Φέρτε μας όσες περισσότερες Ουκρανίες γίνεται!

Αν μας έλεγε κάποιος, πριν την έναρξη του 41ου Eurobasket, ότι η αναμέτρηση της 4ης αγωνιστικής με τους δοκιμασμένους από την ρωσική εισβολή και «ταλαίπωρους» Ουκρανούς μπασκετμπολίστες, θα αποτελούσε το ντέρμπι για την πρωτιά του 3ου ομίλου, τότε πιθανότατα θα τον περνούσαμε τουλάχιστον για αδαή ή στην καλύτερη περίπτωση για υπερβολικά τολμηρό.

Στην πράξη, όμως, λίγο τα προβλήματα των Ιταλών (ο Γκαλινάρι τέθηκε νοκ-άουτ μία εβδομάδα πριν την πρεμιέρα), λίγο η έλλειψη σοβαρότητας και συνέπειας της Κροατίας και λίγο περισσότερο η εξαιρετικά συμπαγής εικόνα της άκρως αθλητικής ομάδας, που έστησε ο Λετονός Άϊναρς Μπαγκάτσκιτς και έκανε το 3/3, έδωσε στο αποψινό (18.00) παιχνίδι μεγαλύτερη σημασία απ’ όσο όλοι αναμέναμε.

Τόσο αναφορικά με τους επόμενους σταθμούς στον δρόμο μέχρι τα ημιτελικά της 16ης Σεπτέμβρη, που θα καθοριστούν από την θέση που θα καταλάβουμε στο group του Μιλάνου, αλλά και επειδή εντελώς ξαφνικά και μετά τις δύσκολες νίκες επί της Κροατίας και της Ιταλίας, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα καλείται να μπει στην λογική ενός αγώνα ειδικών συνθηκών, τον οποίο αλλιώς είχε φανταστεί πριν το πρώτο τζάμπολ του τουρνουά.

Αυτή η εξέλιξη, μάλιστα, ίσως να αποδειχθεί ευπρόσδεκτη για τον Δημήτρη Ιτούδη και τους παίκτες του, από την άποψη ότι αρκετά νωρίτερα από τα νοκ-άουτ παιχνίδια, θα κληθούν να «προπονηθούν» και να λειτουργήσουν σαν να μην υπάρχει επόμενη μέρα. Χωρίς όμως στην πραγματικότητα, να παίζουν με την πλάτη στον τοίχο και να κινδυνεύουν με αποκλεισμό σε περίπτωση ήττας.

Ταυτόχρονα, όμως και αυτό είναι και το θετικό που προκύπτει από την έξτρα σημασία που απέκτησε η μάχη με τους σκληροτράχηλους Ουκρανούς (μία από τις 4 ομάδες της διοργάνωσης που συνεχίζει μετρώντας μόνο νίκες, μαζί με την Γερμανία, την Ελλάδα και την Σερβία), η έως τώρα αήττητη πορεία του Μιχάϊλιουκ (μ.ο. 20,0π., 4,3ρ. & 3,3ασ. με 45,5% τριπ.), του Λεν (μ.ο. 7,0π., 7,7ρ. & 1,0κοψ.), του Σάνον (μ.ο. 11,0π.) και της παρέας τους, όπως και να το κάνουμε, δίνει έξτρα κίνητρο στους Έλληνες διεθνείς.

Όχι μόνο για να μην χάσουν την πρώτη θέση, αλλά για να διατηρήσουν ψηλά τον πήχη του εγωισμού, του ρυθμού και της αυτοπεποίθησης ενός συνόλου, που όσο συνεχίζει να κερδίζει, τόσο περισσότερο δένεται και συνάμα ενδυναμώνει την συνεκτικότητα και την επιθυμία των παικτών του για να προχωρήσουν όσο μακρύτερα γίνεται.

Με αυτά και με εκείνα, λοιπόν, η 3η διαδοχική νίκη (93-77) επί της Μεγάλης Βρετανίας, χωρίς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, που ξεκουράστηκε, είχε πολλά πράγματα να κρατήσουμε.

Κατ’ αρχάς την αγωνιστική επανενεργοποίηση του Γιώργου Παπαγιάννη, που μετά το σχεδόν απαρατήρητο «βάπτισμα του πυρός» στο τουρνουά, κόντρα στους Ιταλούς, πήρε χρόνο (19’37”) και μετά τα πρώτα αναγνωριστικά λεπτά στα οποία – φυσιολογικά – ψαχνόταν, στο 2ο μέρος όχι μόνο βρήκε ρυθμό στην επίθεση (17π., 6ρ., 1κοψ.), αλλά αποτέλεσε το εφαλτήριο για να κλείσουν οι διάδρομοι για τους αντιπάλους μας (τρακάροντας πάνω στο τεράστιο κορμί του) αλλά και μειωθεί το οπτικό πεδίο τους προς το καλάθι μας.

Ο 24χρονος διεθνής σέντερ του Παναθηναϊκού ήταν το μεγάλο κέρδος, με την έννοια ότι έως τώρα, παίζαμε χωρίς κλασσικό σέντερ στην διάθεση του ομοσπονδιακού τεχνικό. Χωρίς το μεγάλο κορμί (2,19) που θα κρύψει την στεφάνη μας και που στην επίθεση, θα μας δώσει πλεονέκτημα στο παιχνίδι ψηλά στον αέρα.

Από ‘κει πέρα, άκρως ευπρόσδεκτο και η αλήθεια και αναμενόμενο, ήταν το step up του Κώστα Σλούκα, που δεν είναι απλά ότι «ξεμπούκωσε» επιθετικά, βγάζοντας την δεινότητα που τον χαρακτηρίζει στο σκοράρισμα, αλλά κυρίως ότι έδειξε μεγάλη σιγουριά στα πατήματά του πίσω από τα 6,75 αλλά και στα περάσματα και την δημιουργία του (21π., 5ασ. με 5/6 τριπ.).

Από δίπλα του και ο συμπαίκτης του στον Ολυμπιακό, Μιχάλης Λούντζης (10π., 2ρ., 5ασ., 1κλ. & 1κοψ.) που σε 22 λεπτά συμμετοχής ήταν σχεδόν αλάνθαστος μπροστά και πίσω και μετά τον έμπειρο Θεσσαλονικιό point-guard, κατέγραψε τον 2ο μεγαλύτερη συντελεστή plus/minus (+27) και είχε μεγάλη επίδραση στην αντεπίθεση της «επίσημης αγαπημένης» και την εξασφάλιση της άνετης νίκης.

Αυτά όσον αφορά το ατομικό επίπεδο. Σε ομαδικό, η Ελλάδα είχε μεγαλύτερα διαστήματα αμυντικής προσήλωσης, διατήρησε σε διψήφιο νούμερο (17) το άθροισμα κλεψιμάτων (1η στο τουρνουά με μ.ο. 9,3 μαζί με την Σερβία) και κοψιμάτων (1η με με μ.ο. 5,3) και αν δεν χαλάρωνε στα τελευταία 80 δευτερόλεπτα, ίσως οι Βρετανοί να μην περνούσαν τους 70 πόντους.

Το θετικό αμυντικό πρόσημο, πάντως, δεν αποτυπώνεται τόσο από το τελικό παθητικό των 77 πόντων. Μπορεί να υπολογιστεί, όμως και από το γεγονός ότι η Μεγάλη Βρετανία είχε 4/5 τρίποντα στο 4’35” και τελείωσε το ματς με 7/23! Δηλαδή από το 5ο λεπτό και μετά, σούταρε 3/18!

Στην επίθεση, η εκτόξευση της δημιουργίας στις 27 ασίστ (από τις 17 με την Κροατία και από τις 14 με την Ιταλία), πρόσφερε πολλά εύκολα καλάθια, γεγονός που αξίζει ιδιαίτερης μνείας λόγω της απουσίας του “Greek Freak”, o οποίος δίνει κατά μέσο όρο σχεδόν 5 έτοιμα καλάθια στους συμπαίκτες του.

Όσον αφορά στα ποσοστά ευστοχίας, το σταθερά αυξανόμενο ποσοστό στις βολές (84,6% με 11/13) παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία, από την στιγμή που σημειώθηκε χωρίς τον παίκτη (Γιάννης Αντετοκούνμπο) που κερδίζει τα περισσότερα φάουλ και στήνεται τις περισσότερες φορές στην γραμμή (85% με 17/20 σε 2 αγώνες). Και φυσικά από την στιγμή που στα 7 παιχνίδια που δώσαμε τον Αύγουστο (5 φιλικά και 2 επίσημα), το αντίστοιχο νούμερο στο Eurobasket (48/61 με 78,7%), βρισκόταν σχεδόν 20 μονάδες πιο κάτω (59%).

Στα τρίποντα, όπου για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι, καταγράφουμε διψήφιο αριθμό εύστοχων μακρινών σουτ, η ίδια σύγκριση ισχύει αυτή τη φορά με τον Τάϊλερ Ντόρσει. Από την άποψη ότι ο 26χρονος Ελληνοαμερικανός διεθνής guard των 11 εύστοχων τριπόντων στα δύο πρώτα μας (57,1% με 11/19), με τους Βρετανούς σκόραρε μόλις μία φορά πίσω από τα 6,75 και η Ελλάδα τελείωσε το ματς με 12/29 και 41,3%.

Συμπερασματικά, λοιπόν, η Εθνική ομάδα ετοιμάζεται για το πιο απαιτητικό – όπως εξελίχθηκε η 1η φάση – παιχνίδι του ομίλου της, έχοντας παρουσιάσει μία αυξανόμενα σταθερή πρόοδο σε πολλά κομμάτια του παιχνιδιού της, από μέρα σε μέρα και έχει πλέον 11,5 ετοιμοπόλεμους παίκτες (πλησιάζει η στιγμή που ο Κώστας Αντετοκούνμπο θα μπει στην μάχη έστω και για λίγα λεπτά), χωρίς ακόμη να έχει γνωρίσει την ήττα.

Αν υπάρχει κάτι που στα δικά μου μάτια μοιάζει ανησυχητικό και σίγουρα θα έχει επισημανθεί στο scouting, αυτό έχει να κάνει με την έφεση που έχουν οι Ουκρανοί guards στο transition game αλλά και στα ρήγματα και τις διεισδύσεις, αξιοποιώντας την ταχύτητα και τα εν γένει αθλητικά τους προσόντα.