Το #not_my_national_team είναι η ιδανική αφορμή για ξεσκαρτάρισμα

Η σχέση μου με τα social media και ειδικά με το twitter, που ήταν η πρώτη πλατφόρμα στην οποία δημιούργησα λογαριασμό και το έκανα επώνυμα, έχει περάσει από διάφορα στάδια. Την ενεργό συμμετοχή, την αμφισβήτηση, την άρνηση, την αποχή και τελικά την μερική ενασχόληση.

Για κάποιον περίεργο λόγο ως τώρα απέφευγα τα block, θεωρούσα ότι είναι μιας κάποιας μορφής ήττα να οδηγηθείς εκεί, εκτός βέβαια από τα εκβιαστικά, απειλητικά μηνύματα, που ναι έχω δεχθεί μερικά. Όταν ήθελα να αποφύγω να διαβάζω τα σημεία και τα τέρατα της ελληνικής διαδικτυακής πραγματικότητας, προτιμούσα το θαυματουργό Mute, ούτε πολλά πολλά, ούτε εξηγήσεις, ούτε συζητήσεις, ούτε τίποτα. Κάποτε όμως συμβαίνει ένα κλικ, κάτι ρε παιδί μου που αλλάζει λίγο την αντιμετώπισή σου στα πράγματα.

Αφού λοιπόν διάβασα, ξαναδιάβασα για μένα, για τη μάνα μου, για τα παιδιά μου, για τους φίλους μου, για τους συνεργάτες μου, για το σκύλο μου (ναι και για την Μπιζού διάβασα), θέλετε λίγο η ζέστη, λίγο η ηλικία μου και η πεπερασμένη υπομονή και συγκαταβατικότητα, ήρθε αυτό το hashtag (not_my_national_team) να με κάνει να αναρωτηθώ, γιατί ρε φίλε; Όχι γιατί κάποιος – κάποιοι το δημιούργησαν αλλά γιατί να κάθομαι να ασχολούμαι με τα περιττώματα της ψυχής του καθενός και της καθεμιάς που τα μεταφέρει στη δημοκρατία του πληκτρολογίου;

Δημοκρατία ή μάλλον ελευθερία έκφρασης είναι προφανώς να μπορεί να εκφράζει όποιος θέλει, ό,τι θέλει, όπου θέλει, όπως θέλει. Δεν χρειάζεται όμως να τα διαβάζω, να τα ακούω κι αν είναι αντιδημοκρατική η χρήση των αυτιών και των ματιών μου, ας είναι, ας με κρίνει η βαθιά σκεπτόμενη και δημοκρατική μας κοινωνία.

«Γιατί δεν τα κλείνεις όλα εντελώς;», η προφανής ερώτηση που μου κάνουν κάποιοι αλλά πρώτα απ΄ όλους εγώ στον εαυτό μου. Καθαρά για επαγγελματικούς λόγους. Σε κάποιες περιπτώσεις για τις ανάγκες επικοινωνίας της εκπομπής, σε κάποιες άλλες γιατί πληρώνομαι για την επίβλεψη επαγγελματικών λογαριασμών, για τη δημιουργία διαφημίσεων κλπ.

Επειδή έχουμε περάσει από την αποτίμηση της χρήσης ενός κοινωνικού δικτύου με τον αριθμό των followers στο εύρος του engagement, της αλληλεπίδρασης δηλαδή, μπορείς συστηματικά να «φιτιλιάζεις» το timeline με προβοκατόρικες μεθόδους, ώστε να ακουστείς ονομαστικά ή συνηθέστερα με το ψευδώνυμό σου, εκτός αν υπηρετείς ένα ακραίο ακροατήριο (όλο και πιο συνηθισμένο τελευταία), οπότε η επωνυμία σου στο «φλεγόμενο twitter» μπορεί και να σου φέρει μια βουλευτική έδρα στο δρόμο σου.

Για να μην πολυλογώ ασκόπως παρά την πολλές φορές σκοπίμως εξασκούμενη υπομονή μου, χτες είπα κάποια στιγμή, «βρε δεν πάει στο διάολο» και ξεκίνησα τα block. Δεν πήγα σε παλιές δικές μου αναρτήσεις, που προκάλεσαν δεκάδες χυδαία υβριστικά σχόλια από ψευδώνυμους λογαριασμούς, δημιουργημένους την ίδια πάνω κάτω περίοδο. Περιορίστηκα στο χθεσινό hashtag της «φυλετικής καθαρότητας». Μια που το ‘φερε η κουβέντα, όσοι νομίζετε πως ξεμπερδέψαμε με τη Χρυσή Αυγή αλλάξτε πλευρό. Όπως κι αν τιτλοφορείται, ο φασισμός και τα φασιστόμουτρα είναι σταθερά εδώ. Αν μειώνονται ή αυξάνονται οι οπαδοί του, κρίνετέ το εσείς από τη δική σας καθημερινή εμπειρία.

Μπήκα λοιπόν στις αναρτήσεις του εμετικού hashtag και ξεκίνησα. Block, block και καρα block. Και όλα σήμερα στο δικό μου timeline φαίνονται τουλάχιστον λίγο πιο καθαρά. Πως είπατε; Αντιδημοκρατικό; Ας είναι. Επειδή είμαι αρκετά πρηγμένος πια για να ξεκινήσω ακόμη μια φορά τη συζήτηση για τον ορισμό της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας, γράψτε και πείτε ό,τι θέλετε κι ό,τι σας επιτρέπουν οι θεσμοί, τα νέα ήθη και τα νέα έθιμα, προσωπικά επιλέγω τους συνομιλητές μου και τα αναγνώσματά μου. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας. Επιλέξτε. Εμπιστευτείτε το μυαλό σας με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του περισσότερο από τον αλγόριθμο.