Εθνική γυναικών: Να θέλεις να χαμογελάσεις διάπλατα και να μην σε αφήνει η Τουρκία!

Αν και στην διάρκεια της σεζόν, λόγω φόρτου εργασίας και έλλειψης χρόνου, ελάχιστες είναι οι φορές που παρακολουθώ δια ζώσης το μπάσκετ γυναικών και απλά ενημερώνομαι για τα αποτελέσματα σε Ελλάδα και εξωτερικό, δεν σας κρύβω ότι λίγο το «ξύπνημα» του Αθηναϊκού (ευχής έργον να συμπαρασύρει όχι μόνο τους «αιώνιους» αλλά και άλλες ομάδες) και λίγο το 40ο Eurobasket, που άνοιξε την αυλαία του επί ελληνικού εδάφους (για 2η φορά μετά από 22 χρόνια), δεν σας κρύβω ότι η χθεσινή επίσκεψη στο ΣΕΦ, με έκανε να νιώσω ότι καλό συμβαίνει στον χώρο.

Κατ' αρχάς, ο κόσμος που αγκάλιασε την προσπάθεια της Εθνικής γυναικών και στο κατά συνθήκη πιο εύκολο και βατό παιχνίδι της στον 1ο όμιλο, έδωσε ένα πολύ ενθαρρυντικό παρών ενόψει της πολύ πιο δύσκολης συνέχειας.

Οι επτά χιλιάδες θεατές ζέσταναν την ατμόσφαιρα σε ένα γήπεδο που οι κερκίδες είναι σχετικά μακριά από το παρκέ κι έκαναν την νεοφερμένη «νατουραλιζέ» Ρόμπιν Παρκς να χαρακτηρίσει ως κλειδί την συμπαράστασή τους! Μιλάμε για μία παίκτρια με δύο διαφορετικές θητείες στο WNBA (σε Σικάγο Σκάϊ και Κονέκτικατ Σαν), η οποία έχει συνηθίσει να παίζει σε γεμάτα γήπεδα! Με φιλάθλους, όμως, που επί το πλείστον σηκώνουν πλακάτ, τρώνε πατατάκια και αρέσκονται σε χειροκροτήματα...

Θα μου πείτε χρειαζόταν τόσο πολύ η ώθηση από τον κόσμο, για να κάμψει η Ελλάδα την αντίσταση μίας μέτριας αντιπάλου, χωρίς μεγάλο μέγεθος και σωματικά προσόντα, όπως η Ελβετία (νο49 στην παγκόσμια κατάταξη);

Η απάντησή είναι «όχι», ωστόσο, αυτοί οι επτά χιλιάδες που απόψε (20.30) με την Γαλλία, μπορεί να γίνουν οκτώ ή εννιά και αν δεν μας πιάσει η απογοήτευση (σε περίπτωση πιθανούς ήττας από την αργυρή ολυμπιονίκη του Παρισιού), να «σπρώξουν» άλλα τέσσερις-πέντε και να έχουμε sold out το Σάββατο (21/06, 20.30) με την Τουρκία, θα είναι το μεγάλο κέρδος της προσπάθειας που καταβάλει η ομοσπονδία για την αναβάθμιση του πρωταθλήματος αλλά και την στροφή των κοριτσιών προς το άθλημα.

Πάμε, όμως και στο αγωνιστικό μέρος. Η αλήθεια είναι ότι η αργοπορημένη ενσωμάτωση της Παρκς (έπαιξε μόλις στο τελευταίο τεστ προετοιμασίας) και η ακύρωση του ενός από τα τέσσερα προγραμματισμένα φιλικά, δεν βοήθησαν την ομάδα μας να παρουσιαστεί στον βαθμό ετοιμότητας που θα ήθελε ο ομοσπονδιακός τεχνικός.
Αν στην παραπάνω εξίσωση προσθέσουμε το μεγάλο έλλειμμα που έχουμε στην θέση του point guard, μετά τους τραυματισμούς της Τσινέκε και της Σταμολάμπρου, είναι ξεκάθαρο ότι η προσπάθειά μας να «πετάξουμε» εκτός προημιτελικών μία εκ των Γαλλία και Τουρκία, συνιστούν δύο άνισες μάχες.

Ωστόσο, τα μηνύματα που έστειλε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα επιτρέπουν αισιοδοξία για τα δύο επόμενα ματς, που θα κρίνουν την μοίρα της ομάδας στο τουρνουά. Τι κρατάμε από το παιχνίδι με την Ελβετία; Βασικά το πολύ δυναμικό ξεκίνημα με την πίεση στην άμυνα και τους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, που μας πήγαν στο 11-2 με το καλησπέρα, διώχνοντας εν πολλοίς το φυσιολογικό άγχος του πρώτου ματς.

Εν συνεχεία η ρεαλιστική στόχευση του να ακουμπήσουμε την μπάλα στην Φασούλα, που δεν είχε αντίπαλο στα μέτρα και έχει τον όγκο και τις δύο-τρεις πολύ αποτελεσματικές κινήσεις με πλάτη στο καλάθι, ενώ ταυτόχρονα είναι καλή πασέρ.

Εντάξει, κάποια στιγμή χαλαρώσαμε αδικαιολόγητα (και μάλιστα πολύ γρήγορα), ωστόσο, οι φωνές και οι αλλαγές του Πέτρου Πρέκα (το σχήμα με Κριμιλή, Μποσγανά και Χατζηλεοντή ήταν πολύ αποτελεσματικό μπροστά και πίσω στην 2η περίοδο), επανέφεραν την τάξη.

Τα 3/4 τρίποντα της αποφοίτου του Στάνφορντ κόρης του “Μπόζο” ξεκλείδωσαν την άμυνα των Ελβετίδων, ενώ τα επτά λάθη τους στο ίδιο διάστημα, πήγαν την διαφορά κοντά στο +15 και έκτοτε το ελληνικό προβάδισμα δεν έπεσε ποτέ κάτω από το +16 (70-54 στο 34'), ενώ είχε φτάσει μέχρι και το +24.

Η Παρκς (14π., 6ρ. & 3ασ.) σίγουρα προσφέρει έκρηξη, ταχύτητα και αθλητικότητα, που είναι ένα στοιχείο που λείπει από την ομάδα μας, ενώ ταυτόχρονα έχει και ατομικό ταλέντο που φαίνεται σε φάσεις που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα ελληνικά γήπεδα.

Η Χριστινάκη ήταν αυτό που θέλαμε, όντας λιτή και απέριττη (12 πόντους και 3 ριμπάουντ με 5 προσπάθειες και 4 βολές), η Παυλοπούλου μοίρασε 5 ασίστ με μόλις 1 λάθος, ενώ η Σπανού (6π., 5ρ., 6ασ & 4κλ.) ήταν 2η στην συνολική αξιολόγηση (με 18 βαθμούς πίσω τους 21 της Φασούλα), παίρνοντας μόνο τέσσερις προσπάθειες. Τόσο επιδραστική ήταν!

Σε ομαδικό επίπεδο, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στο μήνυμα που περνούν οι 27 ασίστ, τα 13 κλεψίματα και τα 13 επιθετικά ριμπάουντ των κοριτσιών.

Το ομαδικό πνεύμα, η δουλειά για να βγει το σουτ υπό τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις, ο μόχθος και η μάχη στην άμυνα, η πίεση στην μπάλα και το κυνήγι όλων των χαμένων σουτ μέσα από την διεκδίκηση του επιθετικού ριμπάουντ, αποτελούν στοιχεία που δείχνουν ότι η ελληνική ομάδα βρίσκεται στην σωστή κατεύθυνση.

Κρύβοντας τις αδυναμίες της και πατώντας στα πλεονεκτήματά της. Λειτουργώντας μόνο έτσι, έχουμε τύχη να φέρουμε στα μέτρα μας τις επόμενες δύο μάχες, στις οποίες ευθύς εξαρχής οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μας.

Γιατί πρώτον, παρά τις πέντε χτυπητές απουσίες της (Γουίλιαμς, Τζοανές, Λεϊτέ, Μαλονγκά και η τραυματίας Φοτού) η αποψινή μας αντίπαλος (νο3 στο ranking της FIBA), είναι μία από τις τρεις κορυφαίες και πιο παραδοσιακές δυνάμεις στην Ευρώπη και η οποία μετράει 10 μετάλλια στα 12 τελευταία πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα (χωρίς να έχει τερματίσει ποτέ κάτω από την 8η θέση).

Βλέποντάς την στο χθεσινό ματς, φάνηκε ξεκάθαρα ότι πρόκειται για ένα σύνολο που αυτή την στιγμή παίζει στο 50% των δυνατοτήτων των παικτριών της, πολύ απλά γιατί δεν έχει γίνει ομάδα.

Για 30 λεπτά οι πολύ έμπειρες στο υψηλότερο επίπεδο (WNBA και Euroleague), Γαλλίδες, έπαιζαν πολύ ατομικά, ενώ στο πρώτο ημίχρονο «περπατούσαν» στην άμυνα. Στο 2ο μέρος, που πιέστηκαν (βρέθηκαν να χάνουν ακόμη και με 9 πόντους) και αύξησαν την ένταση και την ενέργειά τους στα μετόπισθεν, η μορφή του αγώνα άλλαξε άρδην!

Τα 11 λάθη που έκαναν οι Τουρκάλες στο 2ο μέρος, ισορρόπησαν το ματς και στο τελευταίο δίλεπτο, τρία τρίποντα από τις «τρικολόρ» (ένα από την Τουρέ και δύο από την Αγιαγί), που μέχρι εκείνο το σημείο είχαν 4/24 (16,6%), οδήγησαν την ομάδα του Τουπάν στη (71-69) και έκαναν το χατίρι της ελληνικής ομάδας.

Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή η Τουρκία κέρδιζε και η Ελλάδα έχανε 10 πόντους από την Γαλλία (φυσιολογικό σενάριο), τότε θα μπλέκαμε στις ισοβαθμίες και θα χρειαζόμασταν ευρεία νίκη την τελευταία αγωνιστική για να μπούμε στην 8άδα. Τώρα, πλέον, θα χρειαστούμε απλή νίκη και αυτό είναι πιο εφικτό.

Από την άποψη ότι η ομάδα του Εκρέμ Μεμνούν, δεν έχει προβλήματα (αν εξαιρέσουμε την έμπειρη αλλά ρολίστρια Γιλντιζάν), έχει μία ψηλή που αν τροφοδοτηθεί σωστά δεν αντιμετωπίζεται εύκολα ούτε με doble team (ΜακΚάουαν 20π., 15ρ. & 6λ.) και μία ακόμη που «τιμωρεί» από μακριά (Σερουνιέκ), αλλά το μεγάλο της πλεονέκτημα είναι η ομοιογένεια των παικτριών της που παίζουν χρόνια μαζί και στο τουρκικό πρωτάθλημα, καθώς επίσης και τα πολύ έμπειρα και «παιγμένα» guard της.

Η «τρικυμία» που προκάλεσε το τρίο Τσακίρ, Ονάρ και Ουζούν (είχαν μαζί 33π. & 9ασ.) στην περιφερειακή άμυνα της Γαλλίας, τα ρήγματα στην ρακέτα, η δημιουργία από μέσα προς τα έξω και φυσικά και η ταχύτατη μετακίνηση της μπάλας, ήταν οι λόγοι που οι «γειτόνισσες» κυριάρχησαν για σχεδόν 35 λεπτά κι έτσι όπως εξελίχτηκε το παιχνίδι έχουν κάθε λόγο να νιώθουν αδικημένες από το τελικό αποτέλεσμα.

Η σαββατιάτικη (21/06, 20.00) αναμέτρηση θα είναι πολύ δύσκολη, γιατί μπορεί η Τουρκία να μην έχει τεράστιο βάθος και μεγάλο rotation (ο Τούρκος προπονητής έκανε συνεχείς αλλαγές για να φρεσκάρει τις βασικές του παίκτριες που στο τέλος φάνηκαν εξαντλημένες, κάτι που φάνηκε και στο τελευταίο τρίλεπτο της αναμέτρησης).