Αυτά κάναμε και στο ΟΑΚΑ.»
Σε μπασκετικό επίπεδο, ποιες είναι οι διαφορές που εντοπίζεις ανάμεσα στην Euroleague και το Eurocup;
«Οι ομάδες στην Euroleague έχουν μεγαλύτερο βάθος αλλά και μέγεθος και προφανώς ο ανταγωνισμός είναι πολύ πιο υψηλός. Μεγαλύτερα και πιο σύγχρονα γήπεδα, περισσότεροι παίκτες με μεγάλο σεβασμό και εκτός Ευρώπης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ποιότητα των παικτών στο Eurocup ήταν χαμηλή.»
Σε επίπεδο παιχνιδιού, ποιο κομμάτι διαφέρει πιο πολύ σε σχέση με την Αμερική;
«Νομίζω οι αποστάσεις! Ο αγωνιστικός χώρος δείχνει πολύ μικρότερος, οι κανόνες έχουν μικρές αλλά ουσιαστικές διαφορές και η διάρκεια ενός αγώνα είναι μικρότερη απ' ότι στο ΝΒΑ. Από την άλλη πλευρά, οι NBAers είναι σίγουρα πιο αθλητικοί και πιο γρήγοροι από τους Ευρωπαίους, αλλά αυτό που κάνει το ευρωπαϊκό μπάσκετ πιο γοητευτικό, είναι ότι εδώ πρέπει να σκέφτεσαι συνέχεια τι θα κάνεις. Πολλές ειδικές καταστάσεις, κάθε κατοχή μετράει, πολλή περισσότερη τακτική. Σε αντίθεση με την Αμερική, όπου το ταλέντο και το ένας εναντίον ενός αποτελεί την βάση του παιχνιδιού.»
